Voorbij negenen en maar met de grootste moeite je oogleden van elkaar getild krijgen. Het kan nog steeds. Het was een lange dag gisteren en bovendien een hoop gedaan. Toch is dit niet het resultaat van lichamelijke inspanning. Dit heb ik te danken aan een ander soort spanning, een gebrek aan ontspanning. Hier zijn draden opgepakt en strak getrokken, die liggen hadden mogen blijven. Struikelen over wat je dacht opgeruimd en dus afgehandeld te hebben.
Het is vreemd om er na al die jaren zo door uit het veld geslagen te worden, maar de twijfel wat er mee te doen is nog eens stuk bizarrer. Het rare en in feite compleet misplaatste idee, dat je iets van en voor iemand moet bewaren. 'Tuurlijk zijn er herinneringen, die ik bewaar en/of heb opgeslagen. De vluchtige zowel als gestolde versies en ook wat je het beste als souveniers kunt duiden. Maar die selectieprocedure is doorlopen en heeft meer dan voldoende energie gekost. Waarom nou weer?
Niet weer een "waarom". In deze geen waarom's meer. Dit hoofdstuk is zijn punt voorbij en het is niet het moment voor een epiloog, mocht die er ooit al komen. Straks een snelle check of er iets van persoonlijke waarde voor mij inzit en dan de afvalverbrander opstoken. ..... en dat zit dan weer niet lekker .... afval ... Een mens is behalve raar ook knap moeilijk af en toe. Allez hup. Doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten