De trein loopt. Het dozenstapelen is aan de doorstart begonnen. De kop was er tenslotte al vanaf. Misschien niet de juiste associatie in deze tijden, maar toch. Een plek gecreëerd om het ingepakte spul te parkeren en struinend door het huis begonnen met het grote verplaatsen. Soms gaat het vlot en voortvarend, vullen de dozen zich bijna vanzelf en soms loop ik al selecterend vast. Dan draai ik me om en richt mijn aandacht op een andere plek. Keuze te over tenslotte. Van kelder naar kast, van glas naar kleren, van lijsten naar boeken, van beddegoed naar knuffels, etc.
Dat ik de smaak te pakken heb gekregen, zou de werkelijkheid in voordelige zin vertekenen. Ik ben bezig geweest en hoop na de soep nog ff door te gaan. Er zijn al dingen, die morgen beter gedaan kunnen worden en andere dingen, die me aan het denken hebben gezet. Niet verkeerd, kortom, dat is zeker. Verder blijft de bezigheid me een vreemd, eigenlijk best wel bizar gevoel geven, zonder dat ik het beestje bij de naam kan noemen. En dan gaat het niet om mijn persoonlijke zooi, maar al die rommel, die je zo door de jaren heen gekocht hebt om de een of andere reden en dan vaak niet ik, maar Yoland. Alles in multi-meervoud en dat los van dingen als bestek, service en glaswerk, waarvan de overvloed door de verhuur, barfunctie en eetgelegenheid werd bepaald. Te goed om weg te gooien, te (iemand een voorstel?) om mee te nemen. Of misschien ook weer niet, maar wat dan. Het is het soort onderwerp, waarvan ik me nooit bedacht heb, dat ik er ooit mee bezig zou zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten