Moet ik nu stilstaan en in mijn hersenpan gaan graven? Dacht het niet. D'r zijn zoveel 11/09's door mijn leven gegaan, een beetje dom om die van 12 jaar geleden steeds weer naar de voorgrond te rukken. D'r is een korte tijd aan moeder's borst geweest, een wat langere tijd vreedzaam niksdoen thuis, toen een veel te lange tijd met aan scholingsperioden verbonden opstartperikelen, ergens zijn d'r ook vrouwen ingeslopen maar geen enkel specifiek op deze dag en tenslotte was daar de weinig gedenkwaardige verplichting al centenscorend van het ene ambacht in het andere ongeluk te storten. Allemaal even (on)gedenkwaardig dan wat ik verder nog zou kunnen verzinnen of herinneren met minimaal één 11/09.
Ooit ergens gelezen, dat de basis voor een gelukkig leven een slecht geheugen is. Dat kost moeite, maar die loont het ook. Daar ga ik geen veranderingen in doorvoeren. Net als bij al die oorlogherdenkingen, levendgehouden ellende, soort van Frisootjes. Weg met die geheugenbelasting, de deur uit met de treurnis. Het herdenken heeft de oorlogen niet voorkomen, het ontbreken van de oorlog ter plekke maakt het ritueel mogelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten