Charlie

Om het nooit te vergeten.
Om het ieder moment weer opnieuw te beseffen.
Om de open deur die het is, en die maar weinigen willen zien.

..... en na de misplaatste bemoeizucht van de Islam graag de betuttelende overheid als volgende stap.


Vrijheid is niet onderhandelbaar (*)
Een laffe aanslag op weerloze, onschuldige mensen, die in een Westers land een levend, sprekend en bewegend onderdeel zijn van het recht op vrije pers. Het klinkt te misplaatst triomfantelijk om te zeggen dat het er aan zat te komen, maar: het zat er aan te komen. En de gevolgen zijn groter dan de 12 dode cartoonisten, journalisten en politiemensen - fysieke hoeders van de vrije samenleving. Het gevolg is een toename van angst, onzekerheid en zelfcensuur. En daaruit vloeit het onvermijdelijke verzet tegen islamkritiek. Het echte gevaar komt niet van een paar gewapende religekken, het echte gevaar voor de vrijheid komt van binnenuit. Een jihadistenduidend vrouwtje bij Jinek waarschuwt dat ook wij Westerlingen moeten nadenken over onze uitingen, wat gelukkig tot enige (maar bij lange na niet genoeg) boosheid leidde bij de cartoonist Oppenheimer. Politieke paspop Alexander Pechtold verzucht hardop en zonder terughoudendheid dat "deze gebeurtenis slecht af zal stralen op de islam", terwijl die hele islam vooral slecht afstraalt op ons. Redacties heroverwegen hun uitingen, en journalisten schrijven zonder ironie dat Charlie Hebdo af en toe wel heel ver ging, standpunten die ze in een recenter verleden luider verkondigden en binnenkort ongetwijfeld ook weer feller zullen verwoorden dan in de eerste dagen van verwarring en oorsuizen na de moslimextremistische aanslag op het vrije Westen. Want vrijheid is leuk, maar niet als de kans bestaat dat je er zelf een zware prijs voor moet betalen.

Vandaag gaan plukjes mensen in diverse steden met een waxinelichtje en een bordje "Ik ben Charlie" op straat staan. Opgeroepen door hypocriete burgemeesters van gemeenten die ook de aangifteformulieren tegen Wilders klaarlegden. Ze gaan de straat op om medeleven te betuigen, om saamhorigheid uit te stralen, om bij elkaar troost te zoeken, om "de boel bij elkaar te houden." Maar het zijn geen demonstraties van vrijheid en lef. Het zijn bijeenkomsten van angst en bezorgdheid, en nadat hun lampionnenoptocht rennen deze mensen weer ijlings naar huis. Ze willen dit niet, ze willen geen strijd, ze zijn liever bereid om kleine stukjes vrijheid te offeren aan de valse goden van rust en regelmaat. Die vrijheid leveren we in bij de veiligheidsdiensten, aan de grillen van politici die een risicoloze samenleving beloven (maar nooit zullen waarmaken), en in ultimo aan de islamofascistische geweldsdreigers die onze vrijheid nog meer vrezen dan wij zelf. 'Neemt en eet onze waarden, maar spaar ons het leven. Want tot elkaar komen, doe je ergens in het midden. Dus hier alvast onze bevende handreiking.' Iedere stapje voorwaarts dat de moslimstrijders zetten, wordt beantwoord met een stapje terug van het Westen.

Nee. Nee, nee, nee. Non!

De Westerse vrijheden van drukpers, meningsuiting en gedachtevorming zijn té zwaar bevochten om ze door een paar achterlijke middeleeuwers af te laten pakken. De naoorlogse generaties hebben géén idee wat vechten voor vrijheid betekent. Wij volgevreten bloggers willen echt niet suggereren dat we met doorgeladen wapens kniehoog in de lijken hebben gestaan. Maar we weten wél dat ieder grammetje vrijheid dat je inlevert, nooit meer vanzelf terugkomt. Dus als je niet met grote regelmaat met je rug tegen de grensmuren van de vrijheid van meningsuiting en je hakken in het zand gaat staan, komen die muren steeds dichter op je af. Net zo lang tot we als één makke kudde gevangen zijn tussen vier muren waarbinnen elke vrije beweging fysiek onmogelijk is gemaakt. Het moet een zelfopgelegde plicht zijn voor iedereen in Nederland en het Westen om alle vormen van debat, discussie en geschreven of getekende stellingname te voeren, de vrije ruimte te geven en te verdedigen. Iedere 'ja maar..' over de onschuldige, geweldloze tekeningetjes van Charlie Hebdo, is een uiting van lafheid. Maar terreur is de echte daad van angst, want vrijheid is niet geschikt voor bange mensen. In de woorden van de grote lyrische denker Bruce Springsteen, en dus ook een beetje in de geest van ons Annabel: No retreat, baby, no surrender.

Dood aan terreur. Leve de vrijheid. En dat is niet onderhandelbaar.


*GeenStijl, vanRossum, 08-01-2015