Ok, vandaag een zevenklapper. Als ik qua de rest niks zinvols voor elkaar weet te boksen, kan ik het nog wel in woorden te berde brengen. Normal gesproken, tenminste.
Het is een rare mix, nu hier weer en in de hele afhandeling van wat geweest is en het realiseren van de wensen, die hopelijk komen gaan. Een hoop willen, ook weten hoe, zelfs deels regelen, maar het doen ... hò maar. Dan maar uitbesteden? Nee, asjeblief! Het is een vorm van jezelf voor het blok zetten, die ergens toch bijna wel een soort van betekenis moet hebben.
Waar jaren geleden grenzen voor mij niets meer waren dan stofjes, waar je de juiste doek voor moest vinden, zijn mogelijke grenzen inmiddels iets, waar ik bij voorbaat voor in de remmen ga. Een beeld dat ik op meerdere terreinen herken, tot en met het letterlijke gebeuren toe. Het is geen ontzag of zo. Het is gebrek aan vertrouwen. O.a. in mezelf. Ooit kon alles an m'n reet roesten of hoe dat genoemd moet worden. Inmiddels werkt dat vele malen minder overtuigend. Het is nog niet zo, dat ik me gedwongen voel knievallen te maken of smeekbedes te lanceren, maar het verklaart wel het gedraai om de brei.
Nooit aanleg voor verkoper gehad, maar ik wist wel wat ik waard was en wist de waarde van anderen mensen of dingen aardig in te schatten. Dat mechanisme is al een tijdje wormstekig. Wat er nog wel en wat er niet meer van klopt is iedere keer weer aftasten en inschatten. Resultaten uit het verleden geven zoals bekend geen garanties voor resulaten in de toekomst, maar het blind kunnen varen op ervaringen was altijd wel prettig. Prettiger dan dat gezoek van tegenwoordig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten