Heeft het zin om te zeggen, dat ik het zat ben? Denk het niet. Da's geen regel meer, da's status quo. Dè status quo. En dat al jaren. Behalve als dwarsligger-coach ook zeer geschikt als bezigheidstherapeut. Doelloos is dat al geen lol, maar met doel is helaas geen garantie, dat het beter loopt. We ploeteren verder. Soms kan ik daar begrip voor opbrengen (Je moet iets ...), meestal is het echter werken en daar ontgaat me de lol van.
De afwas wacht. De keuken wacht. De dozen wachten. Ik wacht. Het wachten wacht. En er altijd maar weer een leuke danwel verteerbare draai aan geven. De "Vers vlees"-quot als wormen uit het biefstuk kruipen.
De soep is bijna klaar. Het wachten voor de lunch zo goed als verstreken. Da's alvast eentje minder. Keuken op temperatuur, water aan de kook, nu enkel nog de motivatie optrommelen. Het de-capiteren van de week kost moeite.
Maar ik ben bezig. We ook. En dat is het belangrijkste van alles, dan komt het of zoiets er uiteindelijk wel van. Muziekje erbij, verstand in slaap sussen, de blik vrijaf geven en het uren sprokkelen kan beginnen. Vier is mager, 6 oké, 8 feest en 10 overdrijving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten