Parkeerplek

 Wat me gisteren van het doktersbezoek het meest is bijgebleven, is niet de jonge leeftijd van de vrouw of de prachtig moderne spreekkamer, maar de gigantische massaliteit waarmee een stad als Sibiu uit zijn voegen barst. Het was ergens waar Google-earth nog weilanden toont maar het nu vergeven is van nieuwbouw. En alles flatgebouwen, snel 6 hoog en vaker meer, dicht opeengepakt en de tussenliggende ruimte vol geplempt met parkeerpleken. Behalve publiek ook private.

 Niet dat mij dat verschil duidelijk was, toen ik mijn auto parkeerde. Na afloop van het bezoekje stond mijn wagen echter overduidelijk klemgezet en kwam na enig getoeter met veel gebaar iemand trap af en naar buiten om mij duideijk te maken, dat ik stond op iets wat van hem was. Ik heb hem gefeliciteerd met z'n parkeerplaats en gevraagd of hij het mij mogelijk wilde maken mijn illegale aanwezigheid te beëindigen. Kon hij zijn bak op zijn stenen parkeren ipv op één van de vele andere 'vrije' plekken in de directe omgeving.

 Waar al die mensen vandaan komen, is mij een raadsel. Trek naar de steden? Terugkeer uit het buitenland?  En .... de gebouwen zijn moderner, vnl wit gekalkt, soms met kekke kleurtjes, maar het is weinig anders dan de wijken uit comunistische tijden. Hutje, mudje. Praatje met de overburen kan zonder stemverheffing. Misschien meer parkeerplaatsen tegenwoordig.

Herstel

 Taakje voor vandaag betrof het oor van Juul. Geheel tegen mijn verwachting in ("Knip dat oor er maar af!) begon wat een tumor leek en voor mijn gevoel nu dus niet meer is, maar wie ben ik, de afgelopen dagen los te laten. De onderliggende huid verloor het contact met de wanstaltige uitstulping en zal dus aan iets van een herstel bezig zijn. De dierenarts was minstens zo verbaasd, wat mij dan weer wantrouwig maakt. Maar oké, het nastreven van extra omzettargets levert soms werkelijk resultaat op.

 Nog wat ander lopende zaakjes afgehandeld. Mariana voor de lunch getroffen in het Kulinarium. (Eigen auto, eigen bezigheden, een teer succesje) Was alweer lang geleden. Sibiu kent inmiddels zoveel eettenten, die de moeite van een bezoek waard zijn, dat het onvermijdelijk is, dat er zaken aan je aandacht ontglippen.

 Juul niet nog langer aan haar lot in het mandje op de bijrijdersstoel overgelaten en aansluitend retour Coves. Alwaar mijn C5 nu potificaal voor de deur cq poort staat.

Bitterzuur

 Ergens niet mijn dag vandaag. Tussen het ontwaken en het neerploffen voor de laptop zijn me zoveel onhandigheden onderlopend, dat kost me anders meer dan een jaar. En als klap op de vuurpijl verslikt in het onderdeel citroensap en dat via de neus weer naar buiten gestuurd. Citroensap door een aangeraspte keel en dan vervolgens je neus, dan ben je wakker, dat kan ik inmiddels garanderen. Wat een rot en smerig gevoel.

 Gelukkig is het de laatste dag van een maand en niet het begin. Zou me een december worden op deze manier.

Invullen

 Het uitrusten heeft goed gedaan. Neemt niet weg, dat nog enige symptoombestrijding nodig is. Sowieso eind van de middag een doktor haar licht over mijn bloedtest laten schijnen. Snap er nog steeds niet zoveel van, maar volgens mij is het allemaal margewerk. De zoveelste aanwijzing in de richting van het bio-energetische gekneed als trigger van een weinig aangename toestand. We moeten blijkbaar ergens 'doorheen'. Geeft niet, maar enige waarschuwing, zelfs als dat in het Roemeens was geweest, had geen kwaad gekund. Je kunt je altijd alles zelf bedenken, maar dat is toch iedere keer weer een hoop onnodig gedool in een niet-aanwezige woestijn.

 Ondertussen vordert de bestrating aan de voorkant gestaag. Nog ff en ik kan mijn auto voor mijn deur parkeren en ongeacht de weersomstandigheden zonder modderklodders achter de voordeur geraken. Dat is dan één auto en nog twee te gaan. Daarvoor pakken we de ruimte aan de overkant aan. Is weliswaar publieke ruimte, maar om op de mindere weermomenten de toegang tot je huis omgeploegd te zien door die rare overbuurman van je, dat zal niet altijd vrolijkmakend werken.

 Zo krijgt de ene, directe buurman een gratis muurtje, de andere directe buren een renovatie van hun stoep met greppel en de beide overburen een bestrating van de huidige gras- en modderzooi. Lijkt wel Sinterklaas.

Gebetuttel

 De massage-dame keek alles behalve vreemd op bij mijn verhaal over mijn hoofd. Iets met energie en meridianen. De bekende verhalen. Het verklaart nog niet alles en lost de pijn ook niet op. Integendeel, dit kan een aantal weken zo doorgaan, als zij de zittende blokkades niet geslecht krijgt. Het pijnlijden krijgt zo een naar bijsmaakje.

 Onder tussen na een hoop aandringen door de vrouw van de aannemer, zo'n mens dat haar man/vriend behandeld als een kind, dat zijn veters maar beter niet zelf kan strikken, een bloedonderzoek laten doen. Ik heb nu een prachtig A4tje met iets van 25 of meer afkortingen à la WCNV, PCR, HCT, etc. analyse resultaten en een rijtje waardes waar het gevonden resultaat tussen zou moeten liggen. Op een aantal onderdelen doet het dat niet. Weinig schokkends, is tenslotte niet meer dan een momentopname en ik heb al meer dan eens gehad, dat waardes vele malen hoger waren dan normaal en het is me nooit duidelijk geworden of een analysefout of een biologisch piekmoment de oorzaak was.

 De afkortingen zeggen me dus niks, de waardes zeggen me niks en daar waar ze afwijken, kan ik er ook niks mee. Maar ze zou wel mee gaan naar de doktor. Ik heb haar eens heel dom aangekeken en dat vriendelijk edoch beslist geweigerd. Een adres is voldoende! Zien of ik er iets van gebakken krijg voordat ik morgenavond met het lijstje bij de doktor moet verschijnen.

Beterschap?

 23:53 zonder pijnstillers, die ergens aan het eind van de middag geen pijndempendvermogen meer hadden voelt het na de eerste slaap van deze nacht beter aan. Pijn en overgevoeligheden ongewijzigd maar minder lamlendig. Bed uit om Sammy naar de tuinkamer te verplaatsen, iets waar gisteren alleen het idee al een wereldreis leek. Nu aan de kalmering cq spierverslapper zonder pijnstiller. Zien wat daar het effect van is. Heeft dat effect, dan moet de massage-dame zich  niet meer zo te buitengaan als afgelopen maandag. Morgenochtend weten we meer.

Zozo

 Na een nacht, waarin ik meer dan voldoende wakker heb gelegen om van mijn onmogelijke kop te mogen genieten, tegen de ochtend maar weer een dosis pijnstiller naar binnen gewerkt èn een kalmeringstablet ter ontspanning van mogelijk te enthousiast behandelde nekspieren en zenuwbanen. Ergens in slaap gevallen en tegen negenen badend in het zweet wakker. Da's minder maar de irritaties stukken hanteerbaarder. Zien hoelang die werking aanhoudt.

 Ondanks de minder mooie dag heerlijk gelopen met de honden. Mijn ontbijt op ouderwetse wijze naar biinengewerkt, zowaar een poging tot bloggen ondernomen, maar die bleek ijdel. Ook geen trek in een tweede kop koffie. Weer het bed dus.

 Bij twaalven werd me met een bijna onbeschofte vanzelfsprekendheid verteld, dat om twee uur de begrafenis was. De beroerde informatieverstrekking is me inmiddels bekend, maar dan iedere keer weer de verloren onschuld spelen, gaat me toch te ver. Na een uur in-en uitlopen van de slaapkamer was het eindelijk rustig. Prompt in slaap gevallen en de begrafenis gemist. Jammer, had er wel bij willen zijn. Nu weet ik nog niet wie bij een Zigeunerbegrafenis de eerste ronde aan tafel zit.

Olympisch?

 Na het verzorgen van de honden weer aandacht voor mezelf: bed in! Uitkleden is qua energie goed haalbaar, waarna ik blij ben dat ik lig. Eigenlijk is dat het symptoom, dat me het meeste bezighoudt. Ik zit niet rechtop te slapen, val ook absoluut niet per direct in slaap, als ik me onder het dekbed bevindt, maar mijn 'fut' is vrijwel volledig afwezig. Mijn activiteitenniveau al stevig terug gebracht. Honden, was en de zeswekendienst maar het tempo, waarmee ik me door de bezigheden beweeg is van een lachwekende traagheid. En dan het gevoel hebben, dat ik een wereldprestatie heb neergezet. Voordeel is, dat je met een zekere voldoening achterover in de kussens valt.

Schaamteloos

 Prachtige dag weer. Koude nacht. Frisse ochtend. En 's middags kun je heerlijk in het zonnetje zitten. Wat ik dan ook gedaan heb, in afwachting van het moment waarop ik mijn onwillige lijf weer onder het dekbed kon schuiven.

 De overvloed aan overgebleven drank moest veiliggesteld. Een familie kreeg aardappels aangeboden. Vrienden moesten uitgezwaaid maar wilden eerste de nieuwste vorderingen in 13 zien. Alles bij elkaar een kleine twee uur afzien in ongeduldig wachten. En eenmaal tussen de lakens, eindelijk indommeld ondanks een hoofd, waar weinig geen pijn aan deed, hoor ik gestommel richting de slaapkamer en steekt het onmogelijke mens van de overkant haar kop om de slaapkamerdeur en stapt, ondanks mijn duidelijke reactie, dat ze as de sodemieter moet wegwezen, doodleuk de kamer binnen. Pas na diverse malen herhaald te hebben dat ze moet vertrekken, draait ze tegensputterend om en gaat heen.

 Niks geen kloppen bij binnenkomst, maar dat ben ik al gewend, geen "Hallo" of "Kaspar/Mariana" als ze niemand ziet en dan ook nog eens doodleuk door het hele huis struinen tot ze een levende ziel aantreft. Nu lag ik in bed, voor hetzelfde geld had ik in bad gelegen of op de plee gezeten. En dat alles om spullen in de diepvries te leggen, waarvan Mariana al in de ochtend (bleek) had gezegd, dat we daar geen plek voor hadden. Hoe stom cq ziekelijk nieuwsgierig ben je dan?

(Her)denken

 De waarschijnlijkheid van een griep kan inmiddels weggestreept worden. Was ie er wel, is ie letterlijk in de kiem gesmoord. Waarschijnlijker echter is het gewoon niks grieperig geweest. Het merendeel van de verschijnselen is er nog steeds. Maar dat dagje slapen was niet verkeerd. Nu de werkelijke oorzaak en bijbehorende oplossing. Kan wel paracetamol blijven slikken, maar behalve dat ik dan transpireer als een otter en tijdelijk van de overheersende onaangename gevoelens af ben, lost het niks op.

 Voor elven me het bed uitgewurgd voor de zeswekendienst van Mariana's moeder. Gelukkig bleef de dienst beperkt tot een goed half uur. Ergens had ik begrepen (of er zelf van gemaakt) dat de dienst drie uur zou gaan duren. Vanuit de kerk naar een restaurant in Agnita (La Prut). Mariana vol in de regelmodus. Goed om de tranen ff een halt toe te roepen.

 Van de genodigden was er iedereen op één persoon na. Het deed Mariana zichtbaar goed, al die mensen, die voor haar moeder kwamen. Maaltijd was, op mijn koude vis na, vertrouwd redelijk. Weer liters sterke drank, die vrijwel niemand dronk. Een aardige witte wijn en goed notenbrood.

Mix

 Dat mijn hoofd en aanverwante ws een combinatie van meerdere zaken is, had ik me gisteren al bedacht. Is tenslotte bijna altijd zo. Zwart/wit is er weinig. Zo gezien verschuiven de symptomen nu van de gevolgen van de massage naar een aanrollende griep. Niet het feest wat ik gisteren verwachtte maar een paar dagen bed zitten er wel in.

 Vannacht in verwondering het verleggen van de prioriteiten mogen aanvoelen. Hoofdpijn onder het schedeldak gekropen en de nekpijn verplaatst naar de keel. Als het een beetje meezit, hoef ik me niks meer af te vragen, is het nu een kwestie van uitzieken. Zweten. Gepermtteerd helemaal niksdoen. Wedje, dat me dat na een dag de keel uithangt?

Luxeprobleem

 Zo'n superdeluxe koffie-apparaat zonder personeel is als een RR zonder chauffeur. De lasten doen afbreuk aan de lusten. Net verplichte, dwz afgedwongen machine-schoonmaak uitgevoerd en dat op het moment, dat je je een koffie wilt maken. Twintig minuten doen wat de machine aangeeft. Niks tegensputteren, dat laat je alleen nog langer op de koffie wachten. Hoop dat ik er lang 'plezier' van zal hebben, want vernieuwen ga ik 'm niet. Dat weet ik nu al.

Tegenstrijdig

 Een maffe middag. Mariana rijdt met Elenora en andere vrouwen van hot naar haar om het administratieve deel voor de begrafenis en het vrijgeven van het lichaam voor elkaar te krijgen en ik sta in de zon te genieten van de vooruitgang van de bestratingswerkzaamheden aan de voorkant van het huis. Het moet me maar niet kwalijk genomen worden, maar dan schiet wel door mijn hoofd "Ga ik het eindresultaat nog meemaken?". Voor dit soort gedachten is minder meer dan voldoende.

 Wat gebeurt, is een mooie versie van het feit, dat men alles laat voor wat het is en de ander helpt. Er is een hoop te regelen in korte tijd. Goed voor de direct betrokken om niet in het leed te verzuipen, maar ondoenlijk als ze zichzelf tot alles zou moeten aanzetten. Ook met een begrafenisonderneming in Frankrijk en vervolgens een in Utrecht krijg je de meest onverwachte vragen, waar geen tijd voor is, om er over na te denken. Begrijpelijk dat hier alles strak ingekaderd zit in een dwingend regime. Niet nodig om te denken. Wat je moet is dingen doen.

 Een hoop, waarvan de zin verloren is gegaan, maar toch gebeurt, omdat het altijd zo is geweest. Huis schoon, stoep schoon, sterke drank, fris en notencake voor de condoleances, nog meer toeters en bellen voor de uitvaartdienst. Dingen die zich na zes weken, 6 mndn en een jaar herhalen. Maar dat weet ik pas sinds kort. Dus direct 4 borden, 4 mokken en 4 lepels kopen anders moet je er iedere keer weer achteraan. De witte wijn, het brood en de rijst is niet nodig om in te slaan. Nog ff en ik kan een uitvaartonderneming beginnen hier.

Rijkdom

 Een hoofd dat ik er het liefst vanaf zou willen schroeven. En nog zo het een en ander, maar het hoofd is een kleine ramp. Verschijnselen kunnen wijzen op:

- Uitwerking massage, maar dan meer dan ik ooit heb gehad.
- Afkicken, 10x erger dan toen ik heel wat meer naar binnen kreeg. Leeftijd?
- Eindelijk die bril doen
- Een psychosomatisch reactie vooruitlopend op de feiten
- Griep en als dit de inleiding is, krijg ik straks feest.
- Hersenvliesontsteking
- Tumor

  Altijd goed om een overzicht van de mogelijken te hebben. Het geeft ook een inkijk in wat simpele zaken -bij mij- verreikende consequenties krijgen toegedicht. Moet gezegd zijn, dat hoofdpijn iets is, dat me redelijk vreemd is. En waar gaan we voor? Massage?

 Ik denk dat dat nog steeds de meest voor de handliggende verklaring is, alhoewel mijn interesse in een glaasje teveel de laatste dagen op wonderlijke wijze is verdwenen. Nooit één ding tegelijk. Dan ontbreekt de éénduidigheid, want de laatste twee zijn me te theoretisch. Maar goed, onwaarschijnlijk betekent niet onmogelijk.

 Weer in een lekkere stemming!

Weer!

 Weer een begrafenis. Het begint een beetje de rode draad in het Roemeense bestaan te worden. Vanochtend om half acht geroep aan de poort. Het blijft wennen om op die manier uit je droomwereld gerukt te worden. De man die een paar dagen geleden verlamd op de IC terecht is gekomen is uit het leven vertrokken. Gisteren nog van die nietszeggende geruststellingen, dat het er goed uitzag, en vannacht om vier uur ertussenuit gepiept. Zal vast niet precies vier uur zijn geweest. Klinkt me meer naar een nachtelijk controle moment. Al zou je verwachten dat op een IC alles 24/7 wordt gemonitord (letterlijk). Genoeg ervaring met dat geblieb om me heen, maar niet hier te lande en dat zou ik graag zo houden. Afkloppen dus!

 Voor achten dus drie huilende vrouwen in je huis. Niet bepaald wakker, nog koffieloos en waar gaat het om? Om geld. De vrouw van de overledenen moet gerustgesteld worden mbt de kosten van de begrafenis. Ze is zelf één van de gelukkigen in het dorp met een ziekte-pensioen en notabene terecht de rest heeft het vooral geronseld via de huisarts om van het werken af te zijn. Dat pensioen betaalt bovendien een bijdrage in de begrafeniskosten. Verder draagt de dorpsgemeenschap bij. Geld zat kortom.

 De bijdrage komt in dit geval van de gemeenschap van de Zigeuners. Dat is een scheidslijn die in alles merkbaar is in het dorp. Ook bij begrafenissen, dus. Ben benieuwd hoe dat bij de maaltijd gaat. Komen in dit geval eerst de zigeuners aan de beurt en de 'normale' Roemenen in de tweede ronde of doen Zigeuners niet zo lullig?

Verstikkend

 De dag in stijl afgesloten. Mariana maakt vuur in de openhaard, vergeet eerst de schoorsteenklep open te zetten en gaat vervolgens voor een complete vulling van de haardruimte, terwijl de bouwer zo zijn twijfels had over het goede functioneren van de tegelkachel tegelijk met de openhaard. Zit je, bijna winter aan het begin van de avond met temperaturen onder het nulpunt met alle deuren en een paar ramen open.

 Hier komen precies de zaken bijeen, die niet aan Mariana besteed zijn: zich herinneren wat ooit gezegd is, bescheidenheid cq voorzichtigheid en zien wat kan en wat niet, aandacht besteden aan het realiseren van het best mogelijke resultaat en geduld hebben. Nee, het gaat kop over het diepe in en als het, vrijwel gegarandeerd misgaat, snapt ze absoluut niet, waardoor dat zou kunnen zijn gekomen en blijft zich daarover verwonderen zonder een keer op het idee te komen om na te gaan of dingen misschien niet beter anders hadden gekund. Ze mag dan een Leeuw zijn, maar lijkt in deze werkelijk in niks op mijn moeder. Gelukkig maar, daar niet van, helaas verdomd onhandig, dat gebrek aan affiniteit met de praktische kant van het leven. Zeker voor een dubbele Maagd.

Prikkelend

 Een dag van ergernissen. Het begon vanochtend al met de zoveelste keer dat Mariana werd aangevallen door een hond. Dit keer echter schade aan de kleren. Helaas, want dat groeit niet weer dicht. En als je in een half jaar 5 of 6 maal aangevallen wordt door een hond, doe je volgens mij iets verkeerd en zou je dat aan het denken moeten zetten. Niet Mariana's benadering. Zal dus wel niet de laatste keer zijn. Misschien beter om dan maar in werkkleding over straat te gaan in Coves ipv in prijzige stadse kledij. Vrees dat ook dat geen onderdeel van haar denkwereld uitmaakt.

 Dat doorstaan vervolgens een hele discussie met de dierenarts, die niet aan mijn verzoek wilde voldoende om Juul's oor deels af te snijden. Zelfs als het geen tumor is, wat ik betwijfel, is het een snelle ingreep en bespaart het mij maar ook de kat ws een hoop ellende. Nu is de arts zich te buiten gegaan aan een hoop, zeer waarschijnlijk overbodige onderzoeken, gaan we eerst een week aanklooien met drie soorten pillen, schoonmaken en binnenhouden om, ik durf er bijna iedere weddenschap op aan te gaan, volgende week alsnog te snijden. Wel lekker extra omzet gemaakt. En dan heb ik het nog niet over de bijna twee uur wachten ipv afleveren en wegwezen, die het me gekost heeft.

 De maaltijd in MAX wist het opborrelende gif niet te neutraliseren. Snelle hap dus en terug naar het platteland, waar druk geschept werd in voorbereiding op de bestrating voor het huis. Vier hakkende en scheppende mannen en één toekijkende aannemer, die bovendien een jaar geleden een kleine graafmachien heeft gekocht. Er zijn zoveel dingen hier, maar niet speciaal hier, die ik niet snap.

Google-zooi

 Gotverdegotverdegodverdomme. Weer zo'n met zichzelf ingenomen programmaclub, die je opgezadeld met ongewenste beperkingen onder het mom van vernieuwing en verbetering. Als 'anders' gelijk staat aan 'nieuw' kan theoretisch van vernieuwing gesproken worden. Een verbetering is het absoluut niet als je ongevraagd gedwongen wordt tot een veelvoud aan handelingen om te zien, wat je eerst in één overzicht had. En dan heb ik het nog maar over de meest in het oog springende niet-vooruitgang.

 Irritant is dat, lieden die het zg beter weten. maar overduidelijk geen kaas van de praktijk hebben gegeten. Iedere keer gebeurd het weer. Het ene programma na het andere blundert op bijna voorspelbare wijze. Wat werkt, dat werkt. Geeft het een ander kleurtje, werk het font bij maar blijft met je vingers van de functionaliteit af. Voeg hooguit iets toe en ook dat aub met mate en niet à la Evernote. Èn maak het mogelijk om die zg verbeteringen ongedaan te maken. Zie je snel genoeg of iemand erop heeft zitten wachten.

 Ik wil mijn beginscherm terug in Blogger, Nu!! Geen zin om weet ik hoevaak heen en weer te moeten klikken om mezelf iets van een overzicht te geven ipv in één oogopslag te hebben. Stelletje arrogante nitwits van Google.

Verwarmen

 Een bad genomen in de hoop, dat het een beetje de naweeën van maandag verzacht. Niet vreemd dat het de tweede en soms ook de derde dag afzien is vanwege de effecten van het gekneed en het duwen, trekken en wrijven op, aan en over de pijnpunten Het gebeurd dan wel allemaal in mijn rug, maar daartoe beperken de gevolgen zich allerminst. Hoofd, armen, benen, middenrif en buik protesteren vandaag luid en voelbaar. Eigenlijk het hele lijf op wat kleine oases van rust na, zoals mijn voeten. Wat dan weer vreemd is, omdat in de voetreflexwereld het hele lichaam zich op en vooral onder de voet doet gelden.

 Ik heb ooit de fout gemaakt om, ondanks dat hij het me afraadde, twee behandelingen in drie dagen tijd te plannen ivm een paar dagen, weekje weg. Philippe, van orgine fysiotherapeut of, zoals de Fransen zeggen kinétherapist, maar door de jaren heen zijn blik veruimd met het effect van drukpunten, energiestromen etc. Ook hij kon ervan genieten, als hij precies op de goede plek me dicht bij het uitschreeuwen van de pijn kon brengen. En dan met een sardonisch ondertoontje zeggen "Wel bliven ademen aub". Nou die paar dagen weg had ik beter kunnen laten zitten. Ik heb het er nooit over gehad, maar kan me niet voorstellen, dat ik tijdens dat uitje het gewenste actieve en opgewekte gezelschap ben geweest.

 Het bad heeft voorlopig het gewenste effect. Een latte er tegenaan gegooid om niet op de stoel in slaap te vallen. Maar een latertje gaat het vandaag niet worden.

Doordringen

 Laat ik voor de afwisseling een keertje een positieve noot de wereld in sturen. Ik leef! En dan bedoel ik dat niet biologisch. Het mag zelfs een luizenleven heten. En komt daarbij akelig dicht in de buurt van wat ooit de bedoeling was en nog steeds is, want graag meer, meer, meer. Had me dat wel wat rimpellozer en stukken makkelijker realiseerbaar voorgesteld. Geen afzien, geen 'moeten', van het leien dakje, (mooi niet) dus. Iets wat waarschijnlijk met datzelfde "meer, meer, meer" te maken heeft. De lat een eindje naar beneden en er valt weinig meer te piepen.

 En een hoop van het gepiep van nu kan bovendien met een korreltje zout worden genomen. Voorkomt boeren, als je de bierdrinkers in de kroeg mag geloven. Maar dat terzijde. De kroeg van het dorp. Ik ben er al in geen mndn meer geweest. Het bierseizoen is grotendeels zonder mij verstreken. Waarom? Teveel andere dingen te doen? Ik gun me de tijd niet? Vergeten? Andere interesses? Het is maar, wat jezelf wilt zien.

 Alles kost tijd, meer tijd dan ingeschat en nog meer tijd, omdat ik het verdom om te rennen. Met lopen kom ik er ook. Maar wel later. Dat vergeet ik dan ff. Niet dat ik dus zou moeten rennen. Nee, ik moet tot op zeker hoogte berusten in de traagheid, waarmee het leven zijn nieuwe vorm krijgt. Slowlife. En dat niet voor de salami maar voor je eigen bestaan. Me neerleggen bij de verkeerde inschatting cq het uit de klauwen laten groeien van de wensen. Terug, dus, bezinnen. Mooi tijdsbestendig voor de komende mndn.

Inleiden

 Koude voeten, maar weer een prachtige dag. Na vannacht Geert Wilders, die slechts gehuld was in een ouderwetse, oversized onderbroek, dood hebben willen slaan, voor vandaag de reëele prioriteiten op een rijtje zetten. Iets met een accu, winterbanden, (af)was, papieren en koken. Mn dat laatste zou leuk zijn. Ga ik tussendoor bedenken wat ik overdrachtelijk gezien met de moordpogingen van vannacht aan moet. Ik heb niks met die man en zou ook niet weten waarvoor hij zou kunnen staan. Maar hij zag er knap belachelijk uit en bovendien bijna doorzichtig. En dat doodslaan was een weinig indrukwekkende, zeg machteloze vertoning.

 De nacht meer wakker geworden dan geslapen, trouwens. Wilde net gisteren schrijven, dat er iets van een nieuw patroon aan het ontstaan is en logenstraf het direct vandaag. Hoewel, ik stond er weer naast net na zevenen. En dat uit bed hijsen gebeurd nog niet fluitend maar ook niet beladen met tegenzin. Toch iets van een nakend ritme, ontluikende regelmaat. Wie weet wordt het de winter van de ommekeer. Veelbelovend vooruitzicht. Opbloeien met het voorjaar. Kan het mooier?

 Om te beginnen, niet te hard van stapel lopen. Bezig blijven. Dingen doen. Ergens komt die gewenste struktuur dan wel een keertje om de hoek piepen. En met het voorjaar zou dat natuurlijk een prachtge parallel zijn. In de gaten houden maar niks forceren. Dat hoeft niet meer. Echt niet!

Populariteit

 Canada, Jemen en Ierland. Nieuwe sterren aan het firmament of toevallige passanten? Het is jammer dat het statistiekprogramma van Google behalve knap beroerd ook tamelijk beperkt is. Bijv. in de overzichten nooit meer dan de tien hoogst genoteerde laat zien. Daarmee blijven zeker enige tiental(len) landen buiten beeld, van waaruit door de jaren heen gekeken is op mijn blog.

 Voor de totalen betreft dat momenteel: Nederland, Verenigde Staten, Duitsland, Roemenië (ikkes), Frankrijk (vnl. mijn oude ik), Rusland, Portugal, Verenigd Koninkrijk, Oekraïne en Polen.

 Maar uit mijn blote hoofd zitten daar ook landen bij als Nieuw Zeeland, Indonesië, Singapore, Vietnam, Argentinië, Mexico, China, Belgë, Luxemburg, Italië en dus nu ook Canada, Jemen en Ierland.

 Tijd dat ik er meer mee ga doen. Ik weet het. Ik roep het al bijna jaren. En qua terugwerkende kracht zullen er weinig mogelijkheden zijn. Zien of Google echt een totaaloverzicht weet op te hoesten. Gewoon voor de leuk. Zou moeten, tenzij ze gegevens weggooien en dat lijkt me stug.

Nonsens?

 Het wrange van de beste man, die nu op de IC ligt na een crash in z'n grijze massa, is dat, als je de dorpsroddel mag geloven, hij zijn bloedverdunners niet heeft genomen. Hij was hartpatiënt en dat bij volle bewustzijn. Een stent of bijpass had zijn leven een stuk ademrijker kunnen maken, maar dat wilde hij niet, bang als hij was, dat hij dan zijn invalidepensioen zou verliezen.

 Nu hebben bloedverdunners als mogelijk nare bijwerking het ontstaan van klonters. Met alle gevolgen vandien mn in de hersenen. Net voor mijn vertrek naar Oost-Europa werd ik in Frankrijk op een nieuw middel gezet nav een tijdelijk verlies van het zicht aan het linkeroog. Argumentatie was toen, of dit of jaarlijkse controle. Niet dat er in de bijna tien jaar daaraan voorafgaande ook maar één keer, laat staan jaarlijks naar klonters in mijn bloed is gezocht. Dus zo'n opmerking dat de beste man zijn bloedverdunners niet genomen heeft, zegt compleet helmaal niks. Maar je moet de bedenkelijke gezichten zien, als het ene ouwe mensje het nieuwtje doorbrieft aan een ander.

 Na hier gekeken te hebben wat te regelen was, ben ik overgestapt op een ander, ouder middel dat geen 2,5 à 3 euro per pil kostte. Dikke duizend euro op jaarbasis. En dat enkel en alleen omdat het nog te jong voor een generiek was. Geen geld vergeleken met de belachelijke bedragen, die tegenwoordig bij kankerbehandelingen worden genoemd, en dat vaak maar voor een paar mndn extra, maar voor mij reden om het te laten zitten. Gezondheid & kosten gaat dezelfde onzinnige, kritiekloze kant op als landbouw & subsidies

Afscheid?

 Potentiële dode nummero zoveel. En niet de nieren, zoals de dorpsroddel me eerst wist te berichten. Weer een herseninfarct dan wel -bloeding. Weet niet of het qua invulling op hetzefde neerkomt. Weet wel, dat het hier naar mijn smaak iets veel meer dan gemiddeld voorkomt. Eerst niet meer kunnen praten en vervolgens geheel verlamd. Het komt me bekender voor dan me lief is.


 Nu afwachten wat gaat gebeuren. Straight naar gene zijde, een  bewegingsloze mmstatus quo of die hoopvolle beweging in vinger of teen en een paar jaar afzien in de daarvoor bestemde centra, in de hoop de verloren normaliteit geheel terug te winnen.

 Heerlijk op je eentje heeft het leven een stuk minder last van dit soort verstoringen. 'Sociaal zijn' schijnt iets te wezen, waar de mens waarde aan hecht. Ik weet het zo net nog niet. Misschien toch nog eenkeertje door mijn bagage ploegen??

Simpel

 De gisterige avond (Is dat Nederlands?) niet weten te herhalen. Geen zin in. Te uitgekakt. Toch bevestigde gisteren het koken achter eigen fornuis het scheppen van de gewenste huiselijks sfeer. Gemoedelijk, relaxt, bla bla. Een beetje klooien in de keuken. De wederzijdse dagen min of meer uitwisselen en meer. Kortom tijd om met dingen bezig te zijn, die hier nog massaal moeten gebeuren: zoeken, besluiten, aanschaffen.

 Bovendien de open deur ingetrapt, dat met weinig extra energie iets neergezet kan worden, dat in smaak en vormgeving alle 5 de restaurants in Agnita het nakijken geeft. Vanavond niet dus. Gewoon weer een prutje in La Prut.

Gesmeerd

 Rennen, rennen, rennen .... eindelijk zit ik. Het is niet helemaal de waarheid, maar zo voelt het wel aan en om het gevoel gaat het toch. Niet dan?

 Ergens na zessen wakker, half acht het bed uit, honden uitgelaten, was opgehangen, me twee koffie gegund, startproblemen (weer!) met de C5, Peugeot tot leven gewekt, getankt, dames ingeladen, uurtje rustig gereden, sanitaire noodstop bij het station in Sibiu, ruim een uur gepijnigd, me een stuk chocoladetaart met een latte macchiato gegund in het winkelcentrum, boodschappen gedaan, kattentransportmandje gekocht, rustig terug gereden zonder passagiers, heel Agnita gezien in mijn zoektocht naar een nwe accu, honden uitgelaten ..... en me op een Belgisch biertje getrakteerd. Nu de avond.

Bio

 Maandag. Een mooie dag om mishandeld te worden. Na een weekje weergerelateerde rust zometeen weer een bio-energetische pijniging. Mijn rug verheugd zich. En passent voor taxi spelen omdat iemand uit het dorp haar man in het ziekenhuis wil bezoeken. Gisteravond met klem gewezen op het feit dat ze er wel écht om tien uur moet zijn. Staat het mens zonet om negen uur aan de deur om te vragen of het écht tien uur moet zijn. "Da da da!" Niet zoals eerder voorgekomen, dat ze 10 minuten vroeg voor het omkleden en ik 20 minuten later nog stond te wachten. Wachten is al geen hobby van me en wachten op vreemde vrouwen al helemaal niet.

Aandachtsbehoefte

 Acht uur op, wat toch bijna gelijk staat aan uitslapen ware het niet, dat ik pas na twaalven in mijn nest lag, en bij vijven de knoopjes af. Iets met leeftijd en/of een beroerde conditie? Niet eten en een paar glazen witte wijn kan ik niet de schuld geven, maar zullen wel hun steentjes bijdragen. Het benutten van het lunchtijdstip wil, na mndn streven met wisselend succes, op dit moment weer niet lukken. Door de week zijn het Mariana's werkuren, die  dwarszitten omdat ze net na de lunch eindigen. Mariana maakt het niks uit, maar mijn lijf wordt niet gelukkig van een maaltijd om een uur of vier.

 De hoofdmaaltijd de avond inschuiven is het ook niet, omdat de avondinvulling nog steeds weinig verder komt dan vroeg het bed in kruipen. De dilemma's van het dagelijkse leven, maar niet heus. De oplossing is simpel maar niet sympathiek. Gewoon koken en apart eten. Vrees dat ik in deze iets meer aan mezelf dan aan de gewenste gezelligheid moet denken. Bovendien maakt die late maaltijd een fatsoenlijk middagprogramma onmogelijk en dat voor 4 van de vijf weekdagen. Ook verre van praktisch. Stomme werktijden. Stom ... werk.

 Maar goed, allemaal niet op vandaag van toepaasing en desondanks komt er ook vandaag niets van terecht. De routine, de vanzelfsprekendheid ontbreekt. Geen herinnerende regelmaat. En van mijn lijf als soort reminder hoef ik het niet te hebben. Da's een kwestie van kip en ei. Teveel warboel, teveel dingen die niet vanzelf gaan. Bijna alsof ik nog over het ademen na moet denken ook. Hoewel, nu we het daarover hebben .... ach, laat maar zitten ook.

Spontaan?

 De eerste was gedraaid. Was opgehangen en eerst afgehaald. Was opgevouwen. Nu verplaatsen en inruimen, maar dat doen we een andere keer. Wordt me anders te wasserig. Straks de tweede machine legen is meer dan genoeg. Dan nog het bed verschonen (had eerder gemogen) en misschien een eerste poging ondernemen tot het tackelen van de rommel in de slaapkamer. Maar hier neigt mijn enthousiasme naar de oude gewoonte om naar het manische over te hellen.

 Het mag vandaag, maar hoeft niet. Ik heb nog de hele week en langer ook, mocht het nodig zijn. Noodzakelijk is dat echter weer niet. Morgen een beetje het gras voor de voeten wegmaaien, is weer 'ns wat anders. Eén zo'n dag in de week, dat ik vlam, zou een welkome verademing zijn. Het kan niet anders, dan dat ik binnen een paar weken tijd ga overhouden.

 Het zou een welgevallige draai zijn, maar vooral maar niks pushen nu. Het is de tweede dag, dat ik gewoon gewoontjes bezig ben, zonder dat daar grote woorden, fysieke toestanden of dringende urgenties aan te pas zijn gekomen. Laat ik die bal zijn vrije loop gunnen, wie weet stimuleert het tot meer of tenminste continuïteit. Van het een naar het andere. Van de was naar de kleerkast en door naar het boekenrek, de Cd's, mijn eigen werktafel, kortom mijn ho(n)k.

Wassociaties

 Zondag, wasdag! Kijk dat is een beetje 'out off the box' denken. Ook natuurlijk voortborduren op de soep-met-griesballenzondagmiddagmaaltijd, kerkbezoek van moeders en begonnen als douchemomentje. En zowaar invulling gegeven aan deze onzondagse dagbesteding. Wasmachine draait. Twee uur en 28 mnuten rust cq tijd voor andere zaken. Zoals het op- en inruimen van de slaapkamer. Het zeuronderwerp voor de komende weken, naast de papierzooi op de tafel.

 Ondertussen toch stilgestaan bij het feit dat het alweer 5 weken geleden is, dat het leven van Marinana een ongewenste draai maakte. Afgelopen vrijdag was haar moeders verjaardag. Had ze geleefd, was ze 82 geworden. Er zijn een hoop mensen jonger gestorven. Een gegeven, waar Mariana geen oog voor heeft. Het blijft ook een plotse en weinig voorspelbare manier van vertrek. Eerst wat last van de rechterarm hebben, dan ineens alle ledematen niet meer kunnen gebruiken en vervolgens helemaal weg uit het leven. En dat alles in 3-4 dagen.

 Volgens mij geen éénduidige oorzaak en met verreikende consequenties, terwijl men nog zoekende was. Dan kun je wel naar dokters gaan wijzen, maar dat lost niks op. Zelfs niet als er werkelijk een schuldige aan te wijzen zou zijn. Wat volgens mij niet het geval is. Maar goed, Mariana heeft zich nog niet bij de feiten kunnen neerleggen. Ze zoekt en worstelt verder. Heeft ondertussen wel de draad van het normale dagelijkse bestaan opgepakt en sopt nu bijv. de diepvriezer schoon en ijsvrij. Op zich al knap genoeg.

Borrelpraat

 Op de koffie. Zeven uur, half acht. Huiswaarts bij twaalven. Ik zou dat toch gewoon 'op de borrel' noemen, maar ik had koffie kunnen krijgen, als ik gewild had, al werd begonnen met de keuken overhoop halen, om voor mij een droge rode wijn te vinden. Ongevraagd. Dat gaat zoals dat bij schoonmoeders gaat, als die weten dat je marsepeinen bokkepootjes lekker vind, krijg je die dingen bij ieder bezoek voor je neus gezet en weigeren zit d'r niet in.

 Niet dat de rode wijn een straf was. Glas water erbij en die koffie kon blijven zitten. Dat is me toch te Roemeens. Al ontbrak de cola, wat toch wel opvallend genoemd mag worden. De nootjes (2 soorten), chips, van die smakeloze stengels met sesamzaad, koekjes (5 soorten), taart (slechts 1 soort) en de onvermijdeijke pitten, dit keer pompoenpitten, voor het betere knoeiwerk. En het kletsen kon beginnen. Daar is het toch om te doen.

 De dames voeren het (hoogste) woord. De heren becommentariëren vanuit de kantlijn, bezig met andere zaken als telefoon, een doorgebrande lampenfitting, tweedehands auto's of pitten. De grote lijnen kan ik steeds beter volgen, niet in de laatste plaats, omdat het steeds dezelfde onderwerpen zijn, die de revue passeren aangevuld met wat recente gebeurtenissen.

Wasdag

 "Prachtige dag. Fris & fruitig. Wit op de grond en blauw in de lucht. Zonde om binnen te zitten vandaag"

 Dat was aan het begin  van de ochtend. Èn, geloof het of niet, de daad bij het woord gevoegd en niet enkel dat, het buiten zijn bovendien op een nuttige wijze ingevuld. Haast onvoorstelbaar dat het kan zonder eerst dagen aan oppeppen te moeten verspillen. Geeft het de burger moed of zet het de burger in zijn hemd? Zullen we het daar een andere keer over hebben?

 Wat telt, is, dat het vuil van de velgen van de zomerbanden is gespoten en die bezigheid me ertoe bracht de hoge drukspuit op de Citroën te richten. Gezien het stadium van vervuiling was water onder hoge druk maar half werk. Wonder boven wonder naar een emmer met sop gegrepen en gedaan wat al weken, mndn geleden gebeurd had kunnen zijn. Ik zal het niet over 'moeten' hebben. Niet dat het dan nu niet nodig zou zijn geweest.

 Het werk is hiermee voor 80% gebeurd. Ramen aan de binnenkant meegenomen. Scheelt zicht met de laagstaande winterzon. En de drempels van het vuil ontdaan wat meerijders er altijd weer op weten te krijgen. Ik snap niet dat mensen niet gewoon over die drempel heen stappen. Maar laat ik daar mijn woorden niet aan vuil maken. Nu zou ik deze week de energie moeten hebben om de lak in de was te zetten. Dan zou ik op 99% zitten. Een stofzuigerbeurt zou het dan naar perfectie tillen. Maar of dat gaat gebeuren....

Weekendbegin

 Poep ... daar is het weer zaterdag. Het zou me niks moeten uitmaken maar een ritme dat er decennia-lang via school en werk ingestampt is, krijg je niet 1,2,3 veranderd. Niet dat ik het al concreet geprobeerd heb. Wat zou dat opleveren? Ws een ander ritme Wat moet ik me daar bij voorstellen en wat zou daar het voordeel van zijn? Zondag blijft zondag, zelfs als de kerk allang uit beeld is verdwenen. Maandag blijf dus maandag. Etc. Het is meer de verbazing, dat de zaterdag nog steeds de functie van zaterdag vervult en die plek niet overgenomen is door de vrijdag of zelfs de donderdag en de zaterdag een onderdeel van zondag is geworden.

 Boodschappen kun je bijv. beter niet op zaterdag doen. Hier niet. Een groot deel van de winkels is 's middags gesloten. Wanneer je ook niet voor je boodschappen moet gaan is zondagmiddag. Maar dan voor de omgekeerde reden. Ik weet niet wat de mensen hebben, maar het lijkt erop alsof winkelen het familiebezoek van de zondagmiddag heeft verdrongen. In het winkelcentrum tenminste. Het centrum van de stad is dan uitgestorven.

 De zaterdag bij de zondag trekken zou de gelegenheid geven om er ff een nacht/2 dagen op uit te gaan, terwijl ik me nu in een stroom laat meenemen, die het voor mij aan noodzaak ontbeert. Maar zaterdag, dus. Zien hoe klassiek we 'm gaan invullen.

Uitloop

 De tafel nog een duw in de goede richting gegeven, maar helaas, helaas (maar niet serieus) moet ik er mee stoppen. Ik ben inmiddels zo kippig, dat de belichting bij het lezen een stevige duit in het zakje doet. En dat al vanaf het schemeren. Morgen verder, of zo. Nu de honden, voordat het domweg donker is. Daarna zien we weer verder.

 Nu, dus. Me tijdens het uitlaten van de honden betrappen op neurieën en iets wat zingen genoemd zou kunnen worden, is niet slecht. Moet de dag beter zijn geweest. dan ikzelf de indruk had. Me d'r met het lopen niet van afgemaakt. Twee meelopers. Beide zonder baas volgens mij. Maar de loopse tante is kortharig en dat is zelfs bij de beige-witte kleur stukken makkelijker in fatsoen te houden dan de lange haren van de ander. Zo'n totaal verklitte hond is geen gezicht en volgens mij is ie hooguit iets van een jaar.

 Ik ga het voor gezien houden voor vandaag. Ben weereens overdreven moe, zoals dat bij tijd en wijle blijft terugkeren. Het zal de week vol loze voornemens zijn geweest, die me leeggezogen heeft. Ff plat en dan zien, waar ik de avond mee doorkom. Klinkt een beetje lijdzaam, is niet zo, maar ben te lui om naar de juiste bewoording te zoeken. Morgen! Morgen doen we weer een dag.

Scheidslijnen

 Afhankelijk van de zaken waar je zelf mee bezig bent, valt het oog op bijpassende artikelen of vallen je parallellelen op, waar je anders overheen gelezen zou hebben. Van het artikel enkel kop en staart gelezen. De rest 'moet' nog. (Zie eerder) Maar een boekbespreking van een dame, die het moment aanhaalt, waarop je kind niet meer dat kind is waar je voor moet zorgen, en je dus zeeën met tijd aan andere zaken kunt besteden. Wat ga je doen? Hoe ga je je 'nieuwe' leven inrichten?

 Ik weet inmiddels, dat je voor dergelijke vragen geen kinderen nodig hebt, die het nest verlaten. Zoals gezegd moet ik het artikel nog doorwerken. Misschien leidt dat nog tot verdere bespiegelingen. Maar het brengt me weer bij die kinderen in mijn leven, die er nooit gekomen zijn. Had het gekund? O ja. Het is er gewoon niet van gekomen. Het had makkelijk anders kunnen lopen. Hoewel ik bij dit onderwerp altijd wel zoiets heb gehad, wat ik ook bij katten heb: ze zijn 1 hooguit 2 jaar hartstikke leuk, daarna vnl afwezig en soms zelfs vervelend, maar je heb toch nog een jaar of twintig voor ze te zorgen.

 Bij honden werkt dat anders, hoe vaak ze ook met kinderen worden vergeleken. Honden passen zich aan, luisteren, zijn trouw en hechten waarde aan jouw gezelschap. Allemaal eigenschappen die je bij kinderen (afhankelijk van de leeftijd) alleen met de nodige fantasie weet terug te vinden. Inzichten, die deels uit de tijd na de gepasseerde kinderkeuzemogelijkheid stammen. Ik ben kortom nog steeds niet rouwig om mijn kinderloosheid, al bespaart het me niet het geworstel op weg naar een nieuw leven

Omkatten

 De rust ontbreekt. Halverwege de krant het blad dichtgevouwen en huiswaarts getogen. Het begint vervelend te worden. Niet alleen als relaas. Ook gewoon feitelijk. Moet ik me werkelijk bij het nekvel pakken en dwingen om de rust te hebben dingen te doen, die ik graag zou willen doen? Toch een beetje te gek voor woorden. Dat je dat af en toe moet doen om de keuken schoon of de tafel opgeruimd te krijgen is toe daar aan toe. Maar bij het lezen van een krant ...?

 Wat maakt het uit of ik daar nu twee of vier uur mee bezig ben? Ik weet niet wat het is, maar het idee dat het artikel, waar ik aan wil beginnen, ws weer een half uur of meer gaat kosten, maakt op een gegeven moment. dat ik me niet meer de rust gun om te blijven zitten. Dan wil ik ineens weg of in elk geval stoppen met de krant zonder dat daar nou zoiets als een afspraak toe dwingt.

 Zou het beter werken als de tafel opgeruimd is? Ja, dat is, wat je dan wijst maakt. Maar na de tafel is er gegarandeerd iets anders dat het stokje overneemt. Dit is zo'n foute nonsens. Wordt tijd, dat ik dit mechanisme weet te ontzenuwen. Het is niet, dat de tafel opgeruimd moet zijn, aleer ik me mag overgeven aan zoiet als krantlezen. Het is omgekeerd. Als ik me niet de rust gun om die krant te lezen, krijgt de rommel op de tafel meer gewicht dan ie in feite heeft. Dat is de ronde-richting. Je mag niet pas als .... maar je neemt de mindere dingen eenvoudig mee, omdat je zo lekker bezig bent met al die leuke zaken. Het is kortom in mijn eigen belang om de leuke dingen de benodigde ruimte te geven.

Uitgedijd

 Het mechanisme, waar ik me inmiddels op betrap, is in feite iets wat ik jaren geleden bij mijn oudste zus heb zien gebeuren. Getrouwd, baan, huishouden. Geen enkel probleem, zelfs dat ze het laatste voor 99% in haar eentje moest doen. Een tijdje later zelfde situatie, maar met een halve baan. Nog steeds druk, druk, druk. En dat laatste bleef zo, toen ze helemaal stopte met werken en alle tijd had voor het huishouden (en 2 kinderen), wat ze in eerste instantie 'naast' haar fulltime baan deed. De vrijgekomen tijd werd naadloos opgeslokt door het bezig zijn met het huishouden. Letterlijk huishouden, want koken is nooit haar ding geweest en daar werd dus geen minuut meer aan besteed dan noodzakelijk.

 Waar zit 'm dat in? Meer dingen doen dan vooraf? Meer tijd aan de dingen besteden? Tempoverlaging? Had ik ze gehad, dan waren ze nu uitgevlogen, dus geen kinderen. Ik heb de luxe van géén werkend bestaan. Ok, een paar huisdieren, maar die verdrinken bepaald niet in mijn aandacht. Maar al met al kom ik tijd tekort om de dingen te doen in mijn leven, waar ik graag mijn tijd aan zou besteden. Muv dit blog. Hoe is het mogelijk? Hoe heb ik ooit 100 uur per week gedraaid, daarnaast mijn huis redelijk toonbaar, mijn kleding schoon en mijn sociale leven op orde gehouden?

 Tja, ongeoefend een marathon lopen, als je er jaren uit bent geweest gaat ook niet lukken. Alles kost oefening, regelmatige oefening en dus discipline, zelfs 'niksdoen', blijkbaar.

Miskleun

 Je had het bijna kunnen weten. Veronderstellen dat ergens niks tussen komt, is vragen om een stok tussen je spaken. Voor vanochtend is dat de minimal art van een nachtelijke viervoeter uitgevoerd in gele verf op de nwe bestrating. Dat wordt schrobben en vooral in de kelder waar het beest de pot met verf heeft omgegooid. Van die moderne, verantwoorde verf. Zg. wateroplosbaar. We gaan het zien. Maar eerst in alle rust mijn koffie.

 Geen aannemer vandaag, de hele week al niet, maar vandaag ook geen taxiverplichtingen. Dus, heerlijk als laatste het bed uit. Een paar keer aangenaam twijfelen. Een draai op rechts en nog een op links. Een blik op de foon en me tot niks verplicht voelen. Heerlijk. Zolang de honden hun kop houden, is dat probleemloos vol te houden. Toch maar niet gedaan. Acht uur eruit. Een uurtje meegepikt.

 Lekker stukje gelopen met de honden. Slechts 5 stuks vandaag. De piek van acht heb ik al een paar dagen niet meer gehaald. De loopsheid is over haar hoogtepunt heen. De lucht is niet meer kilometers in de omtrek zwanger van uitnodigende geilheid. Gauw geteld hebben 5 of 6 reuen hun geluk geprobeerd. Van wat ik aan verschillende types zelf heb gezien. Maar dat aantal kan rustig hoger liggen. In theorie zou een eventueel nest dus meerdere verwekkers kunnen hebben. Moet een bonte kermis opleveren als de uitkomst 6 of 8 pups wordt.

 Liever minder, want weer thuisloze honden. Waarvan er ongetwijfeld een paar het pup-zijn niet overleven, misschien een stel door mensen meegenomen wordt, mn de reuen, en de rest mag zien, dat ze hun weg vinden in de combinatie natuur en langsscheurende vierwielers.

Ingeklemd

 Ga ik de slag maken en pogen nog iets leesbaars in eenen en nullen te produceren? Ik denk het niet. Dat voelt aan alsof ik de dag uren terug wil zetten voor een herstart. Nee, dus. Morgenochtend weer. Geen taxi-activiteiten, gewoon een normale ochtend. In zoverre ik dat vooruit kan zien.

 De tijd stroomt deze week versneld door mijn handen. Als water, maar dan gesmeerd. De week is alweer bijna voorbij en er is weinig uit mijn handen gekomen. Weinig van de dingen die ik graag had zien gebeuren. Voor de rest een hoop, maar nietszeggend. Praktisch geklungel. Moetjes. Dwalende momenten.

 Blijf dubbel in het beleven, ondergaan en waarderen van mijn dagelijkse gang van zaken. Misschien zelfs wel dubbel in het dubbel-zijn. Me ergeren aan de tijd die verloren gaat aan dingen, die me niks zeggen of niet aanstaan en als ik dan iets doe uit het rijtje van mijn strevens is het ook weer niet goed, omdat dan de dingen, die op de een of andere manier iets moeterigs hebben, weer niet gedaan worden.

 Moe word ik daarvan. Moe van mezelf, door mezelf, met mezelf. Dan wil ik weer alles van me af kunnen schudden en uit mijn weg trappen. Dan voelt het als de hulk, die uit zijn kleren knalt. Dat tenminste wil, maar het niet helemaal lukt. Belemmeringen. Je zou toch denken, dat ik er geen last van zou moeten hebben.

Buren

 Huisje voor de gasten net af beginnen de buren te zeuren over erfafscheiding en bijbehorende afstanden. Nu is daar al van begin af aan onduidelijkheid over en heb ik al meerdere malen voorgesteld om iemand van het kadaster de boel te laten opmeten. Natuurlijk nooit gebeurd, want zo'n vaart zal het niet lopen, zoals bij alles wordt gedacht. En ook de aannemer was vrij makkelijk in het wegwuiven van op- en aanmerkingen, terwijl hij bij de andere buur, dus aan de kant van het hoofdhuis, de oversteek van het dak duidelijk kleiner heeft gemaakt dan op de binnenplaats. Die buren deden dus ws vervelend genoeg om problemen voor te zijn.

 Nu zien welke verhalen kloppen. Heeft de buurman (of zijn ouders) zich aan de regels gehouden en staat zijn huis netjes 30 of 50 cm van de perceelsgrens af of probeert hij zijn halve meter van ons perceeloppervlakt te claimen?? Het is geen makkelijke man, als ik het goed begrepen heb. Zo probeert hij ieder jaar weer zijn landbouwareaal te vergroten ten koste van de aanpalende percelen. Boeren ...

 Ik had gedacht, dat we pas bij het afrasteren van de tuin met hem te maken zouden krijgen. Daar zit hij over een behoorlijk lengte een meter in onze tuin voor zijn afwatering. En ook zijn perceel maakt naar achteren toe om de zoveel meter een meter meer in onze richting. Misschien correct, maar ik wil dat wel graag officieel her-bevestigd zien.

Tijdlek

 De vrouw des huizes naar haar werk gebracht, omdat haar auto in reparatie is vanwege een beschadiging door derden (natuurlijk zonder bericht achter te laten). Op de terugweg bedacht, dat een kop koffie buiten de deur misschien wel aardig zou zijn. Onvoorbereid, dus geen krant bij de hand en ook geen mini, gelukkig wel de telefoon in mijn zak. Genoeg registratie- en spelmogelijkheden.

 Wat zal het geweest zijn toen ik het café annex gokparadijs binnenstapte? Haf elf? Moet zoiets geweest zijn. Wat ik zekerder weet ik, is, dat het 12:13 was, toen ik weer in de auto huiswaarts zat en dacht "Oeps, da's laat." ipv "Hhhhmm, da was lekker.". De dagen vliegen op het moment voorbij en als je dan iets leuks doet, lijkt het me wel handig als je ervan geniet en niet met kanttekeningen achteraf bezig bent.

 Misschien was het ook wel de ergernis vanwege een nieuw geïnstalleerde App, die gewoon niet werkte en bovendien niet was, wat ik links en rechts op de besprekingen had gezien. Ergerlijk. Uiteindelijk het ding er weer af gegooid. Was dan wel gratis maar kost je tijd en levert enkel irritatie op. Mn die tijd vanwege dat vliegen en zo. Misschien iets meer relaxen?

Oprispingen_02

12/08/16 Reizen met zijn tweeën heeft als grote voordeel, dat je niet naast een onbekende komt te zitten.

27/08 Zestig. Dat is een leeftijd, die ik alleen van ooms en tantes ken. 

Hinten

 Apart om bij minus-temperaturen zomerse berichten uit de wolk te trekken. Maar beter dat, dan wat ik gisteren al constateerde, dat in de afgelopen mndn eigenlijk geen mm vooruitgang is geboekt in de zaken, waar ik tegenaan hik. De inrichting van het huis, de regelmaat cq het juiste levensritme, het schiet voor een meter op.

 Ipv één dag per week waarin de boel een stevige zet in de goeie richting krijgt, moet ik die momenten verspreidt over mndn zoeken. En nee, in de tussentijd zit ik niet uit mijn neus te eten, maar toch is dit niet wat het zou moeten en al helemaal niet wat het zou kunnen zijn. Maar laat ik niet te hard voor mezelf zijn. De afgelopen dagen zijn meer vrgtekens gerezen en gisteravond was er weer zo een.

 Deed ik een paar jaar geleden alles vooral zelf, stap ik tegenwoordig bij gratie Gods zonder personeel uit mijn bed. Bij wijze van spreken. Ik ben in het doen cq uitbesteden van zaken van het ene uiterste naar het andere doorgeschoten. En ws niet alleen op dit terrein. Het wordt tijd om alles eens goed te herbezien. Laat ik daar, en niet alleen voor dat, deze winter eens in alle rust bedenktijd vrij maken.

Pitloos

 Qua levendigheid is het de laatste dagen wurgen op het blog. Wat mist is Sex, Drugs and Rock 'n Roll. Helaas! Dertig jaar geleden had ik daar al zo mijn vraagtekens bij. Maar, het moet gezegd zijn, ik dacht er toen nog weleens over na. Dat doe ik nu niet meer, behalve op momenten als deze. En dus als waarnemer en niet als degene die het toepast en ondergaat.

 Opzwepende muziek, een paar lijntjes coke en vrijtoegankelijk vrouwelijk schoon, dat zich voor jou in het zweet werkt. Ik weet niet, waar het vandaan komt, maar ik voel een neiging om me om te draaien en heerlijk verder te slapen. Jammergenoeg lig ik niet in bed.

Biossloop

 Ik kan het nog steeds! Dingen zien, waarvan je weet, dat ze er niet zijn. En natuurlijk weer in combinatie met de dood. Een projectie van bloemen, bloed en kruisen. Netjes op de buitenmuur met ramen, bewegend van rechts naar links. Wakker en serieus maar zonder paniek overwegend of ik nu nog leef en of dit de dood is. Je zult je er maar op betrappen.

 Ben je eerst en vooral bezig met het checken aan welke zijde van het leven en werkelijkheid je staat, om vervolgens voorzichtig na te gaan of alles nog op het gewenste rijtje staat. Niet voor lange tijd. Gelukkig ging het snel weer in slaap en nog gelukkiger in de normale versie en niet de eeuwige.

 En dan 's ochtends wakker worden alsof je de hele nacht besteed hebt aan het trainen van je conditie. Afgepeigerd. Dan is het prettig dan je vanalles moet (ja, vies woord, maar toch) en geen tijd hebt om bij de moeheid stil te staan. Daar is pas aan het eind van de middag tijd voor en dan zit je prompt bijna rechtop te slapen. Op mijn 25ste ging ik dan gewoon plat en was nergens mee bezig en nu denk ik: "Gut, oud worden is ook niet alles."

Oprispingen

16/07/16 De dood zit weer op mijn schoot. Vermoeiend gezelschap. Een schaduw die geen zon behoeft

17/07/16 Dingen als tuin en keuken zijn net zo afwezig als ze aanwezig zijn.

17/07/16 Niksdoen is niet gelijk aan ontspannen en rennen niet aan stress of spanning.

17/07/16 Op het wecken van de augurken na werkelijk geen een zinnige dan wel constructieve fuck gedaan. Erg? Het erge is, dat ik nog steeds de neiging heb, dat erg te vinden.

21/07/16 Ik vraag me af of ik het me ooit ga gunnen om achterover te leunen en mezelf te bekennen, dat ik ben, waar ik wil(de) wezen.

22/07/16 Het zelfbeeld wringt een beetje, als je de jonge mensen ziet, waarvan je weet, dat je er niet meer bijhoort en de oudere generatie, waar je je geen deel van voelt.

Klem

 Nu we het toch over de oude getrouwe buurhond hebben, Die beste, helemaal  niet zo oude jongen, want een reu, had eergisteren niet zo'n best begin van de dag. Hij is een slagje kleiner dan de mijne, vuilwit, halflang haar, gekruld, deels in lange klitten en loopt al mndn samen met een kleine Keeshondachtige met mij en mijn honden mee. De laatste weken kwam daar een soort kruising tussen een Labrador en een Duitse staande korthaar bij, crême-kleurig, nieuwsgierig, teef en naar al snel bleek loops.

 Itt de andere twee leek de nieuweling geen eigenaar te hebben. Sliep in het veld en wachtte al gauw iedere ochtend en avond op onze komst. Naarmate de loopsheid vorderde verschenen meer mannen ten tonele o.a. een schaapskuddehond, herkenbaar aan de ketting om zijn nek met daaraan een stok van 20-25 cm (Ik moet eens vragen waarom dat is.), beetje het formaat van de buurhond maar gedrongener van bouw, halflangharig, deels roodbruin. Met hem trok de dame meer en meer op en was niet altijd meer aanwezig.

 Tot eergisterochtend. Bij terugkomst kwamen we het stelletje tegen. Het kwam uit het dorp vandaan en een meter of 100 daarachter de buurhond. De dame liep mee de binnenplaats op, at wat, iets wat ze al vaker had gedaan, en liep weer weg. Ik naar binnen en bezig met de dingen, die je zo doet na een ochtendwandeling en het viel me op, dat er wel erg veel lawaai van de straatkant kwam. Het klonk naar een hondengevecht. En dat was het, maar in een heel speciale setting.

 De buurhond had blijkbaar kans gezien om de dame te bespringen en werd nu door haar begeleider stevig te pakken genomen, terwijl hij op zijn rug lag èn nog vastzat in de teef. Die laatste beet ook van zich af, maar probeerde ook weg te lopen en sleepte daarmee de buurhond achter zich aan. En niet een paar meter maar tientallen meters over straat en greppel in-greppel uit, waarbij de hond steeds weer aangevallen werd door de roodbruine reu. Het beest was inmiddels meer zwart dan vuilwit. De afloop is me ontgaan. De volgende dag liep de buurhond gewoon weer mee alsof niks aan het handje was geweest. Hoop dat het het waard was.

Kerstsfeer

 Feeëriek beeld bij het uitlaten van de honden, Vijf uur of misschien een kwartier later. Het schemermoment van de snel vallende duisternis. De wandeling brengt me op dit tijdstip nauwelijks een kilometer van het dorp. De sneeuwbedekking zorgt voor beter zicht, de temperatuur verleidt echter niet tot lang buiten blijven.

 Ik liep met mijn beide honden, een ouwe getrouwe buurhond en een nieuw, langharig verrastat 'tuig'. De beide buitenstaanders blijven dicht in mijn buurt vanwege de brokken, die ze verwachten. De mijne slenteren met gevulde maag een eind achter me aan. Is wel eens anders geweest. Ik hoef geen dagen meer te wachten op hun terugkomst, maar kijk zo af en toe om waar ze blijven.

 Zo ook bijna op het verste punt van de avondwandeling. Behalve twee zwarte vlekken snuffelend in de sneeuw, had ik een prachtig plaatje voor ogen. Het oranje licht van de straatverlichting gaf de besneeuwde daken van de enigszins tussen de heuvels verscholen eerste huizen van het dorp iets kerstplaatjesachtigs. Sfeervol, perfekt passend in de tijd. Echt winter. Heerlijk! Op onwillige accu's na dan.

Mauwtjes

 Heavy inzichten en een glas rode wijn over zorgvuldig geordende papieren. Het maakt een mens niet vrolijk. Verbaasd me dat ik best redelijk heb geslapen vannacht. Niet dat ik fluitend naast mijn bed stapte vanochtend. Had ik dat wel gedaan, dat was me dat fluiten niet veel later weer vergaan.

 Handig al die controle- en preventietoestanden in de auto, zo ook wat Citorën de Eco-modus noemt, maar als de auto er helemaal niet meer door wil starten, klopt er volgens mij van de accubescherming iets niet. Of het is een ander onderdeel dat problemen maakt. Kan natuurlijk ook. Ik heb me nooit verdiept in dat deel van mijn leven en zou dat eigenlijk ook wel willen houden zo. Tenminste met de kar waar de grote trajecten mee gereden worden. Het onderhoud van het oudje schuif ik nog voor me uit, maar ik moet òf een goede garage vinden òf na de winter zelf aan de slag. Een garage/monteur die begrijpt dat ook klein minder functionele manco's ontzettend kunnen storen. Mijn poging afgelopen zomer heeft zich wat dat deel betreft er met een Jantje-van-Leiden vanaf gemaakt.

 Maar ik dwaal (weer) af. Met startkabels en hulp van de Peugeot wilde het ook al niet, wat het verhaal alleen maar vreemder maakt. Voorlopig aan de oplader gehangen. Ik zie hier niet zosnel iemand langskomen, dus hoe gemankeerd de wagen ook mag zijn, hij moet minimaal naar Agnita kunnen rijden en het liefst naar Sibiu. Bovendien wilde ik eigenlijk de winterbanden erop laten leggen. Ook daarvoor moet ie wel in de wielen.

Bijkomstig

 Je zult schoonmaken maar als 'hobby' hebben. Nog voor je 's ochtends goed en wel wakker bent, zelfs nog zonder koffie en al met de bezem door het huis manoeuvreren. Hier mag soms best wat vaker schoongemaakt worden. Zeker met al dat bouwstof. Het punt met schoonmaken is alleen, dat hoe vaker je het doet, hoe sneller het weer nodig lijkt. Het is een noodzakelijk kwaad en je doet er goed aan een soort evenwicht te vinden tussen de huiselijke vervuiling en de tijd en energie, die je in de daarvoor noodzakelijke tegenkrachten steekt. Zou ik een perfekt huis willen hebben, huur ik wel een schoonmaakster in. De kans, dat ik dat doe, is klein. Een schoonmaakster is nog erger dan een niet zo geheel schoon huis. Dus, daar zoek ik geen vrouw voor en laat staan, dat ik met zo iemand een echtelijke band aan zou gaan. Dit puntje stond niet op mijn checklist, geloof ik. Hoe noemen Amerikanen dat ook weer? Collateral damage, toch?

Opklaren

 Bezig -eindelijk- met het begin van het leeg trekken van de wolk, word ik vijf mndn later niet echt vrolijk van het geschrevene. Er is een hoop gedaan en toch is het in feite zo'n beetje hetzelfde gebleven. Dezelfde ergernissen, voornemens, manco's, wensen, etc. Per saldo maakt het geen f*ck uit of dat gastenhuis nu eindelijk af is, de vloerverwarming in de tuinkamer ligt en we eindelijk onder eigen dak kunnen slapen. Kwalijk.

 Goed dat het binnenkort (minimaal) winterstop is. Tijd voor een pas op de plaats en bezinning op de kernwaardes van het streven/leven op deze plek. Het huis is een eigen leven gaan leiden. Alsof we er nog een heel leven met nageslacht, kleinkinderen en de hele verdere rambam in (moeten) gaan beleven. Misschien zijn wat accenten aan verschuiven toe.

 Mijn wens naar een nieuw leven was vooral klein en 'slow' bedoeld. Huisje, tuin, geen speciale wensen: bestaan! En klein is het huis qua afmeting zeker, maar daar houdt de parallel ook op. Ik weet niet precies hoe het zit en renoveren is altijd duurder, maar de twee nieuwbouwen zijn we volgens mij inmddels gepasseerd. En was het nou alleen het huis ....het gaat ook mis met de krant, de boeken, het terras, tuinieren en een beetje klussen. Ja, tijd dat het leven terugkomt in eigen hand en de gewenste vorm de ruimte krijgt ipv achter de feiten aan te lopen.

Bedorven?

 We wringen ons door de dag heen. Geen lichtvoetige danspasjes terwijl ik van de ene kant van het aaanrecht naar het andere eind beweeg. Het zijn trage, aarzelende passen. Bij een misstap donder ik honderden meters naar beneden in een kolkende magma massa. Jammer dat de temperatuur van het aardbinnenste niet reikt tot aan de keukenvloer, zou mijn voeten goed doen.

 Zouden het de koude voeten zijn, die naast ander ongemak ook de verkeerde richting geven aan mijn gedachten? Snap anders de link niet tussen de afwas en de dood. Nu is die laatste een regelrechte omnivoor als het gaat om de momenten, die zijn voorkeur genieten. 's Avonds, 's nachts, bij het ontbijt of samen met mij in Sibiu. Eigenlijk overal, kan me alleen z'n aanwezigheid bij de afwas niet herinneren. Dat was de plek waar het terugdringen van de intrigant normaliter het eerste houvast vond. Hup, koest en in je hok. Dat zou ik graag zo willen houden.

 Vandaag is het 'm ook niet geluk tot op de voorgrond te dringen, maar hij was er wel. Kwam er zelfs aan ipv er reeds te zijn om weggejaagd te worden. Ongewenste ontwikkeling en geheel misplaatst. Eindelijk schoon en opgeruimd is het bedoeld voor leven in de brouwerij. Het enige stukje dood, dat er getolereerd wordt is het vlees en dat lang niet elke dag.

Week 46

 Nog twee weken voor het begin van de Kersttijd, nog zes tot het einde van het jaar. Frisse ochtend. Iets van 15 cm sneeuw is er gisteren gevallen. Vroege start van de winter, als ik de oude betjes van het dorp mag geloven. Volgens mij is die sneeuw niet zo raar, maar wie ben ik. Misschien dat de hoeveelheid verbazing wekt, dat zou kunnen, maar vorig jaar heeft het zeker een paar keer gesneeuwd, voordat de temperatuur eind december steil naar beneden dook en het echt winter werd.

 Goed idee om de winterbanden volgend jaar iets eerder in de planning te zetten. Of, beter, om de planning werkelijk uit te voeren. Het voornemen was er ruim voor 1 november maar het heeft niet tot concrete gevolgen geleid.

 Wat gaan we vandaag, deze week eens doen? Geen masochistisch begin deze keer. Jammer, maar helaas. Het lijkt me niet verstandig om een glibber- en glijrisico te nemen alleen voor mijn rug. Verder met de activiteiten binnenshuis, dus. Puntjes op de 'i' in de keuken, de tafel is nog steeds een puinhoop en ook de badkamer herstelt zich niet vanzelf. Maar eerst het meest afschuwelijke deel: de administratie, voor de aanmaningen of erger op de mat vallen. Nooit een voorstander geweest van automatisch betalen, maar toch gewend geraakt aan de verdwenen noodzaak om betalingsdata in de gaten te houden. Mens, mens.

Verwarmen

 De sneeuw dwingt tot huiselijkheid. Buiten valt weinig te doen. Hooguit een stevige wandeling, hoewel de straffe wind daar niet toe uitnodigt. De openhaard dus. In een nog steeds kale ruimte. Sinds een week is de afscheiding klaar van de plek waar de trap naar beneden moet komen. En natuurlijk ligt de vloerverwarming er èn werkt ie. Geen koude meer, al kan het Mariana niet warm genoeg zijn.

 Je zou verwachten dat mensen, die winters kennen van -25 en meer, tegen een stootje extra kunnen vergeleken met de watjes uit de Europese kuststreken. Maar dat is mooi niet zo. Zo snel de temperatuur onder de 15 graden zakt, loopt hier iedereen erbij alsof het midwinter is. Midwinter lopen ze dan nog steeds een beetje in dezelfde combi qua kleren rond. Dat dan vreemd genoeg wel weer.

 Je ziet schoorstenen vroeg roken en bij mensen thuis komen is alsof je aangekleed een sauna binnenstapt. Nu weet ik, dat ik kouder leef dan de gemiddelde mens. En me daar in de laatste jaren Frankrijk nog verder in afgehard heb, maar toch. De bikini is niet om in de winter mee binnenshuis te paraderen, maar voor gebruik op het strand in de zomermndn. Truien zijn gemaakt voor de winter en niet alleen voor buiten.

Geleend

 Mooi stukje:

 "Het is nacht en ik kan niet slapen. Ik heb er vrede mee. Ik word door niets gekweld. Ik lig in een bed van stilte. Er gaat niets in mij om. Ik staar een beetje naar het plafond. Dan: in het huis dat mij omringt, kraakt iets. Een opstandige traptree? Een verveelde vloerplank? Het huis heeft zijn eigen nachtelijk leven. Ik zie het huis niet als een ding, maar als een wezen. (....) Het huis heeft een ziel.

 Het kraken heeft mijn stilte verstoord. Het is alsof het huis mij gewaarschuwd heeft. Dat er niets in je omgaat is gevaarlijk. Zak niet weg in onbetrokkenheid bij het leven. Verhinder je geest je te verlaten. Wees de dood te slim af.

 Dank je, huis. Je hebt iets ontdekt, dat ik zelf niet wist. Mijn stilte was een verlangen naar de eeuwige stilte, die de dood is. Dat kan ik niet gebruiken, want ik heb nog veel te doen. Ik moet me nog door het leven heen redderen. Degene die ik lief heb beminnen, gedichten schrijven. Kiezen tussen niets of alles als zoete koek aannemen.

 Laatst dacht ik: als ik eens ophoud met schrijven? Heb ik niet genoeg geschreven? Er was niets verongelijkts in mijn toon. Ik besefte, dat ik mezelf aan het treiteren was. Ik zal tot mijn laatste adem doorschrijven. Het is het beste afweermiddel tegen het ontslapen."

(Column Remco Campert, VK, 13 november 2016)

Toegankelijk

 Koud en nat. Ieder apart is al onprettig. De combi helemaal. De eerst tintelende handen als extraatje. Het werd me niet makkelijk gemaakt. Maar inmiddels is uit de sneeuw weggezet wat er niet hoort, mijn onrust wat gezakt en de glühwijn op.

 Helaas kan ik de schuur niet afsluiten, zoals het zou moeten. Het is me gelukt om de grote poort te sluiten. Kwaad maken geeft ongekende krachten. Maar de deur, die in de poort hoort, kan ik niet vinden. Ook het verlengde deel rechts kan ik niet sluiten. Het sloophout steek te ver naar buiten en de helft van de dubbele (garage)deur is gesloopt ipv geopend. Zo ontbreken ook een paar planken in de houten buitenmuur, die na het slopen nooit zijn teruggezet. De wind heeft kortom nog vrijspel en dat eigenlijk niet eens nodig, want hij waait werkelijk recht de schuur in. Zelfs met alle mogelijke deuren en poorten gesloten zou de stuifsneeuw door de kieren en onder de pannen door naar binnen waaien.

 Maar soit. De aannemer de oren gewassen, maar hem tegelijktijd van zijn plan afgehouden om te komen helpen. Zou onze inmiddels best aardige 'relatie' geen goed hebben gedaan. Nu tijd om van de zondagmiddag te genieten.

 De sneeuw drukt ons met de neus op het feit, dat het achterste deel van het huis, de tuinkamer, nog steeds niet binnendoor is te bereiken. Voor het moment de trap naar de zolder verplaatst naar waar de vaste trap naar beneden moet komen. Handig ivm het opstarten en bijhouden van de tegelkachel. Winter. Je zag 'm aankomen en liet je alsnog verrassen.

Deathzone

 Beter om ff uit mijn buurt te blijven. Wat een gekut dankzij een stelletjes klungelaars. Werkelijk alles is nat. Fitness apparatuur, dure machinerie, parkethout, vloerdelen, brandhout, maar dat is het minste, gereedschap en plasticzeilen, genoeg om de hele schuur te bedekken maar nu opgevouwen. Alles, alles, werkelijk alles en het is ook de tijd van het jaar, waarin het zo lekker droogt. Mensen en vooral het gemakzuchtige soort, ik kan ze schieten en al helemaal, als ik dankzij die klojos weer de lul ben.

 Ik neem nog maar een glaasje. Niet dat ik me op moet warmen. Ik kook van binnen. Maar wie weet kalmeert het de boel een beetje terug in het correcte perspectief. Het zal ook helpen, als de wereld vanmiddag enige terughoudendheid aan de dag weet te leggen. Geen zeurende honden, geen jonge katjes die voor brokkenpiloot spelen, geen Marianaëske missers, niet nog meer ellende ontdekken dan reeds geregistreerd en geen geëmmer bij de F1. Met een beetje geluk weet ik me dan zonder hartaanval door de zondagmiddag te loodsen.

Stimulans

 Wat gaan we doen? Peptalk vooraf of mopperen achteraf? Kaboutertjes werken niet op zondag net zo als ze dat ook de rest van de week niet doen. Er is maar één iemand, die vandaag het verschil kan maken tusen 'slecht' en 'beter'. Helaas ben ik dat zelf. (Diepe zucht)

 Ik kan me een Irish coffee in het vooruitzicht stellen. Zou dat werken? Gisteren de vereiste ingrediënten met dat doel gekocht. Maar meer met het oog op ergens de komende dagen, niet als smeergeld voor een ongewenste zondagsactiviteit. Bovendien, het weer neigt meer naar een Glühwein-behoefte, dan naar een gedrogeerde koffie. Whisky kan bij gebrek aan rum ook best in de warme wijn.

 Laat ik met de voorbereidingen voor de wijnstimulans beginnen. Aan heen en weer lopen in door de wind opgejaagde sneeuwvlokjes ben ik mentaal nog niet toe.

Slonzig

 Wit! Sneeuw. Daar was niet op gerekend en niet alleen door mij als buitenstaander niet maar ook door de toch al slecht opruimende werklui. Alle materialen en gereedschappen, waaronder ook de mijne, liggen open en bloot nat te wezen van de stuifsneeuw of zijn domweg bedolven. De spullen die in de schuur staan droog te wezen, omdat er elder (nog) geen plek was, zijn inmiddels ook nat en bedekt met een laagje poedersneeuw vanwege een niet gesloten deur. Een handeling waar je minstens twee en liefst drie niet zwak uitgevoerd mannen voor nodig hebt. Balen.

 In de benen moeten.omdat anderen niet gedaan hebben wat wel had gemoeten, en dan ook nog bij zoiets onaantrekkelijks als opruimen. Er bestaan plezierigere tijdsbestedingen voor een zondag. Helaas weinig keuze. Het ziet er niet naar uit, dat het bij 5 cm blijft. Bovendien is gereedschap en nattigheid een beroerde combinatie. Maakt niet uit of het een kniptang of een nieuwe cirkelzaag op een standaard is. Gereedschap delen heeft altijd tot gevolg, dat er niet de geenste zorg aan wordt besteed en bij bouwvakkers kun je het helemaal vergeten.

 Het matriaalgebruik is minstens zo beroerd. Cement en aanverwant spul wordt binnengelegd, de rest, en mn wat teveel is besteld, verliest binnen zeer korte tijd zijn gebruikswaarde, wordt voor oneigenlijke doelen ingezet of verpietert omdat het rondslingert en wordt vergeten. Het zal niet om duizende euro's gaan, maar een paar 100 zijn het alleen dit jaar zeker al. En iets ervan zeggen, daar ben ik mee gestopt. Ooit moeten constateren, dat ik niet geschikt was voor het vak leraar, en voor kleuterleidster ben ik dat absoluut niet.

Feestelijk

 In Sibiu werd druk getimmerd aan de hutjes voor de kerstmarkt. Dezelfde hutjes worden ook voor andere gelegenheden gebruikt, wat voor mij wel afbreuk doet aan het effect. Met de Kerstmarkt zijn het er meer, dat wel. De hele Piata Mare staat er vol mee. Nog net plek voor een gigantische dennenboom en wat groter uitgevallen eettenten. Alles (straks) overdekt met een zee van lichtjes, die als het dekzeil van een circustent hangen vanaf een centrale mast en op de een of ander manier rondom in de hoogte worden gehouden. Heb daar verder niet opgelet. Wel naar de hoogwerker zitten kijken, van waaruit de kerstverlichting aan de dakgoten van de huizen rondom het plein bevestigd werd.

 Op dat plein is het door het jaar heen gezien een voortdurend opbouwen en afbreken van hutjes, feesttenten, muziekpodia, kinderattracties, etc. Mocht je er wonen, is je weinig rust gegund. Misschien is het wel een kapstok, waaraan je het moment van het jaar kunt bepalen. Muziekfestival. Filmfestival, Oktoberfeest, Rally, ga zo maar door.

 Straks nog de uitzonderlijk kitscherige verlichtingsbogen in de enig echte winkelstraat en dan is het alleen wachten op sneeuw en kou. Dat hoort er wel bij. Glühwein. Lebkuchen. Ademwolken. Maar voordat de ijspegels aan de snor hangen ergens binnen in een oververhitte ruimte de passanten laten passeren. Een of twee avonden en dan is het weer genoeg geweest voor een jaar.

Stadwaarts

 Voelt bijna als een afstraffing. Acht uur 's avonds en nog geen enkel geregistreerde pageview op het blog vandaag. Nee, ook geen bijdrage van mijn kant, dat klopt. Nauwelijks tijd genomen voor een koffie of twee. Dan ook nog creatief willen zijn, is teveel gevraagd.

 Net na negenen ging het richting Sibiu. De ijzel deed me ff twijfelen, maar die bleek op z'n retour. Een papier voor de feestelijkheden van de jaarwisseling inleveren en op jacht naar geschikte, dus zwarte kleding voor Mariana. Een heel jaar met twee jurken gaat niet lukken is de overtuiging en ik kan me daar iets bij voorstellen, als je gewend bent minimaal eenmaal per dag in andere kleren te stappen, zelfs als je een hekel aan de kleur hebt.

 Meer dan een sjaal heeft het niet opgeleverd. Verbaasd me niks. Winkels vernieuwen hun aanbod niet 1x in de veertien dagen, maar doen volgens mij iets met seizoenen. En waar we naar binnen liepen, waren we dus een paar weken geleden al geweest. Zal iets met vrouweljke logica te maken hebben. Ja, die combi heeft iets tegenstrijdigs, maar dat is dus direct ook de kern, waarop mijn begrip stukloopt. Me vandaag niet mee bezig proberen te houden.

 Na de lunch en wat gisteren vergeten boodschappen ging het eind van de middag retour platteland. Half vijf en voordat we driekwartier later voor onze poort parkeerden was het donker. Korte, snelle dagen. Oppassen geblazen, dat je niet alweer naar bed 'moet' als je net goed en wel wakker bent.

Doorstart?

 De laatste rommel in de keuken is er niet meer van gekomen. Daarvoor zijn wel de contouren opnieuw zichtbaar van de mooie keuken, zoals ie bij de realisatie bedoeld was. Er doet kortom iets deugd. Hoi, hoi, hiep hoera. Een teken van hernieuwd leven. De eerste beweging ter ontkenning van een definitief coma?? Zo erg was het toch niet, of heb ik iets gemist? Iets wat wel vaker wil voorkomen, als je er niet helemaal meer bij bent.

 Ben ik zo diep gegaan? Heb niet het idee. Dat ik de teugels kwijt was, ontken ik niet. Wil ook niet beweren, dat nu alles weer onder controle is, maar actieve sturing lijkt mogelijk. Het is prettig om te merken, dat ondanks de moeite, die het kost, en de niet te ontkennen interne tegenwerking toch beweging mogelijk is in de gewenste richting.

 Nog een paar van die worstelingen en ineens schiet ik dan uit die kauwgumzooi, waar ik nu al jaren op de een of andere manier in vast geplakt blijf zitten. Dat is tenminste het beeld, dat ik heb. Ergens moet die befaamde bal een momentum weten op te leveren, die zijn eigen voortbeweging in stand weet te houden, zonder dat ik steeds weer mijn schouders er onder hoef te zetten. En dan nog snelheid maken ook. Lijkt me heerlijk.

Buitenaards?

 De rust legt het in de loop van de middag af. Waar tegen? Tegen de drukte die derden in mijn leven veroorzaken met stommigheden en ander ongewenst gedoe. Bouwvakkers die weereens denken, dat ze weten hoe het moet zonder mij iets te vragen. Een automobilist, die eerst vol in de rem gaat en dan pas zijn richtinaanwijzer laat oplichten. Maar vooral toch Mariana's mantra "Ik heb geen idee. Weet ik niet. Is me ontgaan." bij de zoveelste simpele vraag, wat geleid heeft tot het overduidelijk verkeerde resultaat. En dat kan alles, echt alles zijn. De onvindbare sleutel. De stront aan de schoenen waarmee ze door het huis loopt. Een kat waar die niet hoort. Een afspraak die vergeten wordt. Een bericht dat nooit verzonden is. Een telefoon die ineens niet meer werkt of barsten vertoont. Etc. Etc. en etc-etc. En dat heeft niks met het recente sterfgeval te maken, is er hooguit een graadje erger door geworden. Een zeldzame chaoot. En volgens mij heeft ze er helemaal geen last van. Iets wat ik van mijzelf niet kan zeggen. Niet in de laatste plaats, omdat ik op de een of andere manier altijd bij de warboel ben of wordt betrokken. Van "Weet jij waar mijn telefoon is?" t/m ergens staan wachten, waar het bij nader, maar niet gedeeld inzien niet nodig is.

 Nee, dit is geen klagen maar 'geïrriteerde verwondering'. Het begint langzaam door te dringen, dat het geen vergissingen zijn, maar dat wat ik me niet voor kan stellen weldegelijk werkelijkheid is. Zo kunnen mensen dus door het leven struikelen, d'r zelf nauwelijks last van ondervinden en door de jaren heen een vorm ontwikkeld hebben, die door de direct omringende, bekende buitenwereld zonder grote problemen wordt geaccepteerd. Soort van "Ooooo, dat is Mariana." Misschien denken mensen ook zo over mij, maar dan in elk geval niet, omdat ik chaotisch ben ...

Uitstapje

 Sibiu, dus. Het aangename met het nuttige verenigen. Lekker stuk rijden, genieten van de zon en het uitzicht op de toppen van de Karpaten, ff er tussenuit en wat kleine manco's in de voorraad aanvullen. De parketmeneer was zo netjes om zijn wegblijven te melden, waardoor ik na het schoonmaken van de kookplaten de handdoek op het aanrecht kon gooien. Weekend! Vier-en-een-halve dag ploeteren lijkt me zat voor iemand, die zich voorgenomen heeft zijn leven niet (meer) te vullen met verplichtingen.

 Chocoladetaart, verse jus en natuurlijk een Latte Macchiato. Maar vooral toch niks hoeven, althans dat gevoel hebben, mensen kijken en de tijd schuldloos laten verstrijken. Straks in de middagzon langs de terrassen in de binnenstad slenteren, ergens neerploffen voor nog een koffie of iets anders. Misschien een winkel induiken. Aan de borrel. Een maaltijd bij de Portugees en dan ergens in bed duiken, liefst Casa Luxembourg of Continental Forum.

 Zo schuift de werkelijkheid het droomgebied binnen. Wat heb ik toch met dat "vooral toch geen verplichtingen". Dat was er niet toen aan het Frankrijk-avontuur werd begonnen. Over verplichtingen gesproken ... En dan de honden. Is nou ook niet iets, wat je zomaar aan de kant kunt schuiven. Moet wel bekennen, dat de kennel in de laatste jaren af en toe meer was dan een uitkomst. Maar toen zat de worm al in de appel.

Ochtendtwijfel

 De regen is uit de lucht. Alles weer goed wit vanochtend. Zien wat het voor de dag gaat betekenen. De laatste ruk in/aan de keuken geven? Het idee weet geen enthousiasme op te wekken. Had me voor vandaag andere zaken bedacht en ook dat de keuken aan de kant zou zijn. Nu is de plek meer dan 100% vooruitgegaan. Het zijn de laatste puntjes, de eindsprint waarbij ik het vaak al voor gezien houd. Het voegt weinig meer toe.

 Maar wat weegt zwaarder? Vandaag ff doorzetten en die echte punt zetten (relatief, maar toch) of volgende week beginnen met afmaken wat ik nu laat liggen? Ooit hoopte ik dan nog, dat ik het laatste restje in het weekend zou wegwerken, maar dat is zo'n theoretisch gegeven, daar ben ik inmiddels te oud voor.

 Ik ga het aan de dag overlaten. Zien wat gaat gebeuren. Straks eerst de parket- en trapmeneer voor de tuinkamer. Dan zou een soort huiselijke rust over me neergedaald kunnen zijn en ik me verder buigen over de keuken of de onrust trekt het initiatief naar zich toe en drijft me het dorp uit. We gaan het zien, eigenlijk nieteens zo'n onprettig gegeven.

Vliegensvlug

 Wat zou ik nu eens gaan doen ipv weer een stelletje woorden tot een blog bijeen vegen? Een boek ter hand nemen? Geloof niet dat mijn boekbehoefte dieper gaat dan de omslag. De restanten van mijn internetactiviteiten opruimen? Is meer dan een avond werk, maar zou de nodige euro's schelen op jaarbasis. En dat inmiddels bijna tien jaar. Ja, ik moet daar iets mee, maar niet vanavond.

 Ik neem me de vrijheid om de plek in alle rust op me in te laten werken. Iets waar ik maar op sporadische momenten aan toe kom cq mezelf toesta. Lijkt er een beetje op alsof dingen aan het schuiven zijn. Minder (op)gejaagd, meer iets van voldoening. Blijkbaar mag het. Een duideljk reden ontbreekt. Er is op geen enkele manier iets gerealiseerd met triggerpotentie.

 Maar goed, je eigen maken wat daar ook voor bedoeld is, zou vanzelfsprekender moeten zijn, dan het de afgelopen 6-7 mndn is geweest. Wanneer was het dat eten, douchen èn slapen onder één dak mogelijk werd? Niet makkelijk zoeken hier. Begin juli. Nog geen zes mndn. Het leek langer geleden. Alles bij elkaar dus misschien minder gek, dan ik het ervaar. Terugkijken, je moet er geen hobby van maken, maar soms werkt het verhelderend.

Stoffig

 Het schiet niet op. Alle strekkende meters nep-graniet inmiddels van stof ontdaan, maar de slag om het opruimen verloren. Gaandeweg werd het meer verzetten dan een plek geven. De vermalijde stoelendans. Maar ok, de potentiële werkvlakken zijn van het stof bevrijd. Voor het moment.

 Mogen dan wel de stofproducerende bezigheden vrijwel tot nul zijn gereduceerd. Zolang het grootste deel van het huis nog bedekt is met een laag stof blijft ook hier alles circuleren in de vorm van een stoelendans. Hier opwervelen, daar uitzakken. Een zuchtje wind is voldoende als trigger, bijv. het passeren van een persoon of een stel spelende katten. De laag zal langzaam dunner worden en veranderen van fijn zand in simpel huisstof. Vraag me alleen af hoelang dat gaat duren. Hopelijk helpt opzuigen (opletten waar ik de uitlaat heen richt) en nat afnemen. Wat een huisvrouwen-gelul. Kopje thee?

Hergroeperen

 Allez de derde keukendag. Zou voor de grote lijnen voldoende moeten zijn. Keuken, aanrecht, koelkasten uitmesten, voorkanten van de kastjes en al die prachtig strak verchroomde handvatten. Dan, mocht het werkelijk allemaal al lukken, dan komt de keuken me voor vandaag zeker weten de neus uit en is de vloer voor morgen. Op die manier heb je een dagtaak en dan praat ik over één kamer. Hoe heb ik dat ooit elders gedaan in Tuindorp, aan de Gacht, in Le Chalard? 'Regelmaat' en 'bijhouden' zijn de toverwoorden. Waarbij de afwezigheid van cementstof, betonmolens, roterende flexen en schuurmachines een paar handjes helpen.

 Het is nog niet voorgekomen, dat ik daags na een poging tot poetsen niet weer mijn naam op het aanrecht kon schrijven. Alleen de kleur van het stof wisselde. Voor dit jaar hebben we het bijna gehad. En of ik volgend jaar direct verder ga met de schuur, daar ga ik 'ns uitgebreid een hoop nachten over slapen. Het lijkt me niet zo'n gek idee, om eerst maar eens het huis in een 'normaal' leefbare staat te krijgen. Ergens de komende weken de trap naar de tuinkamer en is het hele huis eindelijk binnendoor bereikbaar. Dan, nog voor de kerst de ramen en deur in het gastenverblijf, hopelijk de juiste bedombouw en de krukken voor bij het keukeneiland. En dan, dan is het eindelijk aan mij om ongeverstoord overal ontbrekende puntjes op de evenzovele 'í'tjes te zetten. Aan die opsomming begin ik nieteens. Zou enkel deprimerend werken.

 Ondertussen een hoop warme chocolademelk, helaas geen dikke speculaas of kruidnoten, wel port en glühwein, Kerst in Wenen en Oud en Nieuw waar het ons vorig jaar goed bevallen is. Ik voel me opademen.

Slakkengang

 Het aanrecht zit nu op 3/4. Onvoorstelbaar hoeveel tijd daar in een paar mndn is aangekoekt. Het prettigst is, dat het grootste deel, van wat in de weg stond, naar een fatsoenlijke andere plek verplaatst kon worden. Geen stoelendans kortom. Dat gaf net dat steuntje in de rug, wat het proces aan de gang hield.

 Maar we zijn er nog niet. Wat gistermiddag dank ongewenste stervensdrukte niet doorging moest vandaag. Dus aan het eind van de ochtend het aarzelende succesverhaal ff geparkeerd. Morgen weer verder. 'Tuurlijk, het zou ook nu kunnen. Maar wat is daar de meerwaarde van? Om acht uur 's avonds poetsen in de keuken .... Ja, als je gasten hebt en een B&B runt, maar die tijd is voorbij en soms voelt dat nog vreemd aan, maar in dit geval mooi niet.

 Het is tijd voor een wijntje, een beetje pogen iets van een avondvulling voor elkaar te rommelen, het blog, muziek en nog steeds een hoop witte vlekken. Een boek? Meer bad, denk ik.

Verrassing?

 Tja, Trump ... wat moeten we daarvan vinden en vooral wat gaat het werkelijk worden? Ze waren ieder op hun manier verkeerd. Enige pluspunt is dat dingen zullen gaan veranderen en dus -in theorie- vooruit kunnen gaan. Beter dan doorgaan op een weg waar het al meer dan vier jaar vnl. aanmodderen is en gezien de Republikeinse meerderheid in de volksvertegenwoordigingen voorlopig zo was gebleven. En voor de rest is het goed, dat het zg establishment hier in de persoon van mevr. Clinton op zijn/haar bek gaat. Zeg maar, een sigaar uit eigen doos krijgt. Verder lijkt het me een goed moment om werk te maken van een meerpartijenstelsel, dan heb je misschien nog de mogelijkheid om voor 'slecht' te kiezen ipv enkel een keuze tussen 'slechter' en 'nog slechter?'

Update:

Naomi Wolf, prominente Amerikaanse feministe en schrijfster:
(Vrouwen reageren op verlies Clinton: 'Een gemiste kans'. Door: Marjon Bolwijn Iris Koppe 9 november 2016, 19:28)

'De nederlaag van Clinton ging niet over gender. Ik denk dat de Amerikanen moe zijn van de globalisering die de middenklasse uitrookt en waarin een kleine mondiale elite de beslissingen neemt. Ook de verzwakking van de natiestaat, waar de globalisering belang bij heeft, heeft een averechts effect. Burgers hier in de Verenigde Staten, in Engeland en grote delen van Europa willen hun natiestaat terug en zijn moe van wat commentatoren 'krankzinnige oorlogen' noemen. Clinton mag een vrouw zijn, maar veel Amerikanen zagen haar als een globalist, een havik en het eigendom van Goldman Sachs. Volgens mij gingen de verkiezingen vooral over de gevolgen van de globalisering en is dit hét thema van deze tijd.'

 Een van de weinige redelijke reacties uit de mond van een vrouw. Ik denk, dat ze nog gelijk heeft ook. Hoe/waarmee moet een globalist zich identificeren? Waartegen moet ie zich afzetten? Tegen een Marsmannetje of het mannetje in de maan?? Hier gaat een economisch streven dwars tegen een psychologische behoefte in. Ongetwijfeld niet de eerste keer, maar de rek is er een beetje uit. De economie wil niet zien wat de mens wel aanvoelt .... na de globalisering is er niks meer. En dan? Hoe gaat het dan met de groei en zo?? Zonder groei geen inflatie, zonder inflatie geen alsmaar boven hun stand levende overheden. Hoe heet zoiets? Failliet, toch?

Optuigen

 De storm is geluwd, bijna gaan liggen. Ff geen dood meer aub en een gesmeerd lopend leven, anders schiet het nog niet op. De moeite, die het gisteren gekost heeft om me op de afwas en het schonen van de keuken gericht te houden, zou normaal gesproken genoeg moeten zijn om een week van rond te komen. En wat heeft het behalve een schone vaat opgeleverd? Anderhalve meter schoon, opgeruimd en vrij toegankelijk aanrecht. Wat je met een hand op de rug en vier gekneusde vingers anders in, laat ik royaal zijn, 10 minuten doet. Stemmingen, de jeu en ongein van het leven.

 Vandaag verder. Nog drie aanrechtdelen te gaan. Iets van smaak is er gisteren toch wel ingeslopen. Dan het eiland, want de bijbehorende stoelen komen er aan en dan ..... tàteratà .... de mapjes op de eetkamertafel ordenen, in dozen stoppen ÈN wegzetten. Dan is na mndn eindelijk (weer) de weg vrij om van koken en eten iets leuks te maken ipv te blijven steken in de uitdaging van het benutten van een hindernisbaan.

 Wat leuke muziek bijeen zoeken en ruimen. Al het gestrandde spul weghalen waar het niet hoort. Opzoek gaan naar hun echte plek doen we als we ze straks weer tegen komen en nog niet zat zijn. Waar mee beginnen? Unhain my heart' met Joe Cocker lijkt me een aardige start.

Miskleun

 De afwas als de life-line, waarmee ik me uit het drijfzand van het bestaan probeer te trekken. Zo kennen we 'ons' weer. Niet de herinneringen, waar je om zit te springen. Wat geweest is, hoort dat ook te blijven. Ervaring is belangrijk, maar hoeft niet zonodig op herhaling. Geloof me, het is hardnekkiger dan fietsen of zwemmen, overleven is genetisch ingekapseld.

 Ok, het is slechts een zwakke afspiegeling van het origineel, maar gevoelige plekken moet je met rust laten en niet in gaan zitten prikken of de omstandigheden daar de gelegenheid toe bieden. Het is als snijden in je lijf. Het is ff lullig, zeker met plaatselijke verdoving, maar na 2-3 dagen voorbij. Daarna heb je 'alleen nog maar' last van jeuk, pijnscheuten, weersomslagen en 'in de weg zitten'.

 Vandaag dus ff de verkeerde druk op de verkeerde plek op een ongewenst moment. Ik ga mezelf voederen en uitgebreid verwennen met alles wat met ontspannen te maken heeft of zou kunnen hebben. Dat was weer een dag zoals ie niet bedoeld was. Ik grossier erin.

Toontechnisch

 Country is de juiste muziek. Altijd gedacht dat het de Blues waren. Blues is vooral het afzien, Country meer het bezien.

Onschuld

 Opdringerig enthousiasme
 Gretige hebberigheid
 Sprankelende ondeugd

 Bolletjes wol

 Vol verwachting
 Wil en wens naar meer

 Guitig

 Overmoedig gekef
 Schrokkerige trek
 Vleierige blik

 Alles weg

 Opgeslokt
 Gesmoord

 Door het leven vermoord.

Afhaken

 De afwas stokt, Adéle(19) schalt uit de luidsprekers. Bijna een oude bekende qua situatie. Ff down. Even ongewenst besef laten bezinken. Het leven loslaten en aan de kant plaats nemen. Laat maar gaan. Straks, straks stap ik wel weer op. Nu ff in mijn hoekje. Geen rust. Met rust gelaten willen worden. Het leven zat, maar geen trek in de dood.

 Klinkt erger, dan het is, maar er zit weinig tussenin. Een paar duizend meter vrije val, maar wel met parchute voor het laatste stukje. En nu is het mijn keuze. Dat scheelt. Tenminste .... Ja, geen gelul, dat is een wereld van verschil. Het mag. Het kan. Ik doe ipv onderga. Jammer dat er buren zijn, maar het spaart m'n trommelvliezen.

 Mezelf nu kunnen uitknijpen als een gigantische steenpuist. Duim links, duim rechts. Druk verhogen en ... daar spettert de zooi alle kanten op. Vijftig, niet overdrijven, 43 jaar ellende eruit drukken, wel zorgen voor een pak pampers onder handbereik. Is dat het, waarom je steeds sentimenteler wordt naarmate de leeftijd vordert? Omdat de emmer zo vol zit, dat de kans op die laatste druppel steeds reëel is?

Verloren

 Ooo, wat ben ik pissig. Misschien beter ff stoppen met ademhalen, wie weet wil de rust dan wel. Pissig op domme, trage en ongeïnteresseerde mensen in het algemeen en op het leven in het bijzonder. Als een God zou bestaan, zou ik 'm over de tafel, maak er een bar van, heen trekken, aan kop en kont pakken en de tent uitgooien. En het domme volk er achteraan.

 Jonge katten uitdelen, maar ff vergeten te vertellen, dat ze waarschijnlijk besmet zijn met de niesziekte. De verantwoording voor pups bij iemand anders voor de deur leggen, terwijl de mogelijke aanwezigheid van het parvo-virus bekend moet zijn geweest. Dat soort mensen wens je een stevige griep toe. Zo eentje waarbij je het idee hebt, dat je een inkijkje in de hemel wordt gegund. Alleen voelen werkt, luisteren kent men niet.

 Straks weer spitten, slikken en hup verder met wat leven heet. Dat wordt niet alleen een bordje "Aub kloppen" op de deur, maar ook eentje met "Aub, steriliseer uw teef en zo niet, bespaar me uw pups!"

Kiepen?

 Een slecht begin voor een dag, die net weer beter en actiever bedoeld was te worden. Kan nog, maar dan eerst kalmeren. Adem in, adem uit. Zonder mensen zou de wereld een stuk beter af zijn. Gelul natuurlijk, tenminste in dit geval. De virussen zouden eerder meer dan minder vrij spel hebben. Maar ik zou me minder hoeven te ergeren aan menselijk desinteresse. Zowel als ik de enig overgebleven mens was, want dan enkel mezef wat te verwijten, of als ik er, mens tenslotte, ook niet zou zijn.

 Maar weer een keertje therapeutisch aan de afwas. Zien dat ik iets van een wenselijke greep op de dag en mijn directe omgeving krijg. Regen. Kreperende pups. Wat kan nog meer misgaan vandaag? Een lekkage in het dak zou de dag in stijl naar de diepte laten razen. Hup, afwassen, niet het noodlot tarten.

Zorgplicht

 Nummero twee van de hummeltjes ook bijna dood. Het zat er dik in, maar nee hoor, beestje ziet best aardig uit .... Dat dat niks zegt, is tegen muren praten. Je kunt hier zeggen, wat je wilt, er wordt stug afgewacht tot het te laat of met wat geluk bijna te laat is. Zelfs voor produktiedieren als koe, paard en varken, waar in principe meer aandacht aan wordt besteed dan aan honden of katten, wordt weinig of niks aan voorzorg gedaan en grote risico's genomen.

 De koe van 24 is bijv. weer drachtig, ondanks het feit, dat het laatste kalf maar met de grootste moeite levend op de wereld is gekomen en het moederdier ternauwernood de dracht overleefd heeft. Iets met calciumtekort en niet willen opstaan. Eenmaal gehad is de kans op herhaling 50/50. Kortom die koe is slachtrijp. Kun je er nog wat Lei voor vangen. Als het straks echt misgaat kan het kadaver enkel ergens gedumpt worden, hebben de herdershonden een feestmaal ..... en dat na mndn zorg en de kosten van de KI. Een hoop tranen, ja ook voor een koe, als het misgaat, maar niet proberen te voorkomen, wat er duimendik bovenop ligt.

 Afstand, Kaspar, afstand. Hun leven, niet het jouwe. De andere kant op kijken, net als bij het slachten van varkens wat weer gaat beginnen. De strot door snijden en wachten tot het beest uitgebloed en dus dood is. Een kwestie van meerdere minuten en men staat er bij en drinkt een borrel. Eéndagskuiken verdoven, voordat ze door de schredder gaan, of vissen, voordat ze schoongemaakt worden, gaat mij wat te ver. Dan kun je ook de bloemkool verdoven, voordat je 'm van de stronk snijdt of het gras voor het maaien. Maar zo'n beest, dat je een jaar verzorgt, alsof het je kind is, en hier kun je wat dat betreft soms beter een varken zijn, verdient beter. Laat staan een hond. Maar ja, in China eten ze die bijna levend .... Mensen.

Ongewenst

 Regen, hoe weinig ook. Het blijft een ramp. En van 'weinig' kan ik nu nieteens spreken. Gisteren al een ochtend, twee dagen geleden een nacht (beter qua timing) en vannacht weer de hele nacht dat plenzend geluid en voor vadaag zijn we er nog niet. Teveel om van te kunnen genieten. Geen lekkende daken meer, in zoverre mij bekend, maar enthousiast maakt het geluid me niet. Zelfs niet als ik diep verscholen lig onder het dekbed lig.

 De eerste zeiknatte kat al afgedroogd. Zometeen zien of de honden zo gek zijn om nat te willen worden. Hooguit Sammy, denk ik, en die ga ik niet aanmoedigen. Een binnendag kortom. Hoewel, er was iets met Sibiu vandaag.

 Dat wordt weer oppassen onderweg. Er staat hier plekgewijs zoveel water op de weg, dat twee handjes aan het stuur geen luxe is. En nog flikkerde gisteren tot tweemaal toe de indicator van het anti-slipsysteem op. Het is dan steeds alsof aan één kant, meestal de bermkant van de auto getrokken wordt, terwijl de andere kant gewoon door wil gaan. Ff door een onzichtbare muur. Nodigt niet uit tot herhaling, maar bij tegenliggers kun je weinig anders dan doorgaan. Een zorg voor straks. Nu eerst opzoek naar een parapluie.

Switch?

 Gewoon ff niks meer. Ook geen geschrijf. Verder met wat vanochtend met het pijnigen is begonnen: rust, ontspannen ..... en dan het bed in.

Doorbijten

 Heerlijk mishandeld en uitgevonden dat iemand, ongetwijfeld een Citroënmonteur, met de instellingen van mijn stoel heeft zitten klooien. Een stoel met een geheugen, wat ik dus nièt heb, kan in dit soort gevallen een uitkomst zijn. Die lui moeten met hun tengels doen, waarvoor ik ze betaal, en voor de rest overal van afblijven voor die paar meter, die ze met het ding rijden. Maar dus een heel ander gevoel in mijn lijf en het tijdens de rit terug niet verloren.

 Ik weet inmiddels wat "Doet het pijn?" in het Roemeens is. Dat ik daar met "Da" op kan antwoorden, geeft weinig. Dan is het antwoord heel simpel: "Nog ff volhouden". Op z'n Roemeens natuurlijk.

 Ooo, wat had het mens me te pakken. Eerst rechtsonder met dank aan de onwillige spier van afgelopen weekend. Vervolgens de linkerkant vanwege de ongewilde overbelasting agv de stijve rechterkant. Toen de schouder rechts en tenslotte dezelfde plek op links. Best evenwichtig, mag ik wel zeggen, maar dan met de verkeerde uitwerking. Voor de nek was minder tijd deze keer. Zien of dat ook minder zweverigheid oplevert.

 Anderhalf uur en dat voor 30 Lei. Iets van 7 euro. Misschien kijkt ze inmiddels wat minder strak op de klok, omdat ze weet, dat ik meer betaal, maar toch. De 16 euro per half uur in Frankrijk vond ik al iets jaren-50'tigs hebben. Van de vorige eeuw, natuurlijk. Volgende week weer verder.

Tegenstrijdig!

 Zonder nou de eerste onhandigheden op het relatieterrein breed uit te gaan meten (Nee, doe ik lekker niet!) schommel ik de afgelopen weken tussen twee nachtelijke werelden, die een tegenovergestelde boodschap vormgeven. Enerzijds het veelvuldig verblijf in hotels en soms het eindeloze hardlopen en anderzijds de realisatie van een samenzijn, dat er 35-40 jaar geleden geen seconde van gekomen is.

 Vannacht ging dat zelfs nog een stapje verder. Behalve de wederzijdse vreugde over het eindelijk samenzijn, maakten we ook nog samen een huis op orde en schoon. Alsof het leven een grote voorjaarsschoonmaak onderging.

 Ik vrees dat de beelden een groot 'wens'-gehalte bevatten, al kwam het niet zo over. Als ik zo de loopgraven bezie van de aanstaande familie-oorlog, is voorlopig nog geen sprake van eindelijk te komen, waar ik atijd al had willen zijn. De felheid waarmee Mariana zich opstelt naar haar schoonzus voorspelt weinig goeds en dat voor een plek, waar ze weinig anders mee kan dan het de ander niet te gunnen. En dat laatste snap ik nog wel. 24 is 'haar' plek, de plek waar ze letterlijk het nodige in geïnvesteerd heeft, de plek waar ze haar moeder 20 jaar verzorgd heeft, waar haar ouders hebben geleefd en haar schoonzus meermaals de deur is gewezen. Maar op twee plekken leven kan niet en die schoonzus heeft een eigenschap, die Mariana mist, die gaat indien nodig over lijken. Kortom een ongelijke strijd. Zolang als 24 in de familie blijft zal die strijd blijven spelen en ik naar mijn rust kunnen fluiten.