(13/12/2014) Ik heb het vermoeden dat net, rondlopend door een deel van het huis, onderwijl de rondliggende spullen door mijn handen laten gaand, het dubbeltje is gevallen. Ik heb in een flits een stuk van de horde tussen mij en mijn geplande verhuizing mogen zien en ditmaal herkend. Het hele verhaal is er een van het pogen tot ontkennen. Het ontkennen van de werkelijkheid. Het ontkennen, dat de voor me liggende étappe zeer waarschijnlijk mijn laatste gaat worden. Ik verhuis om te sterven.
Het is de laatste maanden nog wel eens door mijn hoofd geschoten als waarschijnlijkheid. Ook al eens bedacht, dat ik, eenmaal in Roemenië, mijn/ons graf in orde wil maken. Maar het besef van de definitief laatste étappe is daarmee niet wezenlijk tot me doorgedrongen. Een idee, een mogelijkheid, maar het is natuurlijk duidelijk meer. Het is een feit. Een keihard onafwendbaar gegeven. Een waarheid als een koe. Ik pak mijn spullen en vertrek naar de plek, waar ik begraven zal worden. De eindigheid krijgt vorm. Het eindspel is begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten