Na een redelijk continue nacht met verwaarloosbare tussenstopjes en het laten wegwerken van de ergste knopen in mijn rug, mag ik nu aan de dag beginnen. Waar ga ik mee beginnen .... na de koffie. Opruimen? Afwas? Was? Inpakken? Of ontspannen, want daar mankeert het dus nog steeds aan. "Rare verkrampingen voor iemand die niet fysiek zwaar werkt." noemt de fysiotheurapeut het. Dat is maar net hoe je het bekijkt.
Als ik me de moeite neem, en dat doet ik niet continu, want dan wordt je gek, om op het ontspannen-zijn of niet van mijn spieren te letten, dan is het meestal een kwestie van gespannen staalkabels mn in de rug. Het beste te controleren als je in bed ligt. Een houding waarin de rug geen overspannen hoeveelheid werk hoeft te verrichten. Ontspan ik, dat voel je je ff inzakken. Nog geen minuut later kan ik dat weer doen. En weer. En weer..... etc. Na ieder ontspanningsmoment voel ik de rugspieren weer samentrekken en ik mezelf omhoog getild worden. Niet goed! Doorbreek dat maar 'ns. Als je dat een uur consequent toepast is het volgens mij vergelijkbaar met fitness. Zou alleen dan ook aan de voorkant moeten gebeuren om rug- en buikconditie met elkaar in evenwicht te houden.
Ik zit gelukkig niet in een rolstoel maar terug naar wat het ooit was, zit er gewoon niet in. Behalve de jaren die het gekost heeft, heb ik zwakke plekken overgehouden aan mijn plotse confrontatie met de dood. Niet alleen geestelijk, ook fysiek zal ik met regelmaat aan herinnerd worden aan het besef, dat zo bruusk mijn leven in beslag wist te nemen, totdat het mijn beurt is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten