Weken, wat misschien wel maanden weg geweest op een enkele nachtelijke verstoring na, maar hij is er weer, de dood. Een ongewenste bijrijder. Een irritante aandachtstrekker in gedachte en beleving. Maar niet mee bezig zijn of me toch maar afvragen, waar ik die verkeerde focus vandaan haal, of erger, ongevraagd aan te danken heb?
Is het het naderen van de finish, die het fenomeen nieuw leven inblaast? Iets fysieks? Onbedoelde kruisverbanden? Moet ik me er serieus mee bezig gaan houden? Over het algemeen doe je dat tenslotte pas, als het te laat is. En als ik voor de afwisseling eens ruim op tijd ben, wat dan? Haal ik dan de wind uit de zeilen of bind ik de kat op het spek?
Er gebeuren rare dingen. Zaken die ik van een paar jaar geleden ken, maar ook van veel langer terug liggende tijden. Soort van waarschuwingssysteem? Niet te stoppen visuele redenaties tot in de uiterste consequenties. Meegesleurd worden en net op tijd dat ene kleine stapje opzij kunnen zetten, waardoor je niet mee genomen wordt in het niets. En dan niet de nachtmerrie-variant, dat zou te voor de hand liggend zijn. Nee, gewoon bij volle verstand en open ogen. Golfje nummero zoveel???
Geen opmerkingen:
Een reactie posten