Waarom de vrijheid hoog in het vaandel hebben staan en je toch altijd weer schuldig voelen, als je een dag de boel de boel heb gelaten....??? Je moet niks, je wilt zelfs niks, niemand heeft daar last en niemand in de buurt, die tegen je aan gaat staan zeiken. Tsja. Gecompliceerd.
Niks doen is een kunstje, dat je blijkbaar moet leren of je moet er vooral iets voor afleren en dat is welbekend net ietsje minder voor de hand liggend. Dat dwars tegen alles en iedereen in een andere kunstje flikken, werkt toch alleen maar, als je in hetzelfde straatje blijft en het liefst anderen aftroeft. Iets doen dat letterlijk dwars tegen dat ingaat, wat je het grootste deel van je leven van alle kanten met paplepels vol tegen wil en dank is ingegoten, is koek van een andere orde. Zelfs Oblomov lukt het enkel dankzij personeel.
Aanwezigheid, simpelweg 'bestaan' is niet gewoon niet genoeg. Altijd moet er iets gedaan worden, moet een resultaat worden gescored, moet er aan het eind van de dag iets zijn, waar je op terug kunt kijken en het liefst ook iets, waar je naar uit kunt kijken en waarvan je weet, dat je er achteraf tevreden op terug kunt kijken. Met "Ha, lekker morgen naar de kroeg" stap ik 's avonds niet in mijn bed. En ook die ochtendkoffie, hoe lekker ook, hoort gewoon bij het behang. Boek lezen? Idem dito. De gedachten uitlaten? Van hetzelfde laken een pak.
Het is toch een nare en rare invloed, die je omgeving sluipender wijze op je uitoefent cq er bij jou in heeft gestampt. En voor wat? Om een systeem in stand te houden, dat geen enkele andere zin heeft dan de instandhouding van zichzelf.... Helemaal is de indoctrinatie bij mij nooit gelukt, maar ik heb me ook nooit helemaal van de aangelegde ketenen kunnen bevrijden. Waar is het genot van het simpele zijn gebleven? Zoals de kat, die nu met haar kop op het toetsenbord ligt te slapen of de honden, die protesteren omdat ze naar buiten willen. Gaan we het nog vinden voor we weer definitief verdwijnen??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten