De kraak-noch-smaak-dag. Het patroon wikkelt zich gestaag af. Niet moe, maar alles behalve wakker. Geen zin om iets te doen, zelfs niet voor me uit staren. De wereld zou kunnen vergaan en het zou waarschijnlijk niet opvallen. Watten in mijn kop, muren om me heen, eieren op mijn ogen, bloemkolen in mijn oren, kortsluiting in de interne communicatie, etc.
Dit zal het het nulpunt zijn. De golfbeweging staat op het punt opwaarts door te breken, maar wordt voor een fractie van een moment in evenwicht gehouden. De tegenwerkende krachten heffen elkaar op, geen van de richtingen weet overwicht te creëren. De ene kant wil je niet, de andere kant geloof je niet. Raar toch, maar waar. Opwaarts bewegen zit vaak tegen het stil vallen aan. Neerwaarts kent geen doodpunt waar tegen aan gehikt wordt. Als het glijden begint houdt niets en niemand het meer tegen.
Met een beetje geluk stoomt het verder op vandaag. Zou mooi. De komende drie dagen staat me vrijwel zeker zoveel domheid te wachten, dat het me moeite zal kosten om voldoende fatsoen, beleefdheid en verstandige terughoudendheid aan de dag te leggen. De aanleiding en aanloop waren al zo verkeerd, dat, als het mijn beste vrienden zouden zijn geweest, ze alle zeilen zouden moeten bijzetten om me aan boord te houden, laat staan, dat Franse (semi-) ambtenaren daar toe in staat geacht zouden mogen worden als ze het al zouden willen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten