Verwerken

 Rust in mijn lijf, zelfs tussen mijn oren. Geen ongewenste verrassingen meer?

 Heel ff ging het nog bijna fout vanavond. Voor het eerst sinds maanden een blog bezocht, waar ik de schrijfster aardig van ken. In minder dan een oogwenk was duidelijk, dat het anders was dan anders. Niet de opgewekt optimistische toon, die me van haar stukjes bijstond. Heel even de neiging om weg te zappen, geen risico's te nemen. Geen beeldverstoring.

 Na een "Kom op!" eerst vlot gescand en daarna gelezen.

 De tijd al eens achteruit zien gaan? Al lezende gleed ze langs me heen naar jaren terug. Naar de tijd dat besef op mijn deur klopte en ik niet wist waar welke te openen. Het zombietijdperk. Bezig met vanalles, je nog meer afvragen, houvast missen en voortwaggelen. Doorgaan. Doorgegaan. Zolang tot je het doorgaan voorbij bent en d'r weer ruimte voor rust en anders is.

 Het lulligste, vond ik, dat niemand het voor je kan doen. Mensen hebben in het beste geval begrip, maar begrijpen doen ze het niet en dat is niemand kwalijk te nemen. Begrepen heb ik het deels zelf niet eens, om van begrip voor de tijd, die het gekost heeft, maar te zwijgen. Het is volhouden, neerleggen bij en de tijd z'n werk laten doen: slijten. Sterkte!!