Hypothetisch?

 Stel ik was Frank. Nee noodlot, dit is geen uitdaging aan jouw adres. Hoe zou ik met de situatie omgaan, dat het einde van mijn leven daadwerkelijk aan de einder gloort?? Ok, het ziet er goed uit, maar meer dan een pas op de plaats is dat "goed uitzien" niet. De zooi zit op zijn nier(en?), in z'n longen en lymphen. Dat is dank de laatste categorie zo ongeveer overal.

 Ik ben heel wat doden gestorven de afgelopen 10 jaar, leef nog steeds en heb nooit een concrete reden gehad om er mee bezig te zijn, behalve de plompe confrontatie met het feit van een plotselinge dood. Waar na mijn hartproblemen nooit een pijn(tje) of moeilijk te duiden gevoel voor problemen heeft gezorgd, was het na oktober 2007 een heel ander verhaal. En dat verhaal heeft nog steeds zijn vervolgen, al zwakt de kracht van de rode draad meer en meer af.

 Frank oogde als altijd, maar uit z'n antwoorden en opmerkingen komt het beeld op van iemand, die zijn innerlijke rust kwijt is. Het effect van veranderingen in je lijf, opduikende pijn(tjes), moe zijn, controles, etc. Weinig verbazingwekkend natuurlijk. Knap, dat je het op het eerste gezicht niet zou zeggen. Maar, maar, hoe voelt dat nou? Ws weet ik meer dan genoeg, maar wil ik dat helemaal niet weten.

Smetjes

 Een perfecte dag zou je denken, niet? Maar ook aan perfecte dagen valt het een en ander op te merken. Zeker als je ruimschoots de gelegenheid heb om daar je gedachten over te laten gaan. Wat mis ik op zo'n dag als vandaag? De krant. Ja en Nee. De actualiteit heb ik al via het internet binnen gekregen. Dat is het niet. Het gaat om het moment. Om de behoefte de in woorden gevatte gedachten van anderen in me op te nemen en te herkauwen. Een beetje de benzine voor mijn geestelijke motor.

 Een boek kan ook. Maar dat vergt meer, langere gelegenheden en minder concrete betrokkenheid. Bij Trump twijfel ik inmiddels wel een beetje aan z'n geestelijke vermogen, maar de Amerikanen hebben gekregen wat ze verdienen. Poetin volg ik met argwaan en van het formele Europa krijg ik iedere keer weer acute buikpijn. Soms denk ik, dat ik toch maar 'ns voor de krant moet gaan betalen. Dan kun je tenminste ook die artikelen lezen waar het moment van vandaag niet het doorslaggevende feit is zo'n beetje als bij de FAS.

 Maar dan bekijk ik weer een paar dagen de titels van de artikelen achter het betaalslot en bespaar me een deceptie. Ik hou het op de FAS of misschien ooit een andere uitvoering in de overtuiging, dat wat van belang of bewezen interessant is, altijd wel overal in opduikt en dan niet in de irritante "Vijf vragen, redenen cq oorzaken"- artikelen waar de VK tegenwoordig mee gevuld wordt. Misschien ga ik wel weer Engels lezen. Je weet het nooit.

Aanloop

 Beetje kutten, beetje klooien. Op zo'n dag om er weer in te komen, moet je de dingen met gepaste distantie benaderen. Laat op was een goed begin. Uitgebreid aan de koffie, ook niet mis, en dan de boel de boel gelaten en richting de stad getogen. Dat was geniaal. Zelfs als je bedenkt, dat je zuinig moet zijn met superlatieven.

 Een uitvucht was er. De temperatuur maakte iedere serieuze bezigheid buitenshuis tot gekkewerk en tijdens de koffie was ik wel een beetje leeggeblogd. Hup, tussen de vier wielen gekropen en met de airco op volle toeren richting Sibiu.

 Een parasol moest er komen en misschien een paar luie stoelen. Mooi is het om te zien dat, nadat de aanschaf van de parasol is afgerond op het betalen na, de aandacht ineens verschuift naar een al mndn (of zijn het jaren?) sluimerende wens. Zo'n bank die kan schommelen. Onhandig grote gedrochten en dan nog voor het huis ook.

 Ik kan het ff niet volgen en hou het op "Nee" en "Onmogelijk". Ik denk natuurlijk te praktisch. Het gesleep met de kussen. De nachtelijk lol als de jeugd (te voet) terug komt van de disco in Agnita. Maar vooral natuurlijk de ontbrekende plek zowel op de binnenplaats als voor de deur. Bovendien hebben we sinds een aantal weken een bank, een enigszins Spartaanse versie geef ik toe, voor het huis staan. Dus? Nee, dit snap ik verkeerd ... Dat klopt, ik snap d'r geen jota van en ik geloof, dat ik dat ook zo ga houden.

(Ver)gelijk

 De laatste dag van de mnd alweer. De mnd laat geen verkeerde indruk achter. Of dat juist is of niet, daar ontbreekt me de zin voor, om dat na te gaan. Laat ik het bij de indruk houden. Meestal zit dat aardig in de richting. Nog een vakantiemaand. Ondanks de geheel ontbrekende verplichting tot werk voelen de mndn juli-augustus nog steeds aan als vakantieperiode. Juni is dan voor de aanloop en september voor de uitloop. Niet dat ik tijdens mijn werkzame leven ooit de luxe van vier mndn vakantie heb mogen proeven. Vier weken minimaal en soms een of twee weken meer. Dat met een minimale aanloop maar een soms mndn durende uitloop om de heimwee naar de vakantieweken hanteerbaar te maken.

 Dat mechanisme is er soms nog steeds en dan zonder dat ik daar weken voor nodig heb of op bijzondere plekken moet verblijven. Ook zonder 'I Salari' lukt het. Wat voorheen de vrijheid was om je eigen tijd in te delen met gewenste bezigheden en dat op een mooie, dwz ruime plek, is nu een zorgeloos verzorgd verblijf in een omgeving met stedelijke activiteit en drukte.

 Nog eventjes, als de kleine dagelijkse verplichtingen geen weerstand meer oproepen, het besef geaccepteerd, dat er altijd wel iets van 'moeten' deel zal blijven uitmaken van mijn bestaan, zou het kunnen zijn, dat er eindelijk een soort van evenwicht gevonden is. De ruimte en rust van het platteland voor het normale leven, afgewisseld met stadse wervelingen in een omgeving, waar je nog net niet je kont wordt nagedragen. Zowel het een als het ander is niet permanent aan mij besteed.

Heropstart

 De vergelijking met een blok schiet tekort. Weliswaar eenmaal ergens in de nacht wakker geweest, maar direct weer in slaap gevallen. Druk gedroomd, maar niet de alertheid om ze te registreren. Na zevenen wakker uit een diep niks en voor mijn gevoel ff later opgestaan, maar toen was het al bij negenen.

 Rustig voor de afwisseling. Intens kalm. De tijd genomen om dat tot me door te laten dringen en er van te genieten. Natuurlijk dringen zich dan langzaam uit de mist van het heerlijke niets al die aldoor maar liggen blijvende zaken op. Maar er ontstaat iets van wederzijds begrip. Ik snap, dat ik ze uiteindelijk niet zal kunnen ontwijken en de betreffende zaken snappen meer en meer, dat ik ze liever kwijt dan rijk ben op mijn 'te doen'-lijstje. Een soort staakt-het-vuren. Adempauze. Meestal bedoelt om de slachoffers af te voeren maar gebruikt voor het slijpen van de messen.

 Zien wat ik voor Parijs paraat maak en anders wordt het erna, dat ik me erover zal moeten buigen. Vooruitschuiven kun je lang vohouden, maar als het praktisch onhandig wordt, verdwijnt het nut ervan snel. Het geldt niet voor alles, maar een paar zaken beginnen uitnodigend te wringen. Dat is de praktische versie van "dingen gebeuren als het moment ervoor daar is."

Naargeestig

 Oeps. De eerste aanval uit het rijk van de verkeerde gedachten. Zeker een week geen last van gehad. Dank gebrek aan tijd? Zou best kunnen. Waar je niet bij stil staat, heb je ook geen last van. Dat ik moe ben, is niet vreemd na zo'n dag als gisteren, en eigenlijk de hele afgelopen week wel. Optijd op, steeds later terug tussen de lakens. Hele dagen lopen, gewinkeld, zelfs een dag 35 km gefietst. Niet moeilijk gedaan over een glaasje extra en vooral nauwelijks rustmomenten gehad buiten het ontbijt in de ochtend.

 Moe dus. Op zich niks verkeerds mee. Maar daar denken mijn gedachten anders over. Die zien mogelijkheden, waaieren uit en ontglippen aan mijn sturing. Het hoofd voelt raar licht, zwaar licht en dat straalt uit naar de rest van het lijf. Sluit ik mijn ogen, dan is het net alsof ik smelt of wegzak in de bodem. Ipv een aangenaam siësta-gevoel, aan de vroege kant maar toch, is er de overtuiging, dat dit niet goed kan zijn en produceert de mallemolen onder mijn schedeldak in hoog tempo het ene na het andere rampenscenario met als grootste gemene deler, dat het mijn eind is, wat er aan komt rollen.

 De praktijk heeft geleerd, dat dit niet serieus te nemen is. Neemt niet weg, dat ik wel tegengas moet geven om niet meegesleurd te worden in een gedachtengang van elkaar versterkende negatieve kronkels met als richting de bodem van een of andere put.

Wildgroei

 De tuin mag ik weer terugveroveren op het onkruid. Natuurlijk het deel waar ik dit jaar nog niks gedaan heb, maar ook het gemaaide stuk èn het deel, dat ik net voor vertrek had schoongemaakt. Dit is behalve demotiverend ook niet de methode die gaat werken. Volgend jaar gestruktureerder bezig zijn met de tuin. Tijd is zeker een van de bepalende factoren. Afhankelijk van de periode en met wat voor werk ik bezig ben, zijn 1 à 2 uur per dag in de tuin geen luxe. Maar dan gaat het nog niet lukken, als er niet een paar ingrijpende veranderingen worden door gevoerd.

 Het onkruid overwoekert iedere keer weer vanuit de paden en de randen de voor de verbouw bedoelde percelen. Het niet kort gehouden onkruid zaait zich uit en we kunnen weer 7 jaar met schoffelen vooruit. De groenten-/bloemenpercelen moeten opgehoogd en afgebakend, zodat je weet wat bewerkt en bijgehouden moet worden en wortelstokken de vrije groei ontzegt. De paden bestraat en ook iets met de randen. Iets met een border, beton en misschien zelfs hekwerk. De te bewerken delen moeten overzichtelijker worden en een soort functie krijgen, zodat duidelijk is wat met de betreffende plekken moet gebeuren. Nu loop ik ergens in het voorjaar letterlijk vast in een onkruidjungle.

 Het is dit jaar weer niet gelukt het onkruid onder de duim te houden. Zelfs slechter dan vorig jaar. Discipline en prioriteiten. Het een mag meer, het ander moet duidelijker.

Honkig

 Eigen bed, lange reis, de stilte van het platteland, het vertrouwde blaffen van bekende honden ... Ongetwijfeld een of andere combinatie, maar wat het ook geweest is, ik heb geslapen als een blok. Vroeg wakker en na een korte aarzeling er ook vroeg uit. De ochtenden worden onmiskenbaar frisser, op het koude af. Het kinderloze ooievaarspaar lijkt vertrokken. Alles gaat vroeger dit jaar. Het is niet eens augustus.

 Alle beesten zijn blij dat ik terug zijn. Dat 'ik' is hier op z'n plek, omdat beesten hangen aan de persoon, die ze verzorgd. Prada is in het weekje afwezigheid het luisteren gelukkig niet verleerd. Haar moeder is overduidelijk drachtig. Dat worden al jonkies, denk ik, voor onze korte Parijstrip aan het eind van de mnd. Het is echt te hopen, dat ik haar na dit nest snel weet te wennen aan de auto, zodat een dierenartsbezoekje tot de mogelijkheden behoort en een volgend nest tot het verleden.

 Na de koffie de inspectieronde afmaken. Zien wat (meer) mist dan wel stuk is. Kleine dingen en wat dat betreft ook niet van belang, maar soms gewoon onhandig (ontbrekende drollenemmer) of aan vervanging toe (gebroken bezem). Planten zien goed uit. Zwembad staat nog. Straks de stand van zaken in de tuin opnemen en vanmiddag (Ja, ja, zondag) een paar boodschappen doen en het zal zijn alsof we nooit weg zijn geweest.

Constatering

 Zo'n zwarte periode qua kleden geeft het winkelen een surrealistisch tintje. De kleuren ogen kleurrijker dan ze zijn. De modellen wulpser. De rekken eindeloos en dat ene zwarte jurkje goed verstopt. En altijd van de verkeerde maat. Maar het zwart, de ontzegging van kleur maakt de winkelbezigheid ook overzichtelijker, minder eindeloos. Hoewel Mariana kan blijven zoeken naar wat ze niet gaat kopen. De krenten in de pap, die na enig bewonderen met een zucht teruggehangen worden in het rek.

 Maar de aanhouder wint. Op vrijdag toch nog twee creaties uit het rek weten te trekken, die het dan wel qua kleur niet waren, maar de vorm iets had wat de aanschaf de moeite waard maakte. Tenminste ... dat heb ik er maar van gemaakt. Voor hetzelfde geld is het gewoon een soort dwingende behoefte, dat een winkelcyclus in elk geval iets nieuws qua kleding moet opleveren en in de loop van de week de lat steeds verder omlaag wordt gelegd om de aandrang tegemoet te komen. Zoals het ook haast onmogelijk lijkt om een taxfree-shop te passeren zonder een geurtje aan de al in bezit zijnde reeks toe te voegen. Nog ff en voor iedere dag in de maand is er een ander. En dat voor iemand, die kiezen niet tot haar sterkste kanten kan rekenen. Zelfkwelling, denk ik dan, maar blijkbaar spelen daar nog andere elementen in mee.

Evalueren

 Thuis en het (be)valt goed. Toch bij tienen voordat we de auto voor de deur neerzette. De oppas, vriendin van Mariana, zat buiten op de bank te wachten. Niet de hele avond natuurlijk. Dat is wel het voordeel van al dat mobiele belverkeer. De zooi uitgeladen en me een bier gegund. Onvoorstelbaar het gewicht van de grote koffer. Al die kilo's tulpenbollen, boeken en beddengoed tikt aardig aan.

 Eigen vervoer is voor dit soort uitstapjes toch moeilijk te vervangen. Tussen je eigen vier wielen verstouw je probleemloos 300-400 kilo. Nu was het behelpen met die ene extra koffer, die wonderwel net onder de toegestane 32 kilo bleef. Je zou er zo een bla-bla verhaal omheen kunnen verzinnen, dat je het aanvoelde of een stem hoorde, die je vroeg of dit alles niet al meer dan genoeg was, etc. Eéntiende van wat gekund had!

 Volgend jaar misschien. Het lijkt erop, dat hier ter plekke alles goed is gegaan. Dat biedt perspectief richting een reislustige toekomst. De komende weken zien welke kant het opgaat met Katrien. Zou prettig zijn, als ik haar weer iets meer in de benen krijg. Haar 'over' augustus heen weet te tillen en dan mag ze rustig vertrekken of de winter door. Iets wat ik haar eigenlijk niet meer zie doen, misschien zelfs niet meer moet aandoen. Maar dat zijn niet de zorgen voor het moment. Moe. Bed. Op naar de dag van morgen.

Hemelhoog

 16:11 In the air. Huiswaarts. De hele dag al wel een reisgevoel, maar geen terugkeergevoel en al helemaal niks wat je met 'naar huis gaan' zou kunnen benoemen. Alles dat is vooralsnog verder weg dan de feitelijke afstand tussen mij en Coves. Komt wel goed voor we met de auto de weg op rijden naar het dorp en aan de einder de rode dakpandaken tussen het groen van het dal zichtbaar worden.

 Het is geen verkeerde week geweest. Eén luttel moment waarop de stemming leek om te klappen. Maar bij het 'lijken' is het gebleven. Een paar dagen meer had best gekund. Dat is nog niet eerder voorgekomen. Ik denk niet, dat het is, dat ik Nederland ineens ga missen. Het is ook niet dat ik de slepende zaken thuis uit de weg wil gaan. Kan ik zo hebben, maar ik ben er ditmaal geen moment mee bezig geweest. Iets is anders, weet niet direct wat, maar verkeerd is het niet. Dingen blijven veranderen. Niks op tegen, als het maar in de goede richting is

 We gaan het de komende weken vanzelf merken. Of het ouderwetse terug in de schulp kruipen wordt en de realiteit willen ontlopen of de voor vertrek uit de hand gelegde draden gewoon oppakken en verdergaan met waar aarzelend beweging in leek te komen. Maar eerst zien wat we aantreffen bij aankomst .....

Afscheid

 Ontbijten en pleite! Nog ff zien dat alle aanschaffen in de auto passen. Freudiaanse verschrijving. Maak er koffer van. Terugreis. Vroeg me vanochtend, zonet dus, af of dit de eerste keer is, dat ik in Utrecht (of überhaupt op reis?) ben zonder last van paniekachtige toestanden en/of ongewenste nachtelijke taferelen. Zou kunnen. En dat zelfs na zo'n avond als die van gisteren. Gezellig maar ook beladen.

 Onvoorstelbaar hoelang gebeurtenissen, die er in je leven ingehakt hebben, kunnen blijven nadreunen. Ik heb het vast al vaker geconstateerd. Op een paar mndn na 10 jaar na het plotselinge overlijden van Yoland en nog steeds zijn er onderdelen, die net weer een beetje zoals vooraf functioneren. Alsof je het eeuwige leven hebt, wat toch echt niet het geval is.

 Nooit eerder bij stilgestaan, maar nu weer terug naar het Roemeense platteland en afwachten of mensen als mijn moeder en Frank er bij het volgende bezoek nog zijn. Heb hen niet voor niks bewust opgezocht. Nu uitkijken, dat ik de rest niet ga verwaarlozen. Sowieso deze keer eerder tijd tekort dan dat ik reikhalzend uitkijk naar mijn terugkeer. Gaat het ook eindelijk lukken met de innerlijke rust?

Afvallers

 Is dit de toekomst? Het wegstrepen in je vrienden- en kenissenkring? En familie natuurlijk ook. Het gaat dan met "Weet je dat ..." of "Heb ik je verteld dat..." De ene keelkanker, de andere longkanker en dat verteld krijgen door iemand, die afgelopen september is getrouwd, omdat hem verteld was, dat hij niet lang meer had te gaan vanwege ... kanker.

 Met Frank gaat het naar omstandigheden goed. Hij is er nog en voelt zich niet beroerd, heeft geen pijn, maar hoop op herstel is er niet. Het is afwachten, wat hij doet. Het moment vrezen, dat hèt zover zal zijn. In alles het begin van zijn eind zien en/of aan voelen komen.

 Het verhaal komt me bekend voor. Andere insteek, zelfde resultaat. Alleen heeft Frank meer recht van spreken. Voor zover mij bekend. Hij is er de klok rond mee bezig. Weinig verwonderlijk. Gelukkig heb ik dat achter me kunnen laten, hoewel het effect van een avond als vanavond afgewacht moet worden.

Staartje

 Laatste dag. Vroeg uit de veren. Tijd om de dingen te doen die van de week nog niet aan de beurt zijn gekomen of niet fatsoenlijk zijn afgemaakt. Graf schoonmaken, muziek beluisteren en misschien nog iets met boeken, al heb ik behalve de nieuwe vertaling van de werken van Casanova weinig interessants gezien. En zo zijn er nog wat kleinigheden. Ik kom de dag wel door.

 Ondertussen zal Mariana haar zoveelste begerige rondje door de kledingzaken maken. Een beetje met tegenzin. Niet zozeer vanwege de kleurige kleding, die ze van haarzelf (nog) niet mag kopen, als wel mijn afwezigheid. Maar ik heb mijn aandeel in winkel in en winkel uit sjouwen voor deze week ruimschoots geleverd. Vandaag mag ik ietsje meer aan mezelf denken.

Groeien

 Kleine kinderen worden groot. 22, 24, samenwonen, werk, studeren, huis inrichten. Af en toe moet ik me ff resetten om de weer veranderde setting(en) te behappen. Het kleine zusje is inmiddels ruim in de vijftig. Het petekind bezig met het opdoen van de eerste ervaringen op de serieuze arbeidsmarkt. Een baan ipv een bijbaantje en daarnaast nog een eigen bedrijfje ook.

 Op het idee van een eigen bedrijf ben ik op haar leeftijd nooit gekomen. Sterker nog, ik genoot nog de status van student. Formeel gezien dan. Dan ga je vanzelf tellen en terugkijken. Het bederft mijn humeur niet, maar het zijn wel de momenten waaop tot me doordringt, dat ik al een hoop heb afgesloten en de weg niet terug afgelegd kan worden.

 Het geeft een dubel gevoel. Enerzijds blij, dat ik dingen niet meer hoef en anderzijds het besef, dat er meer en meer dingen komen, die ik in alle redelijkheid niet meer kan doen/zou kunnen doen, al zou ik willen. En dan zie je je moeder, zo krom als ze is, hannesen met rollator en belbusje. Ouder worden verliest ergens z'n aantrekkeingskracht. Ik zit niet meer zover van dat punt af, heb ik het idee.

OV

 Openbaarvervoer. Een duur grapje. Eerste klas weliswaar maar toch. Ruim 160 euro. Daar kun je een aardige auto voor huren. En dan nog je euro boete voor een los kaartje ipv de OV-kaart. En vervolgens het hele in- en uitchecken met het via de poortjes gedoe. Geen conducteur gezien, maar dat mag niet verbazen.

 Met een beetje onwil kun je nog steeds zonder kaartje reizen, maar het wordt je niet makkelijk gemaakt. Zeker niet op de grote stations als Utrecht en Amsterdam. De reis is er verder niet minder aangenaam om. Jammergenoeg zijn de intercities vrijwel allemaal dubbeldekkers. Die dingen geven het reizen een benauwd tintje. Je gaat of voor je gevoel met de billen over de bielzen of zit tegen het plafond aangedrukt.

 Gelukkig geen treinspringers. Dus in twee uur voortvarend van de ene bouwput naar de andere. Gezellige middag en in de avond retour met iets meer geregel. Zo begon ooit de carrière buitenshuis. De trein naar Utrecht. Of rechtstreeks of met overstappen in Sittard. Er is door de jaren heen een hoop geschoven met vertrektijden, eindbestemmingen, zelfs met het overstappunt, maar in principe is het nog steeds die halfuurse verbinding van de Limburgse uithoek naar het hartje van het land.

Ezelachtig

 Lange dag. Wiebel op het randje. Voel me opgejaagd. Teveel afspraken. Oude fout.

Smaakvol

 Blauw als naam en dan een fel rood logo. Daar is over nagedacht. Heb daar vaker aan moeten denken. De plek bestaat al zeker 10 jaar. Heeft het iets met de keuken te maken? Is het iets Indonesisch? Wat maakt het uit. Goed gegeten. Smakelijk, pittig en gevarieerd.

Kijkplezier

 Me laten verleiden tot de aanschaf van een stel kookboeken. Eigenlijk meer plaatsjesboeken. Plaatjes voor de inspiraties. Ingrediëntenlijsten om aan te passen en kook- en baktijden om enigszins rekening mee te houden. Kookboeken zonder mooie plaatjes is als een schoenenwinkel tijdens de uitverkoop: teveel aanbod te dicht op elkaar. Killing, als je daar iets van je gading in wil vinden.

 Eentje over de Nederlandse keuken, waar ik altijd het antwoord schuldig blijf, als iemand informeert naar het bestaan er van. Bestaande gerechten met een moderne draai. Of zoiets. Dan eentje met 365 salade-plaatjes van iemand, die zich erop voorstaat geen kok te zijn. En iets met koken uit de tuin en met de seizoenen. Hoe je dan lente-uitjes in herfstgerechten kunt verwerken ontgaat me ff. Beetje zo'n zichzelf overschreeuwende schrijfster, die aan alles een persoonlijk tintje probeert te geven. Miskoop ws.

Koopdrang

 Valt er over winkelen te verhalen? Nauwelijks. Ook na de herstart was een groot deel van de winkels nog gesloten. Ergens na eenen begon de stad een beetje leven te vertonen. Mariana liet haar ogen in de modezaken weemoedig langs de kleurrijke rekken glijden om hier en daar een zwart tenuetje uit het rek te trekken. De weerstand tegen het volledige gebrek aan kleur in haar huidige garderobe wringt steeds meer, maar verder dan donkerblauw durft ze nog niet te kijken.

 Ik kan nauwelijks geloven, dat mensen er een probleem van zouden maken als Mariana het zwart langzaam zou vervangen door andere kleuren, als ze niet direct van de creaties zouden spatten. Mariana is daar blijkbaar niet zo van overtuigd. Desondanks wel blijven kijken naar het aanbod, dat dus niet voor je weggelegd is. Bijna masochisme.

 Een groot deel van de middag in de Bijenkorf rond gehangen. Mn de afdeling met servies en keukengereedschap is een lust voor het oog. Je zou zonder problemen een keer per jaar en misschien wel vaker je hele keuken- en kookgerei, bestek, glazen en servies kunnen vernieuwen. Of dat een behoefte bevredigd, weet ik niet. Ongeacht wat je aanschaft, je weet dat er nog vele andere alternatieven zijn. Alternatieven die je, tenminste ik, ook best voor deel zou willen hebben. Niet zozeer voor het functionele meer banaal voor de heb. Dat heb ik nauwelijks bij andere zaken. Niet bij auto's, kleren, boeken, muziek of klusgereedschap. Ken het alleen van knuffels. Daar moet ik ook gewoon niet naar kijken, heb ik er ook geen last van, dat ik het niet bezit.

Winkelgedrag

 Winkelen cq verkoop heeft er een element bij. Net als vroeger wordt ff 'achteren' gekeken of de gewenste maat nog op voorraad is. Was niet het geval. Maar een check van de centrale opslag gaf aan, dat het online besteld kon worden èn de volgende dag in het hotel geleverd. Na wat aandringen bleek het ook winkel-intern naar Utrecht gehaald te kunnen worden.

 We hebben uiteindelijk geen van beide niet gedaan. Mij was niet duidelijk of het laten aanrukken binnen de Bijenkorfketen zonder bestellen kon, maar dat online-gedoe is gewoon schmiegterig geld binnenharken, voordat je weet of het werkelijk past. Krijg je daarna een winkeltegoedbon ipv je geld cash retour?

 Ik snap al die online-kopers van kleren en schoenen ook niet. Al dat passen in winkels doet de waar soms al niet goed. Als daar ook nog eens het heen en weer sturen bij komt, wordt het spul er niet beter op. In een paskamer is er nog enige vorm van controle. Bij het thuis passen kun je dat helemaal vergeten. Maar oké, niet mijn zorg. Ik ben alleen geïnteresseerd in betalen, als ik iets heb, wat ik echt wil èn goed past.

 Al dat heen en weer gestuur van pakjes is niet mijn wereld en in mijn optiek alles behalve duurzaam of hoe milieuvriendelijk tegenwoordig ook genoemd wordt, ook niet als de kleren niet door kinderarbeid tot stand zijn gekomen.

Verwisseling

 Maandagochtend is de nieuwe zondag. Geen ruk te doen. We hadden een kanon kunnen afschieten maar zijn in de plaats daarvan terug naar het hotel gegaan. Eerst ik, maar Mariana volgde niet veel later. Vanmiddag een nieuwe poging. Het weer valt een beetje tegen. Fris en regenachtig. Voor de zon hadden we beter thuis kunnen blijven. Drieëndertig graden terwijl hier volgens mij de twintig nieteens gehaald worden.

Put

 Hoelang zal het geleden zijn dat ik er heb gezeten? Ruim 35 jaar? Misschien ooit nog een keer verdwaalt met Yoland ... Zou kunnen. Maar de herinneringen reiken echt veel verder. De jaren op de studentenflat. Beurs, wat toen bepaald rijkelijk was zelfs als je 'maar' 90% kreeg, en een baantje in het weekend maakte, dat we ons met regelmaat een maaltijd buiten de deur konden permiteren 'We' was toen Irene en ik en soms Mat en zijn vriendin die Ina heette, als ik me niet vergis. We zaten met regelmaat samen in de put. We kwamen op een gegeven moment zo laat binnen in Il Pozzo, dat we met het natafelen het sluitingsmoment overschreden en onderdeel werden van het eet- en drankfestijn van de eigenaren, personeel en familie na afloop.

 Eigenaren waarover de wildste verhalen de ronde deden als we Mat moesten geloven. Illegale doorbraken naar aanpalende kelders aan de Werf, natuurlijk zwart werk en naar Maffia riekende verwikkelingen. Voor mij zijn het altijd mn idioot hard werkende lui geweest. Zeker toen ze ook nog met de verkoop van Italiaanse broodjes begonnen op de Gracht nabij de rondvaartboten.

 Nu beslaan ze in 'hun bocht' volgens mij alle kelders en de hele werf. Jaren geleden nog eens 'de snor' tegen het lijf gelopen, die me enthousiast begroette, alsof we vorige week nog langs waren geweest. Neem aan dat de oude garde inmiddels geniet van een welverdiende oude dag.

Afknapper

 Je zult goede herinneringen op willen halen met mensen, waar je met plezier en ook dankbaarheid aan terugdenkt. Je belt de mensen dagen vooraf, dat je binnenkort in de buurt bent en je hen graag zou willen ontmoeten. Je wordt gevraagd opnieuw te bellen, als je in Utrecht bent. Je doet dat en dan krijg je een reactie aan de telefoon, die niet anders omschreven kan worden als "Wat môt je?".

 Wat jou leuk lijkt, blijkt, gezien de reactie, eerder vervelend dan een aangenaam vooruitzicht voor hen, die je zien en spreken wilt. Eerst de man, in Utrecht de vrouw aan de lijn. Andere persoon maar absoluut geen verrassing, blijschap of interesse. Geen "Gut, wat leuk." Of een "Hoe gaat het tegenwordig met jou?", "Wat doe je" of enig andere enthousiast geïnteresseerde reactie. Zelfs als je geen oren naar het voorstel hebt, kun je dit stukken netter afhandelen. Dit was gewoon onbeschoft.

 Dan ga je toch bijna aan jezelf twijfelen en je vragen wat je verkeerd hebt gedaan. Zo ook Mariana dus. Gelukkig vond ze een paar uur later een andere persoon uit haar ' Nederlandse' tijd, die een beetje normaler reageerde.

Koopdrang?

 Het afzien is begonnen. Een mens is tegenwoordig zelfs op zondag geen winkelrust meer gegund. Het lijkt verdomme Roemenië wel. Hebben mensen niks beters te doen dan ook die zevende dag door de stad te struinen? Voor Mariana geen punt. Winkels zijn er om in en uit te lopen, veel te kijken en soms iets te kopen.

 Naar mate de ochtend eindigde en de middag begon raakte het centrum voller en voller. Vrijwel alle winkels open, markt op het Vredenburg, terrassen afgeladen .... het deed niet onder voor een beetje zaterdagmiddag uit mijn herinnering. Waar zijn de zondagslege straten gebleven? De uitgestorven stad? Dat verloren gevoel. Het verlangen naar de activiteit van een doordeweekse dag?

 Bij deze eerst 'Tour de shops' ook het deels vernieuwde en inmiddels toegankelijk HoogCtharijne ingelopen. Imposant moet ik bekennen. Wat een afmetingen, wat een hoop loze ruimte. Had het eerst een beetje het benauwde van de metrogangen in Parijs, lijkt het nu alsof men in ruimtes loopt waar de invulling is vergeten. Hoogtes die je klein maken. De nog toegankelijke oude delen maken nu de indruk van een verlopen achterbuurt.

Prijspeil

 De avond was gereserveerd voor een maaltijd in de Brasserie of hoe het tegenwoordig ook heet. Er veranderen hier constant dingen. Zaken die over het algemeen niet zo opvallen tenzij ze weer en keertje iets grootschalig renoveren. De meeste veranderingen maar niet altijd verbeteringen merk je terloops op. Bijv. de icoontjes ipv naambordjes. Zal best makkelijker zijn met al die buitenlanders maar het heeft ook iets debieliserends.

 Maar de Brasserie dus. Als altijd veel te prominent aanwezige service. Je kunt er niks eten, drinken of willen bestellen zonder hele verhalen over je uitgestort te krijgen wat in je glas of op je bord ligt of zou kunnen komen te liggen. Maar ff geen standaardriedel van kip of varken van de grill of uren gesudderd. Ff een ander smaakpallet met vis, rund en niet voor de hand liggende combinaties van ingrediënten.

 Aan dat alles hing een prijskaartje waar ik wel ff schakelen moest. Dat was in enen waar we op het Roemeense platteland 8 tot 10 keer en in de stad 3 à 4 keer voor buiten de deur kunnen eten. Achteraf zelfs ff de neiging om de volgende keer beter op te letten en de rekening te controleren. Maar ja, achteraf. Voor nu is het welkom terug in het land (van melk en honing?) waar iedereen klaagt hoe slecht ze het hebben ....

Welkom?

 Aankomst in de regen. Miezer. Net als vorig jaar staat de Parade in het Moreelse park. Zo heet dat deel aan de catharijnesingel met wat het hoofdkantoor van de NS is of ooit was. Nooit zo bezig geweest met naamgeving van plekken en nog steeds niet. Straatnamen is iets voor postbodes.

 De paar honderd meter richting het hotel met de rolkoffers over de klinkers heeft iets verlorens, niet te vergelijken met de aankomst met de auto. Dat had steeds iets van een thuiskomst. Nu voelt het meer als verdwaald aan. Maar aangekomen. Ik begon er bijna aan te twijfelen.

 Op de kamer was er eindelijk iets van opluchting, een spontane zucht. Een "Hè, hè" kon ik niet onderdrukken. Een biertje opgetrokken en in bad gedoken. Nog net driekwartier om een beetje bij te komen alvorens aan tafel te gaan. Reizen en vliegen gaat toch vaak niet lekker samen.

Omgekeerd

 Van Roemenië naar Nederland in goed twee uur. Van Eindhoven naar Utrecht in vier (!) uur. In drie overbodige uren extra. Ditmaal niet vanwege het gebruik van de trein als mechanische pil van Drion maar dank werkzaamheden tussen Boxtel en Den Bosch. Maar het begon al op het vliegveld zelf. Aan- en afvoer wordt gewijzigd. Bushalte verplaatst naar 'de andere voonrzijde'. Nooit geweten dat iets meerdere voorzijdes kan hebben. En geen hint ook waar we het moesten zoeken. Dan maar met de stroom mee, maar dat leek me al gauw de verkeerde richting. Via vragen uiteindelijk wel gekomen waar de bus stopte. Niet handig.

 En toen moest de ellende nog beginnen. Vanwege de koffers het advies om niet via trein-bus-trein over het originele traject te reizen maar met de trein via R'dam-centraal. De beste man had ietsje verder moeten kijken dan wel beter geïnformeerd zijn door zijn werkgever. In R'dam aangekomen bleken de treinen naar Utrecht gecanceld. Waarom niet 'geannuleerd', weet ik niet. Weer vragen. Nu het advies door te reizen naar Schiphol en daar de trein naar Utrecht te nemen. Ook deze informatiemeneer bediende zich van een mobiel om ons de informatie te verstrekken, maar ook deze keer was het niet de juiste info. In Alphen ad Rijn bleek al een intercityverbinding naar Utrecht mogelijk. Dat scheelde minstens een half uur. Het had dus nog later en langer gekund dan nu al het geval was. En als er nou iets bijzonders te zien was geweest, maar zo interressantis het Nederlandse landschap nu ook weer niet.

Morgenstond

 Half zes. En daarmee is voor het moment alles gezegd. Gaaap! Straks ongetwijfeld meer.

Afronden

 Ruimte. Voelt aan als de realisatie van iets onmogelijks. Nu de finishing touch en dan de rest nog. Tomaten spuiten, auto van vogelpoep ontdoen en de koffer pakken. O ja, het inwerken niet vergeten. Zo'n reis is pas simpel, als je eindelijk in het vliegtuig zit.

Stoelendans

 Vanachter de laptop heb ik prachtig zicht op het werkterrein voor vandaag: de tafel. Afwerken, ordenen en opruimen. Vooral dat laatste. Plek vinden voor vooralsnog plekloze spullen. Bij bezoek dat eergisteren onverwachts langs wapperde ontglipt het me al, maar het is echt zo. We hebben te weinig opberg-, wegzet- en werkruimte op deze verder prachtige plek.

 Dingen staan door gebrek aan beter op plekken, waar ze niet horen, waardoor andere voor de plek bedoelde spullen niet gebruikt cq aangesloten kunnen worden en elders in de weg staan. Etc. Nu kan ik al mijn gereedschap, klusmateriaal en aanverwant spul in het gastenverblijf zetten, waardoor de tweede kelder vrijkomt oa voor de wasmachine en een diepvries, maar dan kan dus niks meer met het gastenverblijf. Wat weegt zwaarder? De mogelijkheid dat mensen kunnen blijven slapen voor een nacht of langer of dat ik voor het doen van de was niet meer naar 24 hoef te lopen?

 Dat dus vandaag in het klein met papieren en ander op de tafel aangeslibt spul. Een hoop heen en weer gedoe en de wetenschap dat het vnl verplaatsen ipv opruimen zal zijn. Verplaatsen naar plekken, die er eigenijk niet zijn, want waren ze er geweest, was het spul niet op de tafel terecht gekomen of er tenminste niet blijven liggen.

Krimp

 Half zeven naast je bed staan en om acht uur er weer in terug willen. Het bedverblijf is alweer weken aan heftige schommelingen onderhevig. Later d'rin, vroeger d'ruit. Soms met een terugval en regelmatig het soort spijt van vanochtend. Van ruim tien uur naar krap zeven met een tendens naar nog minder. Ik zou blij moeten zijn. Ben dat ook. Mijn fysiek is het daar lang niet atijd mee eens. Zoals mijn fysiek de laatste jaren wel meer op en aan te merken heeft op wat ik zou willen.

 Doorbijten maar, denk ik. Die vroege ochtenden bevallen wel. Het is zomer tenslotte. Dat is straks een ander verhaal, als ik in het donker het bed uit stap. Maar ook dan zou he best nog weleens kunnen zijn, dat die paar uurtjes extra me goed bevallen. De rust van de ochtend. De ontbrekende dwang van het begin van de dag. Nu wandelen en vervolgens het blog, straks omgekeerd. Maar dan na twee uur niet toe zijn aan luciferstokjes als ondersteuning van de oogleden.

 Ik heb nog een dikke mnd omdat voor elkaar te krijgen. De ochtenden zijn af en toe al verdacht fris en over vier weken zal dat eerder regel dan uitzondering zijn. Eind augustus is het weer tijd voor de ooievaars om met hun hier opgetrokken kroost zuidwaarts te keren. Dan hebben we nog een mnd of twee de mogelijkheid van een mooie nazomer en dan duikt ergens in november het kwik in winterse richting. Waarom denk ik daar nou aan? De tijd gaat snel genoeg, geen reden om daar op vooruit te lopen.

Toekomst?

 ...... zit aan een tafel met een vrouw, twee kinderen en een man. Allemaal licht blond haar en witte kleding. De kinderen kijken verbaasd naar de man die een beetje naar achter en naar voren wiegend zit te slapen. Zegt de vrouw "Dat doet ie nou altijd als hij een glas wijn heeft gehad." Waarop ik antwoord: "Beter slapen aan tafel dan na het tienvoudige nog het idee hebben, dat je auto kunt rijden.".....

 Een (Sire-)reclame in je droomwereld geprojecteerd. De natte droom van iedere reclamemaker. Als er ook maar de kans zou bestaan om daar een vinger achter te krijgen ... Je moet er niet aan denken. Ongevraagd je nachten vol met Heineken, Dove, Dash, Jumbo, RedBull en Tena's adsorptiecapaciteit.

 Vervolgens in het laatste deel van de nacht iets totaal anders. Ik vond het wel de moete waard om het te onthouden. Helaas is dat niet gelukt. Ik probeer beelden terug te halen maar niks verrijst uit de wattige toestand in mijn hoofd. Het zij zo. Verder met vandaag.

Misrekening

 Simpele verwarring of tijd om aan mijn verstandelijke vermogens te gaan twijfelen. De hele dag bezig geweest met het idee, dat het vrijdag is, blijkt het pas donderdag te zijn. Lijkt op Reinhardt Mey's "Ankomme Freitag, den 13". Gelukkig niet zoveel tegenslag als hij in het liedje opsomt, maar wel dezelfde uitkomst. Zomaar een dag extra en een hoop overbodige drukte van me af te laten vallen..

 Tijd om ff te strekken en de ogen te laten rusten. Prompt heisa op dat vlak. Darmen en grijze massa. Rare 1-2'tjes levert dat soms op. Het beoogde half uur is ruim een uur geworden om weer een beetje normaal ipv zweveriger en voor mijn gevoel losgekoppeld van het leven op de benen te staan.

 Mariana baddert ondertussen met haar zwerm badeendjes, de augurken zijn ruim optijd ipv op het laatste moment klaar gemaakt, de oppas laat niet op zich wachten, tijd zat om op te ruimen en veel te vroeg om met het pakken van de koffers bezig te zijn. Ineens is het een andere dag. De stilte om me heen valt op (weer feestdag hier), de drukkende hitte dringt tot me door, de misplaatste stress klinkt uit, nu alleen het lijf nog laten beseffen, dat drukte nergens voor nodig is. Morgen misschien maar ws ook niet. Het gaat goed, lekker, soepel. Verrassend onverwacht.

Gaandeweg

 Op schema. Rondjes in de lage dertigers. Bijna halfweg. Aandacht voor de innerlijke mens en dan weer verder in de vaart der volkeren. Klinkt mooier dan het is. Vanmiddag staat het opruimen op het programma. De bezigheid waar ik de grootste hekel aan heb, als de te ruimen spullen geen vaste plek hebben, waar ik ze naar kan verwijzen. Schuiven. Links. Rechts. Terug. Andere plek. Etc.

 Hoe ik het voor elkaar krijg, maak ff niet uit, maar de tafel is straks ooglijk, grotendeels leeg en schoon. Weggaan is ok. Terugkomen in dezelfde puinhoop is minder. En helaas bestaan er nog steeds geen kaboutertjes, die het werk doen, laat staan het werk doen in de door mij gewenste wijze. 'Eigen verantwoordeijkheid' heet zoiets geloof ik.

Vertrouwd

 Was, afwas, opruimen en pakken. De thema's voor vandaag. Daar tussendoor moeten augurken, formaat 'zure bom', ingemaakt, een blik in de tuin geworpen, de oppas ingewerkt, de innerlijke mens en de beesten verzorgd worden. Gaat dat lukken in 12-15 uur. Het moèt. Zo simpel is dat. Morgenvroeg om negen uur is het vertrekken.

 Merk dat ik nog nauwelijks bezig ben met Nederland. Misschien niet zo raar ook. Net over het uitbannen van onvoorspelbaarheid gehad. Nou, zo'n bezoekje aan Nederland is daar wel het toppunt in. Zelfde vliegveld, zelfde trein, zelfde stad, zelfde hotel, zelfs dezelfde mensen en dezelfde activiteiten in dezelfde winkels, vrijwel dezelfde restaurants en op dezelfde terrassen. Met dezelfde typen inkopen in dezelfde tijd, etc. Ik heb het dan ook na een paar dagen wel gezien, maar ook met volle teugen genoten.

 Ooit gelezen dat Mulisch ieder jaar naar hetzelfde hotel in Venetië op vakantie ging en dan iedere dag in hetzelfde restaurant dezelfde pasta at ongetwijfeld op ee vast tijdstip van de dag. Ik snap zo'n man wel. Het principe dan, een beetje variëren weet ik ook wel weer te waarderen. Maar variatie met mate. Ik zou zo ieder jaar het rijtje Utrecht/Amsterdam, Parijs/Toulouse, Barcelona en Rome kunnen afwerken zonder me een moment te vervelen. Iedere twee mndn een weekje er tussenuit. Dan heb ik aan zes bestemmingen genoeg. Zeven weken platteland en eentje in de stad, een echte stad dan wel. Af en toe iets nieuws proberen. Bevalt het, dan behouden cq inpassen. Zo niet dan terugvallen op het oude vertrouwde en bij behoefte weer iets nieuws.

Omgekeerd

 Het zwembad(je) komt me zogezegd inmiddels de neus uit. Heeft veel te veel tijd gekost in een week, dat die tijd over meer zaken gespreid had moeten worden. Vandaag een drukke dag dus. Alles inhalen kan niet eens. Een deel, zoals de tuin blijft liggen tot na terugkomst uit Nederland.

 Begin aan iets en voor je het weet loop je achter de feiten aan. Niks meer doen is ook geen alternatief. Heb ik ff gedacht, maar dat werkt niet. Wat wel zou moeten werken, is niks nieuws meer doen. Enkel klussen die je kent en waarvan je het werk en de benodigde materialen overziet. Eigenlijk is dat ook het idee, wat ik nu al een paar jaar voor elkaar probeer te krijgen. Het minimaliseren van de onvoorspelbaarheid, waar die nu met regelmaat overheerst en ik struikelend van de ene verrassing in het ander oponthoud mijn tijd loop te verspillen.

 Wanneer heb ik de laatste FAS gelezen? Een boek ter hand gehad? Uitgebreid gekookt? Oké, dat valt toevalligerwijs mee. Gelopen? De tijd vergeten in de tuin? Zitten mijmeren in het gras? Me vermaakt op een terras? Het zijn toch geen buiensporige tijdverdrijven. Tijd dat de prioritering weer op z'n kop of eigenlijk zijn benen wordt gezet.

(S)hoppen

 De dag vroeg begonnen. Niet het deel van bed verlaten en zo, dat sowieso, maar het deel van na de koffie. Om een uur of tien al in Sibiu. Ik had me bedacht ff snel wat zaken te scoren en de middag lekker in de keuken te keer te gaan. Ach .... dromen en werkelijkheid.

 In de klustoestand het gewenste ingeladen, Mariana met een stel planten uit de tuinafdeling gevist, de aanschaf van een parasol geweigerd (onhandige lengte voor het moment) en op naar de andere kant van de stad met het winkelcentrum. Op die manier kom je nauweljks meer in de binnenstad. Zonde, maar van vandaag moet het maar ff.

 Bij twaalven de innerlijke mens van het moment verzorgd en vervolgens voor de week, dat we weg zijn, het een en ander ingeslagen voor de oppas. Prachtig om te zien, dat wat Mariana  bij elkaar zoekt voor de oppas voor geen meter lijkt op onze boodschappen. Doordat ik kook, bepaal ik onwillekeurig de inkopen en die zijn dus tamelijk onRoemeens. Eigenlijk weet je dat wel, maar zo netjes naast elkaar krijg je het zelden aangeboden.

Gata!

 Het badwater is op niveau en blijft op een laatste druppelplek na binnen de daarvoor door mij bij elkaar geschroefde kaders. Zwak punt nummer twee. Van de zes noodzakeijk slangklemmen zaten er maar twee bij het geleverde materiaal en die twee hadden niet het klemvermogen om de aansluiting van de slangen lekvrij voor elkaar te krijgen. En dus vier aansluitigen zonder klem, waar het water frank en vrij alle kanten op spoot.

 Ach, begin aan iets, wat je niet overziet. Doe dat vooral enthousiast en incasseer gaandeweg de achteraf voorspelbare tegenslagen. Het ding staat, dat is wat telt en die druppel draaien we over een week wel z'n kraan dicht. Ff genoeg zwembad voor het moment. Had me meer bedacht voor vandaag, maar dat zien we morgen dan wel weer.

Drukte

 Het gaat allemaal weer te langzaam cq de dagen zijn te kort. De tuin schreeuwt om aandacht. Het huis moet vertrekklaar en natuurlijk al die andere kleine kleinheden, die altijd weer moeten, omdat ze weer een keer vergeten zijn.

Spaans?

 Wat in een dagdeel had moeten kunnen gaat meer dan een dag kosten. Wat een klunzige handleiding. Natuurlijk kun je achteraf constateren, dat je het zelf had kunnen bedenken. Maar wie zet er dagelijks zwembaden op?? Ik niet in ieder geval.

 Prettig dat in duidelijke tekeningen weergegeven wordt, hoe het spul in elkaar geschroefd moeten worden. Maar als dan de volgorde, die achteraf tamelijk belangrijk blijkt, daarbij volledig buiten beeld wordt gelaten, is dat niet handig. Maar goed voor de volgende keer (wanneer? ooit?) weet ik beter.

 Het resultaat valt me niks tegen. Het is een compleet en netjes passend geheel. Ziet er kortom 'echt' uit. Had alleen met wat minder trial and error opgezet kunnen worden. Het filtersysteem moet nog, maar dat gaat met het vullen gepaard. Kijk, daar zijn ze ineens wel zo slim om duidelijk een volgorde van werken aan te geven....

Installeren (1111)

 Uit de startblokken, maar niet voor een sprint. Meer voor 6km zwalken of de marathon 'zittend niksdoen'. Dat is nog steeds het meest vervelende van die af en toe foute nachten. Het kost je minimaal de volgende dag qua tempo en invulling en soms meerdere dagen. Over het gebrek aan tempo ga ik vandaag niet moeilijk doen, maar verandering van invulling zit er niet in. Dat bad moet af en gevuld met water. Krijg direct het visioen dat het water er harder uit- dan inloopt, als ik met het vullen begin. Eerst maar eens zover komen.

 Het ding moet voor een deel weer uit elkaar. Gebruiksaanwijzingen die je eerst helemaal moet lezen, voordat je begint, omdat de info, die je eerder nodig hebt, pas verderop in het verhaal staat, zijn irritant. Misschien valt dat deel van het extra werk wel mee. Dan de regen van de afgelopen dagen opdweilen en we kunnen verder.

 Ik heb me er de ochtend voor gegeven, zeg tot een uur of twee. Dan wil ik de deur uit voordat ik rare dingen ga doen. Kun je zo hebben. Soms moet ik er opuit om een gevoel van beklemming te voorkomen. Heeft niet speciaal met hier of Frankrijk te maken. Had ik al in Utrecht en het zou me niks verbazen, als het in de tijd bij mijn ouders niet anders is geweest. Aan den slag dus!

Nieuwtje

 Ai, ai. Een rimpelloze voortgang op de ingeslagen, goedvoelende weg veroorzaakt elders de neiging stokken tussen mijn spaken te steken. Beetje flauw. Is ook niet echt gelukt, maar een beroerde nacht heeft het wel opgeleverd en verkrampt ben ik deels nog, ondanks dat ik vrijwel direct naar de zware middelen heb gegrepen.

 Nwe elementen in een in principe bekende procedure. Dus opnieuw inschatten wat ik er mee moet of niet. Niet prettig. Neem je het risico om voor een futiliteit de eerste hulp in de benen te brengen of zelfs een ambulance voor te laten rijden of om voor iets dat wel hout snijdt te laat te reageren? Klinkt heftig en zo voelde het ook even aan, maar het ontbrak aan overtuigingskracht. Dus de aanzwellende paniek de kop ingedrukt en gelukkig redelijk snel in slaap gevallen.

 Van mij hoef dit geen vast nummer te worden. Laat ik hopen, dat het een oorzaak had, die niet zo gauw zal terugkeren. Iets met verkeerd liggen, of zo. Ik begon net een beetje aan de min of meer probleemloze nachten te wennen. Tussenstop_1, tussenstop_2 .... ochtend.

Achterstallig

 Niks met het zwembad gedaan vandaag. Ik had me voorgesteld daar de middag aan te besteden. In alle rust. Geen kijken op de tijd. Doen wat gedaan moet worden. Een reeds gemaakte fout herstellen. Etc. Morgen dus. Toch prettig dat er altijd weer een morgen is. Tenminste vooralsnog.

Klungelig

 Ruim vier uur bezig geweest met een werkje van niks. Natuurlijk iets met de Pc. Waar kan je dat anders mee overkomen? Online boeken en vastlopen in de betaalmodule. Dan doe je als bedrijf, zeker als je internationaal georiënteerd bent, iets goed fout. Zelfs als de fout niet aan de bedrijfskant ligt. Geen foutmelding, zelfs geen vage. Een callcenter dat 0,60 eurocenten per minuut kost en niet verder komt dan het voorstel om Google Chrome te installeren en in een tweede poging na 14 minuten de lijn verbreekt zonder dat er een vorm van niet-digitaal contact is geweest.

 Ok, ik heb onlangs mijn harde schijf stevig geschoond en daarbij is vast iets teveel gesneuveld, maar dat zou gesignaleerd moeten worden. En als je dan in zo'n uren durende herhaling van handelingen zit, vallen meer dingen op. Gereserveerde stoelen worden relatief lang vast gehouden. Dat een reservering niet wordt afgerond met een betaling dringt duidlijk maar moeizaam door in het systeem. En waar ik helemaal van achterover sloeg, was, dat reserveren t/m vier personen goedkoper is dan 5 en meer. Dat is toch wel heel krom of niet?

 Er uiteindelijk een draai aan weten te geven en het daarbij gelaten. Heen en terug moest geregeld voordat aan een verblijfsplaats gedacht kon worden. Die slaapplek regelen kostte maar 15 minuten. Per telefoon. In het Frans. Bijna thuiskomen.

Vredespijp

 Het lijkt erop alsof ik meer en meer vrede heb met mijn bestaan en vooral het leven in zijn algemeenheid. Gaan we ons na tien jaar weer verzoenen met het leven? Ik denk, dat ik dat wel mag stellen. Al blijft het iets met een slag om de arm.

 Tien jaar! Een lange weg te gaan geweest. Een hoop veranderd. Een hoop verloren. Een hoop weggedaan. Het meeste vernieuwd. Veel geworsteld. Nog meer verbaasd. Rondjes gelopen. Vaak opnieuw begonnen. Etc.

 Is het dat waard geweest? Een onmogelijk te beantwoorden vrg. Voor de plek waar en de persoon waarmee ik nu ben zeker. Voor het leven sec vraag ik het me af. Qua balans van energie en middelen is het een dure grap geweest. Armer, ouder, minder mobiel, minder onbevangen, angstiger, enerzijds gevoeliger anderszijds afgestompt om een paar zaken te benoemen.

 Benieuwd welke draai(en) me nog te wachten staat/staan, maar niet heus. Doe mij vanaf nu maar dat al vaker aan gerefereerde voortkabbelen, die basissaaiheid, dan zorg ik zelf wel voor vuurwerk op zijn tijd. Net als alles kun je dat beter niet aan anderen en zeker niet de omstandigheden overlaten.

Kippig

 Het is weer zo'n periode dat mijn gezichtsvermogen maar met de grootste moeite iets van scherpte weet te realiseren. Meestal iets wat me ergens tegen het einde van het jaar, het begin van de winter opvalt. Nu is het echter allesbehalve begin winter. Toch maar eens de moeite doen en een leesbril laten aanmeten?

 Het sluipt al jaren in die richting. Mijn armen zitten al een tijdje aan de limiet van hun strekvermogen, als ik bezig ben met het mobiel. Kleine lettertjes op verpakkingen probeer ik sindskort niet eens meer te lezen. Had ik direct een bril voor de korte afstand genomen, toen het me de eerste keer werd aangeraden, had ik het ding toch zeker al bijna 20 jaar gehad. Vrees dat mijn brilloze wereld dan momenteel erg wazig zou zijn.

 Wat je niet gebruikt, verlies je. Nu kun je niet alles bijhouden, dat kost meer tijd en motivatie dan me lief is, maar mijn ogen heb ik wel bewust laten werken. Misschien tijd om ze een stapje terug te laten doen?

Ontoerekeningsvatbaar

 Gezien de leuke dingen waar ik allemaal mee bezig ben en de omstandigheden, die hun plek lijken te kennen, zou enig uitbundigheid niet vreemd zijn. Mooi niet, echter. Er is eerder sprake van terughoudendheid. Het soort van 'eerst zien en dan geloven' gemixt met 'wat heb ik me nu weer op de hals gehaald.'

 Het gevoel waar ik wel vaker last van heb, als ik iets heb bedacht en dat er spontaan uitflap ipv eerst in alle rust de voor- en nadelen af te wegen en te bedenken of ik er na die weegpartij nog wel iets mee wil. En natuurlijk zijn er dan altijd anderen bij betrokken, want als het enkel mezelf betreft, kan ik voorstellen met hetzelfde gemak intrekken als ik ze doe.

 Het bedachtzame moet vast de overgeslagen stap van het wikken en wegen compenseren. Benieuwd hoe dat gaat aflopen. Eerst vandaag maar eens spijkers met koppen slaan en de weg terug definitief afsluiten. En dan zien of het blaren worden, waar ik op moet gaan zitten. Op stap 'en groupe' en de lui nog zelf uitnodigen ook. Hoe stom kun je zijn?

Zomergroente

 Het is komkommertijd, maar dan de geïnverseerde versie van wat er doorgaans mee bedoeld wordt. Het is niet het nieuws, nou ja, dat ontbreekt, maar het lezersvolk dat het laat afweten. Afgezien van de harde kern. Blijkbaar en natuurlijk gelukkig weten mensen zich aan hun digitale gewoontes te onttrekken, als ze de vakantie in de kop hebben. Het is trouwens niet zo, dat juli een jaarlijks dieptepunt vormt in de bezoekersaantallen. In 2013 piekte de mnd zelfs. Maar gaan we middelen, dan denk ik, dat er wel degelijk een zomerse dipje te voorschijn komt.

 Ik zou het ook niet doen op vakantie, blogs lezen. Ik lees ze zelfs niet, als ik niet op vakantie ben. Ik ben daar niet het juiste referentiepunt in. Wat dat betreft moet ik het hebben van mensen, die anders in elkaar steken, dan dat bij mij het geval is. Eigenlijk best raar, als je daar bij stilstaat. Dat je als voetbalfan wel wilt kijken maar geen zin hebt om achter die bal aan te rennen. Daar kan ik me een hoop bij voorstellen. Dat je als voetballer geen behoefte voelt om naar andermans wedstrijden te kijken, is, volgens mij, minder vanzelfsprekend.

 Ach, dat kan er ook nog wel bij. Dat ik wat krom in elkaar steek, weet ik al langer. Een beetje meer krom maakt dan weinig uit.

Zondagmiddag

 Daar gaat de zondag. Afwas voor het grootste deel gedaan en het geluidsmantra van de F1 over me heen laten komen. Zo gezegd het nuttige en het aangename achter me gebracht. Niet gecombineerd. Om nou van achter de afwas voorbij scheurende F1-bolides op een micro-schermpje op de Pc proberen te volgen, gaat me te ver. Dat zou alleen kunnen, als er zo'n giga flatscreen in de keuken zou hangen. En als ik nou ergens geeeeeeen behoefte aan heb, is het zo'n beeldbuis in mijn kookhok. Mag ie dan plat zijn als een plank, zoiets komt de keuken niet in.

 Dat ding komt ergens de komende weken in de slaapkamer te hangen en dan denk ik, zo inschattende hoe er gebruik van gemaakt gaat worden, dat ik 'm uitzet als ik in bed stap, omdat Mariana al kijkende in slaap is gevallen. Dan kan ik bij behoefte ook de F1 op groot beeld volgen, in de hoop dat het langsscheurende geluid voldoende is om het slaapverwekkende effect van gestrekt liggen te ondervangen.

 Tijd om de middag op passende wijze af te ronden. De zondvloed is uitgebleven. Het zwembad vooralsnog in de stijgers en het vertrek naar Nederland te ver weg om mee bezig te zijn. Kortom in de benen met de viervoeters.

Mensenwerk

 Fouten maken kan gebeuren. Als daar mensenlevens mee gepaard gaan, is het pijnlijk. Vooral als het het leven van anderen is. Maar doe het tegenwoordig vooral niet in een situatie waarin Jan-en-alleman zich er tegenaan kan gaan bemoeien. Eén verkeerd woord, één ogenschijnlijk verkeerde handeling en de hele multimediale bemoeizucht stort er zich op. En 'verkeerd' is dan natuurlijk iets, wat je niet zelf bepaald, maar achteraf door de betweters op een gouden schaaltje wordt gewogen en te licht bevonden.

 Als ik me goed herinner zijn de artsen en andere behandelaars vrijgesproken, die beschuldigd werden van te laat en/of foutief ingrijpen bij een jonge hockeyer, die zich met pijn op de borst in het ziekenhuis had gemeld. Iedereen achteraf roepen, dat je bij pijn op de borst natuurlijk direct, etc . doet. Ja, bij iemand van 45 of zo. Niet bij een actieve tiener. Een mens is geen auto, die je snel ff in onderdelen uiteen legt, het manco vervangt en weer in elkaar schroeft. Je moeten zoeken en beslissen ahv wat je vertelt wordt en zelf kunt constateren.

 Hetzelfde begint zich af te tekenen bij die pechvogel van Ajax. Obv videobeelden wordt het handelen van de verzorgende artsen in twijfel getrokken. Misschien terecht, misschien niet. Misschien had het wel beter gekund. Wanneer wat niet? Maar nu wordt de schijn gewekt, dat er niks aan het handje was geweest, als men .... bla, bla, bla. Dat is onzin. Bovendien wordt het hele effect van het reanimeren zwaar overschat. Nog geen vijfde overleeft het en dan moet je nog maar afwachten, wat je dan onder dat óverleven' moeten verstaan.

Nostalgia

 De keuken is een slagveld. Dat is op zich niet zo bijzonder. Meestal duurt het echter een week of twee, voordat het dit niveau haalt. Nu was een middag voldoende. Prettig met koken bezig geweest maar lekker liep het niet. Had het lekker gelopen, was het eten ws niet anders geweest, maar de rommel in de keuken als doende direct opgeruimd. Voor het grootste deel tenminste. De pannen, komen, borden en het bestek dat bij de voorbereidingen gebruikt is.

 Ergens begonnen de dingen enkel uit de weg te zetten ipv op te ruimen en dan slibt de keuken langzaam dicht. Aan het eind van de avond de vuile vaat nog ergens tussen gepropt en het werkterrein voor vandaag was geregeld.

 Gezellig avond, al heb ik er weer weinig van verstaan. Wat dan weer gecompenseerd werd door de bijkomende functie van aan- en afvoertroepen. Buiten gezeten dus. Dat deed me wel deugd, want die tafel binnen, daar had ik 's middags niet meer de tijd voor. De regen is gelukkig tot wat gedruppel beperkt gebleven. Wat tegen viel was de temperatuur. Een dikke trui had ons nog een uur of wat buiten kunnen houden. Geen van alle had daar op gerekend, dus bij eleven de allesbehalve zwoele zomeravond van een punt voorzien.

Bakwerk

 Twee taarten gebakken!! Beide ovens tegelijk in gebruik en nog van de magnetron gebruik gemaakt ook, om de boter sneller dan in een paar uur op bewerkbare temperatuur te krijgen. Ook hier beweegt het de goeie kant op. Het zou warempel tijd worden. Niet dan? Heb je een keuken naar wens, ik zal niet van een droomkeuken spreken, want dan had het heel wat meer vierkante meters gekost en was alles in RVS geweest, en je gebruikt 'm nauwelijks. Behalve zonde ook stom of dom.

 Bingo en graag verder op deze weg. Mensen uitnodigen. Eters. Koken voor twee is nog te doen. Kost al de nodige aanpassingen, maar kan. Bakken voor twee is buikspek kweken. Niet slim en het gebakkene tegen 'de klippen op' moet verorberen, gaat ten koste van de lol van het maken.

 Daar komt het idee van een winkel cq restaurant weer om de hoek kijken. Voor mij wat koken en bakken betreft en voor Mariana wat betreft het maken van conserven, jam en spul op sterk 'water'. Heerlijk om te doen, maar veel te veel om in de hoeveelheden van een normaal recept of de jaarcyclus waarin groente en fruit passeren, weg te werken met twee personen.

 Het doet me denken aan de kelder bij mijn ouders. Aan de rechterkant een rek van 4-5 meter lang, krap 2,5 meter hoog en een meter diep, afgeladen met weckglazen gevuld met pruimen, kersen, peren, appelmoes, rabarber en bonen. Maar ook jam(men) en natuurlijk zo'n joekel van een diepvries, waarin het een uitdaging was om een soort van orde te handhaven.

Oudje

 Katrien hobbelt mopperend voort in haar leven. Ze heeft niet dat gedweeë van Sammy. Lijkt daarin meer op mij. Ze wil met rust gelaten worden en vrgt bij behoefte dwingend om aandacht. Dat laatste heeft ze niet van mij. Hoewel ze al langer niet meer in het deel van het huis komt, waar wij vertoeven, is het alsof het geblaf tegenwoordig indringender klinkt. Is het een schuldgevoel vanwege Sammy, dat me daar gevoeliger voor maakt?

 Ik heb niet het idee, dat ze Sammy speciaal mist. De eerste dagen liep ze wat meer rond dan anders. Maar om dat nu als 'zoeken' te interpreteren .... Ze liep eindelijk weer, na ook een aantal dagen niet opgestaan te zijn. Inmiddels maakt ze dagelijkse haar rondjes. Daarbij blijft het meestal tot de binnenplaats beperkt. Heel af en toe wil ze de straat op, maar dat is meer om te kijken dan te lopen.

 Zowel bij Sammy als nu bij Katrien merk ik hoe het gaat met ouder wordende wezens. Het zijn honden, maar het zal bij mensen niet anders zijn. Ze kunnen niet meer in alles mee, raken onwillekeurig een beetje op een zijspoor. En hoewel je er extra aandacht aan besteed, is het maar behelpen vergeleken met voorheen, omdat bijna alles uit één richting, de mijne moet komen. 'Geven' doen ze nauwelijks meer. Verlang ik ook niet, hebben ze meer gedaan dan ik me ooit had kunnen bedenken, maar het is wel een feit. Het leven gaat bovendien onherroepeijk verder en bestaat uit meer dan de verzorging van Katrien. Ze 'moet' het doen met een regelmatige knuffel en gekroel, waar ik bewust de tijd voor moet nemen anders schiet het erbij in.

Stilleven

 Hup, een derde koffie om de dag in beweging te krijgen. Buiten een week zonnetje. Binnen de bedompte lucht van een warme avond. Als eerste zometeen deuren en ramen opengooien. Zo achter de Pc leek het me wat frisjes. Eenmaal in de benen eerder een stimulans. Maar in de benen ben ik nog niet. Als ik een blik langs het laptopscherm over de tafel gooit, geeft alleen een diepe zucht enige verlichting.

 De tafel is een door de mndn heen gegroeide compositie van papieren, gereedschappen, serviesgoed, zaadzakjes en veel meer. Haast een organisch geheel, een eenheid die niet verleid tot verstoren eerder respect afdwingt. De spullen hebben zich genesteld. Het geheel oogt tevreden. Bovendien weet ik globaal wat er ligt en is het meest spul, dat recentelijk is gebruikt en/of snel weer gebruikt gaat worden.

 Allemaal lulkoek natuurlijk. Het is zooi, die geen echte plek heeft en zodoende op de tafel is geparkeerd. Het gereedschap hoort in de werkruimte, die er nog steeds niet is, de papieren in het ordnersysteem dat ontbreekt, het zaaigoed ergens in een schoenendoos, liefst droog, donker en koel, de geslepen ruitjes in de lantaarns op het graf van Mariana's ouders, de schelpen van het strand aan de Zwarte zee in de tuinkamer, die wacht op de trap voor verdere afronding en dan zijn er nog de boeken, doosjes, autosleutels, recepten, lege mapjes, ontwormingstabletten, knuffels en een verdord boeket, dat nog steeds niet weggegooid mag worden. Ik ga er eens aan staan.

Dagbepaling

 De zoveelste morgen, dat ik ff diep moet nadenken aan welke dag ik ga beginnen. Voor mijn idee is het zondag, maar de feiten wijzen naar zaterdag. Het is als ergens komen, waar je je niet direct weet te plaatsen. Snel een paar checks. Gisteren markt. Markt vrijdag. Dus zaterdag. De dubbeltjes weten nu waar ze heen moeten en ik kan me in alle rust aan mijn koffie wijden.

 Opruimen, toegankelijk maken voor mensen, die onze puinhoop niet gewend zijn. Het weer lijkt niet de dwarsligger te worden, waar het gisteren naar uitzag. Maar met onweersbuien weet je nooit en als ze vallen mogen ze d'r meestal wel zijn. Dan sta je niet voor je lol ff onder een afdakje te schuilen. Dus toch ook maar met de tafel binnen aan de slag. Maakt me niet enthousiast. Maar goed dat daar die spreekwoordelijke bezem weer een keertje overheen gaat.

 Misschien komt het stel sleutels te voorschijn waar we gisteren naar hebben gezocht. Waar leg je sleutels als een nwe deur is geplaatst en je weet dat je die deur voorlopig niet zult gebruiken? Dat was ergens eind vorig jaar, nadat ramen en deuren geplaatst waren in het gastenverblijf. Ik geloof niet, dat ze tussen de papierzooi op tafel liggen. Kan me niet herinneren in de laatste mndn een stel sleutels in mijn handen gehad te hebben bij het waden door de groeien papierberg. Maar op welke 'logische' plek zijn ze dan terechtgekomen? De knagende vrg voor de komende tijd.

Constructief

 Ondanks het niet onprettige lanterfanten over de markt en door de (ahum) winkelstraat in het aanpalende stadje, zowaar nog gedaan wat bedoeld was om vandaag te doen. Nou wil ik eigenlijk ook het skelet van het zwembad zien staan. Maar ik zal verstandig zijn en dat tot morgen of -waarschijnlijker- zondag laten, als tijd en rust voldoende beschikbaar zijn. Het is ietsje gecompliceerder dan de bovenrand opblazen en water erin laten lopen.

 Morgen geen zwembad-gedoe maar mensen over de vloer. Dat is een van die dingen, die we wel willen, maar waar het maar zelden van komt. De bedoeling was eigenlijk, dat dan het bad zou staan als soort van verrassing. Dat zit er niet in en als ik het weerbericht zo zie vrg ik me ook af of die bedoelde bbq er van gaat komen. Er staan ons wat buien te wachten. Van formaat! Zelfs op de radio waarschuwden ze ervoor vandaag.

 We kunnen natuurlijk makkelijk naar binnen. Zou wel lullig zijn. Net zo'n set inklapbare banken (mèt rugleuning, ja we worden oud) en bijpassende tafel gekocht. Als ik dan alsnog mijn zooi op de tafel binnen moet opruimen, snappen de omstandigheden duidelijk de bedoeling niet van het geheel.

Nationaliteit

Quatorze juillet. Feest! En itt wat in Frankrijk haast gemeengoed was, schijnt de zon. Als ik alle Nederlandse, Franse èn Roemeense feesten dagen combineer is het bijna iedere week wel feest. Niet dat ik zonodig een aanleiding behoef om te feesten. Dat kan ik goed zonder. Maar die 14e juli heeft door de jaren heen wel een extra tintje gekregen.

 Naar de rommelmarkt in Jumilhac als het niet te bar slecht weer was. Al de Nederlanders en wat Britten, die je het hele jaar zorgvuldig hebt weten te mijden, tegen het lijf lopen en in vijf minuten bij kletsen of bij tijdige herkenning negeren door de plotseling vondst van iets interessants tussen de aangeboden rommel. Nederlanders in Frankrijk. Een apart soort volk, waar ik me nooit een deel van heb gevoeld.

 Ben ook hier niet de enige Nederlander. Nederlanders herken je aan het feit, dat ze lange tijd met hun Nederlandse plaat blijven rijden. Roemenen zijn er niet geheel vrij van maar hebben gelukkig niet vaak de neiging om me op de aanwezigheid van landgenoten te wijzen. Alsof ik daar op zit te wachten. Had ik me met Nederlanders willen omringen of ermee omringd blijven, was ik wel in Utrecht gebleven. Straks een weekje Nederland en in september naar de ambassade in Boekarest voor een nw paspoort. De combi grenst aan het maximaal verdraagbare. Geef mij maar mijn anonimiteit.

Verrekend

 Me gisteren afgevraagd. Als iets dubbel is en dus 2x enkel, waarom is dan driedubbel maar 3x enkel en niet zesmaal? Is eigenlijk knap inconsequent. Dubbel is dubbel maar wordt enkel, als je het combineert met een getal groter dan twee. Nederlands is zo simpel nog niet.

Diep

 Net uit bed en brandende ogen alsof ik 48 uur in een PC-game ben opgegaan en dan een hoofd alsof ik op een popconcert tegen de subwoofer aan heb gelegen. En dan ben ik nog never nooit op een popconcert geweest. Waar haal ik het allemaal vandaan? Gisteren iets speciaals uitgespookt? Niet dat ik me iets dergelijks kan herinneren. Misschien overdreven met bankzitten? Dat zou kunnen. Het was voorbij half twaalf toen we naar binnen gingen en de straat de straat lieten. Maar wat dat met mijn hoofd en zo te maken zou moeten hebben, ontgaat me.

 Moet het verklaard worden? Volgens mij niet. Gewoon iets te vroeg uit de veren gekomen en nog een slaggie trager dan anders. Moet een prachtige dag worden, kan niet anders.

 Straks op naar de markt. Da's alweer een mnd of twee geleden, dat ik daar voor het laatste heb rondgestruind en de bodega heb ik dit jaar nog helemaal niet van binnen gezien. Als je alles een beetje wilt bijhouden, moet je niks nieuws ondernemen. Zover ben ik duidelijk nog niet. Af en toe keer ik terug op mijn schreden om vervolgens weer het spoor bijster te raken. Van alles iets en van niets alles. Dat was niet alleen mijn studie, het is ook de weergave van mijn leven.

Dom?

 Inmiddels (08:13) bijna twee uur het bed verlaten, maar wakker kan ik me niet noemen.Waarom dan opgestaan? Goeie vrg. Zal daar vandaag mijn gedachten eens over laten gaan .... als ik wat wakkerder ben.

Umkrempeln

 De dag is toe aan uitklinken. Zometeen aan de thee. Niks om tegen op te zien, maar enthousiast maakt het me ook niet. Het slaapt rustiger, dat idee heb ik tenminste. Hoewel afgelopen nacht makkelijk voor het bewijs van het tegendeel zou kunnen gelden. Het is zo'n neiging tot verstandig zijn, waar ik voor het moment ff aan toe geef.

 Op dat vlak, het vlak van eten & drinken, maaltijden, regelmaat en invulling, is de laatste tijd het een en ander aan het verschuiven. Het ontbijt is me soms teveel of qua idee te zwaar. Dan probeer ik iets anders, kom daar weer op terug, sla een andere richting in etc. Een zooitje kortom en dat niet alleen bij het ontbijt.

 Klinkt alsof er meer in beweging is dan mijn bezig zijn, bedenk ik me al schrijvend. Perioden van verandering zijn vermoeiend. En ook dat kan ik beamen. De wenkbrauwen maken 's avonds kilometers. Het gaat vandaag ook geen latertje worden, al voel ik me minder gesloopt dan gisteren. Bezig zijn geeft energie. Zoiets als "Greife lieber zur HB. Dann geht alles wie von selbst.", maar dan echt.

Vrijheid

 De tijd mag dan vliegen, de dag mocht er wezen. Een hoop gedaan. Vaak blijft een dag Sibiu ergens in het midden hangen tussen wat je eigenlijk wilde en feitelijk gedaan is. Natuurlijk had best nog meer gekund, maar wat we vandaag gedaan hebben, was al meer dan vooraf bedacht cq bedoeld.

 Natuurlijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om buiten de deur te lunchen en ons daar ook de tijd voor gegund. Dan is voor mij niet altijd vanzelfsprekend. Vandaag wel. In de Portugees de tijd genomen om de lunch over meerdere gangen te verdelen. Een goed glas vino verde erbij en koffie toe met een extraatje. Tja, is niks voor de goegemeente, die je na een glas wijn al tot potentiële moordenaar bestempelt, als je ergens in de erop volgende uren achter het stap kruipt. Maar daar maak ik mijn eigen beslissingen in, zoals velen met mij (of ook niet) volgens mij. Kunnen we het een andere keer over hebben, maar dit soort regels zijn algemeenheden gebaseerd op uitzonderingen. Laten zij, die het niet verdragen cq niet weten te hanteren, er van af blijven, hoeft de rest er niet voor te boeten.

 Maar voor het überhaupt zover was, dat gereden moest worden, nog uren van hot naar her gesjeesd om te scoren wat we wilden, wat in ons op kwam en waar Mariana's broer tussentijds voor aan de telefoon hing. Familie .... ik zal er nooit fan van worden.

Snelheid

 Floep, dat was weer een dag. Als je niks te mekkeren hebt, vliegen de dagen om. Best zonde, als je het mij vraagt.

Slaapactiviteit

 Drukke, zeer gevarieerde nacht achter de rug. Lag er, zoals voorgenomen, vroeg in en tussen 12 en 1 een aantal keer wakker geschrokken in de overtuiging het ondermaanse verlaten te hebben. Blijft een aparte ervaring. Compleet gedesoriënteerd, zowel ruimtelijk als tussen de oren. Na de heroriëntatie met een nabonkend hart omgedraaid en verder geslapen.

 De volgende étappe was een wonderbaarlijk weldadige voortgang in het voortgaande verhaal van de nooit geconcretiseerd jeugdliefde van een halve eeuw geleden. Inmiddels een mooie, rijpe vrouw. Blij, uitnodigend. Iets met trouwen. Feest. Huiswaarts keren. Etc. Blijkbaar heb ik het naar mijn zin in het leven en ben bezig dingen te realiseren, waar ik lang tegen aan heb lopen hikken.

 Het beeld is minder duidelijk in het laatste deel van de nacht. In familieverband (ouders, kinderen, aanhang, kinderen van kinderen) druk bezig met verhuizen. Alles moet in een onmogelijk korte tijd van al die verschillende plekken naar die ene nwe plek. De oude plek van de ouders moet optijd opgeleverd worden. Het nwe huis is verre van geschikt voor bewoning. Een groot, oud pand waarin de indeling aangepast moeten worden.

 Mijn plek moet ergens op een inmense zolder komen. Muren ontbreken nog, dak lekt behoorlijk en ik begrijp, dat ik geen eigen opgang krijg, mijn vertrek(ken) bereik ik via ruimten van anderen. Daar bedank ik voor en vertrek met mijn vrouw, zonder dat die herkenbaar is. We zitten ineens midden in een ongure uitgaansbuurt, willen ergens koffie en hebben veel te veel geld in contanten bij ons, waar de omstanders gretige blikken op werpen.

 Het is een doolhof aan koffietentjes. De ene bar loopt over in de andere. Een wirwar aan trappen met hekjes, deuren en in het niets verdwijnende gangen..... Geen idee hoe dat is afgelopen.

Drankgelagen

 Of vroeger alles beter was waag ik te betwijfelen, maar het was wel 'allemaal' een stuk simpeler. Ik bedoel helderder. Had je een kater, dan wist je dat je weer eens alcoholisch door het lint was gegaan. De Duvels in dubbele cijfers waren verbruikt, de wijn in litervoud of alles door elkaar en het ws alweer licht was, voordat je op je bed viel.

 Nu heb ik af en toe het gevoel hebben alsof iemand met een voorhamer de vorm van mijn schedel heeft proberen aan te passen zonder dat daar ook maar enig oorzakelijk verband bestaat met de consumptie van het aantal alcoholhoudende drankjes. Zoals vanochtend bijvoobeeld. Hoe krijg je zoiets voor elkaar met 2, misschien 3, nee, echt maar 2 glazen wijn, als het niet direct de eerste keer is, dat je je lichaam aan de alcohol bloot stelt.

 Wat is de volgende stap? Dat ruiken genoeg is? En dan? Dat de gedachte aan alcohol voldoet voor een spijker in de kop bij het ontwaken? Daar doen de genen of wat iets goed verkeerd. Al die alertheid als het geen zin meer maakt, slaat nergens op. Als ze dat nou tig decennia geleden hadden gedaan, had ik me daar meer bij kunnen voorstellen. Was ik de nodige ervaringen misgelopen, dat wel, maar had mijn huidige tijd naar believen kunnen opleuken ipv thee drinken....

Afsluiting

 Nou, deze dag hebben we gehad. Nog een beetje op de bank hangen. Buiten wel te verstaan, niet binnen en met de straat als Tv. Net zolang totdat het geprik van de muggen te irritant wordt. Beetje badderen en dan heerlijk het bed in.

 Dat 'heerlijk' doe het 'm. Weer zo'n sluipende verbetering, die aan je aandacht ontglipt, als je niet af en toe de moeite neemt om stil te staan en je vooruitgang te bewonderen. De aanloop had weer wat weg van een uitputtingsslag maar de beweging in het systeem is er dit jaar wel gekomen, zoals bedoeld. De plek begint meer en meer te leven. Het leven gaat in soepelere tred vooruit. Het is echt zo. Ik hoef het me geeneens wijs te maken.

 De komende dagen dat zwembad neerzetten en zorgen voor een opgeruimd vertrek naar Nederland. Als de omstandigheden zich gedeisd houden zou deze mnd aardig afgesloten en augustus in alle rust moeten kunnen beginnen. Maar laat ik het vooruitblikken tot wat grove lijnen beperken. De rest is een kwestie van vandaag en morgen, mn morgen.

Landerig

 Een hangerige dag. Het wil maar niet opgang komen. Wat ik aanpak werkt niet. Doe ik niks slaan mijn gedachten de verkeerde richting in. Misschien het doelloos voorthobbelen accepteren? Weinig keus. Dag is bijna voorbij. Morgen gloort als alternatief. Toch zonde. Niet zozeer van de dag of wat niet gedaan is, als wel het stokken van de vaart, die in de bezigheden was gekomen. Het zijn wel grote omslagen op deze wijze. Bijna een alles-of-niets benadering. Hollen of stlstaan. Uit je dak gaan of in de put zitten.

 Gelukkig is het vooral van praktisch doenerige aard. Het emotionele speelveld blijft redelijk egaal. Af en toe poppen de doodsgedachten op, maar het leidt niet tot blijvende verstoring. Doe ik daar iets voor? Nee, ik vergeet het gewoon steeds weer. Het lijkt erop alsof het interesse in het onontwijkbare tanende is, maar zelfs met die vrg hou ik me nauwelijks bezig. Beetje de kop in het zand steken, maar als het werkt wat is er dan te klagen?

 Oooooo, zat, maar niet over dit deel van het verhaal. En de rest komt successievelijk aan de beurt als het voldoende stoort. Geen behoefte om in deze vooruit te lopen op de feiten. Is ook wel anders geweest. Ik ga er ècht op vooruit. Al moet ik steeds omkijken om iets van een resultaat te herkennen. Vandaag dus ff niet. Dat heet een pas op de plaats maken.

Onverwachts

 Stortbui. Net een uur of wat te vroeg. Nu had de regen vrijspel op de afgegraven aarde van gisteren. Goten in de bestrating weer verstopt, rotzooi over de weg en omdat het regenen wel minder werd maar niet stopte zijn de werklui er ook mee gekapt. Rust! Hopelijk gaat het nu geen weken duren voordat het overgebleven deel afgevoerd wordt.

 Alleen thuis. Nooit verkeerd. Deuren en ramen open. Gauw twintig graden frisser dan gisteren. Kan het huis afkoelen cq opfrissen. Waar het gisteren binnen koel aanvoelde, is dat vandaag warm, zelf iets te warm.

 De plotselinge rust en stilte overvalt me. Wat ga ik doen? Hoe ga ik deze verrassing benutten? Een beetje voor me uit staren? Een terras opzoeken? Moet dan wel een overdekt zijn. Iets anders? Ik weet het ff niet. Komt niet vaak voor.

Tegenvaller?

 De achterstand loopt op en dan moet het weekje Utrecht nog komen. Het gaat te goed met mij.

Misslag

 Gètver. Gisteravond de zoveelste miskleun op het vleesvlak. Dat alles en iedereen varkens en kippen slacht weet ik inmiddels. Een restaurant met iets anders dan varkensvlees, kip en twee soorten vis op de kaart hoef je niet in Agnita te zoeken. De slager houdt er eenzelfde beperking in het aanbod op na minus de vis. Alleen de Penny heeft iets met rund, soms.

 Het hoh-gehakt smaakt voor geen meter, als je de hoeveelheid water die eruit komt eindelijk drooggebakken hebt. De stukjes rundvlees voor goulash of soortgelijks zien aardig uit. Over de smaak valt weinig te zeggen. Als je ze klaargemaakt hebt zit er zoveel paprika en chili doorheen, dat de smaak van het vlees er nauwelijks meer toe doet. In restaurants wordt je niet altijd gevraagd hoe je het hebben wilt, als ze rundvlees op de kaart hebben staan. Wat dan resulteert in de schoenzool, die ik als kind bij de zondagse frites met appelmoes kreeg.

 En gisteren dus laten verleiden tot een hamburger van de Penny. Bij twijfel niet doen. Daar had ik me beter aan kunnen houden. Het zal vast allemaal van het rund geweest zijn wat er in zat, maar ik geloof niet, dat het allemaal onder het kopje vlees behoorde. Tenminste niet wat ik vlees noem. Meer het spul dat in frikandellen en soortgeljke 'vlees'produkten terechtkomt, alleen dan wat grovere gehakt. Niet voor herhaling vatbaar.

Werkkracht

 Het valt me op, dat ik me de afgelopen dagen en ook vandaag niet stoor aan de werklui. Dacht eerst dat het was, omdat ze buiten op straat aan de parkeerplekken bezig waren, maar vandaag zijn ze toch echt op 'mijn' terrein aan de slag en zijn niks minder eigenzinnig dan anders. Wat zal ik er als reden voor bedenken? Of laat ik het zitten en neem het zoals het is?

 De betonmolen draait. Scheelt toch als vier jonge gasten zich er tegen aan bemoeien ipv in je eentje te klooien en dat met een 2-3x zo oud lijf. Nee, geen klagen. Simpele constatering. Bovendien ben ik nog nooit een van de snelsten geweest en zeker niet qua werk. Wel altijd bij de club met de langste adem. Een club die vaak maar één lid telde.

 Kortom het gaat goed en dat doet deugd. Vanmiddag niet teveel (liefst geen!) geknoei met het storten van het beton en dan hebben de lui een bonus verdiend. Een woord dat een vieze klank heeft gekregen dank al die target-scorende witte boorden uit de dienstensecor. Hier verdien je je extraatje met je handen en een hoop zweet. 100 Lei de man. Een beetje zwartwerker in Nederland wil het voor een uurtje, hooguit twee. Hier is het meer dan een dagloon extra. Die verhoudigen kloppen niet, maar daar ga ik het nu niet over hebben. De focus is het bad, het vloertje voor het bad.

Waterplaats

 De werkzaamheden vorderen gestaag. Ik zit nu in de aan- en afvoertroepen. Natuurlijk ook een zeer belangrijke schakel in het geheel, maar vooral toch een luizenbaantje vergeleken met gisteren. Naast het heen en weer rijden voor ontbrekende materialen, geef ik aan wat de bedoeling is en probeer te snappen als een andere dan door mij voorgestelde aanpak wordt aangedragen. Ik ben meer van de theorie, de rest is meer van de praktijk. Het vloertje gaat er komen en dat is voor het moment wat telt.

 Dat een mens zo druk kan zijn met iets wat niet eens voor hemzelf bedoeld is.... Het zal de liefde zijn, die daar een vinger in de pap heeft. Praktisch georiënteerd, dat wel. Klinkt als een vloek die combinatie, maar ik heb inmiddels op veel verschillende terreinen mogen meemaken, dat Mariana iets heel graag kan willen hebben, maar eenmaal in bezit het interesse eraan volledig verliest. Dus voor ik ga graven, storten, tegelen en overdekken eerst maar eens zien of die hang naar water de hardnekkigheid heeft, die Mariana pretendeert.

 Dat daar al de huidige werkzaamheden voor nodig waren, had ik niet bijvoorbaat bedacht en dat is maar goed ook. Had ik dat wel beseft, was ik er, geloof ik, niet aan begonnen. Ook blindheid heeft zo z'n grenzen.

Lauwtjes

 Komkommertijd in het peloton? Het gaat stil worden, als het leven aan deze kant opgevuld wordt met 'normale' bezigheden. Mezelf de tijd niet gunnen in de ochtend, geen tijd hebben in middag en geen puf meer in de avond. Fysiek afzien levert bovendien minder schrijfwaardigs op dan mentaal geploeter.

 Maar dagen als gisteren zie ik geen gemeengoed meer worden. Die tijd heb ik achter me gelaten en dat bewust ook. Het had niet hoeven doorslaan naar een extreme vorm van het tegenovergestelde. Dus als dit een aanzet tot een zekere mate van correctie is, dan is dat enkel toe te juichen. Die paar uurtjes klussen per dag zijn in diverse opzichten welkom. Een beetje bezig zijn heeft, ondanks alle opstartenergie die het vaak kost, meestal een stimulerend of tenminste een bevredigend effect. Meestal, hè. Niet altijd. Alles met mate, ook niksdoen heeft bestaansrecht.

Afzien

 De honden een half uur of wat geleden uitgelaten en eindelijk zit ik op mijn kont. Niet de eerste keer vandaag maar wel definitief. Stenen sjouwen, bomen verzagen, stam uitgraven, dakpannen de deur uit. De fysieke arbeid van vandaag overtreft die van de laatste drie mndn bij elkaar. Mijn T-shirt zeker driemaal doornat gezweet. Zoiets. Ongeveer. Voor mijn gevoel nog veel buitensporiger, maar een beetje relativeren kan geen kwaad.

 Gelukkig de dingen ook redelijk definitief weten te ruimen dan wel te verplaatsen. De restanten van de boom de tuin in voor een kampvuur over een week of wat, de stenen netjes op pallets waar ze met geen mogelijkheid als 'in de weg' kunnen worden ervaren en de dakpannen naar 24, zelfs een deel van de breukzooi. En dat alles bij 30+ in de schaduw. Mijn Franse cardiologe zou een hartaanval hebben gekregen. Mijn huidige  Roemeens variant is gelukkig een stuk nuchterder.

 De zwembadplek is nu definitief bepaald èn vrij. Een testbaan gegraven als voorbeeld van het niveau en daarmee is mijn actieve deel voor het moment èn deze week voorbij. Morgen nemen werkers het afgraven en leggen van het vloertje over. Dan mag ik kijken en aanwijzingen geven. Zou aan het eind van de week Mariana's pooltje kunnen staan. Of er dan al water in mag? Ws wel maar niet de complete meter, denk ik. Hoewel 10 kg per vierkante decimeter is bij een goed waterpas gelegde vloer geen schokkende belasting. Of maak ik een tel- danwel denkfout?

Aanvalsplan

 Na een drukke nacht netjes optijd nasst het bed. Net na achten en al gelopen en aan de koffie. Genoeg te doen vandaag. Wil dat zwembad nog dit jaar voor gebruik in aanmerking komen, moet het een en ander gebeuren. Dan hebben we het fotoverhaal nog, de aanloop naar het weekje weg, de weer in onderhoud stagnerende tuin en de verder de wekelijks terugkerende huishoudlijke riedel.

 Vandaag kortom geen uren bloggen en/of krant op het terras. Stenen sjouwen, pannen verplaatsen, bomen kort zagen, stronken uitgraven (?) en 16 m2 waterpas nivelleren. Of dat allemaal vandaag gaat lukken is voor het moment een vrg. Vanavond weet ik het antwoord. Aan beweging vandaag in elk geval geen gebrek.

Besteding

 Weekje. Korte tijd maar ook weer voldoende. Amsterdam (want Mariana), Soestbergen, Muziek, Boeken, De Zaak, Kareltje, winkelen, beddengoed, misschien familie, waarschijnlijk vrienden. En weet ik wat er niet allemaal ongepland tussendoor kan komen. Niet al teveel, want dan gaat de tijd wringen.

 Een wandeling over de grachten. Een paar avonden in een goed restaurant. Veel kijken, misschien wat kopen en verder uitpuffen en de menselijke variatie bewonderen vanachter een goed glas. Zien ook hoe de bouwput zich het afgelopen jaar ontwikkeld heeft. Gewoon ff oude vertrouwde dingen genieten en de veranderingen besnuffelen.

Vertrektijd

 Vanochtend met enige aarzeling de tickets voor een bezoekje aan Nederland geregeld. Het zal de tijd van het jaar zijn, maar laat dat prijsvechtersidee maar weg. Om met meer dan een handtasje op een beetje aardig plek te zitten, betaal je uiteindelijk iets van 650 euro voor twee personen. Ongeveer de kosten van de auto en twee overnachtingen met verzorging van de innerlijke mens. Tijd voor prijsvechtende prijsvechters?

 Vanuit Frankrijk naar Cluj heb ik meermaals voor een of twee tientjes gevlogen, mocht ik als één van de eersten naar binnen en had een rolkoffergeval als baggage. Dat is me de laatste 2 jaar niet meer gelukt. Werkelijk aan alles hangt een prijskaartje en dan heb ik het nog niet over de drankjes en de hapjes als je eenmaal in de lucht hangt.

 Maar weg weer, dus. Met Katrien oogt alles acceptabel. Mijn schuldgevoel blijft op die manier binnen hanteerbare grenzen. De rest blijft afwachten. Prada is een opdonder van jewelste, dank haar moeder, waar ze tijdens het uitlaten mee rondstruint en ravot. De verzorgster kan er hopelijk mee overweg. De katten is een ander verhaal. Snoepie beperkt zijn verblijf buitenshuis veelal tot een spurt omhoog naar de zolder. Sissi daarentegen doorkruist de binnenplaats. Alert op de honden, die niet altijd in haar geïnteresseerd zijn maar soms wel, en trekt de nodige, hoogstnoodzakelijke en tegelijkertijd uitdagende sprintjes. Het zal duimen worden en zien als we terugkomen.

Omvangrijk

 Een ouderwetse computerdag vandaag. Apple was het staartje, nou ja, de staart. Het begon met de zoektocht naar waar al die Gb's door in beslag worden genomen, die er een paar mndn geleden ineens bij kwamen. Al vaker een verloren moment aan besteed, maar vandaag wilde ik het gewoon weten. Alle directories afgeklapperd dus en in feite gaf dat niks bijzonder. Het bevestigde mijn idee, dat die hele schijfbezetting eigenlijk niet kon.

 Maar door schade en schande geleerd, weet je, dat er ergens iets goed krom moet zitten. Je moet dus ook krom of tenminste zo volhardend als een vastgebeten pitbull zoeken. En jawel, na uren turen en vergelijken was er ineens iets, dat niet klopte, als je het op twee verschillende manieren benaderde. Het maakt aardig verschil of iets 1,8 dan wel 30 Gb groot is. De richting gevonden was het nog stevig zoeken, voordat de oorzaak helder was: Apple!

 Toen wist ik nog niet hoeveel meer lol het bedrijf me uren later zou schenken. Backups maken alvorens nwe programma-versies te installeren is een verstandige zet. Maar flikker dan wel de oude backup-bestanden na afloop van de nwe -geslaagde- backup weg. Bestanden van meerder Gb's per stuk. Dat tikt aan in het tempo waarin Apple je met updates van het besturingssysteem lastig valt.

Inzucht

 Ik geloof, dat ik uiteindelijk liever een beetje met het leven loop te klooien, dan van die ongewenste praktische klussen moeten klaren. Het voordeel is, dat je over het algemeen zelf de oorzaak en in elk geval het onderwerp bent. Verder heeft het iets van een zekere continuïteit, waar je in het andere geval absoluut niet aan moet denken.

 Maar hoe je het ook bekijkt, het programma voor de aankomende week is helder: bomen kappen, egaliseren, een betonnen vloertje storten en ipv rust tussendoor me ergeren aan Apple & Co.

Wormstekig

 Het heeft er alle schijn van, dat ik druk ben. Gisteren had het nog zelfveroorzaakte handen en voeten. Vandaag is het de welbekende upgrade-ellende. Zou toch een bak zijn, als je na een beurt de garage met je auto verlaat en vervolgens dagen bezig bent om het ding weer te laten rijden, zoals je dat voor de beurt gewend was. Bij de digitale communicatiemiddelen is dat meer schering dan inslag. Apple in dit geval, maar Windows is weinig beter, ze upgraden er niet zoveel, dat scheelt meerdere slokken op een borrel.

 Als een door de jaren heen gepokt en gemazelde gebruiker alle denkbare voorzorgsmaatregels in acht genomen èn een paar maal een pas op de plaats gemaakt om te bedenken of ik niks vergeten was en toch is er weer iets, wat niet alleen niet klopt, maar ook niet echt oplosbaar lijkt.

 Om je persoonlijke bestanden gaat het dan. De rest kijk ik al niet meer naar. Wat daar gemiddeld genomen aan verbeteringen bedacht wordt, slaat meestal de plank mis en ik probeer daar vervolgens mee te leven. Nu ging het echter mis met de foto's. Ze zijn d'r nog allemaal (Hoera!) in zoverre mijn geheugen reikt, maar een kleine 200 zijn voor mij onbereikbaar geworden. Zie wel het plaatje maar niet het bestand.

 Heb inmiddels wel uitgevonden, dat ik ze weer 'terug' krijg als ik ze kopieer en dan het origineel weg gooi. Maar behalve dat dat de synchroniteit overhoopt gooit en het een boel werk is, slaat het vooral nergens op. Het lijkt erop alsof iemand bij de upgrade de limiet op 4 jaar terug gelegd heeft in de fotohistorie. Nog ff zoeken en anders weer extra werk erbij.

Maatwerk

 Altijd leuk als de informatie bij de aankoop niet overeenstemt met de informatie in de installatiehandleiding. Een halve meter lijkt niet veel, maar heeft al eens een wasbak gekost bij de aanleg van de badkamer. Nu is het zelfs een beetje de vrg of het bestelde zwembad wel opgezet kan worden zonder de hele binnenplaats te blokkeren. Het blijft dus niet alleen bij een waterpasprobleempje ..

 En wat ook niet helemaal ingecalculeerd was, is het advies -wederom pas in de installatiehandleiding- om de boel 's winter te laten staan. Kan me voorstelen, dat je dat in Portugal, Spanje, Frankrijk, Groot-Brittanië, Italië, Duitsland of Nederland doet, de talen waarin de handleiding is geschreven, maar hier? Die meter waterhoogte gaat gegarandeerd compleet bevroren raken. Kan de constructie daar beter tegen dan het jaarlijk in- en uitelkaar schroeven van het geheel?

 Sinds gisteren dus weer een aantal vragen meer ipv minder aan mijn hoofd. Zien of we daar vandaag een draai aan weten te geven?

Accountancy

 'Weer' leek me na de lidwoorden het meest door mij gebezigde woord op dit blog. Ff werd de indruk gewekt, dat het woord werkelijk in iedere stukje (4789) staat. Zo erg is het gelukkig niet. Het is niet eens het meest gebruikte woord. Het haalt zelfs de top-3 niet.

 4152 maar
 3220 nog
 3104 ook
 3054 wel
 2918 weer
 1546 toch

 Geinig dat rijtje. Bijna een zin. Meer verbazingwekkend is dat de lidwoorden ook niet in alle stukjes blijk voor te komen.

 de 4729
 het 4632
 een 4623

 Je zou er bijna wantrouwig van worden en dat terwijl Google ogenschijnlijk sinds een dag of wat in staat is, EINDELIJK (!) in staat is om mijn eigen pageviews uit de statistieken te houden.

Gesukkel

 Van de vaart d'r in is weer teruggeschakeld naar slepend. Het zou schrikken zijn als de vaart een hele mnd, ach laat ik beginnen met een week in zou bijven. Ik zou tegen het eind ws niet meer weten, wat ik zou moeten doen. Een week is daar ook op snelheid ws iets te krap voor, maar met een mnd weet ik vrijwel zeker, dat gebeurd is, wat nog te doen staat, voordat de mnd voorbij is. Zet mijn hele gedoe best wel te kakken.

 Eén mnd, een maandje billen bij elkaar en doorbijten en dat wil al mndn niet lukken cq staat mijn hoofd er niet naar. Dan schort er toch echt iets in de bovenkamer of waar elders in het lichaam daarover beslist wordt. Laat ik de boel in beweging proberen te houden. Het zag er tenminste naar uit, dat die beweging er (voor de zoveelste keer) in zat te komen.

 De lat misschien ook wat hoger leggen. Uitdaging hoort er tenslotte ook bij. Niet iedere dag 'iets' maar iedere dag minimaal een van de klusjes te doen of een deel van een grotere klus. Maakt het lekker concreet. Nu hopen dat het ook zo weghapt.

Stuiptrekkingen

 Gedaan wat gedaan moest worden. Straks de was nog op hangen en dan ben ik ongetwijfeld zo tevreden met mezelf, dat ik de avond dansend doorbreng in afwachting van wat de dag van morgen mij gaat opleggen. Nederige gehoorzaamheid aan nooit gewenste omstandigheden. Geloof je het zelf?

 Haat bedekt door de mantel der liefde? Nee, het is geen haat. Het past gewoon niet. Dingen moeten als ik er geen zin in heb, en heb ik er zin in, is er teveel om uit te kiezen. Waarom loop ik bijv. wel tweemaal per dag zonder mokken met de honden en krijg ik iets bokkigs, als iedere dag de afwas en ander huishoudelijk gedoe op me wacht? Heb ik het niet eens over stoffen of ramen lappen. Dat staat inmiddels zover van mijn bed, dat ik er geen problemen meer mee heb. Daar bepaal ik het ritme.

 Dat is dus het lullige. Die dingen, waar je niet om vraagt, maar je ook niet kunt negeren. Wanneer is dat hinderlijk geworden? En vooral waarom? Laat ik me niet verleiden tot dit soort vragen. Het lost niks op. Het voor lief nemen, is ook niet alles, maar het lost tenminst de rommel op. Mijn hobby zal het niet meer worden, maar het ontkennen heeft ook niet het gewenste resultaat opgeleverd. Eindelijk een beetje realiteitszin?

Vormgeving

 Andere ingang, zelfde thematiek. Een nwe hoofdstuk gaat beginnen. De climax? We gaan het zien. Direct de daad bij het woord gevoegd en de auto's schoongespoten. Volkomen zinloos bij het zanderige stof, dat iedere passerende auto opwervelt, maar het ziet desondanks voor het moment beter uit. Het zou geen kwaad kunnen om ze goed te wassen en vervolgens in de was te zetten. Van het een komt het ander, niet dan? Dat is zoiets als twee weken werk, meer zelfs, want dan wil je ook de binnenkant schoon hebben en dat alles maal drie. Maak er minimaal drie weken van en dan is het de vraag of het met een dagdeel per dag gaat lukken. In Frankrijk heeft de C5 me eens drie lange dagen gekost. Of zoiets. "Rub in, rub out." Had op karate gekund.

 Maar goed het zijn de klusjes, die er gewoon bijhoren. Niet klagen, doen is de afspraak. Vanmiddag de afwas, voordat het hele aanrecht weer door vuile vaat in beslag wordt genomen en iets met de was. Daarna loopt de middag ongtwijfeld tegen het eind en zie ik voor de avond wel verder, mocht er nog puf over zijn.

1000

 Voilà de vierde categorie (Overpeinzingen) staat op het punt om door de 1000 heen te gaan. Die grote getallen klinken me nog steeds onwerkelijk in mijn oren. Alles achter elkaar met twee stukjes per pagina zijn het meer pagina's dan een gemiddeld boek heeft. Van die boeken, die ik niet koop, omdat het, als je op tempo ligt, nauwelijks meer tijd kost dan een avond om ze te lezen. Zonde van het geld, is het enige wat ik dan denk.

Souplesse

 Steeds weer die baggage, de rommel uit het verleden en daar dan overheen het besef van eindigheid is geen stimulerende combinatie. Vooral als iedere keer weer blijkt, dat alles wat je doet of onderneemt niets meer of minder is dan symptoombestrijding om over de zin ervan maar te zwijgen.

 Waar is die gezonde schijt aan alles gebleven? De grote gebaren? Waarom dat benepene, die terughoudendheid, terwijl het in feite geen enkel zin meer maakt. 40-50 jaar geleden was het op z'n plek geweest, om te komen, waar ik nu ben. Nu je in jaren en mndn rekent ipv decennia zou je d'r een stuk losser in moeten zijn. Je hebt minder te leven, maar ook minder te verliezen.

 In alles terug naar af. Een prachtig leven gehad, nou ja, het had in elk geval stukken beroerder gekunt, en alles wat nog komt is extra .... Dat moet het uitgangspunt zijn. Niet nog vanalles moeten. Vooral niet proberen in te halen wat ooit is nagelaten. Niet dat mij wat dat betreft iets te binnen schiet. Alles mag, maar de verplichting is voorbij. Klinkt aardig niet? En dan blijft er iets knagen, die baggage, dat wat nooit fatsoenlijk is afgerond.

Leven?

 Vastdraaien - uitbreken - en constateren dat het geen ruk uitmaakt. Kringetje weer rond. Ditmaal zelfs zonder concreet iets te doen. Enkel een rondgang in gedachten.

 Hoeveel jaar ben ik nu al bezig met/in deze cirkel? Het gaat wel steeds sneller. Er waren tijden, dat het me mndn kostte om terug op het uitgangspunt te komen. Nu in minder dan een dag in een vloeiende beweging zonder één vinger krom te maken noch een hoop gepieker eraan te spenderen. Is dat een verbetering? Het zou kunnen betekenen, dat ik het niet eens meer probeer. Lijkt me geen vooruitgang. Alhoewel de insteek van gisteren een stap in de goede richting zou kunnen zijn.

 Niet meer vastlopen, gewoon de onoverkomeijke delen accepteren, vormpje voor vinden, zou de neiging tot uitbreken moeten verminderen. Het voortslepend inzicht begint aan een volgende ronde.

Dierlijk

 Moe. Het is na een dag als deze verbazend, maar het zal niet zo zijn. Laat ik alle verlekkerende middelen, hoe marginaal hun bestaan ook is geworden, eens compleet aan de kant zetten. Ik zal dan vast niet als herboren door het aardig gevorderde leven stappen, maar een paar kilo minder zou om te beginnen niet verkeerd zijn. Dat ik dan mogelijk iets fitter door mijn bestaan hobbel is mooi meegenomen.

 Zijn dat nou de scores die (nu) (nog) behaald kunnen worden? Is dat het, waar je je na een enerverend bestaan nog mee bezig gaat houden? Wat de mens van zijn bestaan gemaakt heeft is feitelijk om te huilen. De ouders onthouden hun kinderen het leven tot ergens tegen de twintig onder het mom van onvolwassenheid, vervolgens maakt een maatschappij en/cq overheid je wijs, dat je dik veertig jaar geld moet verdienen, want belasting moet betaald worden, voor zaken waar je nauwelijks zeggingsschap in hebt, en als je dan eindelijk een beetje aan jezelf toe bent, blijk je zover over je houdbaarheidsdatum, dat je in moet leveren op de leuke dingen om met veel fantasie en vliegwerk nog ergens in de buurt te komen van wat je ooit was, toen je je beste beentje niet voorzette voor jezelf.

 'Mesjogge' is het goede woord voor deze onzin. Het ergste is nog, dat het zo in je hele denk- en leefwereld ingeramd zit cq ingesleten is, dat je nauwelijks de tijd van leven hebt om je ervan te ontdoen. Slapen en voorzien van voedsel, geen beest doet anders, behalve de mens.

Herkansing

 "Gewoon doen wat gedaan moet worden (afwas, wassen, opruimen, etc) en dan per gelegenheid kiezen, waar ik de resterende tijd mee wil opvullen." Dat ik daar niet meer zo enthousiast over word, als ik dat gisteren volgens mij wel was, is niet zo verwonderlijk, want het is niet zozeer een kwestie van principes maar gewoon slechts een deel van het verhaal. Het aftakelen gaat sneller dan gedacht als je in minder dan 24 uur al een gedachte niet meer kunt reproduceren. Dat dat niet naar de letter lukt à la, maar naar de geest zou toch geen probleem moeten zijn. Nu wist of voelde ik wel dat het het niet was, maar kon de vinger niet op de juiste plek leggen.

 Niet alleen 'gewoon doen wat gedaan moet worden en dan verder zien' maar net de combi van doen wat gedaan moet worden èn waar ik zin in of aan heb en in de dan overblijvende tijd de wensenlijst afwerken. Dus niet alleen afwas, was, opruimen en het etc. maar ook blog, krant, koken en tuin. Blijft er dan nog tijd over, en dat zal zeker, dan komt mn het klussen en de afwerking aanbod èn de daarvoor noodzakelijke zelfdiscipline. Strakker prioriteren dus. Minder druk maken over wat ik allemaal (nog) gedaan zou willen hebben en meer met gewoon lekker bezig zijn.

 Kijk, het is nog steeds een beetje van de krampachtige, maar dit gaat toch al een stuk meer in de richting van het goede gevoel wat ik gisteren ineens kreeg.