Een betere nacht. Niet goed, maar stukken beter. We zitten weer op de goede weg. Irritant blijft dat je niet kunt benoemen wat overduidelijk in een herkenbaar patroon in herhaling valt. Het begint blijft verrassend, omdat ik gelukkig niet (meer) iedere minuut alert probeert te zijn op wat mogelijk mis zu kunnen gaan. Daarvoor kan ik de riedel uittekenen als ie eenmaal aan de rol is. Nog een nacht of twee en ik sta weer steviger op mijn rails en is de geest voor het moment terug in z'n fles.
Dan begint ongetwijfeld het opbouwen weer, want dat of zoiets is het toch. Het opdraaien van een oude veer die, op het moment dat ie lekker strak zit, niet ontspant door het doen van zijn werk, het aftikken van de uren, maar in één keer losschiet. Ergens mist een weerstand maar ook een uitlaatklep.
Aangezien niks duidelijk als veroorzaker naar voren stapt zal het wel de mix van het geheel zijn, niks bijzonders dus. Wat veranderd is, ben ik, niet de wereld en dingen waar ik mee te maken heb. Een zwakke schakel geworden. De zwakke schakel van mijn bestaan. Metaalmoeiheid? Weeffoutje? Het zal de kwetsbaarheid zijn, die al eerder ter sprake is gekomen. De streep door het vertrouwen dat alles kan. Het relativeren aangevreten door een 'maar als' ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten