Mezelf aan mijn haren uit het drijfzand trekken, is een kunstje, dat ik inmiddels aardig beheers en volgens mij is het weer zover. Het kan nog verkeren. Eerst maar de keuken toegankelijk maken, dat scheelt altijd een behoorlijk slok. Wie weet, voel ik bodem tegen die tijd en kan alles een tikkeltje saaier maar stukken minder vermoeiend in meer hanteerbare banen worden geleid. Dat zou prachtig en prettig zijn, want ooit, ooit zijn de haren eens op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten