Lisboa

 Helemaal uit zicht is het verblijf in Portugal nog niet. Zeker niet de laatste week. De eerste week heeft geleerd, dat een beetje rondtouren zonder doel(en) niet tot mijn favoriete vakantiebestedingen gaat tellen. Dat idee van 4, 5 of zelfs zes weken touren door Europa kan in de vuilnisbak. Behalve dat je aardig wat tijd kwijt zult zijn aan het vastleggen van de route, loop je ook nog eens het risico dat dingen tegenvallen of je in (rij)tijdnood komt, omdat iets leuker is, dan je had ingeschat.

 Ik heb, we hebben een aardige indruk van midden-Portugal gekregen. Landschappelijke en sociaal-geografisch. En ik moet zeggen, ik werd er niet warm van. Niet mijn streek om te wonen en dan niet zozeer vanwege de steile hellingen, die wegen en weggetjes soms bijna loodrecht op de hoogtelijnen 'nemen' maar sfeer ontbreekt. Kaal, open, droog, versnipperde bebouwing, ommuringen, etc, etc.

 Wat de sfeer betreft zat Lissabon een stuk beter. En niet alleen qua sfeer. Ook praktisch. Hotel onder handbereik. Geen dagelijks gezoek. Vliegtuig (nu inleveren huurauto), taxi heen. Taxi, vliegtuig terug. En dat voor een niet-fervent vlieger. Toch gaat de plek niet de stedenhitlijst bestormen. Komt binnen in de top-10. Dat wel, maar dan mn vanwege de nog openstaande plekken. We hebben de tien qua steden nog niet gehad.

 Lissabon mist iets speciaals. Toch weer iets met sfeer. Prachtige plek, zeker zo aan het water. Al deed men weinig tot helemaal niks met die waterkant itt Porto, als ik me goed herinner van mijn bezoek aldaar in 2008. Dan al dat geklim en afdalen met of zonder trappen. Mooie straatjes, weinig interessante winkels en haast helemaal geen café's. De overal nagekauwde beschrijving van de Bairro Alto klopt gewoon niet op misschien een paar straatjes na. Weinig variatie in restaurantaanbod. Veel leegstand, vaak dichtgemetseld of alleen uit een voorgevel bestaand. Het is een graffiti-stad. Gigantische musea, maar die kunnen me gestolen worden. Veel kerken, allemaal min of meer hetzelfde. De een wat exclusiever volgestouwd dan de andere. Een hele onaantrekkelijk versie van de PC Hooftstraat. En een vlak centrum vnl bestaand uit restaurants, hotels en winkels van 13 in een dozijn. Tot slot denk ik, dat 1 op de 2 of maximaal 3 winkels, in de wijken waar we gelopen hebben, een souvenirstent was, gevuld met hetzelfde aanbod als de concurrentie.

 Ik heb me aardig vermaakt, daar niet van, maar zie me niet zo snel terugkeren. Doe mij qua evenknie maar Barcelona. En wat gaat me bij blijven? Ik denk de tuktukchauffeur.

Daadkracht

 Geen dooie dag vandaag. Vrg is òf ik dat ga volhouden. De stemming houdt zich op de vlakte. Het wordt gewoon zien hoe het gaat. Beide potentiële dwarsliggers alvast bij de hoorns gepakt. Dat scheelt het nodige gehik en ook voor me uit schuiven is hiermee hopelijk een gepasseerd station. Zien hoe snel zaken afgehandeld kunnen worden. Hoe minder tijd ze kosten, hoe kleiner de kans dat ze alsnog tussen de spaken terecht komen. De nonsens van het gas behoort misschien morgen al tot het verleden. Het familiedrama gaat ongetwijfeld een langere adem vergen.

 Ondertussen moet ik me met zinnige zaken bezig houden. Dat is misschien nog wel belangrijker. De verleiding om alles te laten voor wat het is, totdat de irritaties zijn opgelost, zal zeker zo hier en daar de kop opsteken. Aan een gebrek aan bezigheden zal het niet liggen. Net voor het vertrek naar Portugal volgens mij nog geconstateerd, dat er deze zomer weinig van de voornemens terecht is gekomen. Geen verveling dus, eerder iets benauwends vanwege de overdaad. Bovendien had ik mezelf voorgenomen na terugkeer echt werk van al die slepende klussen te maken, mn die met de inrichting van het huis te maken hebben. Van enige aandrang in die richting is helaas niets te bespeuren. Dat gaat enige massage kosten. Wat uit de verte zo vanzelfsprekend lijkt, valt van dichtbij geregeld tegen.

Overgang?

 Vannacht is ergens rond vieren de alles dempende deken van de terugkeer over me heen gevallen. Portugal verdwijnt aan de ene kant naar de einder en aan de andere kant trekt zich terug wat in misplaatst enthousiasme op de voorgrond was gesprongen. Het speelveld is voor dat moment blanco. Eén grote leegte en dat is geen idee, maar een fysieke gewaarwording. Het gevoel geen gevoel te hebben. Jezelf fysiek grotendeels niet waarnemen. Geen grens tussen wat jezelf zou moeten zijn en de directe omgeving, het bed in dit geval.

 Verder dan het hoofd en 'iets' wat daaraan vast zit, zonder het te kunnen benoemen, kom ik niet. Ogen openen is als het aan de kant schuiven van een toneelgordijn. Direct begint een kleurrijk beelden spektakel in beweging te komen en is oriëntatie maar met moeite mogelijk. Oogleden sluiten is de enige oplossing om niet in een ongewenste kleurenwarboel terecht te komen.

 Een bekende vreemde gewaarwording die me blijft verbazen maar niet meer de stuipen op het lijf weet te jagen. Je zou het zelfs 'prettig' of 'aangenaam' kunnen noemen of een toppunt van relaxt-zijn. Of het dat ook is, weet ik dan weer niet. Het voelt wel aan alsof het uren kan voortduren. Maar zover komt het niet. Voor die tijd ben ik allang in slaap gevallen.

Schakeltempo

 Het gaat een magere oogst worden voor september Eerder een goed dan een slecht teken. Het is maar hoe je het bekijkt. De veertiendaagse weldadige rust tussen de oren is gisteren in hoog tempo ongedaan gemaakt. Het gas en familiebeslommeringen overschaduwen zelfs het bezig zijn met mijn fysiek. Vandaag zien, dat alles een beetje in het juiste en liefst ook minder overheersend perspectief gezet kan worden. Balletjes aan het rollen brengen ipv me er vooraf mogelijk onnodig druk over te maken. Een van mijn minder goede sterke eigenschappen.

Zoneren

 Zeven uur in de avond. In Lissabon is het nu net voorbij vijven. De winkels zijn nog 2 uur en soms iets langer open. Ik had de dag inmiddels wel gezien, maar nog geen zin in eten. Opzoek dus naar een goed café en/of dito terras. Alternatief het hotel en plat tot etenstijd. Een ruime dut, want voor half acht hoef je het in de Portugees-getinte restaurants niet te proberen en ook dan ben je vaak nog de enige.

 In de nachtbrakersperiode geen enkel probleem. Tegenwoordig betekent zo'n late maaltijd òf goed gevuld het bed in òf de discipline om eerst nog de nodige meters af te leggen. Laat eten. Graag! Maar dan tegenwoordig heel licht en ik heb niet de indruk gekregen, dat de Portugese keuken met dat idee overweg kan. Die lunch loop je er wel weer van af. Of hak je in de thuissituatie wel weer weg. Ook in Coves geven die late maaltijden nog geregeld problemen qua zwaarte. De kleine uurtjes zijn thuis tenslotte ook geen vanzelfsprekendheid meer.

Enthousiasme

 Tijd voor de aanvang van het gewone bestaan. Rosa en Mopke zijn net op het honk teruggekeerd. De enige die minder vrolijk is dan vanochtned is Prada. Die zou het rijk wel voor haar alleen willen hebben, geloof ik. De beide uithuizigen liepen me in de kennel bijna omver. Heerlijk dat enthousiasme. Van honden wel te verstaan. En ook wel van katten, maar dan weer anders. Van mensen blijft me dat liever bespaard. Gewoon een stevige hand en niet al dat pseudo-enthousiaste omhelzen en tegenwoordig ook dat zoenen onder mannen, high-fiven of aparte, als handdruk bedoelde handrituelen. Ik kan er niet enthousiast van worden. Onze tuktukbestuuurder resp. gids had er een handje van en die liepen we vrijdag onverwachts weer tegen het lijf en bingo, daar gingen we weer.

 De beide teruggekeerde dames mogen de komende dagen hun kennelpies- en ontsmettingsmiddelgeur zien kwijt te raken. Typische geur. Was in Frankrijk precies hetzelfde en ik weet zeker dat Sammy en Katrien hun behoeften niet in hun verblijf gedaan zullen hebben, als ze tenminste tweemaal per dag (ochtend, avond) naar buiten konden. Van de beide logés van afgelopen twee weken weet ik dat niet geheel zeker, maar in principe kunnen die ook overweg met een 12 uurs ritme.

 Ik heb ze gemist en toch, als ik toeristen zie lopen met hun hond, denk ik iedere keer weer, dat ik zo stom toch nooit zal worden. Heb je de gelegenheid om even los te komen van alle ingesleten ritmes, ga je je hond meeslepen en jezelf dwingen tot voortzetting van huiselijke rituelen. En dan heb ik het niet over die mini-mode hondjes à la Chihuahua's of van die met een rood strikje op het voorhoofd, maar echte honden qua formaat. Een labrador is bijv. misschien wel groot, maar eigenlijk nauwelijks hond te noemen. Zeker niet in hun vrijwel standaard overvoerde toestand.

Oogst

 Gas afgesloten. Hond binnenshuis gepiest. Welkom thuis. Al het thuisgebleven viervoetig spul in leven. Dat is het belangrijkste. Scarlett binnen. Snoepie kwam van de zolder. Sissie bij de buren vandaan. Prada liep op straat en bleek dat vanochtend al drie dagen te doen. En Bobby liet zich vannacht niet zien, maar lag vanochtend op de deurmat. Aan het eind van de middag de beide kennelgasten nog en dan kunnen we met ons normale gangetje aan de slag.

 Dat wordt morgen als eerste achter het gas aan. Onduidelijke toestand. Ontbrekende rekening. Vage mail en naar nu blijkt een foutief adviserende telefoniste, die er duidelijk ook niks van snapte. En "We zien wel" als je een paar weken weggaat, is misschien ook niet de meest snuggere instelling. Tja, geen warm water. Niet gelijk dodelijk.

 Dat is het weer wel voor de tomaten- en peperplanten geweest. De beruchte 'Bruma' of hoe ze het hier ook noemen, is ergens de afgelopen weken langs geweest. Een koude nacht met mistige ochtend en vorst aan de grond. Het is geen ramp, maar het blijft een triest gezicht al die afhangende, dooie blaadjes. Van de tomaten was vrijwel alles geoogst en de pepers zelf lijken er beter tegen te kunnen dan het gebladerte van de plant, waar ze aan hangen.

Service

 Na de goede mix gevonden te hebben, ik geloof al de tweede anders de derde dag, van automatenkoffie en apart staande warme melk in een thermoskan, was er weinig meer aan te merken op dit hotel. Wat een beetje vreemd blijft, is de hoevelheid drukdoend personeel, wat het desondanks steeds weer lukt, om je niet te zien, als je iets wilt. Mn het bedienende personeel. Aan de balie is het wat minder, maar die zitten dan ook met z'n vieren maar wat te zitten met de uit-/ingang op enkele schreden van hen vandaan.

 Geen goekope toestand. In Utrecht zit ik voor hetzelfde bedrag zelfs door de week in een ster meer. Maar dat was in januari al snel duidelijk bij de zoektocht, die ff in een zee van negativiteit leek te vergaan. Gelukig op tijd die Tripadvisorselfkickers weten te negeren. Ook deze week trouwens bij het zoeken naar een restaurant. Hoe je met dik 4000 eetgelegenheden serieus meent een top-10 te kunnen samenstellen obv gekneuter van passanten is me een raadsel. Enige differentiërende criteria zijn prijs en keukenrichting. De rest zijn Oooo's, Aaaa's en Blèè's en Bah's.

 In een plek als Nazaré kun je zelf nog een controlerende blik op de genoemde gelegenheden gooien. Bij duizende mogelijkheden, waarvan de meeste vanwege het prijscriterium vaak net buiten het centrum zijn gelegen, is dat niet te doen en kom je voor je het weet net als in Parijs in een veredelde snackbar terecht. We hebben het maar van het moment en onze eigen 'neus' laten afhangen. Geen bult aan gevallen.

Levensleed?

 PrachtIge afsluiting. Fado-avond. Je verstaat er geen ruk van maar het klinkt prachtig. Tenminste bij 33%. Een dame klonk goed, mooi. De man had voor mij niet gehoeven. Nog nooit een mannelijke uitvoeder gehoord, die me wist te boeien. De tweede dame had een overdonderend stemgeluid. Zo'n stem, die je niet snel zult vergeten. Een stem die nog in je oren zit, als het zingen al gestopt is. De stem van de eerste dame verbleekte onwillekeurig nog een paar tinten meer, dan ze al miste.

 Niet mijn eerste kennismaking met deze Portugese muzieksoort. Ongetwijfeld iets smartlapachtigs, als je de tekst zou kunnen verstaan. Ken meer dan de helft van wat hier aan sterren in de Cd-rekken straalt. Niet alleen die tot vervelens toe overal gepushte Amalia-en-nog-wat.

 Het optreden maakte gelukkig ook een serieuze indruk. Niet iets dat in het kader van de toeristenindustrie op de sloffen werd afgeraffeld. Drie oudere mannen in het zwart en heel serieus kijkend, die hun snaarinstrumenten bespeelden en de al genoemde zangers. Om het ff genderneutraal te houden.

Aflopend

 Laatste volledige dag in de Portugese hoofdstad. Terugreisvoorbereidingen beginnen. Terugvlucht checken, mn de tijd. Zien wanneer en waar ik kan inchecken. Hoe de tickets te printen. Of alles in de koffer past. En hoe de extra's eventueel op andere wijze terug getransporteerd kunnen worden. Vast nog tijd over om door de min of meer bekende delen van de oude binnenstad te slenteren. Denk niet, dat we alle straten en straatjes hebben gehad. Niet teveel. Heb het bergop/bergaf wel een beetje gehad.

Erkennen

 Lesje geleerd. Hoewel iets later dan acht uur vertrokken en iets van vijf minuten wachten om naar binnen te mogen, zal ik niet meer klagen als een toeristengids vindt, dat je al om acht uur in de benen moet om bezienswaardigs te bekijken. Het interieur van het zomerkasteel gebouwd door ene Ferdinand, een aangetrouwde Duitser op de Portugese troon, wordt er niet meer of minder door. Voordat je na een uurtje door redelijk authentiek ogende kamers de uitgang bereikt, krijg je wel al een vaag vermoeden.

 Je loopt niet meer alleen of met nog een paar vroege vogels van vertrek naar vertrek. Mn als je terugkijkt of in dit geval naar beneden, zie je de achtervolgers rap in aantal toenemen. Na nog wat rondkijken op de terrassen en het drinken van een koffie ging het weer steil bergafwaarts naar de auto. Een weg van zo'n 5-600 slingerende meters waar zich inmiddels een bijna net zo lange rij wachtenden had gevormd. Op de parkeerplaats stond nog een tweede opstopping voor het busje, dat de mensen, die lopen niet zagen zitten, naar het eind van de rij reed. Wat inmiddels bijna zinloos was geworden.

 Nou, mooi. Als het een uur later was geweest, had ik toch echt gevraagd om om te keren. Na het wachten om kale kasteelmuren te bekijken en een kerk in te mogen tijdens de tuktuktour had ik mijn wachttaks voor deze week wel gehad. Is er ergens een rij, dan vooral doorlopen. Later op de dag ook bij een ijssalon, die vanwege de voorkeur van een of andere bekende, inmiddels door mij weer vergeten persoon, op een hoop toeristische klandizie extra mag rekenen, muv de mijne.

Uitstapje

 Voorlaatste dag. Onchristelijke tijd. Mij ontgaat de reden. Acht uur vertrekken, half uur rijden en voor tienen is hier niks open. Dus .....?? Voor mij scheelt het nauwelijks. Mariana's dag is toch gauw twee uur langer vandaag. Gelukkig geen kuddegedoe maar apart vervoer in -neem ik aan- een normale vierwieler. Ter plekke zal het 'bewonderen' van de zg bezienswaardigheden wel geen eenzame bezigheid zijn. Toeristen zijn niet alleen als mieren maar ook als gieren. Als er wat 'te halen' valt drommen ze samen en lopen elkaar constant voor de voeten. Sintra, het zal me benieuwen.

Wijsheden?

 Life is not the most important of living .... Of is het andersom?

 Die is van mezelf. Eerder deze week ergens gelezen:

 If a glass of wine is good for you, imagine what a bottle can do ....

Couleur?

 Bijgewerkt. En dat voor thuiskomst. Scheelt, dat er al dagen nauwelijks iets te verhalen valt. We strompelen bergop en hebben pijn in de knieën van het afdalen. Een verslag van Mariana's winkelsuccessen mag ze bij behoefte op eigen gelegenheid wereldkundig maken. Een extra koffer begint meer en meer tot het onvermijdelijke te behoren.

 Over de stad zelf valt niet zoveel van de daken te schrijven. Daken zat, daar niet van. Veel toeristen ook. Moet in de zomer een ramp zijn, zoals het dat tegenwoordig in iedere stad van een beetje naam zal zijn. Het dromt samen op vermeend interessante plekken. Je breekt dan je nek over de overal geparkeerde en af en aan rijdende tuktuks. Van daar waaiert het dan weer uit in de omringende straten en straatjes. Vanaf de juiste hoogte bekeken, niks meer of minder dan de beweging van een mierenmassa.

 De karakteristieke trammetjes dienen als verlengstuk in het gele en rode bussengeweld, waarmee de bezoekers door de stad worden gesleurd. Bussen halfleeg, trammetjes vaak overvol. Gisteravond gezien dat er ook groene trammetjes rijden. Die heb ik nog niet op de foto. Het is een prachtige plek maar iets bijzonders ben ik tot nog toe niet tegengekomen, tenzij het steeds weer stijgen en afdalen daartoe gerekend moet worden.

Planning

 Dag voor vandaag ligt in feite al vast. Hoef me daar niks bij te bedenken. We zwerven nog steeds in en om het centrum. Misschien is het morgen tijd om het centrum te verlaten of misschien zelfs de stadsgrenzen te overschrijden. Hoewel, bij die stadsgrenzen zal het eerder een kwestie van opgaan in de toeristenmassa zijn, dan deze weten te mijden. Sintra zou zo'n plek zijn. Ik zie het al helemaal voor me. Soort Versailles stel ik me er bij voor.

 Een ramp was dat, die begon al bij de trein er naar toe in Parijs zelf. Vervolgens de meute die van trein naar ingang zeulde, de rij voor de entree, de kudde die door de zalen werd geloodst en uiteindelijk een beetje lucht kreeg in de tuinen.

 Maar niet vooruitlopen. Ws wijst het zich vanzelf, zoals het dat t/m vandaag ook heeft gedaan. Verveling zie ik geen kans krijgen.

Momentopname

 Moe maar rustig. Redelijk rustig. Geen dood in de buurt. Geen ronddwalende ziektes. Benoemen is bijna uitdagen, maar toch. Ook de honden en katten blijven op gepaste afstand. Het is een niet-onprettige vorm van leegte. Om zeven uur een uur op bed liggen. De avond voor de boeg in de wetenschap, dat die weinig of niets gaat brengen. Kabbelen.

 Het hart van het centrum kennen we inmiddels wel. Lange lappen straat parallel aan elkaar richting de Taag lopend. Grotendeels voetgangersgebied volgeplempt met terrassen met aan de westelijke kant een éénrichtingsstraat richting het water en aan de andere kant eentje de stad in. Ondanks de massa aan terrassen ontbreken plekken, waar je in alle rust en een aangename sfeer kunt genieten van een drankje. Het zijn mn restaurants en dan nog met van die irritante lieden, die je met het menu in de hand hun terras op proberen te krijgen.

 Weggejaagd, als we alleen iets willen drinken, zijn we nog niet, maar het is dan toch anders met al die eters om je heen. Geen stoelen in Parijse rijen gericht op het passerende gepeupel, maar naar elkaar toegewende stoelen aan een tafel. Soms twee, vaak vier.

Overdreven

 Nou, voor die Bairro Alto hoef je niet die hele reis naar het zuiden van midden-Portugal te maken. Vertier, kleine winkeltjes, cafés en authentieke eetgelegenheden .... Ik heb vast in de verkeerde wijk gelopen. Behalve een wel fotogenieke maar verder overbodige kabeltram en wat commercie in de rua da Rosa is het vooral een openluchtmuseum voor slechte graffiti en technische hoogstandjes om voorgevels staande te houden van verder ingestortte panden.

 'Afknapper' is teveel eer voor deze volkswijk daarvoor is rondom de plek meer dan voldoende te zien en te doen. Maar voordat je aan deze klim begint, want ook dit gaat mn bergop, is het goed om te weten, dat je het vnl voor je conditie en niet voor iets bezienswaardigs doet. Dank al het klimwerk kennen we inmiddels de daken van Lissabon beter dan de beklinkerde straten.

Tegenstrijdig

 Grootste drukte in de ontbijtruimte is tussen 7 en 8. Dat moeten haast wel vertrekkende gasten zijn of mensen met grootse plannen buiten het stadscentrum of zelfs verder weg. De stad kent weinig winkel- en horeca-activiteit voor tienen. Ja, leveranciers die je overal voor de voeten rijden en na tienen geen ruimte meer hebben, omdat het hele voetgangersdeel dan een middenberm van terrassen krijgt.

Routefluisteraar

 Terugblikkend op de afgelopen week heeft de GPS een niet te onderschatten bijdrage geleverd. Het liep weliswaar pas lekker, nadat ik een 'gewone' wegenkaart had aangeschaft, maar zonder was een heel, geheel ander verhaal geworden. Misschien wel onmogelijk, al moet je daar niet te snel in geloven. Het was zeker meer zoeken, stoppen en ws ook omrijden geweest èn de kaart had een gedetailleerdere schaal moeten hebben.

 Hoewel het hanteren van de GPS iedere dag beter ging, heb ik niet het idee, dat ik het systeem na een week geheel onder de knie had. Het was in elk geval zaak om het ding niet teveel ruimte voor eigen invulling te geven. Alleen via de nodige tussenstops was het mogelijk om het systeem te dwingen aan jouw wensen te voldoen.

 Ga ik de dame missn? De stem van een vrouw met een vreemde spraakmisser iedere keer als we een minirotonde naderden. De eerste afslag leverde geen problemen op. De twee wilde ook nog wel lukken als die in het verlengde aan de aankomende straat lag en het dus in feite een kwestie van rechtdoor karren was. Was het dat niet of betrof het de derde afslag, dan kwam de stem nooit verder dan 'erde afslag' of iets wat daarop leek en was een blik op het scherm nodig om te zien, wat ze me duidelijk wilde maken. Nee, dat missen gaat meevallen, denk ik.

Schapen

 Weer d'r ingetrapt. Entree betalen om iets te zien, waarvan het bijzondere ver te zoeken is. Castela de S. Jorge. Om te beginnen al een pokke end bergop en dan letterlijk niks anders dan kale muren, een paar bomen en een verdwaald kanon. En daar sta je dan voor in de rij, zoals je ook in de rij moet staan om als sardientjes in blik in een van de oude trammetjes een ronde door de oude binnenstad te maken. En dan is het bepaald geen hoogseizoen.

Zoethouder

 Een bescheiden gepresenteerd maar redelijk uitputtend ontbijtbuffet. Zoals altijd veel teveel keuze voor een niet-ontbijter. De eerste dagen zal ik me mee laten slepen door de verleiding. Ergens daarna stopt dat en blijft alleen de koffie over. Koffie die redelijk perfect oogde, maar bij de eerst slok een rilling aan me ontlokte. Me zo goed en zo kwaad als het ging door de eerste kop heen geworsteld en een andere combinatie geprobeerd. Helaas hetzelfde euvel.

 De boosdoener blijkt de melk, ws een poeder. Personeel weer met z'n allen in de rij om me te helpen. De koffie uit het officiële espresso-apparaat was inderdaad niet zoet. Daarvoor zat er weer te weinig melk in. Het is nog te vroeg om naar huis te verlangen, maar de koffie gaat daar zeker een rol in spelen.

Lissabon

 Tweede reisdoel bereikt. Aan de ontbijttafel in het hotel aan de Rua da Prata. Een keer of drie vallen en ik lig in de Taag. Het welkom had gisteren beter gekund. Niet qua service, want we werden op een enigszins overdreven wijze opgevangen bij het passeren van de drempel van het hotel, maar qua weer. Regen is niet wat in het vakantieplaatje past van een plek als Lissabon. Dat mag, moet anders de komende dagen. Parapluie's genoeg bij de uitgang maar met de camara heb ik meer dan voldoende zooi om mee te zeulen. Hoe klein het ding ook is.

 Dank de zeer centrale ligging gaat het in feite in alle richtingen bergop, behalve bij die naar het water. Trappen lopen of van die weggetjes beklimmen, waarvan je blij bent, dat je het niet met de auto hoeft te doen. We gaan zien waar in de top-10 deze plek gaat belanden. Volgens mij nog lege plekken genoeg, dus binnenkomst gegarandeerd.

Grens

 De ene kant in een onoverzichtelijke bocht stug steil bergop het stadscentrum in of anderzijds de hoogte in en open en bloot enige honderden meters over de Taag naar de andere oever. Dat weggetje had nog wel gekund, maar de brug zat er niet meer in. Het kostte 43 km extra en een nacht in een relatief beroerd hotel.

  Een brug een brug te ver. Het was lang goed gegaan, welgeteld bijna 8 dagen, maar de rek was er duidelijk uit. Oa ws omdat het het einde van de dag was. Maar misschien ook domweg omdat ik uiteindelijk aanliep tegen, wat ik al bijna een week vrees. Morgen zal ik er toch aan moeten geloven maar dan is het voorbereid & fris en niet onverwachts ondanks het vrezen.

Opwelling?

 Onrust. Terug van (ff) weggeweest. En waarom aub? Is het wat ik hier heb gezien en Y en mij nooit is gelukt? Is het afkeer, tegenzin mbt de voorgenomen stap in het medische circuit cq circus bij terugkeer?

 Dat weer een iemand overleden bleek zal in elk geval geen goed hebben gedaan. Bijna onoverkomelijk eigenlijk -bij onze leeftijden- als je mensen meer dan tien jaar niet hebt gezien. En ergens wist ik ervan. Moet in een van de sporadische telefoongesprekken genoemd zijn. Meen me zelfs vagelijk een blogbijdrage te herinneren, waarin ik deel uitmaken van een vriendinnenclubje in een SSHwoning aan de Korte Nieuwstr in Utrecht als garantie voor een voortijdige dood zag. Van de vier bewoonsters uit de tijd, dat ik er kwam, zijn er inmiddels drie overleden.

 Tja, de dood. Wat zal ik ervan zeggen..... De ongenode gast, die je op een bepaald moment niet meer buiten de deur kunt houden.

'Platte'land

 Gisteren een halve dag gereden. De GPS en ik kunnen het steeds beter met elkaar vinden. Smalle kronkelige wegen en weinig gepiep vanwege het overschrijden van de maximum snelheid. Limieten, die je op en een of andere manier verondersteld wordt te kennen. Bij meer dan de helft van de signaleringen door de GPS kan ik me geen bord herinneren, dat het me kenbaar had moeten maken. Op het eind was het ff zoeken want zowel dorp, postcode en huisnummer waren het systeem onbekend. Dat het systeem dan wel met de straat bekend is, wekt niet bepaald mijn vertrouwen. Gelukkig verscheen de plek snel op de borden en in het dorp na wat rondlopen het huis gevonden, sturend op de hetinnering van elf jaar geleden.

 Bergop het dorp in en in alle richtingen bergaf het dorp uit. En vaak steil ook. Een beetje de omgekeerde situatie van Roemenië. Plekken als Cluj, en zo zijn er vele, rij je met de nodige slingers redelijk steil bergaf in en moet je klimmend weer verlaten. Klinkers in de smalle straten, delen van crêpe-papieren slingers aan de huizen hangend, in ongebruik geraakte huizen en verwilderde boom- en wijngaarden. Op al die hoogteverschillen op korte afstand na heeft de streek wel wat.

Bezoekje

 Eerste reisdoel bereikt. Vrienden verrast en zij ons. Na tig jaren Frankrijk en vervolgens Portugal zijn ze gestopt met hun B&B, maar wat een prachtplek is het geworden. Beetje groot als woonplek voor twee, maar ook weer niet op een manier, dat je je verloren voelt. Prachtige tuin. Mariana keek haar ogen uit, moet al bijna jaloers zijn, al is dat gevoel haar vreemd. Al die planten zomaar het hele jaar buiten ongeacht of ze in de grond of in potten staan en nog bloeiend ook.

 Het woonhuis had ik nog niet in gerenoveerde staat gezien. Het mocht er zijn. Keuken, slaapkamer en een soort eetkamer, bijna een zaal, op de begane grond en wat je huiskamer zou kunnen noemen op de eerste verdieping. Een heuse terugtrekplek. Wel slim als je gasten ontvangt.

 Een halve dag gekletst en bijgepraat in de schaduw van palmen en later aan tafel in een restaurant en vervolgens voldaan in slaap gevallen.

Retro?

 Hippies ..... ze bestaan nog. Nog steeds dezelfde mix van types, die met beide benen op de grond staan, en de types, die de werkelijkheid hebben gemist of er nog niet aan toe zijn. Puistenkop, wildgroei onder de kin, leren hoed, slonzige kleding en volkomen zinloze praat op net een streepje teveel volume.

Eruit

 Op een paar gedachtenslierten na helemaal uit de Roemeense sleur. Als je mijn sleur al Roemeens kunt noemen. Compleet andere omgeving met nog steeds een onverstaanbare taal. De zee, of beter oceaan in de oren en aan de voeten. Geheel ongepland de uren van de dag aaneen rijgen. De strijd met de GPS gewonnen dank een kaart van Midden Portugal. De luttele tientallen km, die we per dag rijden, gaan nog steed via soms onbegrijpelijke kronkels, maar er is overzicht ipv het gevoel in een doolhof rond te toeren.

 De kustlijn is de leidraad. Rotsachtig. Een verrassing. Dat krijg je als je je ter voorbereiding helemaal nergens mee bezig houdt. Op veel plaatsen steekt de kust meters tot tientallen meters boven het water uit. Aan de voet strand, zand in inhammen, baaien en heuse strandwaardige lengtes. Ruisen, meeuwen en zeelucht met die twijfelachtige visondertoon.

Verschilletje

 Grootste verandering voor de komende twee weken zal het wennen aan een middagpauze zijn. Mn qua winkelpauze van 13-15.00 uur. Wordt je haast automatisch het restaurant in gedirigeerd. Restaurants die op dat tijdstip bomvol zullen zitten, want ze hanteren hier volgens mij hetzelfde systeem als in Frankrijk. Je eet in de middagpauze buiten de deur op kosten (deels) van je baas, werkgever.. Ach, er zijn ergere dingen in het leven.

Michelin

 Eindelijk overzicht. Eindelijk verder kunnen kijken dan de GPS lang is. Zien hoe de omgeving in elkaar zit, de richting die je op wilt, de mogelijken, de alternatieven, etc.

Begin

 Eerste vakantie dag. Ontbeten in St. Cruz met uitzicht op de Atlantic en een zich langzaam met badgasten vullend strand. De plek doet denken aan Biarritz. Het strand, de rotsen in het water, de hotels en restaurants tegen en op de rotswand gelegen, die de oceaan scheidt van het achterland.

 Prachtige plek gevonden. Strak. Hout. Veel glas. Vriendlijk bediening. Goede koffie met veel melk. Mariana naar het water. Rust.

 Weinig bijzonders gedaan, maar wel een wegenkaart voor midden-Portugal gevonden en aan het einde van de dag een micro-SD voor in de camera. Die was ik vergeten terug te stoppen, nadat het apparaat voor reparatie weg was geweest. Geen lullig kaartje. Kleiner dan 32 GB hadden ze niet. Kortom dik 3400 (!) foto's te gaan.

Zeelucht

 Na de beginstruggels met de GPS goed weggekomen uit de hoofdstad. Een overzicht van de mogelijkheden aan de kust ontbreekt. De kust zelf is niet te missen. Tegen vijven een eerste blik op de oceaan geworpen. Ergens in een baai omsloten door een rotswand van minstens twintig meter hoogte.

 Itt tot de ruig ogende kust en relatief hoge branding maakt de bebouwing in dit deel een steriele indruk. Veel lijkt nwbouw en/of is net nieuw in de verf gezet. Betonbouw qua vormgeving. Veel ommuurd met toegangshekken. Weinig tuin, vrijwel geen vegetatie en een relatief kale omgeving. Geen uitnodigende woonomgeving.

 Kleine dorpen en veel in het wilde weg gelegen huizen. Niet de omgeving om de hotels voor het uitzoeken te hebben. Gelukkig niet nog uren hoeven zoeken. In wat een klein winkelcentrum leek een plek gevonden. Gekozen voor twee overnachtingen. Ff omschakelen en oriënteren op de komende dagen.

 De plek bleek ook nog een restarant te herbergen. Het leek bij aankomst verlaten, maar kwam rond half acht tot leven. De eerste kennismaking met de Portugese keuken. Vis. Graten. Met een goed glas wijn. Laat die twee weken maar komen.

Aanpassing

 Voor het terrein van het vliegveld goed en wel verlaten te hebben al ruzie met de GPS. Mag de dame wel Nederlands spreken, makkelijk te volgen, waar ze me heen wil sturen, is ze dan nog niet. Het links en rechts is dan wel geen probleem, maar de richting waarin ze stuurt des te meer. Een ordinaire wegenkaart is een eerste vereiste. Gestopt bij het eerste het beste tankstation en dat nog een paar keer herhaald. Tankstations verkopen ook hier een hoop meer dan brandstof maar duidelijk geen wegenkaarten.

 Zo goed en kwaad als het ging de weg uit Lissabon via het programma zelf proberen te vinden. Al rap bleek de dame een voorkeur voor snelwegen te hebben. Precies dat waar ik geen zin had. Opzoek naar de instellingen dus en de voorkeuren naar mijn hand gezet. Behalve dat je moet betalen en weinig van het 'echte' Portugal ziet, staan die wegen me hier te vaak op poten van vele tientallen meters hoogte. Stress was niet mijn doel bij het idee van een rondrit door midden-Portugal.

Massaal

 Nog een uur winst bij aankomst in Lissabon. Al met al 13 uur erop zitten en we zijn er nog niet. De stad nog uit, naar de kust en een slaapplek vinden. Mn dat laatste heeft prioriteit.

 Het valt me op, dat je tegenwoordig bij aankomst op een vliegveld met regelmaat weer door het zg taxfreegedeelte richting uitgang moet. Volgens mij was aankomst en vertrek ooit veel duidelijker gescheiden. In Lissabon maken ze er helemaal een potje van en laten je van de ene kant van de luchthaven dwars door alles heen helemaal naar de andere kant lopen. Dat mocht rustig een rondleiding heten. Lijkt me stug, dat die bus niet een stuk dichter bij de bagageteruggave had kunnen stoppen. Aan een douane-/grenscontrole kan het niet liggen, want die heb ik pas na het afvangen van de koffer gezien.

 Ff snel de auto regelen zat er ook niet in. Niet bedacht dat nog een paar...... anderen ook een huurauto geregeld zouden kunnen hebben. De doorgang met de verhuurbedrijven zag zwart. Nummertjes trekken geblazen, gelukkig per bedrijf. Helaas stond bij het via LH geregelde bedrijf het halve vliegtuig in de rij. Maar weer wachten, dus.

Afwikkelen

 Twee winkeluren voor Mariana. Eerste rustmoment voor mij sinds gisterochtend 7 uur, als je ff afziet van de wachttijd vanochtend in Sibiu. Wachten op het instappen heeft niks met rust te maken. Wachten sowieso niet.

 In mijn hoofd nog steeds bezig met wat gisteren ineens naar voren kwam. Moeders blijkt een testament opgesteld te hebben in 2011 met mijn oudste zus als executeur, mèt instemming. Die wist daar dus van en ipv daarop wachten is de afgelopen dagen in recordtempo de flat leeggetrokken. Met een opzegtermijn tot 31/10 ontbrak hier al iedere reden toe. Nu blijkt bovendien, dat de eerste taak van een executeur het opstellen van een boedellijst is..... Hier klopt iets niet. Dit stinkt, òf echt òf van stommigheid.

 De ene zus over de rooie. De andere zus in de ankers. Zien wat hier gaat gebeuren. Die boedellijst gaat er hoe dan ook komen. Uitputtend en gedetailleerd en dat gaat gelden voor iedere verdere handeling van zus-executeur. Ik vertrouwde het zooitje al niet en dit maakt het er niet beter op.

Borreltijd...

 Zes uur vertrekken en dank het uur winst voor zevenen in München, nou ja, op het vliegveld van München rondlopen. Blijft een aanslag op mijn tijdskader. Had qua reistijd ook Wenen kunnen zijn, maar die vertrekt later op de dag volgens mij. En om een uur of vier 's middags aan het bier is toch anders, acceptabeler dan zeven uur 's ochtends.

 Weissbier met Münchener Würstl. Had iets van een knakworst verwacht, maar dat zijn natuurlijk Frankfurter. De Weisswürstl waren ook goed te pruimen.

 Alle tijd. Geen geren. Genoeg te zien. Het is een vorm van wachten maar stukken beter verteerbaar en vele malen prettiger dan de hele vlucht in de rats zitten of je wel optijd aankomt en dan door de luchthaven racen op weg naar je aansluiting. Het oponthoud had nu 20 minuten korter gemogen. Maar wie mekkert daar over? Zelfs ik niet.

Contradictie

 Rustiger, slower, stressvrij, zonder dwang en dan liefst meer doen dan waar je ooit onder de inmiddels verfoeide omstandigheden tot in staat was. Raar streven. Minstens zo raar is het om die omslag te willen maken, terwijl je je hele leven omgooit en letterlijk nieuwe vorm en invulling geeft. Tot slot is het niet slim om net voor het realiseren, of beter finaliseren van de nwe leefomgeving de teugels te laten vieren en het tempo, wat al niet schokkend was, compleet te laten wegzakken. Kijk, op die manier is iets te klagen hebben geen kunst.

 Dat moet anders. Bijvoorbeeld minder willen en tegelijkertijd meer doen. Ik zou de perfecte coach zijn onder het motto "Do as I say, not as I do". Mooi thema om in alle rust in Portugese sferen invulling aan te geven de komende twee weken en in oktober beslagen ten ijs komen, wat er dan hopelijk nog niet letterlijk ligt.

Uitloop

 Half september en aan de sokken! Het is gewoon koud 's ochtends. Ik kan d'r niks anders meer van maken. Prachtige ochtend natuurlijk. Dat gaat samen. Laatste voor-vakantiedag. Keuken fatsoeneren, maaien en honden wegbrengen. O ja, misschien is koffer pakken nog niet zo'n gek idee. Bijna teveel voor één dag.

 Werd notabene vanochtend wakker in zo'n mood, sorry, stemming, waarin alles over je heen valt van wat je had willen doen maar er (wederom) niet van is gekomen. Verkeerde timing aan de vooravond van 14 dagen afwezigheid. Of was het net bedoeld om me onder de neus te wrijven, dat ik in feite helemaal geen tijd heb om twee weken te gaan lanterfanten?

 Laat ik dat bewaren voor als ik weer terug ter plekke ben. Aan het feit verandert het niets. Er is deze zomer weinig gebeurd van wat ik me had voorgenomen. En dan toch (bijna) de hele tijd bezig geweest. De tijd is òf te rommelig cq verbrokkeld òf ik sleep ermee als een blok aan mijn been. De piekmomenten missen. Misschien moet ik ze stomweg inplannen.

Stommiteit?

 Wat een werk en eigenlijk nog van de gekke ook. Sta ik weer aan de vooravond van een vakantie onder hoge druk (oké, enigszins overdreven) in de keuken tuinopbrengsten te conserveren. Dit zou voor wintersport pleiten, wat niet op mijn warme belangstelling kan rekenen. Of natuurlijk winterse uitstapjes naar warme(re) streken. Daar kleven weer andere minpunten aan. Een tuin is één, inpassen in je jaarlijkse ritme is iets anders.

Overtuigen

 De vakantie wil nog steeds niet tot leven komen. Ze mag wel opschieten. Het moment van vertrek komt onder handbereik. Nadeel van vroeg reserveren? In dit geval wel, maar vast geen standaard effect.

 Nog anderhalve dag om de slag te maken. Vrees dat het onderweg in de lucht zal moeten gebeuren. Teveel gedoe aan mijn kop of te doen. Ik wil. Ik moet. Ik doe. Ik laat. Het schijnt altijd zo lang te zijn als het breed is, maar ik krijg het voor geen meter passend. De verkeerde afstand op het verkeerde moment waarbij de plek verder niet belangrijk is. Voeten in de modder proberen te houden en de gedachten in de gewenste richting weten te sturen.

 Nog een middag koken, vanavond misschien maaien en dan blijf ik morgen in mijn bed liggen. Kan niet. Werkt niet. Maar ik zou er niet vies van zijn.

Slapjes

 Boek. De nieuwe Hendrik Groen. Nog steeds rake observaties kort en bondig geformuleerd. Tot zover zo goed. Het verhaal is nu helaas nog verder gezocht dan in het vorig boek, dat hèt al niet meer was. Snap dat de verleiding om te schrijven (en de bankrekening te vullen) aanwezig is, maar dit is niks meer of minder dan uitmelken, wat je ook bij filmische succesnummers steeds weer ziet.

 Nu zijn er zat mensen, die graag meer van hetzelfde willen, maar dat is dit niet eens of hooguit zijdelings. Tè ver gezocht, tè dik opgelegd, tè ver van de werkelijkheid, waar hij in zijn eerste twee boeken dichtbij bleef en toch afstand wist te houden. Niet meer kopen als het verder gaat in deze richting.

Scherpte

 Verder met de sambal. Eén portie (500-600 gr pepers) verwerkt. Resultaat: 2 potten. Tijdsduur: een middag. Je moet wat over hebben voor je zelfgemaakte sambal van pepers uit eigen tuin. De potten zijn dan wel van jampotformaat, 8-10 x het formaat van de kleine conimex-potjes, maar toch. Laatste keer in een AH, volgens mij vorig jaar of anders een jaar eerder, gezien, dat ze tegenwoordig ook grote formaten hebben t/m de zg familiepot, waar je zelfs de jam niet in kunt krijgen, als je niet in Kroatië of Slovenië met je inkopen bezig bent. Maar goed, daar kennen ze, voor zover ik weet, weer geen sambal.

 Nog twee porties, dus vier potten te gaan. Geen zin om daar de hele dag mee bezig te zijn. Ergo minder ambachtelijke vormgeving en het hele zwikkie direct in de blender ipv handmatig in reepjes te snijden. De structuur oogt dan weliswaar stukken beter maar ik kan me niet voorstellen, dat het uiteindelijk veel invloed op de smaak heeft, ondanks het feit dat de ogen zich er ook steeds weer mee schijnen te bemoeien.

 Eenmaal zonder pitjes en witte binnenkant en eenmaal met alles erop en er an muv het steeltje. Dat laatste gaat vanzelfsprekend het snelste, maar is voor mij nog steeds een brug te ver. Ik denk, dat ik al 100% scherper ben gaan eten sinds mijn verblijf hier te lande, maar mijn smaakpappillen zijn nog steeds gevoeliger dan die van Mariana.

Tegenvaller

 Dank de nwe Cd-speler aan muziek toegekomen die ik de afgelopen tijd (mondjesmaat) hier en daar gekocht heb. Eén van de Cd's was van ene Billie Eilish. De ene lovende kritiek na de ander van wat net geen kind meer is, maar wat een volkomen nietszeggende stem. Een beetje gepiep op verder wel aardige muziek. Schijnen mn duistere teksten te zijn, die ze hier de wereld in piept. Maar voor ik naar een tekst ga luisteren moet behalve de muziek ook de zangstem me aantrekken. Nou, helemaal niet.

 Af en toe heb je wel van die missers. Gezien hoe ze de muziekhemel in geprezen werd en mijn voorkeur voor vrouwenstemmen, leek het me een acceptabele gok. Helaas. Doe mij maar Adele of Zaz of Marianne Faithfull. Als je een stem wilt, die het leven heeft ondergaan is het de hare wel. Luister je vanzelf naar de tekst.

 Verder gelukkig geen tegenvallers. Het blijft gokken. Itt Nederland kennen ze hier, net als in Frankrijk, geen luistermogelijkheid. Oooo, men wil soms wel de winkelmuziek uitschakelen en mijn twijfel-Cd erin stoppen, maar zo werkt dat toch niet. Ik zit graag aan de knoppen, ook in een muziekwinkel. Snel doorspoelen. Stukje hier, stukje daar en dan weet ik het wel. Twintig Cd's in een paar minuten gecheckt en wel of niet goed bevonden. Men doet zich hier echt tekort.

Levensgevaar

 Eergisteren dacht ik al "Dit gaat je kop kosten". Gisteren ineens geen geblaf meer en een puppie die over de binnenplaats hobbelde. Honden bij de barman zijn geen lang leven beschoren. Of die bruine kleine hond nou de kip, waar hij mee sleepte, ook om zeep heeft geholpen, weet ik niet, maar de barman ws ook niet. Wat ik wel met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid durf te stellen, is, dat de barman het klein formaat hondje de nek om heeft gedraaid of, waarschijnlijker, op een laffere manier de wereld uit heeft geholpen.

 Zo ongeveer een hond per jaar. Altijd weer klein formaat. Groter dan een teckel, kleiner dan wat je je bij het begrip 'hond' voorstelt. Een beetje normaal formaat kan hij ws niet de baas. De dieren wordt niks geleerd, horen enkel de hele tijd iets als "Ga weg" of "Hou je kop" en moeten uit zichzelf weten wat kan cq gewaardeerd wordt en wat niet.

 Alleen een oude, half blinde, manke hond met te korte pootjes en een afhangend oor, zeg maar zoiets als de barman zelf, heeft ooit de proefperiode doorstaan en hinkt, hees blaffend over de binnenplaats. Gelukkig heb ik al tijden niks meer met die man te maken. Hij heeft ingebonden en ik meer en meer mijn looproute verlegd. Z'n 'Goeden morgen' of 'Goeden dag' als hij me voorbij gaat krijg ik maar met moeite beantwoord. Hypocrete wezel.

Opmaat

 Een dag zo rustig als de er aan voorafgegane nacht. Doen vandaag, alleen maar doen, geen denken. Vnl keukenbezigheden èn dat met muziek. Als dat geen genieten wordt, weet ik het ook niet meer. Sambal, maar geen oelek deze keer, gebakken met meer smaken erbij dan alleen wat zout. Dat gaat de rode draad worden. Een hoop gepiel met pepers.

 Vooralsnog aan de koffie. Voor het eerst deels om op te warmen. Betrapte me vanochtend op de neiging om mijn handen in de zakken te stoppen. 'Fris' begint 's morgens iets eufemistisch te krijgen. Ook binnenshuis is het te merken. Mijn voeten verlangen naar sokken. Zonde, is veel prettiger zonder. Overdag zomer, voor de rest herfst. Inmiddels toch al gauw 2/3 van de dag.

Aandacht

 Kan me geen kat herinneren, waar ik zoveel lol aan en contact met heb beleefd als Scarlett. Zelfs met Sissi niet en daar ben ik toch veel mee bezig geweest. 'Tijd hebben voor' daar zit het 'm toch in. Aardig wat katten gehad in mijn leven en altijd wel zo mijn voorkeuren gehad, die dan vaak ook wederzijds waren, maar het was altijd erbij, als ik tijd had, want die nam ik me maar zelden.

 Het is leuk om te zien, dat Scarlett deels hondenmanieren heeft. Ze blaft weliswaar niet en op vier poten lopen deed ze al maar itt andere katten slaapt ze bijv. niet hoog en beschut, verborgen maar op de grond op een van de hondendekens. Ze ligt ook pontificaal in het midden van de binnenplaats te zonnen en speelt nog steeds meer met Mopke dan met Sissi, hoewel ze bij die eerste absoluut geen partij is.

 Het zal wel bijtrekken, zeker nu ze meer en meer met Sissi optrekt en de laatste niet de hele tijd tegen haar loopt te blazen. Samen de tuin in bijv. waarbij Sissi haar routes heeft en Scarlett nog druk met verkennen is. Zo'n klein zwart hummeltje, die als een volleerd roofdier prooien besluipt van het formaat kever.

Welles/Nietes

 Bezig in de tuin een moment van bezinning. Beginnen aan een tuin is bij mij door de jaren heen een teken van aanstaande verandering gebleken. Nooit een tuin verder dan de opstartfase weten vorm te geven. In zo'n opstartfase zit ik nu weer. Stoten we door of wordt het weer afgekapt? Een vrg die al in vele vormen door mijn hoofd is geschoten. Het kalmeert gelukkig onder mijn dak, maar verdwijnen zie ik het niet zo gauw.

 Op een paar overduidelijkheden na is het hele verhaal vooral een kwestie van gradaties. Moe en moeër. Nat en natter. Etc. Lijkt het maar? Is het zo? Soms wel. Soms niet. Te duidelijk voor een verzinsel. Niet duidelijk genoeg voor harde conclusies.

 Het verzetten van mijn zinnen wil nog niet zo lukken. Zou toch wel prettig zijn en het liefst voor vertrek. Voor getob is vanaf de terugkeer meer dan tijd genoeg, mocht er werkelijk reden voor zijn.

Gepeperd

 Het heeft wat geduurd maar aan het begin van de avond in de tuin terecht gekomen. Pepers plukken. Werk aan de winkel. Getwijfeld maar het zekere voor het onzekere genomen. D'r hangt nog zeker een derde kilo aan de struikjes, die nog rood moet worden. We zien begin oktober wel of ook die nog verwerkt kan worden of het loodje heeft gelegd tijdens een nacht met vorst aan de grond.

 Als ik morgen bezig ben, misschien ook maar iets met de laatste tomaten met kleur. Er hangt ook nog het een en ander groen te wezen. Of ga ik na rode, oranje en gele tomatensaus ook nog een groene versie maken? Met basilicum? Creatief momentje?

Blikverruiming

 Een beetje teveel met mezelf bezig. Niet onbelangrijk maar ook weer niet alles. De vriendin van Mariana, ik was haar ff vergeten, heeft de tweede chemo achter haar kiezen en ziet weinig toekomst meer. Of we willen bidden. Nou, dat wil ik wel doen, maar het lijkt me niet effectief. Vier kilo kwijt per behandeling. Nou, als ze er werkelijk nog 4 of 5 moet ondergaan, hou ik mijn hart vast.

 Bij Mariana begint eindelijk het besef door te dringen, dat dit nog weleens op het kerkhof zou kunnen eindigen. Nu kunnen die behandelingen er stevig inhakken maar anderzijds ook effect hebben. Hoe het bij haar zit, blijft in het midden hangen. Geen zicht op het waarschijnlijke verloop en/of mogelijke vooruitzichten. Of ze die zelf ook niet heeft, daar lijkt het op, zou ik niet weten. Lijkt me haast een onbeschofte manier van behandelen, als dat zo is.

 Ze lijkt overtuigd van haar einde. Wat bij mij de vrg oproept, waarom je je deze lijdensweg dan nog aandoet? Ergens zal toch nog iets van hoop knagen. Ze is tenslotte mens.

Veterig

 Ouderwetse kwaadheid. Je moet het kunnen kanaliseren anders is het zonde van de verspilde energie. Het borrelt en bruist, spuit nog net niet uit mijn oren. Beter niet mee bezig zijn. Helaas heeft het d'r al ingehakt. Onbewaakt moment, rechtse hoek van links. Eén simpele vrg en daar komt zoveel kroms naar boven, dat slikken alleen niet gaat werken. Die zelfingenomenheid, Dat zoiets bij de belastingen werkt, zal eerder een kwestie van soort zoekt soort dan van oorzaak en gevolg zijn.

 De tuin in, wat ik al van plan was, en zien dat er weer afstand komt. De buffer hersteld wordt. Het wordt nog weer ff doorbijten en als het al niet de laatste keer zal zijn, komt dat moment wel rap naderbij.

 Familie kies je niet. Weer zo'n onderwerp waar de evolutie een steekje heeft laten vallen. Hoewel .... is het des natuurs om na de nodige decennia nog met elkaar door één deur te kunnen? Dat zou alleen zin maken als het een nut zou hebben en dat heeft het niet.

Anti-plof

 ..... 102.876, 102.877, 102.878, 102.879, 102.980, ... ik ga nog ff verder.

Nasleep

 Ach gut, nou begint de familie ook nog .... Ik ga ff gillen. Dacht, dat ik die beerput kon sluiten. Zou 1000 genoeg zijn om naar toe te tellen?

Afslag?

 Het moment om een nwe blog op te starten? Of beter deel drie? Ik zal de omstandigheden niet tarten door er al een naam aan te hangen. Misschien geldt dat tarten al voor het opstarten van iets nieuws. Andere mogelijkheden om het verstoppen van de normale gedachtengangen met opdringerige bedenksels tegen te gaan? Ouderwets met de adem spelen? De relaxerend bedoelde woordenbrei op mijn oren aansluiten? Da's lang geleden.

 Het idee van hernieuwd gebruik stelt me teleur. Deels in mezelf maar meer in z'n algemeen. Hoelang ben ik gevrijwaard geweest? Een jaar, hooguit anderhalf, meer zal het niet zijn. Tien jaar aan opgebouwd, een dik jaar 'genoten' en nu alweer afbouwen? Zou wel wrang zijn. Maar die kant wil ik nu helemaal niet op. Graag iets vrolijks en als dat niet kan, doe me dan maar gewoon niks. Beter niets dan iets waar ik niet op zit te wachten.

Aanloopje

 Een beetje vrolijker is misschien wel aardig. Helpt het, dat het deel van Portugal waar we oa doorheen willen rijden voor een groot deel in de fik staat? Niet echt hè? Gelukkig is de plek waar we een stel vrienden hopen op te zoeken een paar jaar geleden al volkomen afgebrand. Lijkt me stug dat de zooi daar alweer zover hersteld is, dat het vuur er z'n vlammen in kan zetten. Nu groeit dat spul, kom hoe heet het ook weer ... Eucalyptus als onkruid en schijnen een hoop van die zg natuurbranden aangestoken te zijn. Scheelt de noodzaak van een vergunning, als je de boel wilt rooien of iets met bouwvergunningen. Iets dergelijks was het. Pin me er niet op vast.

 Dat wordt meer richting zee cq oceaan dan door de binnenlanden. Ook niet verkeerd, misschien zelfs wel prettiger. Lekker uitwaaien, maar dan in het echt ipv op de cabine van een digitale truck. Graag meer positief getinte input. Groene ipv zwartgeblakerde landschappen, ruisende strandgeluiden, onder parasols verborgen terrassen, vogelgeluiden, desnoods enkel meeuwen, koele vino verde en verse zeevruchten. Het welt niet spontaan op. Het is werken, maar de ingangen zijn er. Gelukkig nog een paar dagen om de omschakeling voor elkaar te krijgen. Niet dat ik daar straks ter plekke flabbergasted in de auto zit en me afvraag, waar ik denk aan te beginnen.

 De lijst der voorbereidingen kan reeds een paar onderdelen korter. Op een korte uitstap naar Agnita na hoef ik de rest van de week de deur niet meer uit. Blik kan nu naar de tuin, de pepers, tomaten. Ga ik op vakantie tussen de tuinactiviteiten door of ben ik met het verwerken van de tuinopbrengst bezig tussen de vakanties door? Het loopt allemaal weer anders dan gewild. Er schijnen mensen te zijn, die daar van houden. Nou, ik niet.

Schaduw

 Is het de hoeveelheid tekst, die ik er gisteren uit gedrukt heb, of de algehele malaise qua stemming? Veel meer dan turen naar het scherm schijnt er vanochtend niet in te zitten. Het enthousiasme van de honden werkt niet aanstekelijk. De opdringerigheid van Scarlett irriteert eerder dan het vertederd. De zon doet z'n best, maar ook dat blijft bij een oppervlakkig constatering. Nee, ik heb betere maandagen gehad. Gelukkig ook een hoop slechtere. Dus zo'n ramp is het vandaag ook weer niet. Gewoon in beweging zien te komen, dan zal het verder wel meevallen.

 Het zwart verwaterd wat. Alles went, ook heftige ideeën. Misschien is 'wennen' het verkeerde woord. Ik weet ff niet beter. Het stabiliseert, is minder aanwezig en verdwijnt op die manier vanzelf meer naar de achtergrond. Had nog iets voor het vertrek gewild, maar dat zit er niet in. Dus maar niet mee bezig zijn ook. Makkelijker gezegd dan gedaan, vrees ik. D'r is een deur open gegaan, waarvan het bestaan tot op heden een theoretische was, nog steeds is maar met een exponentieel toegenomen waarschijnlijkheid. Portugal heeft een ongewenste bijsmaak gekregen.

Uitwaaien

 Een stukje rijden dan maar? Het zou heerlijk zijn om de wind langs mijn gezicht te voelen schuren. Door mijn haren waaien zou ook leuk zijn, maar die zijn niet meer in die aantallen aanwezig, dat dat een aangenaam effect zou geven. En digitaal waait het überhaupt niet op de gewenste wijze. Maar mocht ik willen, kan ik op het dak van de truck kruipen. Geeft een beter overzicht van de omgeving. Ook meer motorgeluiden, mocht je daar op kicken.

 Geloof niet, dat ik daar aan toe ga geven vanavond. Het overzicht van wat moet gebeuren de komende dagen bijeen geschraapt. Meer dan me lief is. Nu nog graag met de juiste prioritering, dan hou ik het voor gezien voor vandaag en morgen gewoon bij het begin beginnen.

Kats

 De dames kat hebben elkaar eindelijk gevonden. Nog wel wat geblaas, maar ook interesse in elkaar. Scarlett had dat natuurlijk al, maar nu ook omgekeerd uit de richting van Sissi. Zelfs een beetje spelen en achter elkaar aan jagen. Heeft een aardige tijd geduurd.

 Scarlett is nu nog steeds dat kleine katje, wat Sissi ooit is geweest en nog steeds leek te zijn, totdat Scarlett verscheen. Toen zag, realiseerde je je pas, dat Sissi geen enorme grote kat is, maar zeker ook geen kleine kat meer is. Ze valt in het niet bij Snoepie, die de afgelopen mndn zijn model aardig heeft bijgewerkt. Hij is niet meer de oversized theemuts die hij was, maar hij blijft een van de grootste katten hier in de direct omtrek.

 Net als in Frankrijk hebben de beide oudere katten hun eigen territorium. Scarlett rent een beetje met de een en dan de ander mee. Ook zij zal haar eigen terrein opeisen met bijbehorende dreig en bijna-vecht situaties. Er lopen hier meer katten rond dan alleen de mijne. Het voordeel van mijn club is, dat ze goed gevoerd worden en niet van hun muizenscore afhankelijk zijn. Altijd op volle kracht kortom.

Bloeiperiode

 De paarse orchidee heeft het net voor vertrek naar Nederland opgegeven. In één nacht waren de laatste 4 of 5 bloemen verschrompeld tot van dat verkreukeld halfdoorzichtige en erg dunne papier, waar men dure of duurogende kleding in verpakt, voordat het in de meeneemzak verdwijnt. Lang volgehouden. Nou zou je ff snel moeten kunnen nazoeken, wanneer de eerste bloemknop open ging. Mndn geleden, maar hoeveel mndn geleden?

 Je moet er lang op wachten, maar de bloeitijd mag enorm heten. Nu mogen ze terug in een hoekje. Niet laten verdrogen, misschien verpotten en oude wortels verwijderen, iets met de stengel afknippen al zal dat in het wild nauwelijks gebeuren en dan is het wachten totdat ergens over 6, 7, 8 mndn een of meerdere nwe bloemstengels verschijnen en een nwe bloeiperiode aanbreekt.

 Ik zwicht niet ineens voor kamerplanten, maar de orchideeën (de witte bloeit nog) verzorg ik van nu af met iets meer vertrouwen in het dankbare resultaat, dan ik het in aanloop naar deze bloeiperiode heb gedaan.

Drempelname

 Druk in mijn hoofd. De praktische zaken worden bij voortduring uit de weg geduwd of botweg onder de voet gelopen. Gaat wat tot op heden 'weer' was overgenomen worden door 'op de valreep'. Ik merk, ik heb er een hard hoofd in. Goed in relativeren en het omzeilen van voorbarige conclusies maar weer afkerig van de kop in het zand steken. Voor zover ik het nu kan overzien vallen de stukjes van de puzzel ineens akelig precies in elkaar op een manier, die weinig ruimte voor discussie laat. Een 'Au'-effect.

 Misschien loop ik te hard van stapel. Ik zou er niet vies van zijn. Niet mijn normale manier van doen, maar mijn relativeringen lopen spaak. Een veeg teken, zoals er wel meer zijn. Tijd voor een professionele kijk op de zaak, vrees ik. Het begin van een route zonder weg terug. Een route die, als je niet oplet, een eigen leven leidt, voordat je het in de gaten hebt. Een route waarin er alles aan gedaan wordt om je gedwee en kritiekloos procedures te laten ondergaan, waar zin en doel onduidelijk van zijn en vaker dan eens ook ontberen.

 Maar goed, uiteindelijk kun je daar alert op zijn en je tegenaan bemoeien, zelfs taalgrenzen daargelaten. Belangrijker zijn de geconstateerde feitelijkheden en veronderstelde vooruitzichten. De invulling van wat nu een zwart gat lijkt. Blijft het zwart of komt er licht in de tunnel?

Schuiven

 Muziek. Heb het gemist. Nu de echte, al jaren nog in dozen weggeborgen installatie tot leven brengen. Tijd om de dozen nog eens te lijf te gaan, minimaal te herrangschikken. Er zijn dozen waarvan de inhoud inmiddels vernietigd kan worden. Dat ruimt definitief op. Andere kunnen voorlopig naar het a.s. gereedschaps- en werkhok. Helaas slecht voorlopig. Ik had mezelf beloofd de laatste ronde van de stoelendans der dozen te hebben gehad. Maar goed, een eindstation was het niet. Dus dan maar eerst een halte verder.

 Het zou ruimte moeten geven. Kan niet anders. Ruimte voor de boeken, ruimte voor de laatste Cd's, de installatie en iets met lades voor al die kleine prullaria. De winterklussen dienen zich al aan voordat de zomerversies zijn afgerond. Wordt een drukke oktober en dan hopen dat het weer een beetje mee wil werken.

Inconsistent

 Symptomen, mogelijkheden, consequenties. Misschien is weten beter dan onwetendheid. Maar je weet pas of je het niet weten wilt, als je weet wat het is.

Krap

 De neiging om de teugels te laten vieren, maar eigenlijk kan dat niet. Ook vandaag niet. Misschien niet direct vol in de benen, maar overzicht krijgen van wat deze week allemaal nog moet gebeuren, voordat we zaterdagochtend op het onchristelijke tijdstip van half vier of zo weer vertrekken, lijkt me geen overbodigheid. Was genoeg? Toestand van de tuin? Hotel checken. Draagkracht creditkaart. Etc.

 Een onwezenlijk idee, dat het over een paar dagen weer de lucht in en weg gaat. Was het niet al geregeld geweest, zou ik het gegarandeerd overslaan. Mariana zou met groot gemak morgen alweer vertrekken. Nieuw, anders, elders. Een groter plezier is haar nauwelijks te doen. Ik heb mijn neus eigenlijk wel vol van het gereis voor het moment. Waarbij ik ook aan de honden en katten denk en niet alleen aan het verplaatsen.

 De kaart van Portugal opzoeken. Misschien dat de reis dan iets meer tot leven komt. Kaart is alweer meer dan 10 jaar oud. Toen van Porto een stuk naar het zuiden gegaan. Nu gaan we van Lissabon een stuk naar het Noorden en keren vervolgens terug voor een week stadse sferen. Goeie loopschoenen zouden geen overbodige luxe zijn.

Muziek

 Het was ff twijfelen, maar uiteindelijk wel met een Dab-Denon-Cd speler en tuner naar huis gekomen. Nu had dat DAB-deel niet gehoeven. Loop er hier al mndn naar te zoeken en kan het niet vinden, behalve soms in het internet. Maar nooit op een heldere manier, niet dat ik denk, dat lijkt me wel een geschikte plek voor de aanschaf van een dergelijk produkt.

 Een mini, dus zonder doos best te vervoeren in de rolkoffer van de handbagage tussen de vuile was. Vervoer in eigen beheer, geen gegooi door de kofferbandmaffia. Nu wel hopen dat er de eerste jaren niks mee gebeurd. Vijf jaar garantie is een leuke geste, maar weinig praktisch als 2000 km tussen aanschafplek en gebruiksplek zit.

 Straks aansluiten en dan eindelijk weer muziek in de keuken. Nog een Cd opnieuw kopen, die òf toevalligerwijze op hetzelfde moment als de speler gebreken is gaan vertonen òf door de laatste is beschadigd en we kunnen verder waar het ruim een jaar geleden is opgehouden.

Dreiging

  Wat hangt er in de lucht? Iets donkers, iets duisters pakt samen aan de einder. Komt het naderbij of trekt het weg? Nog te vroeg om me druk te maken over wat het gaat brengen? Zou kunnen gaan brengen. Theorie sorteert voor om in te voegen in de werkelijkheid.

Kwaliteitskwestie?

 Ruim 1000 euro voor een dekbedovertrek en twee paar slopen. Mooi vlindermotief en Mariana kwam mn door het motief even in de verleiding, maar gelukkig won het gezonde verstand of het besef dat het bedrag eerder belachelijk was te noemen dan begrijpelijk voor het gebodene. Maar ja, wat wil je in een Hästens-winkel en dan moest het nog gemaakt worden ook. In Zwitserland. Nee, versturen deden ze over de hele wereld. Ja, dat kan ik me bij deze prijzen wel voorstellen. Moet erg bijzonder materiaal zijn, want in die paar meter rechttoe-rechtaan onder de naaimachine door kan de prijs niet zitten.

 Voor dat geld koop ik er twee uit het rek in Lafayette, Parijs en hou voldoende geld over voor de vlucht en een overnachting. Mariana kon er niet bij en is er de hele middag over bezig gebleven. Gelukkig wel wat andere noodzakelijkheden voor het bed gevonden. Blijft raar, dat je in een land een bed kunt kopen, waar je dan vervolgens niet het nodig beddengoed voor kunt vinden. Nu komen de matrasbeschermers en hoeslakens uit Nederland en de dekbedovertrekken uit Frankrijk.

Reünie

  Kwade geesten buiten de deur weten te houden. Aangenaam slenterend door het centrum gelopen van de plek, die nog steeds op één staat in de lijst van verblijfsduren. Door en door bekende plek ondanks de zoveelste keer, dat het hart van het centrum opnieuw vorm wordt gegeven. En voor dat laatste nemen men zich de tijd. Ik begin langzaam aan het beeld van de bouwput te wennen. Straks mis ik het nog als de Singel weer strak, groen en met water is gevuld.

 Door de stad lopend betrap ik me erop, dat ik registreer wat verdwenen is en wat nieuw. Opvallendste verdwijning Podium onder de Dom. Plaats is ingenomen door Simpel of Simple. Het is de tweede keer dat zij een plek betrekken, waar eerst het Podium heeft gezeten. Ik snap, dat mensen soms nwe dingen willen doen of de tredmolen waarin ze terecht zijn gekomen verlaten, maar zonde blijft het. Het Podium was een bijzondere plek voor een avond uit aan tafel.

 Verder nog weer meer kleding- en schoenenzaken en het hernieuwde HC was al een stuk minder indrukwekkende dan bij de eerste indruk een jaar of wat geleden. Eigenlijk zie je het verval al of de richting waarin het verval zal gaan. De nog overgebleven oude doorgang richting AH kreeg d'r bijna iets vertederends door. Zoiets wat je ook bij oude mensen en mn vrouwen kunt hebben. Dat je ondanks het verval ziet, dat het ooit een mooie vrouw moet zijn geweest.

Afronding

 Een ongemakkelijke ochtend, een opluchtende slentering door Maastricht en een prettige afsluiting in de avond aan tafel in het hotel.

 Geen kans meer op situaties waarin 'mooi weer' gespeeld moet worden. D'r is meer begraven vandaag dan het stoffelijk overschot van moeders. De helft van het gezin ipv de strijdbijl. Voor een poging tot dat laatste zou het het verkeerde moment zijn geweest. Jaren de tijd voor gehad. Ik kan èn hoef me er niet meer mee bezig te houden. Het zal niet direct morgen zijn, maar ook op dat terrein nu rust in de tent.

Opstarten

 De dag doorkomen. Zou geen problemen moeten opleveren. Voor het enige mogelijke probleem hebben we zelf gezorgd. Of het nou vertrekenthousiasme was of het verkeerde been door het goede weer in Coves, de jas of wat daar voor door zou kunnen gaan hangt thuis aan de kapstok. Het is hier, wat zal ik zeggen, frisjes. Had geen verrassing hoeven te zijn. Ach, een nwe trui zou misschien zo gek nog niet zijn. 

Overdadig

 Het ontbijtceremonieel. Een vorm van luxe die ik me alleen buiten de deur gun. Moet het verblijf niet te lang duren, want dan krimpt het ontbijgebeuren staag tot op thuisniveau en blijft het bij de koffie. Mn de eerste dag is het een genot om zoveel keuze te hebben, waar je zelf niks voor gedaan hebt. En als er dan ook nog, zoals vandaag, een goede koffie te regelen valt, kan mijn dag nauwelijks nog stuk.

 Het is een grote, erg grote ontbijt/restaurantruimte. Weinig last dus van de mede hotelgebruikers. Altijd wel prettig zo vroeg in de morgen. Het is hier in z'n geheel erg groot geworden. Of er veel kamers bij gekomen zijn, zou ik niet  weten, moet haast wel, maar het restaurant is ronduit imposant te noemen. Niks van het bekende kantine sfeertje. Groot van omvang en met royale gebaren ingericht. Weinig over van het oudbollig imago van ze.

Reizen

 Wat kan een douche toch heerlijk zijn. Extra zelfs na een vliegvertraging, getut bij de autoverhuur en een blunder van mezelf bij het wegrijden uir Eindhoven. Eindhoven, ja, niet Utrecht, dus 's Hertogenbosch is niet de goede richting om in Heerlen te belanden. Gelukkig had de wagen een routegeval (en nog meer ook) en met wat omzwervingen ging het linea recta naar waar we moesten wezen.

 De auto gaf een voorproefje van hoe straks alle auto's moeten zijn (en bij voorkeur nog erger) volgens de Europese dictatorgemeenschap. Gepiep bij het passeren van de witte lijnen, zwarte scherm als een auto naar programmeurs mening te dichtbij kwam. Rest moet ik nog uitvinden. Geen automatische vertraging, geen snelheids aanpassing aan heersende limiet en wat men niet allemaal in de nwe vierwielers wenst te stoppen.

 Maar het reed als een trein, een blikken trein qua geluid. Me verbaasd over mijn medeweggebruikers. Ik hoor/lees met regelmaat geklaag over de lage maximum snelheden. Nou, niks van gemerkt. Hele stukken mocht er 130 gereden worden, maar vrijwel niemand deed het.

Stinkend

 Nog een kwartier te gaan en als dan nog steeds geen water uit de kraan komt gaat het net als gisteravond het bed in ongewassen richting Nederland. Roemenië ..... zo avontuurlijk! Kunnen we de reukwaters gebruiken waar ze ooit voor uitgevonden zijn.

Omgooien

Terugkeer- en vertrektijden door elkaar gooien is niet handig. Gelukkig merkte ik het bij het online, dus vooraf inchecken en blijft me de heisa van een gemiste vlucht bespaard. Ik heb ervaring. Toen had ik een verkeerde datum in mijn hoofd. En er vol overtuiging voor gaan ipv ff te checken. Sta je stom te kijken aan de balie.

Doorduwen

 Lijf en leven voelen nog steeds vreemd aan. Hoop, dat dat morgen voorbij of minder is. Rare toestand. En je zou denken 'Zo klaar als een klontje'. Daar denkt het internet anders over. Geen éénduidig voorstel of meerdere mogelijkheden met de neiging tot convergeren. Moeilijk woord, weet het ff niet anders te benoemen.

 Met een paar tussenstops het keukendeel tot een goed einde gebracht. Nu zou ik nog iets met de tuin willen. Het de verzorger makkelijker maken om in de achtergelegen weilanden te komen. Was ook prettig voor mezelf geweest, maar de motivatie ontbrak om me er mee bezig te houden. Het is een weinig enthousiaste periode geweest tussen de terugkeer uit de DonauDelta en nu het vertrek naar Nederland. Een uur, anderhalf, een tank zou voldoende moeten zijn om een baan van schuur naar weilanden plat te maaien.

 Vooralsnog lukt het doorduwen vandaag vrij aardig. Nog ff doorzetten. Moet lukken, als ik de honden niet hoeft te doen. Dan inchecken, morgen pakken  en verkassen.

Vertekening

 Traag maar gestaag kom ik terug in mijn dagelijkse doen en laten. Dat valt niet tegen. Het huis aan de kant is altijd prettig bij thuiskomst. Denk, dat ik dat wel ga redden. Dat zijn bezigheden waar de watten in mijn hoofd niet het verschil maken. Behalve traag heeft het bezig zijn ook iets onwerkelijks. Moeilijk onder woorden te brengen. Het heeft iets van een film, waar ik naar kijk maar ook in meespeel en die twee gezichtspunten niet gecombineerd krijg.

 Daar haperde het gisteravond al, toen ik over het vuur heen naar de heuvels aan de overkant van het riviertje keek. Het beeld voelde onecht, op de verkeerde plaats. Mens, moment en plek. Misschien niet alledrie verkeerd maar in de combi schortte het een en aan, zonder dat ik daar de vinger op gelegd kreeg.

 Niet het moment om me met ongrijpbaarheden bezig te houden. Laat ik het bij de afwas houden. Weet niet of dat 'leuk' is, maar in elk geval lekker concreet.

Diagnostiseren

 Ik kan hier de hele dag mee bezig blijven, maar helderheid zie ik daar niet van komen. De afwas is een beter alternatief. Of ik wil of niet, dit gaat een duik in het medische circus worden. en kan, dat is het vervelendste van alles, alle kanten op. Geen prettig vooruitzicht. Ik heb daar geen goeie ervaringen mee opgedaan en dan is Frankrijk een Whalhalla vergeleken met Roemenië. Maar eerst begraven, dan vakantie en dan zien we verder.

Onderuit

 Rust kan blijkbaar ook niet alles zijn. Waar kun je tegenwoordig nog van op aan? Oké, ik geef toe, dat hangerige, de onwil om letterlijk en figuurlijk niet in beweging te willen komen, is niet zo'n ramp als emoties die in een achtbaan zijn gestapt. Maar opschieten doet het nou bepaald ook niet. Na de poging in de keuken aan de slag gegaan met aanmaakhoutjes hakken. Gezellig vuurtje erbij van al het spul, waar ik qua aanmaakhoutjes niks mee kan doen. Nou, daar kan toch moeilijk iets misgaan, dacht ik zo. Helaas. Qua hakken klopt het wel, voor de rest wil het gewoon niet. Voor geen meter. Emoties, interesse, en/of, weet ik veel, zijn uitgeschakeld. De hoofdzekering ligt eruit of zoiets.

 ... hier hield het gisteravond op. Moe. Geen zin om me er verder tegen aan te bemoeien. Op tijd naar bed leek me het beste alternatief en de afronding doorschuiven naar morgen. Ws een peulenschilletje als de kop frisser is.

 Tja. Wie heeft het geregeld? Waar kwam het vandaan? Waar sloeg het op? Ik kan er inmiddels werkelijk geen touw meer aan vastknopen. Een slechtere timing bestaat gewoon niet. Dat het geril, getril en gebibber nog wel een keer zou terugkomen, had ik al niet uitgesloten. Wel hoopte ik dan iets meer houvast te krijgen mbt de oorzaak. Of tijd hebben om er maar eens werk van te maken. Mooi, niet dus.

 Het zal twee of drie uur zijn geweest, toen ik het rillen voelde aankomen rollen. Het is erger geweest, maar ook nu heeft het 1 of 2 uur zeker geduurd. Aanrollen. Wegtrekken. Weer aanrollen etc. Wat een onzalig moment om daarmee geconfronteerd te worden. Keuken en tuin aan de kant krijgen, deels, was vandaag het idee. Mag blij zijn, als ik over een uur niet weer plat ga.

 Niks met verkeerd eten deze keer. Niks met teveel sterke drank. Niks met onderdrukte angsten.. Niks met welke infectie dan ook, hoewel ... Uit het niets, in het niets. Warm maar koud van binnen. Dorst. Bonkende kop en verder weinig bijzonders. Nvvt, inmiddels al bij negenen komt de interne verwarmingsketel op stoom en barst me het zweet aan alle kanten uit. Tijd om de klamme lappen te verlaten. Zien hoe ik door de dag gesukkeld kom.

Rommelig

 Morgen nog en dan begint het oningeplande geren. Eerst van de mnd al dat gedoe richting de Zwarte zee. Leuk idee, leuke plek, minder aantrekkelijke invulling. Nu bekende plek, weinig leuk, afscheid in meerdere betekenissen van het woord. In beide gevallen verstoring van de lange lijnen met alle gevolgen vandien.

 Natuurlijk kon ik niet van mijn moeder verlangen, dat ze haar overlijden uitstelde tot op een moment, dat het paste in mijn bestaan. En of het een paar jaar verderop minder effect zou hebben gehad? Wie zal het zeggen. Het zag er niet naar uit, maar het komt minder goed aan dan ik er in eerste instantie mee om leek te gaan. Ik en mezelf is op dit soort momenten nog steeds meer behelpen dan me lief is.

 Geen heftige emotionele toestanden maar dat kraak- en smaakloze hangen in het niks is per saldo misschien nog een graadje erger. Maar goed, het zakt langzaam weg. Helaas is geduld nooit één van mijn sterkste kanten geweest.

Nageslacht

 Klus geklaard. Potten gevuld. Lunch verzorgd. Nu mag ik weer inkakken. Eerlijk gezegd ben ik daar ook aan toe. Tussen de kookbedrijven door met een zus gebeld en daar komen dan weer zoveel onbegrijpelijke, haast onvoorstelbare  krommigheden ter sprake, dat ik onbewust naar mijn broek greep, maar die weet beter tegenwoordig.

 Leuke, herkenbare uitspraak van mijn zus over de rouwkaart voor mijn moeder: 'In liefdevolle herinnering' is niet wat ik heb bij moeders. Ze heeft gedaan wat ze moest doen en goed voor ons gezorgd, maar waar de rest dat 'liefdevolle' ziet, vrg ik me af. Misschien is het omgekeerd bedoeld en zegt de rest liefdevol aan moeders terug te denken .... dan slaat het helemaal als een tang op een varken. Dan zijn het de huichelaars, waar ik ze inmiddels al wat jaartjes voor hou. Op mijn jongste zus na. Die is wat onbezonnen en kan ongebaseerd de grootste nonsens vol overtuiging aan de man brengen.

 Ach, doodsprentjes... meer leugens op een vierkante centimeter vind je nergens. En dat zei mijn opa van moeder kant al een jaar of zestig geleden. Maar nogmaals, goed mens maar met een dikke gebruiksaanwijzing. Zoiets als ik maar dan met (nog) minder begrip voor de ander. Appels en bomen, toch?

Omweg

 Aan het fornuis optrekken. Beweging is wat telt, maakt nauwelijks uit hoe je het voor elkaar krijgt. Indirect is het de tuin weer, die me in de benen brengt. Een kilo pepers en ruim het dubbele aan minitomaten laten verpieteren is meer zonde dan toegeven aan de onwilligheid van het moment. Snijden, hakken, koken, bakken en straks weer potten vullen. Kleintjes geen ltr-werk. Alles voor de pasta en de pit, om het winterse menu smaak te geven.

Bedrukkend?

 De kantlijnlengte is gelukkig weer gekrompen. Bezem erdoor. Ruimte gemaakt. Bij de kantlijnvulling kan dat, bij de rest minder tot niet. De massaliteit van het blog benauwd me tegenwoordig soms. Twee categorieën sindskort over de 2000. Het totaal goed opweg naar de 8000 bijdrages. De omvang geeft het blog iets intimiderends. Weet niet wat en of ik er iets mee moet, maar het idee passeert niet voor de eerste keer.

 Ik heb niet zo de neiging, maar mocht ik het willen, is overzicht nauwelijks meer mogelijk. Heel praktisch is de zoekfunctie in Blogger al jaren nauwelijks bruikbaar. Maar als je al iets gezocht krijgt, is het zoekresultaat vaak nog zo omvangrijk, dat je er met doorbladeren niet uitkomt. Op papier zou ik met één bijdrage per pagina inmiddels aan het 23ste boek van 350 pagina's bezig zijn. Zoiets heet imposant, volgens mij.

 Het krijgt onbedoeld iets van een levenswerk. Of meer in de richting van benauwend; het blog leidt zo z'n eigen leven. Losgekoppeld van mijn eigen herinneringen geeft het een vertekend beeld van mijn bestaan. Het is slechts een selectie van wat er in en om me heen voorbij fietst. Zelfs met een verminderd overwicht van de zwartere kanten in het bestaan, blijft het een benadering uit één bepaalde, redelijk specifieke hoek. Mijn bestaan zou behoorlijk moeten krimpen wil het binnen de marges van het blog blijven. Of het blog groeien natuurlijk. Beide mogelijkheden zijn weinig reëel.

Stilstand

 Die swung, die swung toch. De vaart is er echt volledig uit en meer dan dat. Ook de voorzichtig soms weer opduikende vanzelfsprekendheid in doen wat gedaan moet worden is van het toneel verdwenen. Balans vinden is een, balans houden is iets anders. Altijd zo wankel en wiebelig geweest? Heb het idee van niet. Mag hoe dan ook weer van voren af aan beginnen.

 Met het oog op de begrafenis heeft het weinig zin om vandaag en morgen energie aan een nwe aanzet te verspillen. Direct daarna weer weg. Dat gaat dus op z'n vroegst oktober worden, voordat ik de zin in ga zien om me aan te zetten tot enige discipline voor het herstellen van de voor de zoveelste keer verloren structuur in het bestaan. September bij voorbaat verloren? Ach, zo'n vaart zal het wel niet lopen. Het zal er over vier weken niet makkelijker op worden om de teugels strak te trekken, maar veel moeilijker ook niet. Tenslotte vaker met dit bijltje gehakt. Over bijlen en hakken gesproken .... Hout stookt echt stukken beter als het in hanteerbare brokken is gehakt. Iets wat beter voor dan in de winter kan gebeuren.

 Niks van waar ik mee bezig zou kunnen, willen en zelfs moeten zijn, weet me te bewegen. Het glijdt langs me af alsof ik ingesmeerd ben met groene zeep. Niks raakt me. Ik zie de dingen als het te hakken hout, de langzaam weer door onkruid overwoekerd wordende tuin, de rotzooi op de bodem van het zwembad, de klussen links en rechts en vergeet ze, voordat ik er voorbij ben. Dat daar een verband is tussen wat gedaan moet worden en mijn persoon is hooguit in theoretische zin aanwezig. En dan zou je bijna denken, dat ik in een ontzettende pestbui zou moeten verkeren. Nee, dus. Ook niet 'integendeel' maar toch. Dat deel is ook losgekoppeld van de werkelijkheid. Losgeslagen kortom, maar dan op een in mezelf gekeerde wijze.