Aan de ene kant het gloeiende magma, aan de andere kant de onafzichtelijke diepte. Ik op de richel. Ik beweeg. Ik dans. Niet meer dat benepen geschuifel van een paar jaar geleden. Ik durf en daag uit. Spug het beperkende risico in z'n gezicht. Maar nog steeds wil ik noch links noch rechts. Ik wil naar wat voor me ligt, naar die piek. En hopelijk verder, maar dat zie ik strak wel weer.
Geen afbrokkelende stenen, geen overbodige voorzichtigheid. Soms kun je gewoon over lucht lopen. Het is een kwestie van uitgangspunten, timing en een gezonde dosis doodsverachting. Tja, doodsverachting .... Nee, hooooooooo, nu ff geen zijsporen. Het gaat om het feit, dat alles moeite blijft kosten. En dat is raar. Waarschijnlijker is, dat alles altijd al moeite gekost heeft, maar je dat op de een of ander manier ontglipt is. Het was ingecalculeerd. Je zag het als vanzelfsprekend. Het was niet echt een belemmering. En misschien onkende je het gewoon ook wel.
Het is als met autorijden .... dat gaat het soepelst, als je niet nadenkt! Natuurlijk moet je wel je kop erbij houden, maar niet op een manier dat je je bij alles gaat afvragen wanneer het zou moeten en of het wel de beste keuze is voor dat moment. Gewoon doen, vertrouwen op de aangeleerd mechanismen en verder op instinct en reactievermogen. Al is 'instinct' in combinatie met autorijden natuurlijk een beetje op z'n kant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten