Ff doorgebeten en nu hopelijke alle dozen met andervrouws spullen gehad. Nog een ooit poepdure dictafoon gevonden met een kapitaal aan van die minibandjes. Wie werkt daar tegenwoordig nog mee. Is toch af en toe net als of we voor de eeuwwisseling nog met ossenkarren reden .... Maar soit, dat ter zijde. Wat ga ik met het spul doen? Bewaren? Opzoek naar iemand die het wil hebben? Of de fik erin?
Ga ik het ooit nog eens lezen? Wil ik het ooit nog eens lezen? Lijkt me stug. Dat doe ik zelfs met mijn eigen schrijfsels nauwelijks. En dan praat ik over wat ik de laatste 3-4 jaar heb geschreven en niet de bestanden of schriften, die ik vol geschreven heb in de jaren daarvoor. Dus.... ?
Wat zou ik er mee kunnen? Willen? Moeten? Moeten helemaal niks. Kunnen, meer dan ik nu kan bedenken. Het gaat 'm -zoals altijd weer- om het 'willen'. Een standbeeld is niet mijn streven. Ik ben ook niet zo graverig naar onbekende elementen of, wat erger is, bevestiging van veronderstellingen. Ik hou het graag bij het beeld, dat voor mij van waarde was en is gebleven. In dat alles was ze niet makkelijk voor zichzelf, nam zichzelf te vaak de maat in een vergelijking met anderen. Het bekende gras dat altijd elders groeners is. En zo is ze sinds haar middelbare schooltijd geweest. Daar hoef ik de papieren neerslag niet voor door te ploegen en hebben details in deze geen meerwaarde. Weg dus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten