Verkeerde dag. Wachten op iets, waarvan je niet weet, wat dat zou moeten zijn, maar je wacht. Je laat de rest de rest, want .... maar duidelijk geen "want". Iets wat je eigenlijk weet en waarvoor je niet op moeilijk plekken hoeft te zoeken of je in rare bochten hoeft te wringen. Het is het wachten op het gewenste, wat aldoor maar niet komt. Het wachten op de realisatie van illusies, op de materialisatie van een fata morgana. Wachten op het wachten dat z'n zin allang verloren is. Gepasseerd wachten. Wachten als bezigheid, die het doel is verloren.
Met zoveel woorden lijkt het nog bijna wat ook, maar het is niks, helemaal niks. Je kunt er beter niet aan beginnen, het is niks als je ermee bezig bent en het levert niks op. Dom dus. En toch doe je het. Ik dan. Laat ik niet voor anderen spreken.
Het is iets tussen het een en het ander, tussen de wal en het schip, tussen gisteren en morgen. Vandaag dan, gelukkig niet altijd. Het is ergens vandaan komen en niet weten hoe daar te komen waar je verder wilt. Het is een breuk in de beweging. Een knik in de lijn. Het is verstoring. Het is binnenkomen in een wc waar de automatische detectie voor de verlichting niet werkt. Je wacht maar geen licht. Daar kan ik terug. Hier niet. Ik wacht. Ik wacht op het einde van dit wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten