Vroeg in de benen. Voor mijn doen dan tenminste. Kan niet anders dan een goed teken voor deze dag zijn. Gisteren al wat scheuren in de verdedigingswerken geramd en vandaag doorduwen. Vasthoudender doorzetten dan de gemiddelde pitbull. Het is geen lolletje en ik zie de lol er voorlopig ook niet van komen. Accepteren, dan maar. Weer zo'n ongewenste grootheid uit het recente verleden. Ervaringen tekenen je. Zonder ervaring zo'n je niets zijn, maar toch ook meer dan ik nu ben. Ervaringen begrenzen, bakenen af. Ieder besef van 'kunnen' is gebaseerd op kennis van je grenzen, dus kennis van het 'niet (meer) kunnen'. Zolang die grenzen er niet zijn, kun je alles, heb je in elk het geval het idee of gevoel, dat het zo is.
Nu zie ik mezelf niet als iemand, die in zijn leven de grenzen heeft opgezocht. Ik heb zo goed mogelijk gebruik gemaakt of proberen te maken van de geboden mogelijkheden. Daarbij heb ik misschien ook wel terloops grenzen geraakt, maar toch zelden, eigenlijk nooit op een manier, zoals dat in mijn ogen bij een grens zou moeten werken. Niet zoals ik ooit te voet van het toenmalige Joegoeslavië over een met hout belegde brug overgestoken ben naar Hongarije. Slagbomen. Prikkeldraad. Machinegeweren. Het ijzeren gordijn was op die plek en dat moment alles behalve fictie. Nee, zo ben ik grenzen in mijn leven nauwelijks tegengekomen.
Ook nu niet trouwens. Ik zie de buien meestal op tijd hangen en laat dan de boel mooi de boel. Grenzen komen me tegenwoordig al van verre tegemoet. Niks uitdagends of opwindens, meer iets van "Hè, hè, niet alweer!". Nog ff en ik kan beter blijven liggen voor het geval ik val .....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten