Doorzicht

Glazen uit je eerste huwelijk wegkeilen is misschien een beter idee, dan ze voor de derde keer inbrengen ... Lelijke dingen, trouwens. Mag concluderen, dat mijn smaak er sindsdien op vooruit is gegaan. Of meer een kwestie van meegegroeit met de mogelijkheden. Ook dat klopt niet helemaal.

 Die eerste glazen, een set van limonade-, wijn- en borrelglazen, waren best speciaal qua vorm en daar school ook direct het probleem in ... een jaar later waren ze niet meer te krijgen en de set niet meer compleet na de eerste scherven. Hoefde eigenlijk ook niet meer, want het huwelijk lag al een paar maanden eerder op z'n gat, maar ik herinner me dat ik toen wel gezocht heb. Waarschijnlijk vanuit een soort compensatiedrang. Dat alles is inmiddels zolang geleden, daar kan ik mezelf zelfs vanalles over wijsmaken laat staan anderen. Ik zal het onderwerpen op het lijstje "Sterke verhalen" zetten voor in de bejaardentehuis.

 Mijn voorkeur gaat nou uit naar simpele en mooi gevormde glazen, die bovenal in een soort van standaard geproduceerd worden en dus altijd weer aan te vullen zijn. Kan jaren duren, maar soms heb je van die weken, waarin je het glaswerk harder verslijt dan je autobanden.

Frappant

 Niks in de krant
 Geen aanslag op het verstand
 Dozen ter hand
 Rommel aan de kant.

 Ruimen, dit pand
 Tijd voor een ander land
 Het verleden in brand
 De tekenen van de wand

 Iets in die trant.

Werkwil

 Zonnetje weer ter plekke voor zolang het duurt. Men blijft sneeuw (en regen) melden. Gisteren begin van de avond de boel de boel gelaten en mezelf uitgelaten. Zware middag met een hoop uren bezig zijn en een zeer mager resultaat in dozen. Notabene dozen die al zo goed als vol stonden te wachten. Kortom veel selectiewerk. Een hoop gewik en geweeg. En meer dozen gevuld voor het vuilnis dan om mee te nemen.

 Me echter niet laten ontmoedigen. Als ik maar bezig ben, kan ik een hoop hebben. Met zo'n vooruitzicht aan de slag te gaan, zoals straks, is van een andere orde. De tweede kamer is nu definitief gestript, nog iets met de grote stukken, de letterlijke bezem er doorheen en dan kan d'r een streep door. Volgende plek kiezen, maar eerst dumpen en ruimte maken.

Grenzig

 Vroeg in de benen. Voor mijn doen dan tenminste. Kan niet anders dan een goed teken voor deze dag zijn. Gisteren al wat scheuren in de verdedigingswerken geramd en vandaag doorduwen. Vasthoudender doorzetten dan de gemiddelde pitbull. Het is geen lolletje en ik zie de lol er voorlopig ook niet van komen. Accepteren, dan maar. Weer zo'n ongewenste grootheid uit het recente verleden. Ervaringen tekenen je. Zonder ervaring zo'n je niets zijn, maar toch ook meer dan ik nu ben. Ervaringen begrenzen, bakenen af. Ieder besef van 'kunnen' is gebaseerd op kennis van je grenzen, dus kennis van het 'niet (meer) kunnen'. Zolang die grenzen er niet zijn, kun je alles, heb je in elk het geval het idee of gevoel, dat het zo is.

 Nu zie ik mezelf niet als iemand, die in zijn leven de grenzen heeft opgezocht. Ik heb zo goed mogelijk gebruik gemaakt of proberen te maken van de geboden mogelijkheden. Daarbij heb ik misschien ook wel terloops grenzen geraakt, maar toch zelden, eigenlijk nooit op een manier, zoals dat in mijn ogen bij een grens zou moeten werken. Niet zoals ik ooit te voet van het toenmalige Joegoeslavië over een met hout belegde brug overgestoken ben naar Hongarije. Slagbomen. Prikkeldraad. Machinegeweren. Het ijzeren gordijn was op die plek en dat moment alles behalve fictie. Nee, zo ben ik grenzen in mijn leven nauwelijks tegengekomen.

 Ook nu niet trouwens. Ik zie de buien meestal op tijd hangen en laat dan de boel mooi de boel. Grenzen komen me tegenwoordig al van verre tegemoet. Niks uitdagends of opwindens, meer iets van "Hè, hè, niet alweer!". Nog ff en ik kan beter blijven liggen voor het geval ik val .....

Ouderwets

 Aanloop. Stormloop. Terugloop. Afloop. De vesting is nog niet gevallen, maar ik loop me een ongeluk. Stormram. Aanvalstoren. Slingers. Ladders. Oversized kattepulten. Pek. Gloeiende olie. Gepokt en gemazzeld. Maar de vijand kent me en ik de vijand. Dit zijn leuke vingeroefeningen, brood & spelen voor het volk, maar hier gaat geen deur van open of een een muur van omver. Hier zijn slinksere methodes gevraagd. Verleiden. Misleiden. Omleiden. Afleiden. Inleiden. Vooral heel erg lang inleiden. Zolang tot die poort als vanzelf opengaat van zoiets als verveling of uitputting.

Staken

 Trieste dag en het weer is niet te beroerd om een duit in het zakje te doen. Geen behoefte aan extra neerslachtigheid, maar ook geen zin om de gordijnen dicht te trekken, zo ik die al had gehad. Waar is die peperinjectie voor in mijn reet? Het beweegt weer voor geen meter. Hollen en die momenten waarop je de zin van het hollen compleet ontgaat. Waren het maar momenten, dan zou het niet iedere keer weer een eeuwigheid lijken, voordat de stilgevallen machinerie z'n beweging heeft hervonden.

 Ik ga er ook ff niks aan doen. Hèt, of wat het ook is, zoekt het maar ff uit. En dat vooral zelf. Terugmelden graag als de boel weer functionerings"fähig" is. Ik kwak er een bak warm water met een smaakje tegenaan. Heb een muziekje opgezet. Is er nog iets wat ik aan de omstandigheden kan veranderen? Kaarsen? Is het niet echt, toch? Qua opkrikken van de stemming, soit, maar om de procedure van het inpakken weer op te pakken, lijkt het me onzin. Kan ik beter de dag de nacht inschuiven en hopen dat dan wel wil, wat bij daglicht blijkbaar niet functioneert.

 Zou het? Zo wanhopig ben ik nou ook weer niet. Ik erger me vooral aan mezelf en dat is een irritante ergernis. Het irritatiepunt kan beter buiten je liggen. Die ander bij z'n oren pakken werkt misschien niet beter, maar geeft wel meer voldoening, dan hetzelfde bij je eigen oren. Laat maar hangen of in mijn eigen vet gaar koken, ergens gaat het wel weer in beweging komen.

Schoeisel

 Slechte dag, slechte nacht, slechte ochtend. Valt er nog iets positiefs uit de destileren? Het is maar hoe je het wilt bekijken en/of benoemen. Het is knap om te zien, hoe klem je jezelf kunt zetten. Tijd om de stoute schoenen op te duikelen.

Devolueren

 Ok, vandaag een zevenklapper. Als ik qua de rest niks zinvols voor elkaar weet te boksen, kan ik het nog wel in woorden te berde brengen. Normal gesproken, tenminste.

 Het is een rare mix, nu hier weer en in de hele afhandeling van wat geweest is en het realiseren van de wensen, die hopelijk komen gaan. Een hoop willen, ook weten hoe, zelfs deels regelen, maar het doen ... hò maar. Dan maar uitbesteden? Nee, asjeblief! Het is een vorm van jezelf voor het blok zetten, die ergens toch bijna wel een soort van betekenis moet hebben.

 Waar jaren geleden grenzen voor mij niets meer waren dan stofjes, waar je de juiste doek voor moest vinden, zijn mogelijke grenzen inmiddels iets, waar ik bij voorbaat voor in de remmen ga. Een beeld dat ik op meerdere terreinen herken, tot en met het letterlijke gebeuren toe. Het is geen ontzag of zo. Het is gebrek aan vertrouwen. O.a. in mezelf. Ooit kon alles an m'n reet roesten of hoe dat genoemd moet worden. Inmiddels werkt dat vele malen minder overtuigend. Het is nog niet zo, dat ik me gedwongen voel knievallen te maken of smeekbedes te lanceren, maar het verklaart wel het gedraai om de brei.

 Nooit aanleg voor verkoper gehad, maar ik wist wel wat ik waard was en wist de waarde van anderen mensen of dingen aardig in te schatten. Dat mechanisme is al een tijdje wormstekig. Wat er nog wel en wat er niet meer van klopt is iedere keer weer aftasten en inschatten. Resultaten uit het verleden geven zoals bekend geen garanties voor resulaten in de toekomst, maar het blind kunnen varen op ervaringen was altijd wel prettig. Prettiger dan dat gezoek van tegenwoordig.

Ballet

 Aan de ene kant het gloeiende magma, aan de andere kant de onafzichtelijke diepte. Ik op de richel. Ik beweeg. Ik dans. Niet meer dat benepen geschuifel van een paar jaar geleden. Ik durf en daag uit. Spug het beperkende risico in z'n gezicht. Maar nog steeds wil ik noch links noch rechts. Ik wil naar wat voor me ligt, naar die piek. En hopelijk verder, maar dat zie ik strak wel weer.

 Geen afbrokkelende stenen, geen overbodige voorzichtigheid. Soms kun je gewoon over lucht lopen. Het is een kwestie van uitgangspunten, timing en een gezonde dosis doodsverachting. Tja, doodsverachting .... Nee, hooooooooo, nu ff geen zijsporen. Het gaat om het feit, dat alles moeite blijft kosten. En dat is raar. Waarschijnlijker is, dat alles altijd al moeite gekost heeft, maar je dat op de een of ander manier ontglipt is. Het was ingecalculeerd. Je zag het als vanzelfsprekend. Het was niet echt een belemmering. En misschien onkende je het gewoon ook wel.

 Het is als met autorijden .... dat gaat het soepelst, als je niet nadenkt! Natuurlijk moet je wel je kop erbij houden, maar niet op een manier dat je je bij alles gaat afvragen wanneer het zou moeten en of het wel de beste keuze is voor dat moment. Gewoon doen, vertrouwen op de aangeleerd mechanismen en verder op instinct en reactievermogen. Al is 'instinct' in combinatie met autorijden natuurlijk een beetje op z'n kant.

Ingebakken

 De verlorengegane verhaallijnen re-activeren, een beetje blijven tobben met mezelf en omstandigheden blijven tegenkomen, die in de weg liggen en ik heb een dagtaak. Een stuk of acht stukjes per dag, een uur per stukkie ....

 Behalve de vraag of ik dat wil (misschien straks meer) is het toch typisch, dat je haast automatisch in een 8-uurs besteding zit te denken, die dan net zo automatisch voldoening moet geven mbt de besteedde tijd. Zie hoever de Westerse leefstijl geïndoctrineerd wordt!! Zonder opvoedingskampen, stokslagquota of andere onzin. De mierige mens! En snapt iemand het nog? Nee, ik bedoel niet waarom gebeurd wat gebeurd. Dat snap ik ook nog wel. Maar waarom het überhaupt gebeurd? Wat is de waarde van het instand houden van een systeem, dat de menselijke waarden steeds verder uitkleedt, terwijl het zich beroept op de bijzonder waarde van het menszijn?? Ik vat het niet.

 Wat mis met "feest vieren, buik vol, slapen"? Of n'import welke variant op dit thema?

 Maar blijkbaar is het zelfs aan critici of meer kritische geesten, waar ik me gemakshalve onderschuif, niet gegeven om gewoon ff die stap op zij te doen. Je zit zo in het syteem gevangen, dat iedere poging tot afstand nemen bijvoorbaat een breekijzer benodigd.

 Waarom acht stukjes? Waarom een dagtaak? Waarom die bullshit van zinvol bezig zijn? Zinvol voor wie? Voor wat? Waarvoor? Je schrijft als je zin hebt of de behoefte voelt iets te lozen. Terug naar het 'willen', weg van het 'moeten'. Het kan, maar gaat alles behalve vanzelf.

Duwtje

 Nog een drempel te gaan .... Ik ken mezelf natuurlijk iets langer dan gisteren en weet precies waar de schoen op dit ogenblik wringt. Er moet iets, waar ik het eigenlijk niet mee eens ben, maar andere alternatieven zijn er nauwelijks, eigenlijk niet. De zoveelste hete brei met bijbehorende omtrekkende bewegingen, zorgvuldige ontwijkingsmanoeuvres. En maar hikken, steeds weer er tegen aan.

 Tegen jezelf ingaan is soms irritant ingewikkeld. Soms gaat het vanzelf, maar nu heb ik het resultaat niet in eigen hand. Dat is andere koek. Nek uitsteken en niet weten of je geaaid wordt of getroffen door een slag. Argumenteren, afstand nemen, vanuit de ondenkbaarste hoeken bekijken, incasseringsvermogen peilen, verliesbereidwilligheid testen, zelf overtuigen en dan ..... nog steeds die drempel. Een paar stappen terug en een hernieuwde aanloop ..... Een spel dat nu een paar dagen speelt, zonder dat het zicht geeft op de mogelijke uitkomsten, zonder zelfs het gevoel te hebben de snaren op de juiste wijze te bespelen. Terwijl het in één slag raak moet zijn. Een spel zonder herkansing.

 Ik draai in zorgvuldig gecoördineerde oncontroleerbaarheid van pas naar pas, sla mezelf gade en hou de brei met een schuin oog in de gaten. Vanuit mijn wensen spiedend naar de mogelijkheden, waarvan ik alleen die ene juiste wil. Masseren en argumenteren. Desnoods een fles wijn of zelfs twee. Resultaat is nu ff alles dat telt. Woorden. Overtuiging. En de gewenste opluchting. Tussen 'hier' en 'daar' ligt ergens de oplossing, maar helaas niet voor het grijpen.

Ingewikkelen

 Terug thuus. Lunch klaarmaken. Kachels aansteken. Zien dat er vanmiddag iets meer dan niks uit mijn handen komt. Om te beginnen maar niet al te streng voor mezelf zijn. Een glaasje gunnen? Misschien geen gek idee. Het zou prettig zijn om weer in beweging te komen. Of ik wil of niet of geen van beide, er moet gewoon vanalles gebeuren. En al zou ik het willen, uitbesteden kan niet. Wat een ander zou kunnen doen, is het inpakken, maar dat is, zoals al vaker geschreven, niet het werk dat problemen geeft.

 Kijken. Proeven. Smaak te pakken krijgen. Beweging in stand houden.

 Vanmiddag maar weer met aanloopjes proberen. Zien waar mijn interesse aan blijft hangen. Welke bezigheid op het minste verzet stuit. Als het maar weer rolt, die bal. Wijnkelder, bar, stripboeken, linnenkast, muziek, plek vrijmaken en.of huishoudelijke karweitjes. Alles kan, veel moet en dat 'willen' gaat zich maar ff met andere zaken bezighouden. Het getraineer valt me behoorlijk tegen van mezelf. Een complicatie, die ik momenteel niet kan gebruiken.

Vormgeving

 Wachtend op nieuwe banden en werkende stadslichten. Dan mag de Peugeot weer twee jaar in de wielen. De volgende technische controle zal niet in het Franse land gebeuren. In al dit soort afstreperijen duikt de aanstaande realiteit steeds weer onontkenbaar op, maar zoiets als het inpakken ligt alweer dagen op z' n gat. Ook die laatste vlek Frankrijk, daar moet ik achteraan. Het is een onwerkelijke tijd. Film, droom, fictie, wens, werkelijkheid. Iedere versie zit de andere in de weg.

 Ongeloof, twijfel, tegenwerking, hoop, vertraging .... Andere namen voor dezelfde werelden. Het wordt tijd voor een concreet en allesomvattend plan de campagne. Wat moet, wanneer, hoe, waar ... zoiets. Niet zozeer om het overzicht niet te verliezen, meer om het noodzakelijke karakter van de diversen activiteiten te onderstrepen en tot me door te laten dringen. Iedere dag weer, zodat niks de kans krijgt om aan mijn aandacht te ontglippen of ik in de verleiding kom onderdelen op de lange baan te schuiven.

 Stimuleren, corrigeren, motiveren, complimenteren, delegeren. Een derde vorm van dezelfde warboel. Nog steeds moet alles voor, door en uit mezelf gedaan worden. Nog steeds dat drijfzand en alleen de haren als houvast om me eruit te trekken. Misschien went het wel, maar makkelijker wordt het er niet door.

Opgewekt

 Ergens tussen 11 en middernacht naar dromeland vertrekken en zien dat het langzaam licht wordt, als je je ogen weer openslaat. Het begint er op te lijken. Nu de kleine tussenstops nog elimineren en we kunnen ook dit onderdeel van de herstellijst strepen.

 De waakmomenten mogen trouwens nauwelijks meer naam hebben. Ik neem niet eens altijd meer de moeite om te kijken welk moment van het nacht het is, maar toch. Ontspannen, ontspannen, ontspannen en nog eens ontspannen. Een inspannende bezigheid.

Aanloop

 Weer zo'n dag die halverwege vastloopt. Het ene wil wel en het andere eigenlijk ook best wel, maar van het een naar het ander wil het niet. Ik voelde het wegglippen binnenrollend over de oprit. En dan nog iets sentimenteels krijgen ook. Hoe is zo iets simpels als het oprijden van de inrit door de jaren heen veranderd. De eerste keer was het spannend, verwachtingsvol. Wat later prettig, geruststellend en uitnodigend. Heel even is het 'thuis komen' geweest. Weer wat later was het kort de weg naar waar ik niet (meer) heen wilde. Daarna was het lange tijd de weg naar waar ik weg wilde. Vanochtend, de diesel voortrollend in z'n een, was het de weg naar wat het ooit had kunnen worden, maar er nooit van is gekomen. Bloem. Knop. Knak.

 Dan druk naar mate de meters vorderen een steeds groter gewicht op mijn denk- en beleveningswereld. Een benauwende bezigheid. Muren die op je af komen en geen uitgang te bekennen.Gelukkig trok de auto automatisch zijn pad en mij mee. Dwars door alle tegenwerpingen en dwarse bomen heen. Nu zit ik er en wil maar één ding en dat is wèg! De wortel, die me nu al een paar maanden voor mijn neus wordt gehouden, maakt het geheel d'r niet makkelijker op. Ook zonder erin te bijten proef ik 'm. Maar ook zonder te proeven, weet ik, dat ie naar meer zal smaken. Weg, weg, weg.

Inleiden

 Eerst maar 'ns wieberen. Oren scoren. Bio-zooi aanvullen. Een koffie bij McDo. En vooral toch gewoon ff wegwezen. Blijft de voornaamste stimulans om door te gaan met wat afgemaakt moet worden. Straks de 'bar' leegruimen als het weer in- en uitlopen niet tot een ongewenste bezigheid degradeert. Anders gewoon binnen verder. Plek maken voor de oprukkende rij dozen.

 Bar, wijnkelder, een paar selectierondjes over het terrein, gereedschapverzamelen, selecteren en ordenen .... en dan de grote stukken. Zo heel veel werk is het niet meer, als ik de overal achterblijvende laatste loodjes buiten beschouwing laat. Je zou denken dat dan dingen bij elkaar komen en het geheel iets levendigs krijgt. Dat levendige, dat klopt wel, zou af en toe ietsje minder mogen. Maar dat 'bij elkaar komen', daar komt weinig of niks van terecht. Het worden meer en meer parallelle, langs elkaar heen lopen werelden. Twee hoofduniversa en een paar tussengelegen werkelijkheden met steeds scherper wordende overgangen. Is nou niet echt mijn hobby, al dat geswitch.

Krampachtig

 Na een redelijk continue nacht met verwaarloosbare tussenstopjes en het laten wegwerken van de ergste knopen in mijn rug, mag ik nu aan de dag beginnen. Waar ga ik mee beginnen .... na de koffie. Opruimen? Afwas? Was? Inpakken? Of ontspannen, want daar mankeert het dus nog steeds aan. "Rare verkrampingen voor iemand die niet fysiek zwaar werkt." noemt de fysiotheurapeut het. Dat is maar net hoe je het bekijkt.

 Als ik me de moeite neem, en dat doet ik niet continu, want dan wordt je gek, om op het ontspannen-zijn of niet van mijn spieren te letten, dan is het meestal een kwestie van gespannen staalkabels mn in de rug. Het beste te controleren als je in bed ligt. Een houding waarin de rug geen overspannen hoeveelheid werk hoeft te verrichten. Ontspan ik, dat voel je je ff inzakken. Nog geen minuut later kan ik dat weer doen. En weer. En weer..... etc. Na ieder ontspanningsmoment voel ik de rugspieren weer samentrekken en ik mezelf omhoog getild worden. Niet goed! Doorbreek dat maar 'ns. Als je dat een uur consequent toepast is het volgens mij vergelijkbaar met fitness. Zou alleen dan ook aan de voorkant moeten gebeuren om rug- en buikconditie met elkaar in evenwicht te houden.

 Ik zit gelukkig niet in een rolstoel maar terug naar wat het ooit was, zit er gewoon niet in. Behalve de jaren die het gekost heeft, heb ik zwakke plekken overgehouden aan mijn plotse confrontatie met de dood. Niet alleen geestelijk, ook fysiek zal ik met regelmaat aan herinnerd worden aan het besef, dat zo bruusk mijn leven in beslag wist te nemen, totdat het mijn beurt is.

Slikken

 Koken zonder glaasje wijn onder handbereik is toch wel erg ongezellig, bijna saai te noemen. Moet je dat voor het ouder worden cq gezonder ouder worden over hebben?? Ik ben daar met mezelf nog niet uit. Af en toe overdrijf ik het en, wat kwalijker is, soms is het niet meer dan een automatisme. Maar dat laatste geldt zeker niet voor het glaasje bij het koken en dat mogen er ook best twee zijn. Voor het aperitief in aanloop naar de lunch geldt een zelfde soort genieten. De rest is min of meer een ingeslopen gewoonte of gebrek aan alternatieven. Bier is het niet behalve Belgisch of het betere pils bij warm weer. Cola niet. Ander fris evenmin. Jus is meer voor het ontbijt. Water heeft ook niks aantrekkelijks. Koffie alleen na het eten. Thee is gif. Heb ik het dan zo'n beetje gehad? Tsja, dan blijft weinig anders over dan je af en toe laven aan een glaasje wijn. En het smaakt nog ook!

 Ok, misschien is iedere dag wel overdreven.... misschien. En misschien kan het ook best een glaasje minder. De fles hoeft niet leeg. In tegenstelling tot wat jarenlang rondgebazuind is, blijft die wijn ook aangebroken 1 of 2 dagen goed. En met vacuümtoestanden haal je ook best een week. Maar eenmaal in die getalsdiscussie verstrikt, ben je, voor je het weet, niet meer bezig met lekker en genieten maar met de vraag of het gezond is. Wat is gezond en vooral wie bepaald dat voor wie??

 Een fles sterke drank en/of meerdere flessen wijn per dag lijkt me niet echt aan te bevelen qua gezondheid, al denkt iemand als Dépardieu daar anders over, maar wat is het wel? Roken is niet gezond. Dat is inmiddels bijna algemeen geaccepteerd, maar men snapt ook dat verbieden niet werkt. Sporten is ongezonder dan het over het algemeen wordt gebracht. Bewegen is meer dan genoeg. Werken is zwaar belastend, maar ik heb nog nooit iemand serieus horen pleiten om daar mee te stoppen. Autorijden is ongezond, zowel voor de rijder als z'n omgeving. Gaan we dat afschaffen? Kortom één grote hypocriete zooi. Zoiets als Giro 555 om je schuldgevoelens weg te storten. Minder drinken, niet roken, bewegen in plaats van sporten .... dan kun je lekker hard werken en dat straks tot aan je 75ste ... Doe mij een glaasje wijn, aub.

Choreografie

 Volg ik het weer of volgt het weer mij? Vanmorgen en het eerste deel van de middag het een en ander gedaan. Best belangrijke stappen gezet ondanks tegenwerking door de omstandigheden. Terug thuis nog vanalles begonnen maar langzaam aan stilgevallen. Vanochtend was het aangenaam droog, verrassend gestegen temperatuur, zelfs wat blauw in de lucht. Inmiddels is het weer onangenaam koud, grijs, mistig en miezerig. Het zal wel niks en misschien ook alles met elkaar te maken hebben. Ik weet het ff niet. Laat qua dag de avond maar vallen, dan zie ik in elk geval het weer niet meer ..... en hoef ook niks meer met de dag. Morgen weer verder of ook niet, maar ik denk van wel.

 D'r loopt een hoop door elkaar en de behoefte om me er tegen aan te bemoeien is nog niet uit het weekend gekomen. D'r hangt ook nog het een en ander in de lucht, wat nodig een plek gewezen moet krijgen. Teveel denkwerk. Het belemmert het doen. Bezinning en actie. Het gaat niet samen en niet zonder elkaar. Het gaat om afwisseling en vooral de timing daarvan. Terug bij het schakelprobleem.

1, 2, 3

 De lat van het blog gaat hoog zo aan het begin van het jaar. Goed voorbeeld doet goed volgen? Of wordt de rest van het jaar hier opgezadeld met een sluimerende frustatie? Het tempo zat er eind vorig jaar goed in. Het is dus meer het doortrekken van een opgezette lijn, maar toch.

 Drietallen hebben ook 'wat', dat telt zeker mee. Vraag me niet wat dat 'wat' is en waarom drietallen. Ik kan dat niet sluitend verklaren. Heeft iets met ritme en ronden te maken. Net als telefoonnummers per twee cijfers, zoals ze hier in Frankrijk worden geschreven en onthouden, een kleine ramp is. Blijft gewoon niet hangen. Een willekeurige pincode van 6 cijfers onthouden is makkelijker dan eentje van vier, tenzij je de viercijferige code kunt zien als x-maal een driecijferige combinatie. Het is de cadans, die maakt dat cijfers, woorden, intenties, etc. als voorbestemd bij elkaar lijken te horen. Het is bijna muziek. Je hoort twee tonen en je herinnert je het liedje...

 Maar ook zonder dit geblabla wordt de indruk gewekt dat 2015 voortdendert in het stramien, dat de voorgaande jaren hebben neergelegd. Voorspelling? Maar niet doen. Altijd lullig als het niet uitkomt en ook een uitgesproken target is niet, waar ik op zit te wachten. Beter straks heel pretentieus spreken over het gevoel, dat je hebt gehad en goed bleek te zitten ...

Gangetjes

 Mijn persoonlijke aantekeningen uit de wolken gevist. Een makkelijk systeem .... foon, tablet, Pc, laptop ... overal dezelfde inhoud en toch staat het me niet aan. Maar vergeleken met al die met de hand volgeschreven schriften, die ik zo in- en ompakkend tegen kom, is die digitale wereld qua gemak een enorme vooruitgang. Dat gemak is tenslotte ook de grootste drijfveer van wat 'vooruitgang' wordt genoemd. Gemak en de illusie de dood te kunnen verslaan. De twee poten van de menselijke ontwikkelingsdrift. Iets zegt me, dat die twee elkaar ooit goed dwars gaan zitten. Maar daar wil ik het nu niet over hebben.

 Het is een mooie dag en dat mag het nog even blijven. Het hout is op. Er moet gezaagd en versleept worden. Het is koud. De olijfolie is alweer dagen olijfvet, dat zegt genoeg. Probeer het maar, het omslag punt luistert redelijk nauwkeurig. Niet die witte bobbeltjes die aan de binnenkant van de fles hechten. Nee, dat ene moment waarop alle beweging in de fles is verdwenen. Snap je ook, waarom die olie in Italië en die andere landen rond de Middellandse Zee een zekere historie heeft. Ten noorden van de Alpen konden ze d'r maar een deel van het jaar iets mee en dat is niet handig en pas veranderd met de opkomst van de CV. Check het maar, die twee hebben met elkaar te maken.

 Ook niet echt een onderwerp om nu mijn tijd aan te besteden. Qua schrijven is er niet zoveel te doen. Eerst maar eens naar buiten. De kou in, dat is het beste middel er tegen.

Bewaren?

 (07/01/2015) Na een telefoontje van de garagehouder om kwart over acht, het wegbrengen van de C5 voor de taxatie van de schade en een weinig servicegerichte Belgische dame, die alles mbt het verbaal eigenlijk vanzelfsprekend vond en mijn vragen dus overbodig of misplaatst, de dag langzaam in de richting van het inpakken gemanoevreerd. Plek voor de dozen vrijgemaakt. Toen nog ff naar de kapper en de kranten opgehaald in de kroeg en daarna 'gewoon' en goed aan de slag met het vullen van dozen.

 Het blijft maf, dat ik meer zooi heb in te pakken dan wat in een koffer past. Kan me dat niet herinneren van de switch naar Frankrijk. Zwarte dag voor dat land vandaag met de aanslag op het satirische weekblad Charlie vanwege Mohammed cartoons. Twaalf doden en nog een paar in kritische toestand. Die daders doen de Islam geen goed. Dit zou nog weleens een omslagpunt kunnen gaan worden.

 Het inpakken werd er niet door verstoord. Inpakken gaat probleemloos. De machinerie stokt als er geselecteerd moet worden. Iedere keer dat afwegen. Je hebt dingen, die je gewoon meeneemt. Je hebt dingen, waarvan je vindt, dat je ze mee moet nemen. Je hebt dingen, die je liever niet achterlaat. En er zijn dingen, waarvan je vindt, dat je ze niet kunt weggooien. Alles wat hier doorheen glipt kan gewoon weg, dat is het probleem niet. Vuilnisbak, verzamelpunten, milieupark of rommelmarkt. Wat rest is dan te lelijk om het een ander aan te doen of gewoon stuk en kan ook weg.

Inzicht-KO

 (13/12/2014) Ik heb het vermoeden dat net, rondlopend door een deel van het huis, onderwijl de rondliggende spullen door mijn handen laten gaand, het dubbeltje is gevallen. Ik heb in een flits een stuk van de horde tussen mij en mijn geplande verhuizing mogen zien en ditmaal herkend. Het hele verhaal is er een van het pogen tot ontkennen. Het ontkennen van de werkelijkheid. Het ontkennen, dat de voor me liggende étappe zeer waarschijnlijk mijn laatste gaat worden. Ik verhuis om te sterven.

 Het is de laatste maanden nog wel eens door mijn hoofd geschoten als waarschijnlijkheid. Ook al eens bedacht, dat ik, eenmaal in Roemenië, mijn/ons graf in orde wil maken. Maar het besef van de definitief laatste étappe is daarmee niet wezenlijk tot me doorgedrongen. Een idee, een mogelijkheid, maar het is natuurlijk duidelijk meer. Het is een feit. Een keihard onafwendbaar gegeven. Een waarheid als een koe. Ik pak mijn spullen en vertrek naar de plek, waar ik begraven zal worden. De eindigheid krijgt vorm. Het eindspel is begonnen.

Grappig

(03/11/2014) Laat ik nou 'ns stoppen met zeuren en proberen een begin te maken met de rest van mijn leven op de al ruim tien jaar gewenste en gedeeltelijk ook gerealiseerde wijze.

Niks moet, alles mag en een hoop kan.

Kunnen mijn benen deze luxe dragen? Kan ik ophouden met mopperen en accepteren, dat alles nu voor bijna 100% van mijzelf en mijn keuzes afhankelijk is? Dat ik het ben, die mijn dagen verklungeld of niet, dat niets en niemand mij nog ergens toe kan dwingen, waar ik geen zin in heb ..... mijn lijf en het opruimen van mijn eigen rommel ff daargelaten??
Wil ik iets doen vandaag en zo ja, wat? Dat zal vanaf vandaag de enig relevante vraag zijn!

 Update: Het is makkelijker geschreven, dan gedaan.

Kruipend

 Traag maar met enige fantasie gestaag. Het lijf verzet zich tegen mijn bezigheden als in de goede oude slechte tijden. Meer tijd kwijt aan mezelf, dan ik in de vullen van dozen heb kunnen steken. Daar is het tempo er bovendien ff uit, omdat het weer meer selecteren dan pakken is. Selecteren en bijeen zoeken, zodat ik concreter over de vulling kan zijn dan "Diversen". Voor de nodige dozen had ik vandaag naar buiten gemoeten in het kader van dingen bijeen voegen, maar eerst een goeie cm ijzel, daarna sneeuw en toen regen. Nou dan is de lol er gauw vanaf en met natte spullen kan ik niks. Dat zien we morgen dan wel weer.

 Positief is, dat in de keuken nou eindelijk serieus kale plekken zijn ontstaan op de planken. Leeg kun je de keuken nog steeds niet noemen, maar de aanwezige zooi is sterk uitgedund. Vanavond mijn blik maar eens over het achtergebleven deel laat glijden. Hoeveel kan daar direct al van weg, ik bedoel de doos in, en wat mag voorlopig nog van zijn vrijheid genieten en mij het koken verder mogelijk maken. En hoeveel dozen zijn dat nog, wat voorlopig op de plank(en) blijft staan.

 Als het een beetje meezit moet deze week ruimte ontstaan voor het verzamelen van mijn gereedschap, dat overal en nergens is blijven liggen. Dan hebben we langzamerhand een groot deel van het kleine spul gehad. Dan mag ik me gaan buigen over kasten en ander meubilair.

Straf?

 Weekend .... en zo verstandig om het niet te vieren. Handig vanwege de ijzel op de auto's en ongetwijfeld ook op de wegen. Of het verder enige nut gaat opleveren, gaan we zien. We wurgen ons verder door onze eigen berg prullaria heen. Het inpakken valt tegen. Zo wel het tempo, als de lol om het te doen. En dan vooral die steeds weer terugkerende combinatie van vragen. "Kan ik er iets mee?" en "Zo ja, wil ik er iets mee?" Blind alles inpakken zou stukken sneller gaan, maar verschuift het probleem alleen naar de toekomst. Dan zie ik weer dozen in een verloren hoek opgestapeld worden voor de vergetelheid.

Doorbijten dus, en daar heb ik overduidelijk niet zo veel trek in. Het idee om enkel de deur achter me dicht te trekken en met niet meer te verkassen dan in mij auto past, had wel wat. Maar dan zijn er al twee auto's, 5 beesten, de wijn .... en ik heb al een plaatsprobleem. Good old backpack times.

 Er zit weinig anders op dan door te knagen aan die berg, die voor me ligt. Het is gelukkig geen zee, die ik leeg probeer te scheppen. Het heeft iets eindigs, al is het weinig overzichtelijk.

Werken

 Veel gedaan, maar slopende dag. Het blijft een kraak- en smaakloze bezigheid, dat hele vertrekken hier, incl. het inpakken. Onbegrijpelijk maar een feit. De spullen zeggen me weinig, het meenemen weinig meer en ook van het inpakken zelf gaat weinig aantrekkingskracht of stimulans uit. Had me dat anders bedacht.

Alles wat gedaan wordt, iedere doos, ieder kopje of glas, elke krantenpagina die er omheen gaat, werkelijk alles kost moeite, bijna een soort van onderhandelen en overtuigen. De laatste dozen vanavond gingen iets soepeler. Toen was ik al ruim negen uur bezig ..... Bar en boos.

Vulling

 De dozen wachten .... Verder met de keuken. Borden en verhuisdozen gaan slecht samen. Nog een paar dozen te gaan. Borden tot aan het eind van mijn volgende leven of genoeg voor een heel dorp ... Glazen idem. Bestek, hetzelfde verhaal. Bij een feestje hoef ik geen serviesgoed te huren. Of misschien een Griekse bruiloft organiseren? Ruimt ook lekker op.

 Ik wil eindelijk iets van ruimte, leegte zien ontstaan. Ik vul maar dozen, maar zie geen zoden aan de dijk verschijnen. Ok, mijn tempo is niet bepaald moordend, maar zo ergens in de buurt van 50 stuks zal ik inmiddels toch wel zitten. En dat zonder dat er in het oog springende lege plekken ontstaan. Ja, daar waar spiegels of schilderijen van de muur zijn gehaald. Maar die zitten niet eens in dozen ...

 Een mens verzamelt zo het een en ander aan zooi in zijn leven. Zolang als je dat op één plek kunt doen, is het niet zo'n punt. Als je er mee gaat slepen, is het een ander verhaal. Nooit doen, dus, eigenlijk.

Kunnen

 Daar gaan we weer. Gezondheidsnieuws. Experten claimen via onderzoek te weten dat iets levens kan (!!) redden. Om te beginnen zijn experten in deze altijd belanghebbenden. Dat vervolgens iets 'kan' wil niet zeggen, dat het ook zal gebeuren. Verder redt je nooit levens, je rekt ze hoogstens. Tenslotte moeten voor dit zoveelste grapje 100-duizenden zich aan een onderzoek(je) onderwerpen om minder dan 0,1% resultaat te scoren .... Waar zijn we mee bezig??

 Al eens bedacht hoeveel trauma's, slapeloze nachten, depressies en andersoortige ongein op de koop toe wordt genomen om een handje vol mensen het idee te geven dat hun leven gered zal worden??

Steeds weer die menselijke illusie, dat alles voorkomen kan worden .... Schaf het verkeer af, dan heb je geen verkeersdoden meer. Dan gaan de mensen wel op een ander manier het hoekje om. Wil je dat niet? Stop met leven, dan kun niet meer dood!

 Volgens mij is het overgrote deel van de mensheid er nieteens mee bezig. Zij, die er mee bezig zijn om de illusie van het "eeuwige leven" vorm te geven, zijn mensen die er aan verdienen of leuk vinden om aan de mens te sleutelen. De rest trapt er met z'n platpoten in alsof Maserati's worden uitgedeeld. Deze week ook een bericht over de plaatsing van een tweede kunsthart hier in Frankrijk. Experimentele fase. Dit jaar moeten er in het kader van het experimenteren nog een stuk of 20 volgen. Kosten 140 - 180.000 euro, de operatie, niet de nazorg. En hoe zit het met vervanging? Onderhoud? Wie heeft er allemaal "recht" op? Wie gaat die zoveelste illusie betalen?? Mensen gaan straks procederen, als blijkt, dat ze uiteindelijk toch nog ergens aan dood gaan....

Inconsequent

 Waarom de vrijheid hoog in het vaandel hebben staan en je toch altijd weer schuldig voelen, als je een dag de boel de boel heb gelaten....??? Je moet niks, je wilt zelfs niks, niemand heeft daar last en niemand in de buurt, die tegen je aan gaat staan zeiken. Tsja. Gecompliceerd.

  Niks doen is een kunstje, dat je blijkbaar moet leren of je moet er vooral iets voor afleren en dat is welbekend net ietsje minder voor de hand liggend. Dat dwars tegen alles en iedereen in een andere kunstje flikken, werkt toch alleen maar, als je in hetzelfde straatje blijft en het liefst anderen aftroeft. Iets doen dat letterlijk dwars tegen dat ingaat, wat je het grootste deel van je leven van alle kanten met paplepels vol tegen wil en dank is ingegoten, is koek van een andere orde. Zelfs Oblomov lukt het enkel dankzij personeel.

 Aanwezigheid, simpelweg 'bestaan' is niet gewoon niet genoeg. Altijd moet er iets gedaan worden, moet een resultaat worden gescored, moet er aan het eind van de dag iets zijn, waar je op terug kunt kijken en het liefst ook iets, waar je naar uit kunt kijken en waarvan je weet, dat je er achteraf tevreden op terug kunt kijken. Met "Ha, lekker morgen naar de kroeg" stap ik 's avonds niet in mijn bed. En ook die ochtendkoffie, hoe lekker ook, hoort gewoon bij het behang. Boek lezen? Idem dito. De gedachten uitlaten? Van hetzelfde laken een pak.

 Het is toch een nare en rare invloed, die je omgeving sluipender wijze op je uitoefent cq er bij jou in heeft gestampt. En voor wat? Om een systeem in stand te houden, dat geen enkele andere zin heeft dan de instandhouding van zichzelf.... Helemaal is de indoctrinatie bij mij nooit gelukt, maar ik heb me ook nooit helemaal van de aangelegde ketenen kunnen bevrijden. Waar is het genot van het simpele zijn gebleven? Zoals de kat, die nu met haar kop op het toetsenbord ligt te slapen of de honden, die protesteren omdat ze naar buiten willen. Gaan we het nog vinden voor we weer definitief verdwijnen??

Fantasy

 In mijn dromen bergen beklimmen, daar kan ik wel wat mee, om niet te zeggen, dat het een beetje afgezaagd beeld is. Met een vrouw en haar puberende dochter naar een strandhut zoeken aan een overvolle boulevard, daar kan ik beduidend minder mee. Maar het is stukken creatiever, dat moet ik toegeven. Eerst vliegen en dan het laatste stuk per ladder naar de nok van een dak moeten, is weer plaatsbaar. Een nest puppies waar je de eigenaar van zoekt, die eenmaal gevonden leuk verkondigt, dat ze er geen behoefte aan heeft, omdat ze de moeder kent en die is lelijk, is dan weer minder. Aardig is dat de beide minder plaatsbare dromenflarden in een zelfde soort categorie lijken te vallen.

 Een mens kan er maar druk mee wezen. Eigenlijk geen behoefte aan. Dacht dat ik genoeg andere zaken aan mijn kop had. Toch moet het iets zijn, wat me bezig houdt. Wat dat betreft zoekt de droomwereld toch zelden zelfstandig naar thema's, herkauwt mn de dagelijkse sleur op meer of minder herkenbare wijze. Iets met "jong" en/of "nieuw" maar ook gelinkt aan het verleden cq de oorsprong. Iets waar ik eigenlijk niets mee te maken heb, maar toch iets mee moet, wat dan ook nog weer 'ns niet zo makkelijk blijkt. Maar goed ... wat gaat wel makkelijk?

Afstandsbediening

 Gedaan wat gedaan moest worden en voor de rest net de alertheid gehad om te constateren dat de dag langs me heen gleed. Klopt dat? Deels, deels niet. Waar hangt dat van af ? Het zal je niet verbazen, dat het afhangt van de manier, waarop je er tegen aan kijkt.

 Eigenlijk een best veel gedaan vandaag. Een hoop zelfs. In elk geval meer dan me lief was geweest. Wat? Wachten! En voor de afwisseling niet op mezelf. Organiseren en delegeren is een ongelukkige combinatie. Helaas kan het effe nauwelijks anders. Wat bij jezelf in twee slagen gaat kost een ander een heel klassiek ballet en dan is er nog getwijfel en de neiging alles nog maar een keer te bekijken. Ja, als je alle tijd van de wereld hebt en ik er verder niets mee te maken heb, vind ik alles best, wil ik er zelfs -indien gewenst- begrip voor opbrengen. Maar hier schreeuwn spijkers om op de kop geslagen te worden.

 .... en heb je het een een beetje redelijk door de bocht geloosd, wordt plompverloren de volgende onmogelijkheid op je bord gekwakt. Ik voel een neiging om de boel de boel te laten en het zooitje naar een later tijdstip te verschuiven ..... en dan geen gezeur meer over "Tijd zat". Het is de tijd, waar het op stuk loopt.

Wandelen

De hedendaagse journalistieke moeheid en de gezondheidsnonsens in één klap ten voeten uit gedemonstreerd. Volkskrant vanochtend .... Iets met wandelen, gezond, maar doe er iets bij. Het artikel gaat over een onderzoek naar de effecten van het wandelen als bron voor de o zo noodzakelijke beweging. Je moet al minmaal 50 jaar onder een steen gelegen hebben, wil je niet weten, dat men in z'n algemeenheid meent te weten, dat wandelen gezond is. Het enige wat varieert zijn de tijden die men hanteert, 20 minuten, 1 uur, wekelijks, dagelijks, 1000 passen, etc. maar dat laten we maar ff in het midden. Een stel wetenschappers heeft onderzoeken naar wandelen (1 uur of langer, met enige regelmaat welke dat dan ook maar weer moge zijn) bekeken en komt tot de weinig verbazingwekkende concludie: Het is een gezonde bezigheid! Open deur van hier tot Tokio. Vervolgens bemoeit zich iemand anders er tegen aan en schiet er wat gaten in. Wat is makkelijker dan kritiek hebben?? Niets toch? Dan wordt ineens langer zelfstandig willen wonen vergeleken met de bewegingsbehoefte van een twintiger en blijkt behalve conditie ook spierkracht- en coördinatietraining van belang. Dit alles absoluut niet onderbouwt maar als vanzelfsprekend gepresenteerd. Waarna de schrijver van het artikel besluit met een omkering van zijn opening. Bingo. Artikel af. Niks toegevoegd. Iedereen kan er alle kanten mee op en de schrijver kan het over een maand of wat rustig nog een keer plaatsen, als ie de uitgangspunten een beetje vanuit een andere hoek brengt. Gaat toch fietsen, man.

Licht

 Gelukkig zo rond een uur of acht weer wat licht in de slaapkamer. Zonder je nek te breken of een hele batterij lampen aan en weer uit te moeten maken naar de badkamer. Staat toch lekkerder op. Zo je dat zou willen tenminste. En eigenlijk wil ik dat soms best wel. De dip is wederom gepasseerd. Lijf voelt beter aan. Geen belastingaanslagen op de mat. Geen gezeik van de bank aan m'n kop. Lucht in mijn grijze massa. En minder weerzin tegen wat gebeuren moet. Bye, bye. Zwaai, zwaai. Graag tot de volgende keer maar niet heus. Is eigenlijk nog niet zo, of meer een kwestie van niet zeker weten. Daarom voor de zekerheid maar een trap na op de drempel. Oprotten. Wegwezen en liefst op nooit meer weerzien ipv tot de volgende keer. Al zal de volgende keer zeker weten weer verschijnen.

 Wit buiten. En helder. De lucht grotendeels blauw. De zon worstelt nog met de bomen. Een dag zoals een dag moet zijn op dit moment in deze periode van het jaar. Een koffie er tegen aan. Met de hond(en) het meer ronden. Kachel aansteken. Mijn blik een over mijn bestaan laten glijden, dan de chauffeur de Bentley laten voor rijden ..... O nee, ander verhaal. Waar waren we ook weer? O ja, inpakken, uitpakken, ompakken, verpakken, aanpakken en niet bij de pakken neerzitten.

Plaatwerk

 Duizende foto's .... wat moet je daar nou mee?? Inplakken zoals mijn moeder altijd heeft gedaan, volgens mij nog steeds doet en daar een halve boekenkast mee heeft gevuld? Zo makkelijk zal dat niet eens gaan. Een hoop is nooit verder dan contactafdruk gekomen. Ik fotografeerde weliswaar met een mechanische spiegelreflex, maar had al een gebruik, dat later beter tot zijn recht kwam bij de elektronische camera. Eerst klikken en wat niet is geworden, wat bedoeld was, (direct) weggooien. Alleen dat selecteren was dan weer erg omslachtig en is zelden of nooit gebeurd. Dat zou dus eerst nog uitzoeken worden ....

 En wat was eigenlijk de reden om het uitzoeken voor me uit te schuiven? Precies, al die negatieven bekijken, dat had ik snel gezien. Niet aan mij besteed. Dan maar digitaliseren? Schijn te kunnen. Bestaan speciale apparaten en programma's voor. Eerst alles omzetten in nullen en eenen en dan om te beginnen zoiets van 80% wegflikkeren. Geen echt stimulerend vooruitzicht. Toch wil ik er iets mee, maar wat. Iets waarbij inzet cq. tijd een beetje in evenwicht is met de omvang van het te verwachten eindresultaat. En dat liefst nu, voor ze weer in een doos verdwijnen, maar iets zegt me, dat dit een lat buiten mijn bereik gaat worden...

Scalpel

 Op en neer. Dobberend zou niet verkeerd zijn. Weet nog wel wat andere bezigheden, waarbij die beweging op zijn plaats is en mij niet tegen zou staan. In mijn simpele dagelijkse bestaan tussen ontbijt en bed mag het wat mij betreft echter iets uitgevlakter. Sowieso geen achtbaanliefhebber. Mijn voorkeur blijft het dieselprincipe gegeven. Start, lopen, nooit meer stoppen. Waar is het gebleven .... Het enige verschil tussen mij en een mercedes is de behoefte aan onafhankelijkheid. Geen chauffeur(s), geen gedoe tussen mijn spaken en indien op een doel gericht, graag vrije baan. Het voelt momenteel meer als een soort bondage. Het schijnt opwindend te zijn. Mij niet. In concreto kan ik me er een hoop bij voorstellen, maar zegt het me niks en ook in overdrachtelijk zin kan het me gestolen worden.

 Duidelijkheid. Helder zicht. Tsjak, tsjak, tsjak. Loepzuivere snedes. Clean cuts. Tunnels met een einde. Bereikbare finishes. Geen ge-"Ja, maar...", geen "Indien .... dan ..". Boven dat alles blijft het befaamde zwaard bungelen van "Jammar, maar helaas ...". De ouderwetse handslag. Een man, een woord, desnoods een vrouw, maar  in elk geval concrete duidelijkheid. Niet die steeds verder om zich heen grijpende procedurele schijnheiligheid. En voor wie? Niet voor mij, maar voor een aan finaciële obesitas lijdende overheid, die bang is een cent mis te lopen. Die overheid zou er beter aan doen om te leren boekhouden ...... had ik ergens over twee weken kunnen wieberen.

Duister

 Weken, wat misschien wel maanden weg geweest op een enkele nachtelijke verstoring na, maar hij is er weer, de dood. Een ongewenste bijrijder. Een irritante aandachtstrekker in gedachte en beleving. Maar niet mee bezig zijn of me toch maar afvragen, waar ik die verkeerde focus vandaan haal, of erger, ongevraagd aan te danken heb?

 Is het het naderen van de finish, die het fenomeen nieuw leven inblaast? Iets fysieks? Onbedoelde kruisverbanden? Moet ik me er serieus mee bezig gaan houden? Over het algemeen doe je dat tenslotte pas, als het te laat is. En als ik voor de afwisseling eens ruim op tijd ben, wat dan? Haal ik dan de wind uit de zeilen of bind ik de kat op het spek?

 Er gebeuren rare dingen. Zaken die ik van een paar jaar geleden ken, maar ook van veel langer terug liggende tijden. Soort van waarschuwingssysteem? Niet te stoppen visuele redenaties tot in de uiterste consequenties. Meegesleurd worden en net op tijd dat ene kleine stapje opzij kunnen zetten, waardoor je niet mee genomen wordt in het niets. En dan niet de nachtmerrie-variant, dat zou te voor de hand liggend zijn. Nee, gewoon bij volle verstand en open ogen. Golfje nummero zoveel???

Guinness

 Joepie, joepie, joepie. Recordscore vandaag!! Ik heb het niet tot op de minuut bijgehouden, maar zeg dat het 7 uur zijn geweest!! Zeven uur bezig geweest met de afwas ..... en nog wat andere zaken ook, ik slaap tenslotte ook zelden meer dan 2 uur aan één stuk, maar dus hoofdzakelijk voornamelijk serviesgoed en zo staan soppen. Dat een mens het voor elkaar krijgt en dat ik dat mag zijn. Uitverkoren!!

 Nou was het me ook wel een afwasje en heb ik bovendien nog het espresso-apparaat ontkalkt, maar toch. Zo krijgt iets vrij zinloos toch nog een speciaal tintje. Lege hoek, volle tafel. Morgen in de dozen, kan het niet meer vuil worden ook. De volgende wasbeurt zal een deel van het spul in een machine ondergaan.

 Hebben we ons mooi weer door de dag heen geslagen en dat met de helft van het programma. Knap, al zeg ik het zelf en het geeft nog ergens iets van een tevreden gevoel ook, vooral dat schone espresso-apparaat. Dat waterreservoir kan wel vaker een schoonmaakbeurt gebruiken dan het machien behoefte heeft aan ontkalken. Had ik misschien wel zelf kunnen bedenken. Daarvoor moet je natuurlijk die waterontkalkingspatroon gebruiken. Die moet je regelmatig vervangen in het kader van de overbodige geldverspilling.. Hoewel ... zou drie maanden niet schoonmaken acceptabeler zijn? De laag aanslag zal dan vast minder zijn, al zag ik nu ook nog geen met het oog waarneembaar leven en trouwens, de boel gaat niet koud door de koffie.

Moverend

 Heeft het zin om te zeggen, dat ik het zat ben? Denk het niet. Da's geen regel meer, da's status quo. Dè status quo. En dat al jaren. Behalve als dwarsligger-coach ook zeer geschikt als bezigheidstherapeut. Doelloos is dat al geen lol, maar met doel is helaas geen garantie, dat het beter loopt. We ploeteren verder. Soms kan ik daar begrip voor opbrengen (Je moet iets ...), meestal is het echter werken en daar ontgaat me de lol van.

 De afwas wacht. De keuken wacht. De dozen wachten. Ik wacht. Het wachten wacht. En er altijd maar weer een leuke danwel verteerbare draai aan geven. De "Vers vlees"-quot als wormen uit het biefstuk kruipen.

 De soep is bijna klaar. Het wachten voor de lunch zo goed als verstreken. Da's alvast eentje minder. Keuken op temperatuur, water aan de kook, nu enkel nog de motivatie optrommelen. Het de-capiteren van de week kost moeite.

 Maar ik ben bezig. We ook. En dat is het belangrijkste van alles, dan komt het of zoiets er uiteindelijk wel van. Muziekje erbij, verstand in slaap sussen, de blik vrijaf geven en het uren sprokkelen kan beginnen. Vier is mager, 6 oké, 8 feest en 10 overdrijving.

Reünie

 Bijzonder dozenspul vandaag. Spul dat in Nederland in dozen is verdwenen en er in Frankrijk nooit uit is gekomen tot op het moment, dat het zooitje zeer waarschijnlijk verdeeld zou gaan worden over een plek in Nederland en een honk in Frankrijk. Toen is de boel omgepakt van Nederlandse in Franse dozen. Had nooit mogen gebeuren. Behalve de energieverspilling, maar dat is achteraf, zijn Franse dozen niet geschikt om te verhuizen, al worden ze voor dat doel wel verkocht. Vandaag vullen, morgen verplaatsen en overmorgen weggooien gaat nog net.

 De dozen, die hier bij het ompakken werden gevuld, zijn na een jaar of 2-3 in elkaar gezakt als plumpuddingen. De inhoud geeft het geheel nog enige vorm, maar alles hangt schever dan de toren van Pizza. En dan staan ze 3 en niet 10 hoog gestapeld. En ja, ook voor bewaren en opslag waren de gevalletjes volgens de verstrekker geschikt. Mooi niet dus.

 Maar, al met al gaat vandaag dus spul voor de derde keer door mijn handen, terwijl het tussentijds weinig anders heeft gedaan dan in dozen zitten. Een mens, die zoveel aandacht krijgt, mag met een gerust hart een half dorp uitmoorden, mevrouw Justicia zou begrip opbrengen voor de verwaarlozing en het negeren als oorzaken van het handelen. Gelukkig werkt dat met dingen niet zo, anders zou ik vandaag mijn leven niet zeker zijn. Neemt niet weg, dat een hoop van het spul beter verdiend dan weggeborgen in een doos langzaam de vergetelheid in zinken.

Werkelijkheden

  Moe, moe, moe. Een conditie, die sneller verdwijnt dan sneeuw voor de zon op de evenaar. Rare nacht. Dwars lijf. Een week kan beter beginnen. Hoeveel golfbewegingen doorkruisen mijn bestaan en spelen onderlinge spelletjes? Opjagen of afremmen. Compenseren of versterken. Weer een nacht van goed 12 uur achter de kiezen. Had Sammy het bot van gisteren niet dwarsgezeten, had ik het grootste deel ervan waarschijnlijk zonder pauze afgehandeld. Weer dat dwarse. Wat is dat toch?

 Prachtige dromen weer. Al merk ik, dat ik ze van de afgelopen dagen door elkaar haal. Allemaal zo groots, veel stromend water op verkeerde plekken en een hoop gezoek. Ik ben nog niet waar ik wezen wil, maar ik heb mijn dromen niet nodig om dat te weten. Zou wel een aardige afwisseling zijn om de droomwereld en werkelijk voor een paar dagen om te wisselen. Denk, dat ik me dan niet hoef te verwonderen over mijn vermoeiheid. Vraag is of ik het met mijn huidige conditie zou weten te trekken. Een beetje triathlon kan aan mijn dromen nog een puntje zuigen.

 Ergens heeft het toch effect. Bij het ontwaken stond me de planning voor vandaag helder voor de geest, terwijl ik me daar verder in het geheel niet mee bezig gehouden heb, niet in het hier en nu. Zien wat we er in praktijk van brouwen. Het halve werk is ondanks het magere begin in elk geval al gebeurd.

Doorstart

 Dozen. Dozen vullen. Inpakken. Selecteren. Opruimen. Een paar dagen er tussenuit geweest en het inkringen en besnuffelen kan weer van voor af aan beginnen. De hete brei laten voor wat het is, is vele malen voor de hand liggender, dan ermee aan de slag gaan. Maar weer eens links en rechts dozen vullen waar niet bij nagedacht hoeft te worden. Aanzwengelen die hap. Of ruimte creëren en dozen vouwen. Eens zien, als er maar weer beweging, gerichte beweging in het zooitje komt.

 Al het gerommel in de planning doet het geheel geen goed. De komende twee weken omgegooid en vooralsnog zonder bekende verstoring, enkel het opstarten van de verkoop van de laatste plek, als het weer enigszins aangename vooruitzichten belooft bij buitenwerk. De kans lijkt niet zo groot. Volgens de 'kenners' hangt sneeuw in de lucht. En daar is maar een paar cm van nodig om heel Frankrijk plat te leggen. Eerst hier dus. Eerst de dozen. De keuken, de barruimte, studio Central, het gereedschap ... het topje van de ijsberg.

 Mocht iets of iemand behoefte hebben aan de diensten van een dwarsligger met ruime ervaring ..... ik ben in te huren voor een redelijke vergoeding en garandeer 100% resultaat. Mocht aan mij geen behoefte bestaan, ken ik inmiddels een hele serie gegarandeerd geschikte dwarsliggers. Kan morgen een agentschap openen.

Countdown

 Pissig. Goed dat haardhout gemaakt moet worden. Hakken zou beter zijn, maar de reeds gespleten delen doormidden zagen met de kettingzaag lijkt me ook werkzaam. Mensen die dingen voor zich uitschuiven en als het krapjes wordt zich verontschuldigen met het feit "Dat ze ook maar twee handen hebben". Tot tien tellen is dan niet voldoende..... Irritant is dat. Tijd is helaas een niet oprekbaar gegeven. De klok tikt 24 uur per dag weg en geen van die uren is terug te halen of tegoed te schrijven.

 Dat morgen ook een dag is, is leuk als het dingen betreft, die alleen jou aangaan, als het niet gedaan is ..... afwas, als je alleen woont, bijvoorbeeld. Ik mag het graag tot kunstige hoogte opstapelen. Iets wat niemand verder wat aangaat, want alleen ik pak me bij de neus als de schone borden of eerder glazen verbruikt zijn. Ik ben het, die de schimmel uit de pannen mag krabben, mocht het zover komen. En als ik morgen de boel onafgewassen bij het vuilnis zet, is dat ook niks waar iemand anders zich druk om heeft te maken. Mocht iemand het verspilling vinden, mag ie het zooitje meenemen ....... en schoonmaken.

 Maar ik dwaal af. De tijd wordt op meerdere fronten krap. Verbouw, verkoop, feestelijkheden, alles loopt achter, waardoor zaken als verhuizing, administratieve afhandelingen en de uiteindelijke move in een ongewenste leegte blijven hangen. Het enige, dat onwrikbaar vaststaat ..... vooralsnog ...., is het nulpunt van de klok.

Doelloos

 Verkeerde dag. Wachten op iets, waarvan je niet weet, wat dat zou moeten zijn, maar je wacht. Je laat de rest de rest, want .... maar duidelijk geen "want". Iets wat je eigenlijk weet en waarvoor je niet op moeilijk plekken hoeft te zoeken of je in rare bochten hoeft te wringen. Het is het wachten op het gewenste, wat aldoor maar niet komt. Het wachten op de realisatie van illusies, op de materialisatie van een fata morgana. Wachten op het wachten dat z'n zin allang verloren is. Gepasseerd wachten. Wachten als bezigheid, die het doel is verloren.

 Met zoveel woorden lijkt het nog bijna wat ook, maar het is niks, helemaal niks. Je kunt er beter niet aan beginnen, het is niks als je ermee bezig bent en het levert niks op. Dom dus. En toch doe je het. Ik dan. Laat ik niet voor anderen spreken.

 Het is iets tussen het een en het ander, tussen de wal en het schip, tussen gisteren en morgen. Vandaag dan, gelukkig niet altijd. Het is ergens vandaan komen en niet weten hoe daar te komen waar je verder wilt. Het is een breuk in de beweging. Een knik in de lijn. Het is verstoring. Het is binnenkomen in een wc waar de automatische detectie voor de verlichting niet werkt. Je wacht maar geen licht. Daar kan ik terug. Hier niet. Ik wacht. Ik wacht op het einde van dit wachten.

Historisch

 Nostalgische sentimenten. Een informatieverzoek voor een vakantieverblijf vanwege goede ervaringen 10 jaar geleden ..... Tien (!) jaar geleden. Een andere wereld in vele opzichten. Was het 2004? Toen was het duidelijk, dat we en de wereld weer in de lift zaten na de aanslagen op de Twintowers en het begraven van de helft van onze ouders. Of was het 2005? Het laatste echte en bovendien uitstekend verlopen seizoen, waarna Yoland de poten onder het geheel vandaan sloeg??

 Ach, niet al te zeer mee bezig zijn. Ik geloof, dat dat voor het moment beter is. Maar ja, d'r zijn ballen, die rollen bij het kleinste zetje. Had ik graag, jaren geleden op een paar andere terreinen gehad willen hebben. Was niet zo, niks aan te doen en tijdmachines zijn leuke gedachtenexperimenten, maar het zou een zooitje zijn, als ze werkelijk bestonden. Je zou je volgende moment niet zeker zijn.

 Verder dus met wat is op basis van wat was, is geweest. Het beste ervan maken en volgens mij sla ik daarin geen gek figuur. Het zal vast stukken beter gekund hebben, maar wie bepaald dat (?), en het had zeker weten stukken en stukken slechter gekund. Belangrijker is, het zijn verloren jaren geweest. Daar zal niet iedereen het mee eens zijn en zeker het zwevende deel van de wereldbevolking niet, maar er is maar één iemand, die dat kan bepalen en dat ben ik. En verloren zijn ze geweest.

Uitloop

 Terug naar mijn eigen ritme en regeltjes. Het deuntje van "Poetsen, opruimen & inpakken". Niet vandaag, denk ik, ook het weekeinde verdient mijn aandacht, ongedeeld zelfs. Maar waarmee gaan we het vieren? Niet dat er nou zoveel te vieren valt. Limoges? Na drie dagen verplicht verblijf vandaag vrijwillig? Lijkt me niet. Sowieso geen stad. Dat wordt werken voor mijn grijze massa.

 Om nou de paden op te gaan ... zo leuk vind ik wandelen nou ook weer niet, dat ik me daar toe laat verleiden in een periode, die niet weet te kiezen tussen herfst of winter. Het dagelijkse rondje meer is dan echt voldoende. Lag er sneeuw dan zou dat het plaatje veranderen. Een paar uur door de sneeuw baggeren is nooit verkeerd. Zonnetje erbij. Blauwe lucht. Maar hier niks van dat alles.

 Is d'r iets interessants waar ik enkel voor de km's op kan aansturen? Ik raak wat uitgepoept. Mijn Franse kaders zijn zo goed als uitgekauwd. De lijst met mijn oude vertrouwde activiteiten schreeuwt om implementatie in onbekende streken. Het afscheid is genomen, zoveel vertrouwen heb ik mezelf toegestaan, en nu wil ik weg ook. Het is de tijd om varkens te slachten, door de sneeuw te baggeren en te hopen dat de thermometer bij de -30 halt maakt. Hout hakken, vuur stoken en accu's naar binnen dragen. Of om urenlang bij de buren te hangen of de buren bij jou .... om ook de wat mindere mogelijkheden te benoemen. Kom op, de punt eist zijn plek.

Weggestreept

 WEEKEINDE!! En verdiend ook. Had me vanochtend voorgenomen om vanmiddag het weekeinde ouderwets te begieten, maar heb daar maar vanaf gezien. Te voet door een stad bedwaarts sturen is toch anders dan op vier wielen. En in Duvel had ik bij nader inzien ook geen zin.

 Het 'diploma' is binnen. Administratief weer een stap verder in de verkoop. Welke verkoop? Moet ik nu na de potentiële kopers ook de notaris achter haar vodden aan zitten?? Inmiddels bijna drie maanden verder en feitelijk geen fuck opgeschoten. Alles mooie woorden, in goed vertouwen maar mooi geen puntje in de buurt van het paaltje. Het standpunt van de Safer had al duidelijk kunnen zijn. In feite hadden we dicht in de buurt van de feitelijke overdracht kunnen zitten. Ik had als de sodemieter het inpakken moeten afronden en achter de verhuizers aan moeten gaan, etc. De realiteit komt daar niet bij in de buurt.

 Wat moet ik worden? Kwaad? Moedeloos? Fatalistisch? In welke vorm moet ik het laatste restje hoop gieten? Lang genoeg geduldig en begripvol geweest? Doen we een terroristje? Tijd voor de knuppel in het hoederhok, of beter gelijk maar een hele verzameling knuppels? Blijkbaar kunnen de zaken nog steeds niet voor dat ene keertje een beetje op een 'normale manier' verlopen. Straks maar eens beginnen met een partijtje gillen.

(Be)tut(telen)

 Wederom een fleurige combinatie maar eentje die zelfs ik herken, dus niet zo speciaal, zal ik maar zeggen. Zoals de afgelopen dagen toch echter weer een tikkeltje tè "net niet" door wat er overheen hing, de te krappe lengte van de jurk en ook de ingeweven kouseband in de panty, als ze te ver voor over boog. Voor de rest hetzelfde stramien, dezelfde aaneenrijging van opendeuren en ander overbodigheden.

 Dat er nog mensen zijn die aan personeel beginnen, mag wonderlijk heten. Dat je drank schenkt is wettelijk gezien in feite zelfmoord. Het uitsluiten van eigen verantwoordelijkheid is niet alleen iets wat je in Nederland ziet, in de handleiding van een magnetron kunt nalezen, maar in Frankrijk dus ook kamerbreed wordt uitgerold. Mensen moet je beschermen. Personeel tegen ongelukken, klanten tegen zichzelf. Doe je het niet, zijn niet zij verantwoordelijk maar jij .... Gelukkig zal ik nooit meer in een dergelijke situatie terecht komen. Ik zou de zooi aanvechten tot aan de hoogste instantie .... Europees vanzelfsprekend, want nationaal is dat natuurlijk overal netjes afgedekt.

Nep

 Geen dag meer, nog 'maar' een ochtend en het leed is geleden. Wat een overbodigheid ..... en wat weet de persoon het desondanks redelijk onderhoudend te houden. Een perfecte demonstratie van het geloof in regelgeving ipv capaciteiten. Alsof alles goed komt, als je vooral maar de regeltjes volgt, de verplichtingen uitvoert en natuurlijk de cursussen volgt ..... Ze zit ongegeneerd reclame te maken voor d'r eigen toko. Het is werkvoorziening voor (semi-)overheidsorganen, geldklopperij, etc. De soep zal, zoals vaker in Frankrijk danwel meestal, pas gegeten worden als ie ijskoud is. In de tussentijd vooral niks en niemand teveel tegen de haren in strijken, als ze kwaad willen hebben ze een uitpuilende kast aan instrumentarium. Helaas ontbreekt me de ervaring om het met andere landen te vergelijken.

 Maar goed, zien in wat voor creatie madame vandaag ten tonele verschijnt. Ze moet aardig verdienen, want loopt niet in prêt-à-porter ordinaire. Waarschijnlijk ook trots, dat ze nog steeds in maatje 36 past, al snappen vrouwen, die de 40 ruim gepasseerd zijn, niet dat kleding voor twintig jarigen anders zit op een ruim dubbel zo oud lijf. Je hoeft geen hoofd of handen te zien om te weten hoelaat het is. De BBB-combi verraadt meer dan genoeg. Het zal het geloof in de juiste combinatie van zalfjes, dieet en sportschoolactiviteiten zijn die een open blik in de spiegel voorkomt. Iemand dus, die over dik tien jaar nog 'hetzelfde' uitziet, maar dan nog blonder, nog meer make-up in nog foutere kleding.

Horeca

 Tja .... zeven uur, functioneren kan prima, maar mijn brein snurkt nog ff door. Wat een onchristelijke tijd als je er toe verplicht wordt. Weer 7 uur info voor de boeg, overbodig kan ik niet zeggen maar zinloos toch wel. Een met zichzelf ingenomen moederkloektype (absoluut niet qua uiterlijk!) dat de kroost op weg naar school niet zegt "Blijf op de stoep, kijk goed uit en niet met vreemden meegaan" maar de hele verkeerswet uitlegt, boeteclausules benoemt en in geuren en kleuren schildert wat allemaal mis kan gaan. Zie je de kleuter aansluitend gaan..........?

 En dat 2,5 dag en d'r nog de nodige honderden euro's voor moeten betalen ook ..... Frankrijk. Maar dat had ik al verzucht, geloof ik.

 Het is in elk geval duidelijk, dat ik de afgelopen 7 jaar in de illegaliteit gewerkt heb. Dat zegt iets over de waarde van het hele controle-systeem. Ook het feit dat nergens, niet alleen bij mij niet, maar op de Mairie niet, op de Préfecture niet, bij de politie niet en niet bij de meer gespecialiseerd controle-mechanismen, waar er toch ook nog 3 of 4 van bestaan ... Straks heb ik me door de dagen heen geslagen, geld over de balk gegooid en krijg ik alsnog te horen "Sorry, maar u bent te laat." Zou een leuke uitsmijter zijn.

Bonen

 Chili con of zonder carne is aan mij wel besteed. Na 7 uur regelgeving, open deuren en de bekende weg is het opentrekken van een blik alles wat ik qua maagvulling weet te verzinnen. Ik krijg prompt Rawhide visioenen. Niet die sikkeneurige kok, maar een van de klagende cowboys die ff het zadel verlaten om de innerlijke mens te versterken. Ik zou det leven wel willen hebben gehad. Daar was ik wel geschikt voor geweest. Ik bedoel de versie, die je in series en films wordt voor geschoteld .... niet de werkelijkheid. Tenminste, nog altijd beter dan de dag van vandaag.

Makkie

 Het voor de hand liggende deel van de klus voor vandaag is geklaard. De snelle dozen zijn gevuld. Wat rest zijn rondslingerde vragen, die op een antwoord wachten. Mee of niet? En dan heb ik het over 6 van de 26 ruimtes, ruim gerekend 25%, maar wel de makkelijke procenten. De vraagtekens maar ff laten rusten, blik van doel veranderen en het liefst iets simpels. Een hoop, die ik zonder veel denkwerk kan wegstouwen voor verplaatsing. Een mens blijft dromen en hopen zich aan ongewenste nachtmerries te kunnen onttrekken. Ik weet er vast niet alles van maar inmiddels wel een hoop.

 Pas op de plaats, dus. Kleine heroriëntatie voor de nieuwe "aanvalsgolf". Waar kan ik snel d'r uit tillen, wat ik wil bewaren, zonder me eerst weer door een berg onduidelijkheid heen te moeten werken? Lichte loodjes. Het voorportaal van de kelder? Wijn, glazen, serviesgoed, jam, lege dozen, speelgoed en zooi, veel zooi?? Wat is het alternatief? De barruimte? God bewaar me, die gaat dagen, wat, weken kosten. De studio's .... Nee, eerst het hoofdhuis, eerst die eerste 26. Nou, duidelijk, dus. Succes!

Putvulling

 Nog maar een koffie er tegenaan voor ik ga lopen. De wereldpolitiek met al zijn Chalies, semi-Charlies, pseudo-Charlies en contra-Charlies maar ff laten voor wat het is. Kan dat? Moeilijk.

 Voor iedere smaak zijn genoeg argumenten te vinden om de gekozen redenatie op een stabiel fundament te zetten. Maar in meningen blijven steken is wat Twitter zo populair maakt. Alleen hoeft Twitter zelden, zeg maar nooit hout te snijden. Ik pretendeer niet de oplossing te hebben, maar die zal toch echt in heldere keuzes en consequenties gezocht moeten worden. En aangezien nu duidelijk iets mis gaat, is het niet zo vreemd om de keuzes uit het verleden ter discussie te stellen. Of liever duidelijk en snel te wijzigen zonder in compromissen te verzanden. En de boel vervolgens consequent toe te passen, ook als het pijnlijk wordt.

 En dan bedoel ik duidelijk niet nog meer regels, nog minder privacy en nog meer vrijheden voor controlerende instanties!! Dat is een heilloze weg, maakt politiek nog struisvogelachtiger, controlerende instanties nog luier en de burger op z'n minst moedeloos en misschien wel (deels) woedend genoeg voor domme dingen. Hoe was het ook weer? Het erkennen van gemaakte fouten is de eerste stap op weg naar verbetering ..... toch? Of moeten we ook hier 50 jaar of langer wachten, voordat de ene politiek verantwoordelijke na de andere meent de verontschuldigeningen aan te moeten bieden voor een helaas lang en breed verdronken kalf?

Hangen

 De kraak-noch-smaak-dag. Het patroon wikkelt zich gestaag af. Niet moe, maar alles behalve wakker. Geen zin om iets te doen, zelfs niet voor me uit staren. De wereld zou kunnen vergaan en het zou waarschijnlijk niet opvallen. Watten in mijn kop, muren om me heen, eieren op mijn ogen, bloemkolen in mijn oren, kortsluiting in de interne communicatie, etc.

 Dit zal het het nulpunt zijn. De golfbeweging staat op het punt opwaarts door te breken, maar wordt voor een fractie van een moment in evenwicht gehouden. De tegenwerkende krachten heffen elkaar op, geen van de richtingen weet overwicht te creëren. De ene kant wil je niet, de andere kant geloof je niet. Raar toch, maar waar. Opwaarts bewegen zit vaak tegen het stil vallen aan. Neerwaarts kent geen doodpunt waar tegen aan gehikt wordt. Als het glijden begint houdt niets en niemand het meer tegen.

 Met een beetje geluk stoomt het verder op vandaag. Zou mooi. De komende drie dagen staat me vrijwel zeker zoveel domheid te wachten, dat het me moeite zal kosten om voldoende fatsoen, beleefdheid en verstandige terughoudendheid aan de dag te leggen. De aanleiding en aanloop waren al zo verkeerd, dat, als het mijn beste vrienden zouden zijn geweest, ze alle zeilen zouden moeten bijzetten om me aan boord te houden, laat staan, dat Franse (semi-) ambtenaren daar toe in staat geacht zouden mogen worden als ze het al zouden willen.

Tussentijd

 Pauze. Het voor de hand liggende deel van vandaag gehad. Boeken in de papier bak gooien voelt uiteindelijk niet veel anders aan dan tijdschriften, giro-afschrijvingen of ander papierwerk. Het werk zat 'm met name in het trappenlopen. Kleren dumpen is ook nieuw voor me. Voornamelijk erg oude zooi en niet voor direct hergebruikt geschikt. Waarom ligt het er dan nog? Goeie vraag ..... omdat er teveel ruimte is. Het ligt niet in de weg, net zo als een hoop anderen dingen ook niemand tot last zijn, ook al is hun nut verleden tijd.

 Verder met pakken, dat geeft toch het beste gevoel. Ingepakt en gestapeld, nauwelijks een resultaatrijkere bezigheid te bedenken op dit moment. Stripboeken nog, kookboeken nog, ongelezen boeken nog. Dan weer dingen door mijn handen laten gaan en mezelf afvragen wat ik er mee wil: bewaren of weggooien cq. wegdoen.

 Het is een cirkelbezigheid ten top via allerlei kronkelpaden dwars door het huis en straks de rest van de plek. Het is afromen, aandacht verleggen en later zien of nog iets anders boven komt drijven. Iedere ruimte kost meerdere rondes en die rondes kunnen niet direct achter elkaar. De grote schifting eerst, dan correctie of bevestiging, vervolgens het ontruimen en tenslotte de deur achter je dichttrekken, al zal dat vooral symbolische gebeuren. Van de 26 ruimtes in huis mag vooralsnog geen enkele zich beschouwen als van de lijst gestreept .... werk, werk, werk.

Lood

 Rondje meer en dan weer de dozen in en uit. Herinneringen loslaten, zooi dumpen, krenten uit de pap lichten. Het slokt je op. Ik krijg alles, waar ik voor gevreesd heb. Het is de augiasstal, waar ik niet aan wilde beginnen en meer ook. Het is werken. Ff tussendoor lukt niet. Het grijpt je en niet alleen bij je strot.  Het is een fulltime inbeslagname van fysiek en psyche. De afwas stapelt, de was wacht, ik eet uit het vuistje en zou best meer alcoholische stimulans dan wel troost kunnen gebruiken.

 Ik dwing me in de ochtend het niet te ontlopen en plof 's avonds uitgewrongen neer op mijn bureaustoel. Ik wil best nog wel eens overdrijven, maar dit is slechts een zwakke afspiegeling van de gang van zaken. Het is goed, dat ik weinig andere zaken aan mijn hoofd heb. Dat de minder materiële beslommeringen reeds netjes afgehandeld en opgeborgen zijn. Grotendeels dan.

 Het is een lange weg geweest en hoewel ik al een hoop loodjes gehad heb, moesten die laatste er toch ook eens van komen. Nou, die zijn er! Nu die allerlaatse, werkelijke allerlaatste (?) kronkel nog slechten en komen waar ik heen wil, voorbij de finish!!

Ochtend

 Mooie dag. Helder, blauw, wit en zon. Een dag zoals de dagen in januari en februari vaker zouden moeten zijn en in de beginjaren ook vaak zijn geweest. Lunchen buiten uit de wind. Een glaasje Gewürtztraminer, die toen nog wel 'vet' was maar langzaam al steeds meer restsuiker kreeg. Nu moet je naar de Riesling wil je een bijzondere noordelijke witte wijn treffen, maar dan mist wel dat vette. Riesling .... het stiefkindje van de witte wijnen. Ooit. Alles veranderd. Mode en de zogenaamde vooruitgang.

(Nacht)rust

 Een betere nacht. Niet goed, maar stukken beter. We zitten weer op de goede weg. Irritant blijft dat je niet kunt benoemen wat overduidelijk in een herkenbaar patroon in herhaling valt. Het begint blijft verrassend, omdat ik gelukkig niet (meer) iedere minuut alert probeert te zijn op wat mogelijk mis zu kunnen gaan. Daarvoor kan ik de riedel uittekenen als ie eenmaal aan de rol is. Nog een nacht of twee en ik sta weer steviger op mijn rails en is de geest voor het moment terug in z'n fles.

 Dan begint ongetwijfeld het opbouwen weer, want dat of zoiets is het toch. Het opdraaien van een oude veer die, op het moment dat ie lekker strak zit, niet ontspant door het doen van zijn werk, het aftikken van de uren, maar in één keer losschiet. Ergens mist een weerstand maar ook een uitlaatklep.

 Aangezien niks duidelijk als veroorzaker naar voren stapt zal het wel de mix van het geheel zijn, niks bijzonders dus. Wat veranderd is, ben ik, niet de wereld en dingen waar ik mee te maken heb. Een zwakke schakel geworden. De zwakke schakel van mijn bestaan. Metaalmoeiheid? Weeffoutje? Het zal de kwetsbaarheid zijn, die al eerder ter sprake is gekomen. De streep door het vertrouwen dat alles kan. Het relativeren aangevreten door een 'maar als' ....

Duveltjes

 Nog 4 verrassingsdozen met de verkeerde inhoud. Een beetje slordig geweest, lijkt het wel. Dit ga ik me vandaag niet meer aandoen. Genoeg geweest. Warm water met een smaakje en een kruis achter deze dag.

Vernietigend

 Iedere keer als ik de trappen op loop, zakt het gemoed naar beneden. Hoe voelt een beul zich opweg naar het schavot? Opgewekt, want weer een crimineel definitief wieberen? Verveeld, want werk? In tweestrijd, want het is toch een leven dat je beëindigd? Is natuurlijk een wat manke vergelijking, maar het is voor het eerst in mijn leven, dat ik boeken verdoem tot de papierbak. Is toch ook een moedwillig, vervroegd en in feite onnodig einde. Was ik in Nederland geweest had ik de beslissing een tweedehands winkel in z'n maag gesplitst. Zo is het dan ook weer. Nu, geen afschuiven dus.

 Negen dozen, globaal ruim 200 boeken. Gebonden, geplakt, onder het stof, de meesten vergeeld, sommigen ongelezen. Afscheid. Ondankbaar of een late bevestiging van de verspilling van het ooit gespendeerde geld?

 Ik heb ze allemaal nog een keer door mijn handen laten gaan, een deel terug op de plank gelegd en de rest in de dozen gekieperd .... Sophie's choice. Onterechte vergelijking maar hardnekkige associatie. Het betreffende boek zat al bij de eerste selectieronde in de bewaarcategorie. Vreemd hoeveel je nog voor je geest komt, door enkel een boek in je handen te nemen. De achterflaptekst is niet meer dan een bevestiging van je eerste ingeving ... plank of doos. Altijd weer die eerste indruk, ook in tweede instantie.

Grappig

 Voordat ik gisteren de deur verliet was er ff een geïnteresseerde vraag of ik ging shoppen? Uit = stad = winkelen. Er zijn mensen, die niet genoeg krijgen van kijken naar wat gekocht zou kunnen worden. Misschien nog wel verklaarbaar in dit geval, maar het is niet mijn drijfveer om buitenshuis te vertoeven. De stad ok, graag. Platteland genoeg voor mijn huisdeur. De rest werkt anders.

 Weg willen is vooral nièt hier willen zijn. Voorbij het eind van de oprit is eigenlijk alles ok. De rest hangt van het moment af. De stad heeft mijn voorkeur, maar een restaurant kan doel genoeg zijn, zeker als ik de afleiding in het rijden zoek. In de stad is het soms lezen of schrijven en verder voornamelijk lopen, zitten en kijken. Naar mensen kijken die met kopen bezig zijn of -wat leuker is- niet kunnen kopen maar wel willen hebben.

 Gewoon onder de mensen zijn. Mensen waar je niks mee hoeft en die niks van jou willen. Mensen die passeren, druk bezig zijn met volstrekt zinloze zaken. Van links naar rechts, van rechts naar links. Snellend te voet. Rollend in de auto. Druk delibrerend met vriend of vriendin over weet ik wat of iets anders. Of stil achter een koffie. Het is nooit hetzelfde. Ik heb me er nog nooit mee verveeld.

Inburgeren

 Wat een gif spuit uit de reaguurderskolommen op GeenStijl aan de ene kant en wat straalt er een struisvogelgedrag af van de officiële reacties aan de andere kant nav de aanslagen in Parijs. Geen zinnig midden in het hele Islamverhaal. Is het d'r wel?

 De vaak aangehaalde vergelijking met een kankergezwel dat verwaarloosd is, klopt volgens mij wel aardig. Dat daarbij grof gegeneraliseerd wordt is deels niet te voorkomen en deels misschien minder grof dan een hoop mensen durven toe te geven. De Islam is (weer) met de mensen naar West-Europa gekomen, in een tijd waarin daar het idee wortel schoot, dat alles moest kunnen en iedereen in zijn of haar waarde gelaten moest worden, wat dat ook moge betekenen. Dat voor alles en iedereen begrip menen te moeten hebben heeft grofweg al twee generaties Nederlanders bedorven. Dat een buitenlander in dat kader niet op het idee komt zich aan te passen als 'm alles wordt aangedragen, snap ik dan ook nog wel. Maar waarom doen hele volksstammen dat uiteindelijk wel en hebben de Turken en Noord-Afrikenen bewust gekozen gekozen om niet te integreren en waarom is dat in steeds voortschrijdende mate maar geaccepteerd??

 Als je een klein kind steeds maar gelijk geeft, of er als een volwassenen mee in discussie gaat, zonder het kind simpel de regels van het spel cq. de grenzen duidelijk te maken waarbinnen het kan en mag opereren, gaat dat op een gegeven moment fout. Dat heeft inmiddels menig ouder ervaren. Dan overspeelt het kind en zijn met terugwerkende kracht allerlei correcties nodig. Bij complete bevolkingsgroepen werkt dat nauwelijks anders op de correctie na dan natuurlijk. Leren is gemakkelijker dan afleren ....

Surfen

 Onrustige nacht. Er beweegt nog steeds iets op en neer in de achtergrond. Iets waar ik geen greep op krijg. De golven worden langer en lager, maar het is er nog steeds. Ergens begint het, ergens verdwijnt het. Daar tussenin herken ik het vroeg of laat. De moeheid gisterochtend bij het ontwaken had waarschijnlijk bellen moeten laten afgaan. Niet dat ik er verder iets aan doen kan, trouwens.

 De hele dag moe gebleven en vroeg mijn nest in gedoken om de inmiddels vermoedde spanning te ontspannen. Moeilijk in slaap. Oppervlakkige slaap. Ieder uur wakker. Rare gewaarwordingen. In elkaar overlopen van dromen en werkelijkheid. Ademhaling van slag. Verkrampt lijf. Raar licht gevoel in mijn hoofd en lood in mijn knieën. Het gevoel, dat ik in onderdelen deels in bed lig en deels boven het bed hang. Tussen al dat door proberen mijn gedachten de benen te nemen. Gelukkig weet ik de gedachten te relativeren en de ademhaling te reguleren. De rest in mijn lijf en om me heen blijft buiten het bereik van mijn controle.

 Ik denk, dat ik de piek weer heb gehad voor het moment. Nog steeds moe, een zwaar hoofd en een weinig soepel lijf. Gemangeld, voelt het aan. Op naar de volgende keer.

Getut

 Er tussenuit en dan in een restaurant terecht komen naast een tafel met vier Nederlandse heren rondom de oude pensioenleeftijd. Vrouwen kunnen tutten en lullen maar mannen kunnen er ook wat van. Wat een stel penisdragende trutten. Ik weet het uit de tijd, dat mijn vader met melk langs de deuren ging. Geen grotere kletstantes en roddelaars dan melkboeren onder elkaar.

 Onderwerpen: biefstuk wat in Nederland niet te krijgen is of anders gesneden wordt, golfen, alles wordt langs de meetlat Frankrijk tov Nederland gelegd. Dan ineens een switch naar modelbaantreintjes, treinen en treintjes en iedereen kent iemand met zo'n complex op zolder, liefst hoog in de politiek of een of andere raad van bestuur. Mannen die elkaar of elkaars familie kennen van kleins af aan. Uiteindelijk het onvermijdelijke voetbal ..... Mijn interesse zwaait weg. Vang nog wat geroddel op Privé-niveau op over de relaties van voormalige voetballers van FcUtrecht, Ajax  ....... d'r was eentje die het liefst "oude pruimen likte".

 Op vakantie met een gezamelijke pot. Ik zou zoiets nog geen halve dag volhouden. De verplichting tot groepsonderhoudend gedrag. Het volsterkt oninteressante geneuzel. Mijn dag is bij het ontbijt al bedorven als iemand voor mijn neus gaat zitten, die niet in mijn bed heeft gelegen ...

Elders

 Frankrijk, Nederland, Roemenië, Rusland en de Verenigde Staten .... een mooie setje. Leuke constatering waar je vanalles bij kunt bedenken. Dat ga ik nu niet doen, misschien een andere keer en waarschijnlijk helemaal niet. Even met mezelf de deur uit vandaag. Andere dingen aan, voor en door mijn hoofd. Jammer van het miezerige weer, maar de auto is weliswaar gedeukt maar nog steeds waterdicht.

 Uitwaaien. Ik geloof ik zou vaak langs het water lopen en minder in de stad, als ik in de buurt van de zee zou wonen. Dik twee uur rijden is me teveel, zeker met het risico van laag water en dan is er op deze hoogte enkel smerige drap en geen water te zien. Misschien is de kust wel het enige, wat ik aan Nederland weet te waarderen. Weekje Bergen zou niet verkeerd zijn. Maar ja, zo is er altijd wel een plek waar het voor het moment en een duidelijk afgebakende periode beter te toeven is. De Italiaanse Lago's in het vroege voorjaar, Parijs of Rome ietsje later, de Kroatische eilanden in de zomer, Barcelona daarna, dan weet ik het ff niet, vervolgens een paar weken in de bergen met sneeuw en glühwein en dan via iets bounty-achtigs terug naar de Lago's. Met een 18-meter en personeel voor het in- en uitpakken zou je een heel end kunnen komen.

 Het schort helaas aan het kleingeld en het idee van al die verplaatsingen maakt me hier achter de Pc al onrustig, laat staan in werkelijkheid. Er zijn ideeën, die je het beste niet of maar zeer deels en sporadisch moet realiseren om hun smaak het beste tot z'n recht te laten komen. Het beroerste voor mensen met geld is, dat ze naar mijn idee weinig of niks meer te wensen hebben wat ze niet à la minute zouden kunnen realiseren. Dan krijg je die onzin van ruimtereisjes of diepzeetripjes voor 100-duizenden euro's. Doe mij maar een weekend Berlijn .... om te beginnen.

Vermoeiend

 Voorbij negenen en maar met de grootste moeite je oogleden van elkaar getild krijgen. Het kan nog steeds. Het was een lange dag gisteren en bovendien een hoop gedaan. Toch is dit niet het resultaat van lichamelijke inspanning. Dit heb ik te danken aan een ander soort spanning, een gebrek aan ontspanning. Hier zijn draden opgepakt en strak getrokken, die liggen hadden mogen blijven. Struikelen over wat je dacht opgeruimd en dus afgehandeld te hebben.

 Het is vreemd om er na al die jaren zo door uit het veld geslagen te worden, maar de twijfel wat er mee te doen is nog eens stuk bizarrer. Het rare en in feite compleet misplaatste idee, dat je iets van en voor iemand moet bewaren. 'Tuurlijk zijn er herinneringen, die ik bewaar en/of heb opgeslagen. De vluchtige zowel als gestolde versies en ook wat je het beste als souveniers kunt duiden. Maar die selectieprocedure is doorlopen en heeft meer dan voldoende energie gekost. Waarom nou weer?

 Niet weer een "waarom". In deze geen waarom's meer. Dit hoofdstuk is zijn punt voorbij en het is niet het moment voor een epiloog, mocht die er ooit al komen. Straks een snelle check of er iets van persoonlijke waarde voor mij inzit en dan de afvalverbrander opstoken. ..... en dat zit dan weer niet lekker .... afval ... Een mens is behalve raar ook knap moeilijk af en toe. Allez hup. Doen.

Sporen

 Ff doorgebeten en nu hopelijke alle dozen met andervrouws spullen gehad. Nog een ooit poepdure dictafoon gevonden met een kapitaal aan van die minibandjes. Wie werkt daar tegenwoordig nog mee. Is toch af en toe net als of we voor de eeuwwisseling nog met ossenkarren reden .... Maar soit, dat ter zijde. Wat ga ik met het spul doen? Bewaren? Opzoek naar iemand die het wil hebben? Of de fik erin?

 Ga ik het ooit nog eens lezen? Wil ik het ooit nog eens lezen? Lijkt me stug. Dat doe ik zelfs met mijn eigen schrijfsels nauwelijks. En dan praat ik over wat ik de laatste 3-4 jaar heb geschreven en niet de bestanden of schriften, die ik vol geschreven heb in de jaren daarvoor. Dus.... ?

 Wat zou ik er mee kunnen? Willen? Moeten? Moeten helemaal niks. Kunnen, meer dan ik nu kan bedenken. Het gaat 'm -zoals altijd weer- om het 'willen'. Een standbeeld is niet mijn streven. Ik ben ook niet zo graverig naar onbekende elementen of, wat erger is, bevestiging van veronderstellingen. Ik hou het graag bij het beeld, dat voor mij van waarde was en is gebleven. In dat alles was ze niet makkelijk voor zichzelf, nam zichzelf te vaak de maat in een vergelijking met anderen. Het bekende gras dat altijd elders groeners is. En zo is ze sinds haar middelbare schooltijd geweest. Daar hoef ik de papieren neerslag niet voor door te ploegen en hebben details in deze geen meerwaarde. Weg dus!

Bult

 Denk je 'alles' gehad te hebben, open je een doos waarin je boeken verwacht, maar die vol zit met gestileerde momenten uit het verleden. Briefjes, artikelen, notities, rekeningen, foto's .... een zooitje ongeregeld van grofweg 30 jaar, eindigend bij ons begin en daar ga je weer. Het naarstig zoeken naar houvast heeft maar beperkt resultaat.

 Ontkennen gaat niet werken, dus alles maar langs. Als je iemand op latere leeftijd leert kennen, is er een hoop, wat je wel verteld is, maar nooit vorm heeft gekregen. Die vorm gaat nu door mijn handen. Achteraf. En dat is zoals altijd te laat, te makkelijk, verleidt tot nergens op gebaseerde conclusies. Het raakt me behoorlijk, terwijl ik het eigenlijk nieteens wil weten. Kortom ik kan er niks mee. Morgen de kachel opstoken.

 Het is dus weer een kwestie geworden van verder struikelen door het selecteren en ruimen. Had me een beetje erop verheugd om de al langer geleden geselecteerde boeken nog eens rustig door mijn handen te laten gaan. Zit maf spul tussen. Misschien hoef ik geeneens meer boeken te kopen en kan ik me beter bezig houden met het herlezen van Sartre, Beauvoir, Camus, Nin .... om een kleine groep te benoemen. Of de pillen van Kayzer, of de tigvoudige trilogie van Van der Heijden. Het idee om boeken een tweede keer te lezen heeft me tot op heden tegengestaan, tenzij het stripboeken waren.

Krimp?

 Hoe slopend de dag gisteren ook was, het ruimt wel op. D'r staat een stationcar vol aan zooi die weg kan. Als ik in dit tempo doorga, hou ik zekers dozen over. Het bestelde aantal was van begin af aan waarschijnlijk aan de ruime kant, maar niet schokkend. Beter dan een tweede bestelling en levering te moeten doen. Nu gaat het er op lijken, dat de helft ook goed was geweest. Maar wat zegt dat na slecht één kamer?? Precies!

 Eerst leek het voorgestelde 'standaard' aantal aan de krappe kant, nu lijkt de gekozen hoeveelheid dik teveel en straks zal blijken dat uiteindelijk nog het grootste deel van de dozen gevuld richting de nieuwe stek vertrekt. Echt lekker volstouwen kun je de dozen namelijk niet. Tot aan de rand gevuld zijn ze snel niet meer met goed fatsoen te tillen en dan heb ik voor boeken nog een ander formaat.. Wat dat betreft waren de dozen van het Centrale Boekenhuis, waarmee we naar Frankrijk zijn gegaan, efficiënter. Die wagen zat net als de dozen strak gevuld van bodem tot plafond. Had ook te maken met het feit, dat het geen reguliere verhuizers waren maar hobbyïsten. Zelden mensen gezien die zo'n goed oog hadden voor het laden van een vrachtauto.

 Maar ja, dat was toen en nu is het nu. Zooi dumpen en zien dat ik vandaag niet in het selecteren blijf hangen.

Overschieten

 Net bezig hier in Frankrijk was één van de regelmatig terugkerende vragen van potentiële klanten "Of ze ons telefoonnummer mochten doorgeven aan ouders of anderen ivm eventuele urgenties qua bereikbaarheid". Mij ontging die vraag helemaal. Als ik op vakantie ging, wisten de thuisblijvers hooguit een richting, waarin ik het ging zoeken meer niet. Het idee, dat ik vanwege door anderen als urgent ervaren zaken gestoord kon worden in mijn weg zijn, bedierf mijn vakantie bijvoorbaat. Bij Yoland lag dat anders. In die familie werden complete laatste wilsbeschikkingen opgesteld aan de vooravond van een tripje buiten de Nederlandse grenzen. Desondanks werden we in het toestaan van het gebruik van ons telefoonnummer zeer terughoudend na een aantal ervaringen, waarin de achterblijvers ons voor de grootst mogelijke niet-urgenties hun familieleden lieten zoeken. We hebben nog even overwogen om telefoon in de huisjes te laten aanleggen maar de ontwikkeling van de mobiele telefonie heeft ons verlost.

 Een ander iets dat in 'onze jaren' is veranderd, waarschijnlijk door diezelfde ontwikkelingen op het vlak van de mobiele bereikbaarheid, is het gebruik van ansichtskaarten. In het begin werden die kaarten gretig gekocht om het thuisfront op de hoogte te stellen van het vakantiegenot. Een paar jaar later kregen we ze zelf gratis nauwelijks aan de gasten gesleten. Daar kunnen er nu een paar duizend van de papierbak, met stapels tijdschriften, gekocht om een idee te krijgen voor de verbouwingen, die nooit plaats hebben gevonden. Geschiedenis ... je wordt er zelden vrolijk van.

Afwegen

 Inpakken is peanuts vergeleken met selecteren en opruimen. Als er iets gisteren duidelijk gworden is, dan is het dat wel. Al die onverwachts en deels ook ongewenst passerende herinneringen ... Houthakken is minder vermoeiend. Je zou een mooie strik om het geheel moeten kunnen doen en het wegzetten voor het geval je er ooit nog eens iets mee zou willen. En het dan vergeten. De kans, dat je er ooit nog iets mee wilt, is klein. Het idee, dat je d'r misschien ooit nog eens iets mee wilt, is echter storend aanwezig. Discussie met jezelf. Vermoeiend.

Charlie

Om het nooit te vergeten.
Om het ieder moment weer opnieuw te beseffen.
Om de open deur die het is, en die maar weinigen willen zien.

..... en na de misplaatste bemoeizucht van de Islam graag de betuttelende overheid als volgende stap.


Vrijheid is niet onderhandelbaar (*)
Een laffe aanslag op weerloze, onschuldige mensen, die in een Westers land een levend, sprekend en bewegend onderdeel zijn van het recht op vrije pers. Het klinkt te misplaatst triomfantelijk om te zeggen dat het er aan zat te komen, maar: het zat er aan te komen. En de gevolgen zijn groter dan de 12 dode cartoonisten, journalisten en politiemensen - fysieke hoeders van de vrije samenleving. Het gevolg is een toename van angst, onzekerheid en zelfcensuur. En daaruit vloeit het onvermijdelijke verzet tegen islamkritiek. Het echte gevaar komt niet van een paar gewapende religekken, het echte gevaar voor de vrijheid komt van binnenuit. Een jihadistenduidend vrouwtje bij Jinek waarschuwt dat ook wij Westerlingen moeten nadenken over onze uitingen, wat gelukkig tot enige (maar bij lange na niet genoeg) boosheid leidde bij de cartoonist Oppenheimer. Politieke paspop Alexander Pechtold verzucht hardop en zonder terughoudendheid dat "deze gebeurtenis slecht af zal stralen op de islam", terwijl die hele islam vooral slecht afstraalt op ons. Redacties heroverwegen hun uitingen, en journalisten schrijven zonder ironie dat Charlie Hebdo af en toe wel heel ver ging, standpunten die ze in een recenter verleden luider verkondigden en binnenkort ongetwijfeld ook weer feller zullen verwoorden dan in de eerste dagen van verwarring en oorsuizen na de moslimextremistische aanslag op het vrije Westen. Want vrijheid is leuk, maar niet als de kans bestaat dat je er zelf een zware prijs voor moet betalen.

Vandaag gaan plukjes mensen in diverse steden met een waxinelichtje en een bordje "Ik ben Charlie" op straat staan. Opgeroepen door hypocriete burgemeesters van gemeenten die ook de aangifteformulieren tegen Wilders klaarlegden. Ze gaan de straat op om medeleven te betuigen, om saamhorigheid uit te stralen, om bij elkaar troost te zoeken, om "de boel bij elkaar te houden." Maar het zijn geen demonstraties van vrijheid en lef. Het zijn bijeenkomsten van angst en bezorgdheid, en nadat hun lampionnenoptocht rennen deze mensen weer ijlings naar huis. Ze willen dit niet, ze willen geen strijd, ze zijn liever bereid om kleine stukjes vrijheid te offeren aan de valse goden van rust en regelmaat. Die vrijheid leveren we in bij de veiligheidsdiensten, aan de grillen van politici die een risicoloze samenleving beloven (maar nooit zullen waarmaken), en in ultimo aan de islamofascistische geweldsdreigers die onze vrijheid nog meer vrezen dan wij zelf. 'Neemt en eet onze waarden, maar spaar ons het leven. Want tot elkaar komen, doe je ergens in het midden. Dus hier alvast onze bevende handreiking.' Iedere stapje voorwaarts dat de moslimstrijders zetten, wordt beantwoord met een stapje terug van het Westen.

Nee. Nee, nee, nee. Non!

De Westerse vrijheden van drukpers, meningsuiting en gedachtevorming zijn té zwaar bevochten om ze door een paar achterlijke middeleeuwers af te laten pakken. De naoorlogse generaties hebben géén idee wat vechten voor vrijheid betekent. Wij volgevreten bloggers willen echt niet suggereren dat we met doorgeladen wapens kniehoog in de lijken hebben gestaan. Maar we weten wél dat ieder grammetje vrijheid dat je inlevert, nooit meer vanzelf terugkomt. Dus als je niet met grote regelmaat met je rug tegen de grensmuren van de vrijheid van meningsuiting en je hakken in het zand gaat staan, komen die muren steeds dichter op je af. Net zo lang tot we als één makke kudde gevangen zijn tussen vier muren waarbinnen elke vrije beweging fysiek onmogelijk is gemaakt. Het moet een zelfopgelegde plicht zijn voor iedereen in Nederland en het Westen om alle vormen van debat, discussie en geschreven of getekende stellingname te voeren, de vrije ruimte te geven en te verdedigen. Iedere 'ja maar..' over de onschuldige, geweldloze tekeningetjes van Charlie Hebdo, is een uiting van lafheid. Maar terreur is de echte daad van angst, want vrijheid is niet geschikt voor bange mensen. In de woorden van de grote lyrische denker Bruce Springsteen, en dus ook een beetje in de geest van ons Annabel: No retreat, baby, no surrender.

Dood aan terreur. Leve de vrijheid. En dat is niet onderhandelbaar.


*GeenStijl, vanRossum, 08-01-2015

Inpakwerk

 Redelijke nacht, redelijke ochtend, dus redelijke dag? We gaan het zien. Het restje inpakenthousiasme, dat er gisteravond leek te zijn, is in elk geval weer verdwenen. Beentjes. Wieberen. Noorderzon. Geen automatismen, dus. Gewoon het èchte werk, iedere dag opnieuw. Misschien wordt het wiel wel iedere dag mooier?

 Aanhaken bij gisteren en verder treinen qua dozen, rommel, ruimen en verwonderen. Het meeste effect had het gisteren, als ik iets van de muur afhaalde. Vijftien jaar hangen is blijkbaar niet genoeg om na vertrek een zichtbaar lege plek op de muur achter te laten. Toch is het eerste wat opvalt de leegte. Kasten sluit je na ze ontruimt te hebben en voordat de links en rechts rondstaand en -slingerende spullen zover uitgedund zijn, dat hun afwezigheid gaat opvallen, zal nog menig doos gevuld raken. Zo'n muur mèt schilderij(en) en/of spiegel of zoiets en dezelfde muur zonder is een in het oogspringend verschil. Bijna een knal voor je kop.

 Zien waar we vandaag tegenaan lopen. Je komt natuurlijk dingen tegen, die je vergeten bent of waarvan je het bestaan nooit eerder geregistreerd hebt. Een ander effect is, dat ik me meer en meer bedenkt wat wel ooit mee gekomen is uit Nederland, maar ik hier nooit gebruikt, zelfs nooit gezien heb .... de onuitgepakte dozen. Mijn drankminiaturenverzameling is er zo eentje. Wat moet ik daar nou in godsnaam weer mee?? De muren, die ik er hier voor had gehad en nooit gebruikt heb, ontbreken strak volledig.

Proloog

 Genoeg voor vandaag. Pauzeren als je lekker bezig bent, is zelden een goed idee. Bovendien is het genoeg geweest voor vandaag. Niet direct een wereldrecord willen lopen in de voorrondes. Morgen verder, dan mag ik zeer tevreden zijn, mocht ik daar behoefte toe voelen. Enkel nog iets met dat Belgisch grapje, maar voor de rest geen stoorzenders in het verschiet.

 Natuurlijk de neiging om nu te bedenken wat ik morgen allemaal ga doen of zou kunnen gaan doen, maar dat laat ik wijselijk maar even zitten. Morgen is morgen en vandaag moet daar met zijn vingers vanaf blijven. Eerst de nacht. Verrassingsmogelijkheden genoeg, al blijft het inmiddels meestal beperkt tot een paar uur inspecteren van het onzichtbare plafond. Afgelopen nacht iets meer spektakel, maar niet overtuigend. Ik ben beter gewend.

 Ergens heb ik best wel zin in morgen. Nieuwe ontwikkelingen? Smaakherontwikkeling? Zou niet verkeerd zijn. Sta ik straks weer met plezier op. Het zal toch werkelijk niet door het opruimen komen ....

Verpakken

 De trein loopt. Het dozenstapelen is aan de doorstart begonnen. De kop was er tenslotte al vanaf. Misschien niet de juiste associatie in deze tijden, maar toch. Een plek gecreëerd om het ingepakte spul te parkeren en struinend door het huis begonnen met het grote verplaatsen. Soms gaat het vlot en voortvarend, vullen de dozen zich bijna vanzelf en soms loop ik al selecterend vast. Dan draai ik me om en richt mijn aandacht op een andere plek. Keuze te over tenslotte. Van kelder naar kast, van glas naar kleren, van lijsten naar boeken, van beddegoed naar knuffels, etc.

 Dat ik de smaak te pakken heb gekregen, zou de werkelijkheid in voordelige zin vertekenen. Ik ben bezig geweest en hoop na de soep nog ff door te gaan. Er zijn al dingen, die morgen beter gedaan kunnen worden en andere dingen, die me aan het denken hebben gezet. Niet verkeerd, kortom, dat is zeker. Verder blijft de bezigheid me een vreemd, eigenlijk best wel bizar gevoel geven, zonder dat ik het beestje bij de naam kan noemen. En dan gaat het niet om mijn persoonlijke zooi, maar al die rommel, die je zo door de jaren heen gekocht hebt om de een of andere reden en dan vaak niet ik, maar Yoland. Alles in multi-meervoud en dat los van dingen als bestek, service en glaswerk, waarvan de overvloed door de verhuur, barfunctie en eetgelegenheid werd bepaald. Te goed om weg te gooien, te (iemand een voorstel?) om mee te nemen. Of misschien ook weer niet, maar wat dan. Het is het soort onderwerp, waarvan ik me nooit bedacht heb, dat ik er ooit mee bezig zou zijn.

Nieuwjaar

 De drie koningen zijn terug opweg naar huis. Kerstboom kan afgebroken en opgeruimd. Kribbe weg. Laatste rondslingerende pakpapieren in de kachel. Kaarsenstandaards terug in de vergetelheid en zooi retour op de tafel. Niks geen kerstsfeer tot eind maart dit jaar, want geen boom, geen kribbe, geen pakjes en dus geen papieren, kandelaars mogen blijven en de zooi is niet van tafel geweest. Behalve drie veelkleurige onderzetters voor hete pannen is er de afgelopen feestdagen niks geen zooi bijgekomen. Er is vooral potentieel inpakspul van de lijst verdwenen. Meerdere pakken Hema-kaarsen, een zak theelichtjes en de nodige flessen wijn. Wat er nu is, zal er ook blijven. Qua in te pakken spullen. Dus ....

 ..... precies, de focus naar karton, krantenpapier en dozen. Plek vrijmaken waar het ingepakte zooitje naar toe kan en dan doen!! Aan den slag!

 In theorie dan. In praktijk is het net, alsof ik tegen een dove sta te oreren. En dan eentje die alleen Chinees kan liplezen. Het laat me werkelijk compleet koud. Siberisch, en daar zal het nu echt koud zijn! Als een vliegtuig(je) achter me de voorgevel van het huis zou doorboren, denk ik niet, dat ik er meer aandacht aan zou schenken dan een vluchtige blik en de gedachte "Ook dat nog!", waarna ik mijn jas zou pakken om met de honden te gaan wandelen. Olie en water, de werkelijkheid en ik.