Langzaam schuift het leven weer een kant op die mijn waardering kan wegdragen. Nog een paar kleine, niet onbelangrijke veranderingen en er kan weer gesproken worden over leven ipv (voort)bestaan. Ook zonder lijstje met wat ik allemaal gedaan wil hebben voor ik mijn ogen niet meer open, was de grootste last van de afgelopen jaren het gevoel niet te leven, zelfs voor een deel voor niks geleefd te hebben. Grote woorden met moeilijk grijpbare, want multi-interpretabele betekenis. Voor de een is het nageslacht, voor de ander een miljoen op de bank, weer anderen streven naar een tweede huis, het schrijven van een boek of de aanschaf van een porsche, al zou ik middels voor een ander merk kiezen. Nu zou ik niet vies zijn van het schrijven van dat boek, maar voor mij ligt het simpeler of zo je wilt ingewikkelder. Ik wil een beetje een tevreden gevoel hebben met waar ik mee bezig ben.
Na de dood van Yoland is daar als extraatje bijgekomen, dat ik de zaakjes netjes afgehandeld wil hebben en achterblijvers niet wil opzadelen met een berg losse eindjes. Dat extraatje is mede de reden om hier weg te willen. De hoeveelheid moeite, die het mij al kost, om deze plek verkocht te krijgen, is mijn pakkie an, want tenslotte heb ik het mede aangekocht. En dan laat ik het opruimen van de rondslingerende zooi wijselijk in het midden, want grotendeels gebeurd en verder automatisch gekoppeld aan de verkoop. Maar zelfs dat heeft me meer energie gekost, dan ik me ooit had kunnen bedenken. En om nou te zeggen, dat het te maken had met herinneringen en zo .... Nee, niet direct. Deels natuurlijk wel, maar vooral toch een kwestie van "Wat moet ik er nu mee?". Te persoonlijk om weg te gooien, te oninteressant om te bewaren maar vaak in goede staat. Pas toen ik besloten heb, dat het einde van Yoland's leven ook simpelweg het einde van een hoop door haar gebruikte spullen betekende, was ik in staat de boel definitief op te ruimen, door de shredder te halen, in de re-cycling te gooien of simpelweg te fik erin te steken.
Overgebleven zijn twee doosjes, samen één grote verhuisdoos. Dat zijn de concreet tastbare zaken, die ik wil kunnen terugzien, voelen, lezen. Is dat veel? Weinig? Maakt het wat uit? Ik heb geen idee. Natuurlijk zijn daar nog de herinneringen, maar eerlijk gezegd vervagen die harder dan de inhoud van die dozen. Zou ik die dozen niet hebben als steunpunt, zou de herinnering binnen een paar jaar waarschijnlijk ergens in een waas blijven hangen. Fout? Moet je daar in dat soort termen over denken? Het graf in Utrecht heeft vreemd genoeg veel meer waarde voor mij behouden, dan ik me had bedacht. Het zijn van die dingen, die je vooraf moeilijk kunt bepalen, al had ik dat wel gewild.
Zo wil ik dus ook eigenlijk best een beetje over mijn graf heen willen reiken en zal dat ongetwijfeld een ijdel verlangen blijken. Wat ik by the way niet meer zal meemaken. Ik ga niet als Yoland mijn leven afmeten aan de mensen, die achter mijn kist aanlopen. Als ik één persoon gelukkig mag maken, zal die persoon niet blij zijn als ik vertrek, maar ik wel!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten