Op en neer. Dobberend zou niet verkeerd zijn. Weet nog wel wat andere bezigheden, waarbij die beweging op zijn plaats is en mij niet tegen zou staan. In mijn simpele dagelijkse bestaan tussen ontbijt en bed mag het wat mij betreft echter iets uitgevlakter. Sowieso geen achtbaanliefhebber. Mijn voorkeur blijft het dieselprincipe gegeven. Start, lopen, nooit meer stoppen. Waar is het gebleven .... Het enige verschil tussen mij en een mercedes is de behoefte aan onafhankelijkheid. Geen chauffeur(s), geen gedoe tussen mijn spaken en indien op een doel gericht, graag vrije baan. Het voelt momenteel meer als een soort bondage. Het schijnt opwindend te zijn. Mij niet. In concreto kan ik me er een hoop bij voorstellen, maar zegt het me niks en ook in overdrachtelijk zin kan het me gestolen worden.
Duidelijkheid. Helder zicht. Tsjak, tsjak, tsjak. Loepzuivere snedes. Clean cuts. Tunnels met een einde. Bereikbare finishes. Geen ge-"Ja, maar...", geen "Indien .... dan ..". Boven dat alles blijft het befaamde zwaard bungelen van "Jammar, maar helaas ...". De ouderwetse handslag. Een man, een woord, desnoods een vrouw, maar in elk geval concrete duidelijkheid. Niet die steeds verder om zich heen grijpende procedurele schijnheiligheid. En voor wie? Niet voor mij, maar voor een aan finaciële obesitas lijdende overheid, die bang is een cent mis te lopen. Die overheid zou er beter aan doen om te leren boekhouden ...... had ik ergens over twee weken kunnen wieberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten