Terug naar mijn eigen ritme en regeltjes. Het deuntje van "Poetsen, opruimen & inpakken". Niet vandaag, denk ik, ook het weekeinde verdient mijn aandacht, ongedeeld zelfs. Maar waarmee gaan we het vieren? Niet dat er nou zoveel te vieren valt. Limoges? Na drie dagen verplicht verblijf vandaag vrijwillig? Lijkt me niet. Sowieso geen stad. Dat wordt werken voor mijn grijze massa.
Om nou de paden op te gaan ... zo leuk vind ik wandelen nou ook weer niet, dat ik me daar toe laat verleiden in een periode, die niet weet te kiezen tussen herfst of winter. Het dagelijkse rondje meer is dan echt voldoende. Lag er sneeuw dan zou dat het plaatje veranderen. Een paar uur door de sneeuw baggeren is nooit verkeerd. Zonnetje erbij. Blauwe lucht. Maar hier niks van dat alles.
Is d'r iets interessants waar ik enkel voor de km's op kan aansturen? Ik raak wat uitgepoept. Mijn Franse kaders zijn zo goed als uitgekauwd. De lijst met mijn oude vertrouwde activiteiten schreeuwt om implementatie in onbekende streken. Het afscheid is genomen, zoveel vertrouwen heb ik mezelf toegestaan, en nu wil ik weg ook. Het is de tijd om varkens te slachten, door de sneeuw te baggeren en te hopen dat de thermometer bij de -30 halt maakt. Hout hakken, vuur stoken en accu's naar binnen dragen. Of om urenlang bij de buren te hangen of de buren bij jou .... om ook de wat mindere mogelijkheden te benoemen. Kom op, de punt eist zijn plek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten