Slaapplek

 Wat kunnen hotels toch deprimerend zijn.... Misschien is dat wel de reden, dat ik al een tijdje wat makkelijker in een sterretje meer ipv minder. Lukt dat eens niet of je denkt weer een keertje, dat het toch eigenlijk onzin is, want het is toch maar één nachtje slapen, dan is de eerste stap over de drempel meestal voldoende, om je uit je droom te helpen. Zo ook deze keer.

 Ibis is al geen sterrenlocatie, maar als het hotel zelf niet te oud is, je het ontbijt beperkt tot de koffie en 's avonds buiten de deur eet ipv je te laten verleiden tot hun magnetrongestuurde kookkunsten, dan is het best een acceptabele plek. Tenminste ... voor één nacht. Die tent zat helaas vol en nog wat van die localiteiten in de directe omgeving. Uiteindelijk in een B&B terecht gekomen. Dat is het dan toch niet helemaal, tenzij je misschien al uren aan het zoeken bent geweest en je een overnachting in de auto begint te overwegen. Een soort F1 maar dan met douche en plee op je kamer en een paar uur per dag inchecken door een mens en niet de automaat bij de deur.

 Dan mag het best schoon zijn, ik uiteindelijk redelijk slapen, hier zien ze me alleen in noodgevallen terug en dan niet vanwege de sigarettenlucht die de airco naar binnenblies, die zet ik toch steevast uit, maar die sfeer ..... Het is als een hippie, die kan zich drie keer per dag douchen en toch ziet ie er ongewassen uit.

Buitengaats

 Heerlijke dag, stom eigenlijk om die in een auto door te brengen. Een auto is een leuk reismiddel maar een vermoeiend verplaatsingsmedium. Helaas lever je in het openbaar vervoer aan ruimte in wat je aan gemak verdiend.

 En dan te bedenken, dat ik helemaal niet hou van verplaatsen, in tegenstelling tot reizen, waarbij dan toch dat verplaatsen weer nauwelijks te vermijden is. Reizen is gewoon hetzelfde als verplaatsen, maar dan anders. Helemaal anders, want meestal eenmalig, vaak zonder duidelijk omlijnd doel en daardoor zo ongrijpbaar als een paling in de welbekende emmer met snot. Aan dit gedoe moet dan ook iets gebreid worden, net als bij de verkoop, maar dan meer een begin ipv een eind.

 Maar voor ik de naalden ter hand kan nemen, zal ik eerste ter plekke moeten arriveren. Dus maar ff doordouwen, Parijs is een kwestie van volhouden.

Wachten

 Dom, dom, dom. Nooit eerder opstaan dan gepland, al ben je nog zo wakker. Half zeven en nog ruim een uur te gaan, voordat ik de honden kan wegbrengen. Duimen draaien is zo ongeveer mijn slechtste capaciteit. Koffer klaar, dan ben ik eigenlijk al vertrokken en voel me misplaatst op de plek, waar ik ben, zelfs als dat mijn woon- en leefstek is.

 In mijn enthousiasme denk ik dan in eerste instantie nog vanalles te doen maar ingepakt=ingepakt en dan is het interesse in andere activiteiten vervlogen. Ook een nieuw koffer brengt daar verandering noch vertraging in. Drentel, drentel, drentel.

Rampzalig

 Banken zijn ondingen. Je bent er toe veroordeeld en die arrogante kl*tezooi maakt daar uitgebreid misbruik van. Banken in Nederland zijn een regelrechte ramp, maar als je die vergelijkt met hun Franse evenknie, dan is dat als een huiskat vergelijken met een uitgehongerde tijger. Eén onbewaakt moment in het rood schieten en ze beginnen met administratiekosten te goochelen, daar krijgt een beetje belasting nog het schaamrood van op de kaken. En ff inseinen maakt dus ook geen fluit uit. Filiaal en hoofdkantoor hebben misschien de gelijke naam, maar daarmee houdt de samenwerking dan ook op. Eenmaal bijgestort wordt je weer leuk en aardig bevonden, de administratiekosten zonder aarzelen geïncasseerd en "Nee, we hebben niks geblokkeerd, nee absoluut niet. Problemen met betalen zal wel aan uw pas liggen, die moet u waarschijnlijk vernieuwen. Helaas kan zoiets gebeuren."

 Een bom eronder is te gemakkelijk. Eerst villen, dan met citroenzuur insmeren, vervolgens langzaam grillen boven een smeulend vuurtje en in hapklare brokken hakken voordat het door en door gaar is.... Grrrr.

 Toeval bestaat, maar de leeftijd van sprookjes ben ik toch echt ontgroeid. Kaart niet werken want kapot. Lul toch niet. Kleine check in het internet èn ..... je raadt het niet; werkt niet. Niks nie fysiek probleem. Weer in de telefoon. Het is toch jammer, dat zo'n goedbedoelende baliewerker dan alle zooi over zich heen krijgt. Ik heb me proberen te beheersen ... Morgenvroeg werkt alles weer normaal. Oooo, dus toch. "Ja ,meneer, ik snap er ook niks van.". Op je knieën zitten om aan je eigen geld te komen. Zoiets moet ooit goed komen? Maak dat de kat wijs. En dat alles, als je op het punt staat te vertrekken. Ik ga schieten en niet met gebedjes, als het niet werkt.

Record

 Een maand van 100 berichten.... Wie had het ooit durven dromen? Ik niet, in elk geval. En of we die 100 gaan aftikken blijft een vraag tot we oktober binnen schuiven. Maar dicht in de buurt zal het zeker zijn. Zal dan wel de komende dagen moeten volhouden, als ik mijn eigen vertrouwde omgeving weer tijdelijk verlaat.

 Mijn eigen bierboekbereiksel. Is het belangrijk? Absoluut niet, maar het voelt wel aangenaam, al dat gekeuvel, want meer is het toch echt niet meer. Over een jaar heb ik het alleen nog maar over het weer en dan vast in klaagvorm. Of, indien en als is ook volstrekt vrij van enig belang. We zien dat tegen die tijd als er dan wat te zien valt. Vandaag eerst de dag van gisteren overdoen of inhalen en de voorbereidingen voor morgen beginnen. We hobbelen voort.

Eindeloos

 Het zit zo ontzettend dichtbij elkaar en is zo compleet anders. 999x is vol verwachting, 10.00x is ontmoedigende leegte. Een echte grens. Eén tik en je bent van alles in niets. Een stapje en je gaat van wonderlijk, mooi en spannend naar lege handen, opnieuw en werken. Daarom is het o zo belangrijk om dingen nooit af te maken. Het schiet niet op, maar voorkomt een hoop teleurstellingen. Dan weet je, waar je mee bezig bent, je kunt je vaardigheden continu verfijnen en hoeft je nooit af te vragen "Wat nu?". Zoals bij de Sagrada Famila. Nu denken ze de klus in 2049 geklaard te hebben, maar ook die datum zal ijdel blijken. Waarom ook af hebben? Gewoon eindeloos blijven knutselen. D'r is altijd wel iets dat anders beter zou zijn. Dus, hup, doorgaan. Een beetje voortslepend inzicht en je verveelt je nooit meer, hebt geen haast, bent al tevreden met wat je hebt en weet, dat het alleen beter kan worden. Kijk, zo begin je een dag.

Done!

 9993 (08:47), 9996 (09:50), 9997 (10:16), 9998 (11:25), 9999 (13:33), ...... .Bingo: 10.000 (17:33)

 Hè, hè, dat kostte weer moeite.

 Het heeft een dag of wat langer geduurd, maar nu dan toch geslecht. De volgende horde? Op naar de 100K? Ach ...., voor die tijd is d'r vast alweer vanalles veranderd.

Ondankbaar

 Twee of drie weken minder weer en ik kan het grootste deel van mijn tomaten wegmieteren. Ipv rood worden ze bruin en zitten onder de schimmel. Vooral de grote cq normale tomaten komen zo op een enkeling na niet verder dan het groene stadium. Ieder jaar vergeet ik het weer of word door de mooie zomer verleid tot de hoop, dat het wel goed zal gaan. Om aan het eind van de zomer met de neus op de feiten te worden gedrukt. Volgend jaar toch echt maar dat afdak of wat nog beter is, gelijk maar een serre.

 Vanmiddag zien, dat ik red wat te redden valt. Helaas deze week geen tijd om jam te maken van de groene tomaten. Hopen dat ze binnenshuis eerder rood dan bruin worden. Ze hebben veertien dagen de tijd. Dan vind ik òf alsnog een paar mooi tomaten òf een beschimmelde bende en kan het zooitje alsnog de vuilnisbak in. Zonde.

Werkzaam

 Snotverkouden (weer), watten in m'n kop, een rug stijver dan beton, net uit mijn bed en wat ik wil, is slapen. Maandag. Het enige moment waarop ik het hebben van een baas mis. Nergens kan ik me afmelden. Niet met een gerust hart terug onder de dekens, sorry dekbed kruipen.

 Een nacht achter de rug die de energie van week heeft gekost. De ene droom nog slopender dan de andere. Met de ogen open of gesloten, het maakte niks uit. De 'verwerking van' loopt zwaar uit de pas met de beleving van de werkelijkheid. Kunnen we niet een stukje overslaan? Ik ben dan wel een Pietje Precies, maar soms zijn royalere gebaren beter. Hup, de hele zooi op een hoop en de fik d'r in. Overdrachtelijk maar daarom niet minder reinigend vuur.

Langzaam bijkomen, als het kan wakker worden, het hoofd bevrijden en met wat souplesse in de leden de dag tegemoet treden. De lat lager leggen en de schreden inkorten. Terug bij mezelf en de rest de rest laten. Niks moet, een hoop kan en het willen gaat vandaag mooi "af".

Genot

 Heerlijke dag. Zon, windstil, geen andere dan natuurlijke geluiden, aangename temperatuur, en nu wat? De keuken in en iets culinairs brouwen? Bergschoenen aan en een stevig stuk lopen? In de wielen en de toerist uithangen? Dit keer met volle batterij? Een boek pakken en in het zonnetje gaan zitten? Of een stel oude FAZ exemplaren? Verder met de kennismaking van de mini? Door met het oplossen van de verbindingsproblemen tussen Vista en iTunes? Die laatste, liggengebleven 2% papierzooi ruimen? Met de afwas in de herhaling?

 Mogelijkheden te over en dan heb ik niet genoemd, waarvan ik vind, dat ik het eigenlijk zou moeten doen. Mààr ... de wasmachine draait! Waarvan acte. Tijd voor champagne.

Zon(dag)

 Het kan nog alle kanten op. Laat uit de veren. Uitgebreid genoten van het rekken, strekken en geeuwen. Eindelijk weer naar jaren! Eén van die (vele) kleine details, die je ontgaan als je niet oppast. Koffie op het terras genoten en zoals het nou aanvoelt, zou ik daar best de hele dag kunnen blijven zitten. Blik richting Bessous, enkel groen met wat limousinbruine vlekjes.

 Vooral in de richting van de einder blijven focussen. Als de blik inzoomt op de directe omgeving, zie ik de werkplanning voor vandaag liggen: de laatste delen hoog gras en een begin van de schier eindeloze hoeveelheid braamstruiken, die plat gemaaid moeten worden. Twee werelden en aan mij de keuze.

 Nog een koffie verkeerd lijkt me zeer verstandig en dan met de honden rond het meer. Bij terugkomst is de aperitief aangebroken. De laatst gekocht champagne is een stap in de gezochte richting, maar nog niet wat ik wil. De rest van de fles is echter te zonde om weg te gooien. Daarna zien we verder .... alles op z'n tijd.

Wisselen

 Morgen weer buiten aan de slag en nu al geen zin. Da's de verkeerde combi. Dat moet dus mooi 180º gekeerd voor de koffie van morgenochtend. Zien hoe de droomwereld dit klusje gaat klaren. Zal naar vermogen bijdragen al zou ik niet weten hoe. Extra rondje ontspannen? Mezelf op witte stranden wanen of onvergetelijk zonsondergangen uit het geheugen peuteren? Wie het weet mag het zeggen. Ik begin eens met een tomatensoep ipv thee. Raar idee maar thee blijf zo veel te veel water met een omgekeerd evenredige smaaksensatie. Giet het vocht vannacht wel naar binnen. Zo half in slaap is water best te verteren.

 Maar daar waren we niet mee bezig. Morgen, bezweet (ik) en koud (water) wil ook wel en dat moet ik dus voor mekaar zien te krijgen in minder dan twaalf uur. De tijd gaat nù in! Waar blijft de soep!!

Perigueureren

 Het was weer zover. Kort de neus buiten de deur steken en andere lucht opsnuiven. Limoges hadden we al gehad deze week, dus Brive, Perigueux of helemaal toeristisch Sarlat, Figeac, Cahors. Mijn terrasbehoefte komt op in alle genoemde plekken aan z'n trekken. Vraag is hoeveel km's ik er voor over heb. Weinig. Dan blijven de eerste twee over en geniet Perigueux gezien z'n terrasrijkdom de voorkeur. Allez, dus!

 Prachtig weer, rustig lijf, kalm hoofd .... op wat minor details na (zoals goed gezelschap) is het vrijwel perfect. Onderweg niet teveel bestuurders met petten voor mijn bumper en ter plekke voldoende parkeerruimte. Perigueux verwend me!

 Neergeploft op het terras van La Place. Gewapend met mini en phone kan weinig meer stuk. Zou je denken. Nou, dat kan dus wel. Mooi even niet opgelet op de batterij-inhoud van de telefoon. Die was nog maar een paar procent van z'n einde verwijderd. Helaas naast drank en eten geen Wifi in de aanbieding. De mini kan dus het verlies van de foon niet compenseren. Tijd dat ik die dual-sim regel.

 Uren later, na een wat andere middag dan bedacht, met een grote omweg teruggereden. Heerlijke dag.

Herfst ...

 ... met een vleugje zomer.

- Wordt vervolgd -

10.000

 Met een beetje mazzel schieten we er vandaag doorheen, zeker als de hamburgers met wodka naar beneden gespoeld worden. Ondanks de grootmachten gaat Nederland daar een kleine 65% voor zijn rekening nemen. Dank daarvoor van mijn kant. Ook Duitsland krijgt een bedankje voor de getoonde trouw. De rest is dubieuzer en verleidt tot wilde fantasieën, muv Roemenië dan. Maar dat is een verhaal apart.

 Voorlopig score:

Nederland (6367), Rusland (1301), Verenigde Staten (854), Duitsland (795), Frankrijk (155), Oekraïne (151), Servië (82), Verenigd Koninkrijk (54), Roemenië (39), Thailand (17)

Molensteen

 Het gaat goed en dat kan niet vaak goed genoeg geconstateerd worden. Je vergeet het maar al te snel. Zon is een stuk vanzelfsprekender dan regen. Maar ik zou ik niet zijn, zonder d'r toch nog een kritische kanttekening bij te plaatsen. Behalve dat het me tè langzaam gaat, maar dat is meer een 'state of mind', gaat het gewoon traag. Geen slowmotion traagheid, ook geen slippende remmen maar overtollige ballast. Of het nou om mijn nek hangt of aan mijn enkels, het werkt knap belemmerend. En al is het ontmoedigende effect aardig ontzenuwd, het blijft vermoeiend.

 Doen wat ik wil doen, geeft wroeging tov wat eigenlijk had gemoeten en als ik me met de verplichte nummers bezighou, brandt het verlangen naar het gewenste. Al dat geschipper zorgt enkel voor onnodig verspilling van energie.

Vraagteken

 Vandaag hebben de Amerikanen de kolder in de kop en Google&Co ook. Iets van 70 pageviews voornamelijk uit de USofA en -rara- mijn berichten zijn bij elkaar 8 keer bekeken. Hoe en ook Wat doen die lui?? Kijken ze gezellig per 8 inlogs gezamelijk naar één verhaaltje?? Ik kan er geen koek van bakken of het nou Russen of Amerikanen zijn, vodka of hamburgers. Hier wordt de statistiek geweld aan gedaan en Google verdomd het om daar iets aan te doen. Wat die lui doen, mag Joost weten en interesseert me geeneens, want mijn stukjes lezen doen ze niet. Dus ook niet in mijn statistieken zijn. Capito??

Ergerlijk

 Sinds een paar weken onderneem ik pogingen om mijn iPhone naar een hoger bestuursniveau te tillen. Geen 7 maar 6. Tot op heden heeft dat geen resultaat opgeleverd. Het zou met Wifi moeten kunnen, maar dan moet je vanwege verstandig risicomanagment toch eerste een back-up of reservekopie hebben gemaakt en zover als ik nu ben, maakt iTunes die alleen, als je je iPhone update. Nu zou dat best kunnen, als je op mijn internetverbinding een dubbele turbobooster zou kunnen monteren of installeren. Zonder schiet dat voor geen meter op en om de een of ander reden verdomd de configuratie op mijn laptop extern, via vele malen snellere verbindingen contact te maken met de update-servers van Apple.

 Eerst natuurlijk de systeembeheerder van het gemeentelijk internetcafé de schuld in de schoenen proberen te schuiven. Die goeie sukkel verontschuldigde zich er nog voor ook. Nadere beschouwing en mn de vergelijking met de vaste Pc thuis, deed me beseffen dat de misser ergens op de laptop moet huizen. Inmiddels alle adviezen van Apple nagelopen, want ook die wijzen net als Microsoft of Google natuurlijk eerst naar een ander. Ik heb het niet van vreemden. Helaas echter nog steeds geen oplossing en dus geen update. Het is knap vervelend zoiets, maar anderzijds heerlijk om je in vast te bijten.

Aanslag

 Vanmorgen bij het maken van mijn ontwaakcocktail een van de nieuwe messen gebruikt om de limoen en citroen te halveren. Het ding ging er sneller doorheen dan een heet mes door een pakje zachte boter ..... en vooral sneller dan ik het in de gaten had en mijn vingers had kunnen verplaatsen. Gelijk dus een aanslag op het top je van mijn middelvinger.

 Ingepakt en dichtgeplakt het ontbijt verder afgemaakt. Nu weet ik weer wat 'scherp' is! Tijd om de andere messen eens te slijpen. Jammer, dat ik gisteren het slijpmachientje niet heb gezien. Deze keer misschien niet wachten tot het opheffingsuitverkoop is.

Port

 Winter. De openhaard ontbreekt, het berevel ook en buiten gaat de komende tijd de temperatuur weer richting nazomer. Toch dat glaasje Port. Had d'r zin in. Na twaalven en nog bezig .... Kan het me niet meer heugen. Ik zal er niet weer over beginnen, maar het is toch echt zo.

Magie

 Vandaag de stad onveilig gemaakt. Geen zin in verstandig ruimwerk en eigenlijk ook geen speciale reden om de stad in te gaan. Een internetcafé was leuk geweest, maar die dingen bestaan dus in deze contreien niet meer. De pré-historische snelheden van mijn ISDN-verbinding maken zoiets als het updaten van een smartphone lichtelijk onmogelijk. Maar bij de zoveelste poging bleek ook het vierde of vijfde alternatief ter ziele.

 Dan maar achter een Champagne aan, die ik al een tijdje zoek. Zien wat deze cavist me voor zwamverhaal op de mouw waagt te spelden.Weet inmiddels dat een hele winkel vol met prachtig uitgestalde flessen geen enkele garantie is voor enige kennis van zaken bij het verkopende deel. Je wordt bedonderd, belogen en uiteindelijk in feite bedrogen. Nu is champagne drinken geen straf, maar ik word niet graag als kleuter behandeld.

 Met het volgende proefexemplaar onder de arm ineens het idee om naar een paar messen te gaan kijken, die ik al een tijd bedenk te kopen. Zoiets wat je best wel wilt hebben, maar als je ervoor staat iedere keer weer denkt "Ach, wat moet je d'r mee. Het kan ook best zonder.". Rustig naar de winkel geslenterd, verkeert de tent sinds gisteren in de opheffingsverkoop èn, wat stukken vervelender is, er staat een rij voor de deur. De koopjesjagers mogen slechts mondjesmaat naar binnen.

 Me dat een tijdje van een afstand bekeken en besloten het er op te wagen. Uurtje in de rij gestaan en toen naar binnen. Òf ze waren al half leeg òf in anderhalve dag is d'r behoorlijk wat weggesleept. Overal lege plekken, ook op de afdeling keukenmessen. Nog slechts drie messen van het gewenste merk aanwezig. Een klein, gekromd schilmes, een gekarteld tomatenmes en een bescheiden formaat hakbijl. Èn laten dat nou precies de drie messen zijn, waarvoor ik in eerste instantie naar de winkel liep ....

Next

 Ff door die fameuse laatste 2% heen en ik kan me aan de volgende k*tklus wagen. Kan ik morgenochtend aan mijn tafel ontbijten. Kan me niet voorstellen, dat ik op het idee kom, maar het zou kunnen, plaatsnemen aan de plek, die tot voor enige minuten bedekt was door mijn spontaan tot stand gekomen archief. Voelt allemaal erg overbodig aan, maar ook het opgeruimde heeft wel wat.

 'En passant' het archief deels geschoond. Voordat er iets nieuws inpast, moet er iets ouds uit. Ga nu geen nieuwe archiefkasten aanschaffen. Iets stommer zou ik niet zo snel weten te bedenken. En dan gaat het verleden weer door je handen. Gelukkig niet van het soort, waar ik voorlopig nog liever omheen loop, maar dat voorkomt niet verrassingen. Compleet ongebruikte bankpassen opgeplakt op de begeleidende schrijvens, brieven aan instanties die ik me niet herinner en nog wat raar klein spul. Alles maar direct verknipt, verscheurd of vershredderd. Tijd voor een kleine beloning.

Nu

 Niet onbelangrijke dag vandaag. Nee, niet vanwege het definitief opruimen van een berg papierzooi, wat d'r wel hopelijk van gaat komen. De papierzooi neemt er tijdelijk alleen door toe, maar kan direct en voor eens en altijd opgeborgen worden. Vandaag ga ik na jaren duwen, smeken en trekken de eerste onherroepelijke stap zetten op weg naar weg. Niet de gewenste allesverlossende stap, maar toch een stap, die je tekort zou doen, als je het een stapje zou noemen.

 Vieren! Champagne!! Zou je denken. Maar, nee dus. Meer iets van "Hè, hè, eindelijk."of "Het zou tijd worden.". Het is een vorm, die al tijden staat te wachten om gevuld te worden. Het kleine broertje van wat maar niet wil komen. Vanavond, als de kannen en kruiken gevuld zijn, zal het waarschijnlijk anders, minder nuchter aanvoelen, maar voorlopig geen vlaggen aan de gevel. Verder met papieren buffelen. Vannacht heeft zich geen wondertje voltrokken ...

Gemis

 Het zijn verhaaltjes, die voorbij gaan. Oud, jong, er tussenin, dik, dun, mager, wit, zwart en alle tussenliggende tinten, dom, slim, afwijkend of normaal en nog veel meer. Mensen kijken is prachtig. Ik mis het.

Afstrepen

 Iedere dag weer iets. Kleine beetjes zijn aan te bevelen, dan heb je er veel langer plezier van.
 ...
 Dat waren de haren. Tenminste het deel dat geen vier poten meer heeft.
 ...
 Dat was de was ...een draait, nog vier te gaan.
 ...
 Wat rest zijn de papieren. Papier hier! Dat vond ik nou eens een duidelijke boodschap. Hup, slok, weg. Niet die onzin van 5, wat tien jaar las ik laatste, bewaren. Controleren, sorteren, opbergen en straks niet vergeten weg te gooien. Zoiets heet werkverschaffing, burgertje pesten. Ik vat het haast persoonlijk op. Allez, openen die enveloppen.

Door

 Ha, ha, ha. Heerlijk gespijbeld vandaag. Nu durf ik wel. Hoef tenslotte alleen aan mezelf verantwoording af te leggen. Was lekker en -laten gebruiken van wat uitkomt- het zal wel nodig zijn geweest. Hihihi.

 De rest van de middag toch maar anders besteden.

 Na een prachtig glad gemixte tomatensoep met dat beetje extra smaak van verse peper, echt vers, niet slechts gemalen èn uit de tuin, aan de slag met haren, papieren en de was. De was in de stofzuiger, de haren netjes opbergen in mapjes en dan de papieren in de wasmachine .... Kijk, dat ruimt op.

 Het streven blijft vandaag toch een schone en van verdwaalde zooi ontdane keuken. Zou mooi zijn als straks een dampende dweil de mooi tegelvloer laat glimmen. Het is oppassen, dat ik het moment niet mis. Zien of het lukt. Eerst maar met de sjalotten beginnen...

S(w)inging

 Een vrolijk Wiederaufbau-deuntje uit de speakers maakt het leven een stuk lichter. Het dartele enthousiasme is zo aanstekelijk, dat stil zitten zo goed als onmogelijk is en alles wat naar Depri & Co neigt schielijk de benen neemt. De Cd's zullen de komende tijd grijs gedraaid worden. De jaren vijftig ... ik stond nog deels in de steigers .... toen is begonnen, wat sinds de jaren zeventig met enige regelmaat misgaat, maar lekkere muziek en dan wel Duits en niet het Nederlandse aftreksel.

..... Maar straks pas. Eerst koffie, lopen, de aarzelende startperikelen van gisteren bewonderen en eens aan mijn water voelen, hoe het met de dag van vandaag staat. Keuze te over en waarom persé verder met waar ik ben begonnen? Zoals al gezegd, in die keuken kom ik toch wel terug of ik wil of niet. Ik zie wel, denk nog niet en geloof dat ik daar vandaag ook maar niet mee beging. Gewoon 'doen', niks meer en als het kan ook niet minder.

Schoner

 Dat je nu de keuken inloopt en je mond spontaan openvalt ....., nou, neuh. Het is, dat ik weet, dat er stofdraden aan het plafond hingen, omdat ik omhoog keek en ze zelf heb weggezogen, maar anders .... Nee, het zou me in deze keuken niet opvallen. Donker, onmogelijk hok en maar ja-knikken als weer iemand in de eerste jaren de gezelligheid van de ruimte prees. De oude tegelvloer is aardig. Ok, doen we de muurkast er ook bij samen met de schouw, die voor het grootste deel is dichtgetimmerd, maar de rest is smaakloos en verre van praktisch. Stond op de planning om te veranderen. Is er niet van gekomen .... Ach, ik zal het de komende weken en maanden nog wel vaker verzuchten. Ik zou enthousiaster werken, als het het slopen van de keuken betrof. Dat zet tenminste zoden aan de dijk. Maar, zoals al vaker geconstateerd, men kan niet alles hebben.

 De vettige grijze stoflaag is net als de stofdraden in een deel van het vertrek verdwenen, maar het is alles buiten het normale blikveld, boven ooghoogte, op plekken waar ik zonder te kijken heen grijp en blindelings pak, wat ik hebben wil en het later op de zelfde manier terugzet. Wel eens een slak in mijn handen gehad op die manier. Da's vies, maar heeft weer weinig met stof te maken, integendeel zelfs.

Kop

 Rombeldebombel ... tak, boem, stuiter .... en daar gaat de kop. Kortom we liggen op schema, zelfs als we de rest van de middag ergens op een terras zou gaan hangen. Maar ja, een terras in de regen .... zeg nou zelf! Het is niet Parijs hier! Ook motivatie-technisch geen juiste strategie. Gewoon doormodderen op het droge.

 In de keuken komen de meeste draden samen. Tuin, gereedschap, administratie en misschien raar, maar ook koken enzo. Het eist allemaal z'n plek en kan niet zomaar doorgeschoven worden. Een draad, die je oppakt en oprolt, brengt je naar één of meerdere andere plekken, van waaruit weer draden lopen naar elders en soms ook terug. Voor de keuken is die terugkoppeling niet van belang, daar kom je onvermijdelijk, steeds weer terug, vaak nog met dezelfde draad, opgerold en al in de hand. Een beetje verschoven, wat verplaatst, links en rechts gesnuffeld en mogelijkwijs iets werkelijk opgeruimd. Ik ben dan wel bezig, maar de smaak heb ik daarmee niet te pakken. Die slingert ergens. Maar waar?

Keerpunt

 Maandag 16 september 2013, 10:37.

 Sterkte!!

Uitmesten

 Hoe we het gaan doen, weet ik nog niet. Eigenlijk weet ik dat pas, als het gebeurd is. Dus laat ik hopen, dat ik het snel zal weten ...

 Maar zonder eindeloos gelul over de vorm: een stuk of vijftien kamers, een kelder, een zolder, vier huisjes, twee studio's, een stel schuren en een hoop tussenliggende ruimte. Alles in zeer verschillende staat van opgeruimdheid, van zo goed als kaal tot bijna plafondhoog volgestapeld. Er moet vanalles weg (container?), een deel ingepakt en de rest mag ter decoratie rondslingeren. Voorlopige bottleneck is het gebrek aan fatsoenlijke verhuisdozen. Hier heb ik ze nog niet gevonden, maar ook niet zo hard gezocht. Zo niet, dan bij het volgende Nederlandbezoek de auto volladen.

Dit gaat echter geen uitvlucht wezen. Ruimte genoeg om de overbodige zooi een tijdje aan de kant te schuiven. Dus niet lullen maar poetsen en ruimen. De keuken mag d'r het eerst aan geloven. De tijd gaat NU in ....!

Ruggesteun

 Het miezert, druilt, mist en plenst. Moet ik dit als een steuntje in mijn rug zien? Mooi geen verleiding om de deur uit te gaan, kan ik me volledig concentreren op wat binnenshuis schreeuwt om aandacht. Zoiets? Nou, bedankt dan, maar, tussen ons gezegd en gezwegen, bij mij werkt dat ietsje anders.

 Deuren open, fiedelende vogeltjes en frisse luchten stimuleren meer het stofzuigergevoel, dan al die ongewenste waterige geluiden. Oppassen dus dat het goed bedoelde, mocht dat al zo zijn, niet verkeerd uitpakt. Zon dus, graag, gewoon ZON. Mocht dat teveel gevraagd zijn, dan zet tenminste die kraan uit.

Soep

 D'r is weinig dat boven een goede soep gaat of het zou al een betere moeten zijn. Aan soep valt weinig te verklooien en het is in eindeloze variëteit te maken. Zie de meters soep in de supermarket. En dan de soortement verse variant, die waar je geen water bij hoeft te doen. Maar je hoeft geen Knorr te heten om soep te maken.

 De beste soep komt uit eigen keuken, heeft ruim de tijd gehad om de bijeengevoegde smaken in alle rust met elkaar te laten versmelten, heeft nog een bite of is net bijna geschikt voor het infuus. Alles naar wens en eigen keuze.

 Echt interessant wordt het, als je de boel kunt afwisselen met ..... precies, nog een andere soep. Twee soepen is meer dan één genot en die variatie maakt, dat de soep erin gaat als koek! Hoe zou dat bij drie werken?

Kopkogel

 De kogel hebben we gehad, de kop zal de komende dagen wel volgen en dan gaat het echte werk beginnen: doorgaan & volhouden. Het moest d'r 'ns een keertje van komen. Het uitstel heeft ruim de tijd gehad. Je kunt om de hete brei blijven lopen. Volgens mij is daar zonder problemen een taak voor levenstijden van te maken. Zo'n bezigheid waarbij je ieder rondje, dat niks oplevert, kunt wegwuiven met de hoop, dat de volgende omtrekkende beweging raak zal zijn. Een mens is een bodemloze put qua hoop en ander onmogelijks, dus hier is alles aanwezig voor een perpetuele mobile.

 Doen we niet. Hebben we al gehad. We gaan verder.

 Zal ploeteren worden. Heeft iets met zelfkennis te maken en onvermijdelijkheden, tenzij ik vanuit deze situatie tussen de zes welbekende planken wens te glijden. Hetgeen dus niet het geval is.

Mini

 De volkeren hebben d'r een en de mijne doet niet onder voor de F1. Hoppa, voet op het gas en pushen dat pedaal. Het heeft weken meer geduurd dan me lief was, maar waarbij is dat niet het geval?? Mag al blij zijn, dat het tot weken beperkt is gebleven.

 Netjes een mailtje in mijn bus. Dingetje opgehaald. Ja, nee, niet die auto, dus. Installatie voor driekwart geskipt en daarna verlekkerd gekeken wat allemaal mogelijk was. Nou, dat was dus niets bijzonders .... Hô, hò, daar ging het ook niet om. Het is geen telefoon en ook geen laptop. Het moet het hanteren van fotomateriaal makkelijker maken en .... de spelletjes iets leuker. Dat van die foto's weet ik nog niet, maar de rest ....... Doeiiii

Streep

 Grenzen zijn momenten, waarop je iets verlaat en het andere binnengaat en een hoop momenten betreffen het passeren van een grens. Als zodanig worstel ik al vanaf het blogbegin met beide termen. En dat ga ik ongetwijfeld nog vaker doen, maar niet nu, niet hier. Dit is een grensmoment!! Een mooier compromissen ontkennend compris bestaat er niet. Denk ik.

 Het moment, waarop ik het heb gedaan is voorbij, en ook de grens is pas na intern overleg later getrokken, maar hij staat: 1 maart 2014. Banale datum , magisch moment, een onvermijdelijke grens. Het had onvermijdelijker gekund, maar nauwelijks magischer. Het is zonder het gewenste verkoopcontract en dus niet spijkerhard, maar daarom niet minder serieus.

 Inpakken, opruimen en wegenwezen. Drie kreten die al sinds 2008 door mijn hoofd dreunen. Ik heb me ingehouden, verzet weerstaan, voor alles, wat ongewenst was, vormen proberen te verzinnen, maar het is -bij deze!- voorbij. Ik wil af van die eindeloze interne discussie, het tegen mijn eigen klippen op lullen. Dit was het ooit en is het door de manier, waarop alles is gelopen, al een hele tijd absoluut niet meer. Het wordt tijd om het mes te hanteren, niks mis met een schone, strakke amputation.

Geestig

 Laat ik nou vanochtend, toen ik beneden kwam, alles behalve verbaasd zijn geweest, dat de honden het droge brood links hadden links liggen. Na een nacht, waar horror-schrijvers van het subtiel verneukeratieve soort een aantal schoolvoorbeelden aan zijn misgelopen, zagen de honden een weinig fris ogende baas de huiskamer in schuiven. Nou blinken die viervoeters tegenwoordig ook niet meer uit in overdonderend enthousiasme, maar mijn verschijning hadden ze tienvoudig in de kleine teen zitten.

 Tjee, het gebeurd steeds minder, dat is mooi meegenomen. De afnemende frequentie maakt echter, dat je voorbereiding te wensen over kan laten cq. het zooitje je overvalt. De voors en tegens afwegen laat ik maar zitten. Blij toe dat het laatste stukje van de nacht een neiging richting saaie normaliteit vertoonde. Om de haverklap wakker worden is als continu vragen moeten beantwoorden, als je zit te lezen. Dat werkt dus niet en dan hebben we het niet over wat echt vervelend is, nl. de manier waarop je slaap wordt verstoord.

 Maar goed, het leven is plussen en minnen en als de minnen plussen is het zaak de plussen te beminnen!! (Aha!! Copyright bij deze!!) Een paar positieve berichten in de mail, een daginvulling die weinig ruggesteun behoeft en daar gaan we weer.

Vertrek(ken)

 Zeurende katten, zeurende honden, zeurende vrouwen, zeurende banken ... mist alleen de belastingdienst nog en dan is het stelletje compleet. Nou ja, het agentenvolk moet je ook niet onderschatten, maar ik heb daar hier niet zoveel last van. Zal dat ff gelijk afkloppen, voordat het als een uitnodiging wordt gezien. Iedereen zo gauw mogelijk geven wat hen toekomt, wat iets anders is, dan ze zouden willen en dan hopelijk ff rust aan mijn kop.

 Die kop hoop ik de rest van de dag uitgeschakeld te kunnen laten. Gewoon op standje "Dom", denkkracht gelijk nul en enkel de automatische piloot op stand by. Nergens mee bezig zijn, me niks afvragen, gewoon doen wat voor mijn voeten komt of er met een grote (of kleine) boog omheen lopen. Geheel naar keuze. Ik kan vanuit mijn Pc-plek geen 2 meter welke kant dan ook op zonder uit te kijken. Ik zou mijn nek breken. Dat is een handeling met een hoog oplossend vermogen, maar staat wel zo slordig.

 Het is net als met op vakantie gaan of anderszins een tijdje ertussenuit piepen. Je kunt de boel maar beter aan de kant hebben voor vertrek dan de deur achter een mesthoop dichttrekken. En als dan ook nog de koffer klaar staat, wil ik maar één ding: weg. Zo dus, maar dan zonder terugkomen!!

13e

 Vrijdag ... Mistig buiten, mistig binnen. Een dag waarop je het beste getooid met integraalhelm in bed kunt blijven liggen, nadat je een vliegverbod boven je huis hebt geregeld. Je zult zien, dat er dan een meteoriet roet in het eten gooit. Kortom een dag, waarop je je beter gedeist kunt houden ipv de Goden verzoeken. Geen dag voor grootse beslissingen. Toch heb ik een dergelijke teerling geworpen, voor ik onder mijn dekbedden vandaan kroop.

 Het zal zijn weerslag niet al voor de lunch hebben, maar straks, over een jaartje of zo zal ik zonder aarzeling mijn vinger op 13-09-2013 kunnen leggen en zeggen: "Toen is het gebeurd! Dat is de dag geweest waarop eindelijk alles anders werd. Toen is de knop om gegaan. Toen was ik het allang zat, maar heb er ook de onvermijdelijke consequenties aan verbonden."

 Een dag, die de eeuwigheid zal ingaan. Mijn eigen kleine, inmiddels akelig overzichtelijke eeuwigheid, maar toch!

Bezoek

 Daar zijn ze weer.... Goeiemorgen Verenigde Staten. Goeiemorgen Servië. Ik zal verder niet te hard roepen, anders kan ik dadelijk de vodka koud leggen. Oekraïne zal trouwens ook wel niet vies van een slok zijn. Mag hopen, dat ze mijn koude start weten te waarderen. Als ik straks niet-virtueel mijn nest uitkom en met een hete en hopelijk niet-zure koffie voor het scherm plaatsneem, zal ik nog ff zwaaien.

 Houden we over: Frankrijk, Duitsland en Nederland in oplopende bezoekersaantallen. Je zou bijna ook aan deze bezoekers gaan twijfelen. Gelukkig vertonen ze geen gedrag, dat naar bots zou kunnen verwijzen. Enige regelmaat is hen -gelukkig- geheel vreemd.

 Je zult toch schrijven voor een miljoenen publiek, of doe een goede Nederlandse doorsnee en met die last op de schouders voor je schermpje zitten. Als je niet weet wat een block is, dan is dit volgens mij de snelste manier om erachter te komen. Tenzij je d'r weer op geilt natuurlijk. Ach, al die verkeerde neigingen ook steeds weer. Punniken, dat is het enige wat voldoening schenkt.

Trouvaille

 Soms tref je, op de momenten dat je bijna zwart zou willen zien, een leuk klein bont vlekje. Nog zeldzamer is het, als dat onverwacht kleurrijke spettertje een bruikbare alternatief blijkt te zijn voor kortelings betreden, maar daarom niet minder plat gemaakte paden.

 Naast dêbacles reikt de Carrefour je ook mogelijkheden aan. Eindelijk een vorm gevonden voor al die honderden negatieven, contactafdrukken en zelfs een paar dia's ...... Boeken. Compleet shit natuurlijk, maar prachtig. Eindelijk een redelijke en bovendien handzame vorm voor al die, met de grootste zorgvuldigheid gemaakte plaatjes. Vast niks nieuws, maar je loopt tenslotte niet elke dag tegen een tegensputterende automaat aan en leest al wachtende, uit verveling alles wat in de buurt aan letters op papier ligt te liggen.

 Rest een luttel hobbeltje, waar ik mijn interesse ooit al eens in heb laten boren, het zooitje moet natuurlijk wel digitaal zijn. En hoe vanzelfsprekend het ook allemaal lijkt vandaag, gisteren ging dat toch echt anders ...

Banken

 Ze zijn erger dan een moeder, die waakt over het zakgeld van haar kroost, maken dat je bijna op het knieën moet gaan om aan je eigen geld te komen, vallen je te pas en te onpas lastig met zaken waar alleen zijzelf geld aan verdienen en hebben dan het gore lef om je eens in de zoveel tijd te dwingen om aan te tonen, dat jij jij bent. En alsof dat nog niet genoeg is, kunnen ze, nadat je aan hun onzinnige en buitensporige wensen hebt voldaan, hun eigen procedures schijnbaar niet juist afsluiten en gaan leuk door met de dreiging de rekeningen te blokkeren. Opblazen, die hap, stelletje geldgeile bloedzuigers. ........... Zò, dat moest ff.

Omslag?

 Weer een winter is het laatste, wat ik wilde. Werkelijk het allerlaatste wat ik hier wilde. Maar, als nog een (?) winter, dan wel een andere winter. Vraag me niet, wat ik me daarbij voorstel. Ik zou het antwoord schuldig blijven, maar het moet anders èn zal anders gaan.

Casino

 Schakelen, energie, keuze ...... inzet, omzet, doorzetten. Schuren, motiveren, herstarten. Het min of meer automatisch verlopende deel van het jaar pruttelt reutelend op z'n eind aan. Dit jaar de balans eens tijdig proberen te op te maken. Weinig schokkends tenslotte. Geen credits, en minimale wijzigingen in het debet-gedeelte. Weinig vooruitgang, veel stilstand en dus achteruitgang. Ik ga er ook geen woorden meer aan vuil maken, het niet hebben over 'overleven' of 'hoofd boven water houden'. Het is behalve erg relatief vooral steeds weer, nog steeds hetzelfde. Dat het me niet lukt, om daar iets op te verzinnen, een draai aan te geven, is, behalve mijn pakkie an, iets wat me aardig tegenvalt van mezelf. Hoewel het eigenlijk niks meer of minder is dan de consequentie voor de keuze 'alles of niets'. Niets is sowieso al niet zoveel, laat staan als je alles wilt hebben.

Gemekker

 Donker als je je bed uitkomt ... de verkeerde tijd van het jaar valt weer over me heen en niet alleen over mij. Daar kan geen warme chocomel of glühwein tegen op. En aub ook geen gezeur over die gezellige avonden. Gewoon weer snotteren, kouwe voeten, sjaal, jas, etc. Alleen het vooruitzicht van extra bedbedekking kan me iets enthousiaster stemmen. Mag het dan overdag nog steeds boven de twintig zijn, de nachten zijn de 10º in de verkeerde richting gepasseerd. De herfst laat er geen gras over groeien.

 Dat zou voor vandaag al meer dan genoeg kunnen zijn om mijn stemming te bederven, blijkt bij het enthousiast in (willen) schenken van de koffie de melk wederom zijn beste tijd gehad te hebben. Het is toch echt nog niet de 13e vandaag, zoals op de fles stond. Tjonge, dat beloofd wat voor morgen.

11/09

 Moet ik nu stilstaan en in mijn hersenpan gaan graven? Dacht het niet. D'r zijn zoveel 11/09's door mijn leven gegaan, een beetje dom om die van 12 jaar geleden steeds weer naar de voorgrond te rukken. D'r is een korte tijd aan moeder's borst geweest, een wat langere tijd vreedzaam niksdoen thuis, toen een veel te lange tijd met aan scholingsperioden verbonden opstartperikelen, ergens zijn d'r ook vrouwen ingeslopen maar geen enkel specifiek op deze dag en tenslotte was daar de weinig gedenkwaardige verplichting al centenscorend van het ene ambacht in het andere ongeluk te storten. Allemaal even (on)gedenkwaardig dan wat ik verder nog zou kunnen verzinnen of herinneren met minimaal één 11/09.

 Ooit ergens gelezen, dat de basis voor een gelukkig leven een slecht geheugen is. Dat kost moeite, maar die loont het ook. Daar ga ik geen veranderingen in doorvoeren. Net als bij al die oorlogherdenkingen, levendgehouden ellende, soort van Frisootjes. Weg met die geheugenbelasting, de deur uit met de treurnis. Het herdenken heeft de oorlogen niet voorkomen, het ontbreken van de oorlog ter plekke maakt het ritueel mogelijk.

Score

 Wil niet veel zeggen, maar op de 10e van de maand het loon kunnen scoren voor de hele periode, is niet verkeerd. Nu enkel nog de baas van het uitbetalen overtuigen.... Zal vast wel weer allerlei gezeik opleveren. Te weinig levert steevast problemen op en meer dan gevraagd levert per saldo nooit wat op. Eigenlijk dans ik dus voor eigen kerk en zeker daar ik ook nog eens als baas alleen maar in de spiegel kan kijken..

 Ik zal het zooitje maar gevoeglijk mijn rug af laten glijden en ondertussen het inzicht aan mezelf overlaten. Targets zijn niet mijn deel maar twee blogs samenvoegen tot eentje, krikt misschien wel de produktie op. Had natuurlijk beter moeten weten, of tenminste onderhandelen of in elk geval niet over me heen moeten laten lopen. Maar ja, de scheppende ziel is iedere commercie vreemd.

 Daarmee ben ik dus nu scheppend en voel me direct gevleid. Schouderklopjes aan jezelf uitdelen is als zelfbevrediging .... er is altijd wel een reden voor te vinden.

Pipi

 Wat moet ik nou in godsnaam met een busongeluk in Guantemala .... Het blijft meer dan lullig en rampzalig voor de direct betrokkenen, maar wat moet ik daar in vredesnaam mee op mijn Franse platteland ... Straks krijgen we nog wildplassers in Timboektoe, of  hondenbeschermers in China. Mag ik aub een beetje gewoon mijn eigen belevingswereld? Graag, dank je, alsjebief!

Tegenwerk

 Koren op de molen van alle hogere-machten-denkertjes. Na het schonen van het aanrecht en het ruimen van de moestuinopbrengst net voordat het herfst werd, mijn vizier gedraaid en ietsje minder verstandig gedaan. Hop in den voiture en stadwaarts. Iets met foto's afdrukken op verzoek. Moet tenslotte ook gebeuren en winkels hebben in tegenstelling tot de keukens sluitingstijden.

 Goed en wel onderweg realiseer ik me, dat ik het belangrijkste onderdeel voor het geplande intermezzo thuis heb laten liggen. Nu werkt mijn geheugen nog aardig, maar een stuk of zestig nummers reproduceren uit een keuze van 400.... Kantje. Met beeldherkenning zou ik waarschijnlijk een heel eind komen, maar je zult zien dat dan 1 of 2 van de belangrijkste plaatsjes ontbreken. Normaal zou ik nu ergens stoppen, iets drinken, huiswaarts gaan en morgen verder zien. Dit keer echter gedraaid, en mèt lijst opnieuw vertrokken.

 Later in het warenhuis alle nummertjes netjes ingetikt, links en rechts voor verfraaiing of vergroting gekozen en de boel afgesloten. Bonnetje genomen en twee stappen naar rechts voor de scanner gehouden om te betalen en het zooitje te printen. Bliep, wacht, er komt een miep. Geen idee waarom ondersteuning nodig is, maar het apparaat volhardt stug. Personeel herhaalt mijn handeling een paar keer, haalt ander personeel erbij, die weer iemand anders erbij halen, die mij zegt "Jammer, maar helaas gebeurt dit soms". Het 'helaas' zat 'm dan vooral in het feit, dat hij daar verder niks kon of wilde doen. Weg werk ... Had ook door moeten gaan met poetsen. Je ziet, wat je d'r van krijgt.

Suprême

 Tweede koffie achter de kiezen, de honden rond het meer gejaagd, een extra rondje internet gedaan en nu komt het moment, dat de dag gaat bepalen. Licht uit, de roffels op de trommel en spot aan! .... eerst nog maar eens naar de plee.

 Het weer is in korte tijd opgeklaard en niet alleen buiten. Het is niet meer turen naar mogelijkheden, ze verdringen zich voor mijn voeten. Wat gaat het worden. Gaan we voor slim en noodzakelijk en doen de afwas een plezier of wordt het aangenaam en gezellig en doen we onszelf een plezier?? Je ziet, je kunt het stukken slechter treffen. Alles beter dan saaie vanzelfsprekendheid.

 Persoonlijk vind ik, dat je altijd voor aangenaam moet gaan. Dat gezellig maakt me niet zo veel uit. Aan noodzakelijk heb ik een pesthekel. En slim is natuurlijk nooit verkeerd. Maak er wat van. Lijkt erop, dat het een verfoeid compromis gaat worden. Iets met verstandig. Over het algemeen een erg vies woord, maar -en daar zie je dat de worm al in de beslissing zit- beter het maximaliseren optimaal benutten dan de tank leegstarten. Kortom als je wilt (hard)lopen, kun je beter voor een marathon kiezen dan voor de 100 meter sprint. Misschien is dat wel erg Hollands gedacht, maar dan krijg je tenminste waar voor je geld!!

Anders

 Gisteren tijdens de vele wakkere uren tussen de lakens weereens bedacht, dat ik het ook allemaal helemaal verkeerd doe en het gelukkig bij de constatering gelaten. Anders kan nog makkelijker dan beter en alleen als het niet goed gaat, kom je op dergelijke gedachten. En dat het niet goed gaat hier is geen uitzondering of regel maar gewoon een feit! Een gegeven, dat blijft wat het is, ongeacht de hoek waaronder ik er tegenaan kijk, de energie die ik er (niet) instop, de ergernissen of de ook steeds vaker voorkomende momenten van tevredenheid.

 Alles wat ik hier doe, is net zo zinvol of zinloos als alles, wat ik nalaat. D'r is geen richting om in te gaan, geen doel om te bereiken, geen perspectief om aan te werken, geen niks behalve de bezigheid het 'toonbaar' te houden. En in dat toonbare zit erg veel, heel erg veel rek. Ergens gaat dat toonbare plaatje gewoon eens samenvallen met de dagelijkse werkelijkheid en kan ik me met een gerust hart en zonder wroeging omkeren en vertrekken. Verkocht of niet.

Kaal

 Mezelf aan mijn haren uit het drijfzand trekken, is een kunstje, dat ik inmiddels aardig beheers en volgens mij is het weer zover. Het kan nog verkeren. Eerst maar de keuken toegankelijk maken, dat scheelt altijd een behoorlijk slok. Wie weet, voel ik bodem tegen die tijd en kan alles een tikkeltje saaier maar stukken minder vermoeiend in meer hanteerbare banen worden geleid. Dat zou prachtig en prettig zijn, want ooit, ooit zijn de haren eens op!

Worstelen

 En nu een dip down in de sentimentele wateren.... Het is er de perfecte dag voor. Na het waterige begin in de ochtend, worstelt zich nu de zon door de wolken. Een worsteling die niet van een leie dakje gaat. Was ik een vrouw geweest, zou ik me nu gesterkt voelen door het idee, dat ik het niet alleen ben, die het moeilijk heeft met de dag. Maar goed, dat ben ik niet.

 Eens zien hoe we de avond in rollen. Ik heb zo'n vaag vermoeden, dat ik erg vroeg in mijn nest lig vandaag. Zult zien, dat er dan natuurlijk niks terecht komt van 12 uur pitten. Zulke onhebbelijkheden weten zich pas ten volle te ontplooien, als er absoluut geen behoefte aan bestaat. Maar goed, zover is het nog niet, dat is een zorg voor later.

 Na de culinaire dagdroom toch nog iets van trek ontwikkelt. Sinds het ontbijt is d'r niks meer in de maag gekomen, dat iets met voedsel te maken had. Niet dat ik er calorieën door te kort kom, het is enkel om de verbeelding te kalmeren. Waar is die kip gebleven??

Kokkerellen

 Vanmorgen kort na zessen begonnen met het hakken van de uien en een paar minuten geleden de driedimensionale, gecarameliseerde suikerconstructie in de zelfgemaakte amandel-peper-gember-kokos ijscombi gestoken .... Dat was nog eens werken.

 Bouillon trekken, de laatste reebout met knoflook doorspekken, de mooiste sperziebonen tussen het overdreven lange uitschot selecteren, een tomaten-basilicum sorbet met een verse peper-coulis prepareren, de mosselen kort koken en oprijen voor het gratineren, de champagne proeven ... Wat kan er nog misgaan?

 De verschillende purees gepureerd, de sauzen van mijn vingers gelikt en Picasso van de troon gestoten bij de versiering van de borden. Een uurtje in de kelder een flesje rood tussen het rood, rood en nog eens rood gezocht en bovengronds de champagne met de crême van cassis verrijkt. Shit .... de sardientjes bijna vergeten.

 Alles staat uitgebreid te geuren. D'r loopt vast ergens water, maar niet in mijn mond. De trek is me vergaan. Weet je, soms is het opentrekken van een blik me nog teveel werk.

Misser

 In twee dagen van het ene seizoen in het andere vallen, bruter kan nauwelijks. Herfst; regen, 15º minder en het eerste bladertapijt op het terras. Blèrk, en dat op zondag, zo'n dag die van nature al iets herfstigs heeft.

 Ter meerdere glorie van het weinig prettige gemoed heb ik net al de tweede koffie door de afvoer mogen spoelen vanwege zure melk. Vlees gaat ver over de datum mee en melk geeft het dagen van te voren op. Omgekeerde wereld, maar wat belangrijker is, waar het echt om draait, is, dat ik nog steeds geen koffie heb!

Plan

 Vanmiddag een blik geworpen op de rest van het jaar. Behalve dat het grootste deel van het jaar alweer onder het tapijt is geschoffeld, wil ik nog wel het een en ander. De ervaring heeft in zulk soort situaties geleerd, dat het trekken van een plan geen kwaad kan. Rijmt, dat zit het altijd goed!

 D'r moet vanalles, ik wil nog meer en dan laat ik de verdere ideeën maar rustig rusten. Dat wordt vliegen, rijden en een manier vinden, waarop niet alles op mijn bordje terecht komt. Utrecht is er dit jaar een beetje bekaaid afgekomen, hier moet natuurlijk een hoop, op de ooit als toekomst bedachte plek zou enige actie geen kwaad kunnen en ook de nieuwe lijntjes verdienen meer dan alleen maar aandacht.

 Als je dan probeert om het wensenlijstje in praktijk vorm te geven, begint het stevig te wringen. Afstand. Tijd. Werk. Mogelijkheden. Alles wil als eerste en het is aan mij om te kiezen. Zou het? Zou het werkelijk? Alles lijkt erop, dat we echt terug bij 'Af' zijn. Eindelijk terug bij het begin zijn. Laat de 200 of hoeveel euro maar zitten, ik ga sowieso vrolijk verder.

Chicken

 De kippenpoten (of is het kippepoten, want ze zijn, neem ik aan van één kip!) van een week over tijd in de pan gegooid waar het vet van de Roemeense worsten al wat langer in lag te geuren. En dat terwijl ik die kippendingen zeker weten geen week of meer geleden gekocht hebt. Misschien beter opletten de volgende keer, maar je ziet het maakt geen moer uit. Het rook nog erg naar 'niet bedorven'. Bovendien consumeer ik 'mijn' kippen niet rauw of rosé maar dubbel en dwars doorgebakken. Geen enkel probleem dus, zelfs niet als ze zich ondergescheten hebben bij het slachten, wat mij tamelijk vanzelfsprekend lijkt. Hetzelfde geldt voor de eieren, die dan in de grote aanpak waarschijnlijk een beetje afgespoeld worden, maar ik krijg ze uit eerste hand, niet altijd maar vaak met stront versiert. Tja, als de mens daar al niet meer tegen kan, moet ik gauw ff mijn weddenschappen mbt de eindtijd bijstellen!

 Stelletje mierenneukende (want dat blijft absoluut niet bij eentje!) Europese regelneven. Van leven ga je dood en alhoewel het lijkt alsof we dankzij de regeltjes een ietjse langer bestaan genieten, draaien die lui de soort met grote voortvarendheid de nek om. Met een beetje goeie wil lukt het deze eeuw nog.

Pompen

 Daar was ie weer .... de jaarlijkse controle. Eén van de controles. Nooit om gevraagd. Je kunt het natuurlijk overslaan en bijna had ik dat gedaan, maar me toch maar present gemeld. De routine van het consult heeft iets lachwekkends. Als je in staat bent om te beseffen, wat het allemaal vooral nièt inhoudt, is het om te bulderen van het lachen. Gelukkig ben ik inmiddels weer in staat tot een dergelijke relativiteit. Nu die laatste stap nog en gewoon 'Bye, bye' zeggen..

 Die hele medische industrie, en dat is het ècht; een industrie, is een factor waar de maatschappij heel wat minder greep op heeft dan op wat normaal met 'industrie' wordt aangeduid. Bij Apple is men blij als er weer iets leuks bedacht wordt. Van Mercedes of Co wil men nieuwe dingen en daar graag voor betalen. De gezondheidzorg moet als het ff kan morgen het onmogelijke waarmaken en dat als het ff kan tegen uitbetaling ipv dokken.

 De mens, en mn de Westerse variant is het contact met de werkelijk verloren. Deels door de verhalen die hem of haar op de mouw worden gespeld, maar vooral toch door de rare gedachtenkronkel, dat ze denken de dood een hak te kunnen zetten. Mooi niet!!

Mauw

 Dag van niks. Wat ik wil, lukt niet. Wat ik doe, beklijft niet. Ben bezig, maar kom nauwelijks boven de automatische piloot uit. Het regent. Ineens is alles anders. Ik moet omschakelen en heb daar weinig trek in. Dit moddert zo de dag door tot ergens rond zevenen de motor begint te draaien. Net optijd voor een gezellige avond uit. Goed gezelschap, verkeerde restaurant. Uiteindelijk is dat eerste toch veruit het belangrijkst. Tegen elven huiswaarts, reebouten en egels ontwijkend en op de oprijlaan gestopt voor een grote witte uil. Na wat gedraai met z'n hoofd vloog hij (of zij) de nacht in en kon verder richting bed.

Happen

 Na de apèro in de kroeg, de maaltijd. En waar begin je die mee? Precies met een drankje. Nou, dat gaat me de middag wel worden. Zou sowieso gebeuren, want er stonden me bij R&G weer diverse gangen op te wachten. Maar eerst de porto. En natuurlijk blijft dat niet bij eentje ..

 Normaal gesproken doet Gisèlle gezellig mee, maar die zat vanwege een operatie onder de medicijnen. Na twee maanden in de lappenmand bestiert ze echter weer de keuken en als ik René begrijp, is dat maar goed ook. Binnen een jaar ook het tweede dijbeen van een nieuwe kop voorzien. Dat moet haar weer de gewenste bewegingsvrijheid geven op weg naar de honderd. Of dat zo is, moeten we afwachten. Het geopereer heeft haar omvang in elk geval al tot de helft terug gebracht, wat tenslotte ook zal schelen in het bewegen.

 Voor haar doen was de maaltijd aan de karige kant, wat hem er niet van weerhield om rijkelijk met de fles rond te gaan tussen zijn en mijn glas. Voor hem zat de dag erop. Ergens bij vijven begonnen, was hij de hele ochtend bezig geweest met het naar binnen brengen van het hout voor de winter. Tachtig en nog wat jaartjes en dan zo bezig zijn ... Zo oud worden is niet verkeerd. Hou me het hart vast voor de ander, als een van beide er tussen uit piept.

Slaapkunst

 Na een jaar of 25 zo'n 4 à 5 uur per nacht geslapen te hebben, is daar -net als bij bijna al het andere- in 2007 pardoes verandering in gekomen. Na maanden zonder noemenswaardige slaaptijd is een soort kristallisatieproces begonnen, dat inmiddels bijna een half etmaal omvat. Het is nog steeds met onderbreking op gezette tijden, tijden waar je soms de klok op kunt zetten, maar bijna twaalf uur slaap, daar draai ik tegenwoordig mijn hand niet voor om. Mensen kunnen blijkbaar veranderen.

 Ooit ergens gelezen, dat je slaap niet kunt inhalen. Dat zal qua activiteit wel kloppen, maar voor de functie van slapen, het lichamelijke herstel, het wegwerken van de vermoeiheid kan dat nauwelijks gelden. Maar hoelang duurt het, voordat je die moeheid van pakweg 6 jaar hebt weggeslapen?? Ik heb geen idee, weet alleen, dat ik voorlopig nog niet zover ben.

 Ik slaap 2x twee uur, 1x 4 uur, een aantal malen 1 uur en dan nog kan ik na zeven of acht uur 's ochtends zover wegzakken, dat ik 30 of 45 minuten later gedesorënteerd en compleet verkreukeld wakker wordt met het gevoel een nacht te hebben geslapen. En, en dat frappeert het meest: doodmoe!!

Apèro

 Klokslag 11 ..... aan de drank: porto, pineau, pastis of whisky ... Ja, whisky is in Frankrijk een geliefde apetizer. Of het bedoeld is om de Britten in de zeik te zetten, weet ik niet, maar ik zie ze d'r voor aan, die Fransen. Maar nee, geen whisky, doe maar een 51. Koud uit bed, maar sociaal zijn is hard werken, dat heb ik altijd al gezegd. En de aanleiding? Een begrafenis ....

 Iedereen weer blij, dat hij, want alleen de mannen gaan de kroeg in, aan deze zijde staat en niet op gene zijde ligt. Ik ben er niet bij geweest, maar gezien het aantal auto's, dat op z'n Frans 'par tout' geparkeerd staat, moet het iemand zijn geweest, die niet in de schaduw heeft geleefd. Ik mag, nou zeg maar moet wel meedrinken. Het moet ook een ouwtje zijn geweest, dat zie je aan de gemiddelde leeftijd van de bezoekers en het vrolijke sfeertje, dat er hangt. Geen ellelang lijkpreken maar moppen tappen. Zo hoort het ook. Als je goed geleefd heb, moet ik niet benepen vertrekken.

Akelig

 Gedaan wat ik me in de grijze ochtendnevels had voorgenomen. Alles, echt alles. Bijna schokkend. Ik zal er mee moeten leren omgaan. Zal ongetwijfeld weer z'n tijd kosten. Kan er ook nog wel bij. Gooi maar op de hoop. Nee, die linker graag met het bord "Nog te doen".

666

 Nog is er niks ernstigs gebeurd, maar ik zal het getal bij deze een tel doorschuiven. Gaat die bijdrage het blog op, dan is het bijna voorbij. Nu heb ik het duivelsaantal berichten incl. een conceptbericht. Na deze zijn het werkelijk 666 gepubliceerde berichten en staat die ene nog steeds in de wachtrij. Moet dus eigenlijk nog eentje, maar daar wacht ik mee. Ik geeft de hinkepoot een tweede kans. D'r staan nog wat vierkante meter maaiwerk op het programma. Heb ie ff geluk!! Doet hij daar niks mee, dan is het -waarschijnlijk vanavond- definitief verkeken. Ja, ook gevallen engelen moeten hun plaats kennen.

Schrijverij

 Tijd dat ik het toetsenbord weer bij de hand neem en laten kreunen onder het geroffel van mijn vingers. Zal in het midden laten of het toetsenbord er vijftig kleuren grijs door ziet of d'r gewoon van baalt. De stukjes schrijven zich niet vanzelf en voordat ik tegen mijn Pc ga praten, pak ik eerder een pen. Pre-historisch, maar beter dat dan na het bluetooth telefoneren de zoveelste plek/activiteit waar mensen een stuk weg lullen in het luchtledige.

 Werken, dus! Ai, vies woord. Dat kan beter: bezig zijn. Dat klinkt al een stuk aangenamer. Vrijetijdbesteding is nog een tikkeltje charmanter. Levert niks extra's op voor het toetsenbord .... Arm toetsenbord. Mogen ze ook wel een dag in het jaar extra aandacht aan besteden. Misschien kan het samen met werelddierendag. Hebben mijn honden niet nodig, die hebben dat elke dag weer. De ware goden hier in Frankrijk. Bij de katten twijfel ik, die moeten tenslotte het verse deel van hun voedsel zelf regelen. Maar goed, voor mij geldt dat voor alles ....

Pffffffff...... .

 Wakker worden met een niesbui. Dat is vol op het gas ..... en direct een lege tank!

Uit

 Na weer een dag maaien niet de fout gemaakt om nog iets extra's mee te willen pikken. Tevreden de gezichtsbegroeiing gekortwiekt, onder de douche gekropen, opgetut en de hort op. Niks geen beloning en al zeker geen omkoperij, nee, gewoon zin in.

 In een voor het dorp erg wereldse kroeg een Duvel genoten, mijn dagelijkse notities bijgewerkt en wat op Twitter zitten klooien, onderwijl op WhatsApp gestoord vanuit andere delen van Europa. Klinkt dat cool of cool? Ja, ok, die notities zijn een minnetje, maar dat is voor de persoonlijke noot in het geheel. Na het cosy kwartiertje of drie aangeschoven bij een Italiaan en de avond maagvullend besloten in de buitenlucht.

 Het is de zoveelste prachtige avond sinds terugkeer uit de Adriatische regionen. Het kan nou ieder moment  compleet omslaan, maar ook rustig nazomeren tot ver in oktober. Mijn voorkeur lijkt me duidelijk. Overdag het gras en 's avonds het terras ...

Modder

 Ff nog ...... Nooit doen!! Hetzelfde als iets voor de laatste keer doen. Hou er dan beter gelijk mee op. Slechte voornemens, uitnodiging voor ongeluk en tegenslag. Zo ook met maaien. In de loop van de middag een heerlijke lap mooi kort gesneden en na verzorging van beesten en de innerlijke mens bedenken dat er, voor de duisternis valt, best nog een stuk geschoren kan worden.

 Fluks op het machien gesprongen, alle remmen los en daar ging het bergaf, langs het meer tot op het verste denkbare punt, dat ik met het maaiding kan bereiken. Daar wil het ding ineens niet meer vooruit. Motor draait, gashendel niet geblokkeerd maar niks geen beweging meer. Het duurde een ogenblik voordat ik mijn hoofd draaide en naar de achterwielen keek. Die draaiden leuk rond, want aangedreven, maar hielpen het ding niet vooruit .... Ai, ai ... ai. Vast in de modder.

 Nu wil me dat wel vaker gebeuren dan me lief is, maar dan zoek ik bewust de grenzen van het mogelijke op. Nu echter reed ik, waar al gemaaid was en hoewel het een vochtig stuk is, leek me dat geen probleem gezien de droge weken, die we achter ons hebben liggen. Duidelijk ergens iets tegengestelds gebeurd.

 Een kleine kilometer van huis, de tractor 'en panne' en absoluut geen zien om te graven. Na wat duw- en trekwerk, een poging met dood hout en enige hefboompogingen teruggelopen en de Peugeot genomen. Absoluut geen 4x4 en heel snel de neiging om vooraangedreven te slippen maar voorzichtig en op meerdere plekken met passen en meten tot bij (!) de modder gereden. En? Ja, d'ruit. Terug met de auto. Gelukkig zonder gedoe èn Feierabend!! Dat had ik direct moeten doen.

Reserve

 In de bijna drie jaar dat ik mijn schrijfsels na jaren in eigen beheer weer publiek heb gemaakt, heb ik mezelf aardig ingehouden qua zeuren over hoe slecht het gaat. Mag ik hopen. Was tenminste de bedoeling. Hoewel ik in dit medium iets langer inzage heb gegeven in mijn gebrek aan lol in het bestaan, dat ik leidde, dan ik dat in live-gesprekken heb gedaan, men kan tenslotte gewoon wegklikken bij gebrek aan behoefte, is het altijd bij het topje van de obligate ijsberg gebleven. Mensen kunnen je op een gegeven moment niet meer volgen en dat is niemand kwalijk te nemen. De een is bereid om langduriger terug te schakelen dan de ander. Het leven gaat verder en voor de anderen een stuk sneller dan ik dat voor mezelf had gehoopt. Gesprekken worden eentonig, vallen in herhaling en voor je het weet, loop je je te verantwoorden. Daar had en heb ik geen zin in. Het kostte me al energie genoeg om de duur en het trage tempo van de verwerking te accepteren, daar kon de uitleg aan anderen niet meer bij. De betere verstaander luistert en leest maar tussen de zinnen door.

 Omgekeerd ga ik, nu het bergop en zelfs steil bergop gaat niet meer doen dan af en toe een tip van de sluier lichten en de buitenwereld inzicht geven in de betekenis van "Het gaat me goed, dank je!" Het zijn steeds weer en nog steeds opnieuw stappen of stapjes vooruit. Het rare is dat je, zoals al vaker gemeld, dat pas merkt als je het punt voorbij bent. Bij tegenslag werkt dat anders, daar blijf je maar tegen dat ene punt aanhikken en is het bestaan ervan je duidelijker dan je lief is.

 Sinds de terugkeer uit Kroatië is de innerlijke rust een nieuwe fase ingegaan. Moet voorzichtig zijn met dat soort uitspraken, omdat het verleden heeft geleerd, dat ze terugvalgevoelig zijn. Maar zelfs als het moreel en de fysieke beslommeringen ff een stapje terug doen, weet ik waar het in principe heen gaat: Een minder opgejaagd gevoel in de dingen die ik doe èn 's ochtends zonder zenuwen aan de dag beginnen. Alles is wennen, klinkt misschien raar maar het is zo, maar het kost heel wat minder moeite dan in de omgekeerde situatie. (Terug) krijgen is vanzelfsprekender dan verliezen. Nu weer verder met het gras. Ik heb er zowaar bijna zin in.

Uitrusten

...
..
.

Stemming

 Nu zou ik kunnen stellen, dat ik weken heb gewacht op deze stemming, maar dat het writersblock mijn mood gedwarsboomd heeft. Afgezien van die block klopt het verhaal wel een beetje. Graag had ik de afgelopen weken meer tijd gehad om te schrijven. Dat dwingt je a. niet af en b. dan kun je beter in je eentje zijn, al zegt dat ook niet alles.

 Heerlijk op het balkon van het appartement gezeten, blik richting de opgaande zon, water zover het oog reikt en er geen eilanden in de weg liggen, aangenaam temperatuurtje, beetje een bries, water en wijn onder handbereik en ..... Ja, d'r is altijd wel iets wat ontbreekt of teveel is. Belangrijker is een stemming als vandaag, waarin ik zonder problemen de boel om me heen de boel kan laten. Het gaat om rust, ritme en regelmaat, hoewel die laatste twee volgens mij zwaar overlappen. Moet ook 'reinheid' zijn die tweede 'r', maar snap waarom ik dat verdring. Rust & regelmaat, daar gaat het om. Chaos om me heen kan de boel niet verstoren. Chaos is de meest energiezuinige natuurlijke toestand, spaart een hoop gepoetst en voorkomt het nutteloos verplaatsen van onzinnige zaken naar ongewenste plekken.

 Zo'n plek en dan zonder de belemmering van een afreisdatum. Enig gezelschap kan geen kwaad zolang de grenzen van elkaars wensen worden geaccepteerd. Ochtend samen, middag apart en avond wederom samen. Ik zou het wel eens willen proberen. Misschien komende winter in Barcelona??

Benaderen

 Langzaam schuift het leven weer een kant op die mijn waardering kan wegdragen. Nog een paar kleine, niet onbelangrijke veranderingen en er kan weer gesproken worden over leven ipv (voort)bestaan. Ook zonder lijstje met wat ik allemaal gedaan wil hebben voor ik mijn ogen niet meer open, was de grootste last van de afgelopen jaren het gevoel niet te leven, zelfs voor een deel voor niks geleefd te hebben. Grote woorden met moeilijk grijpbare, want multi-interpretabele betekenis. Voor de een is het nageslacht, voor de ander een miljoen op de bank, weer anderen streven naar een tweede huis, het schrijven van een boek of de aanschaf van een porsche, al zou ik middels voor een ander merk kiezen. Nu  zou ik niet vies zijn van het schrijven van dat boek, maar voor mij ligt het simpeler of zo je wilt ingewikkelder. Ik wil een beetje een tevreden gevoel hebben met waar ik mee bezig ben.

 Na de dood van Yoland is daar als extraatje bijgekomen, dat ik de zaakjes netjes afgehandeld wil hebben en achterblijvers niet wil opzadelen met een berg losse eindjes. Dat extraatje is mede de reden om hier weg te willen. De hoeveelheid moeite, die het mij al kost, om deze plek verkocht te krijgen, is mijn pakkie an, want tenslotte heb ik het mede aangekocht. En dan laat ik het opruimen van de rondslingerende zooi wijselijk in het midden, want grotendeels gebeurd en verder automatisch gekoppeld aan de verkoop. Maar zelfs dat heeft me meer energie gekost, dan ik me ooit had kunnen bedenken. En om nou te zeggen, dat het te maken had met herinneringen en zo .... Nee, niet direct. Deels natuurlijk wel, maar vooral toch een kwestie van "Wat moet ik er nu mee?". Te persoonlijk om weg te gooien, te oninteressant om te bewaren maar vaak in goede staat. Pas toen ik besloten heb, dat het einde van Yoland's leven ook simpelweg het einde van een hoop door haar gebruikte spullen betekende, was ik in staat de boel definitief op te ruimen, door de shredder te halen, in de re-cycling te gooien of simpelweg te fik erin te steken.

 Overgebleven zijn twee doosjes, samen één grote verhuisdoos. Dat zijn de concreet tastbare zaken, die ik wil kunnen terugzien, voelen, lezen. Is dat veel? Weinig? Maakt het wat uit? Ik heb geen idee. Natuurlijk zijn daar nog de herinneringen, maar eerlijk gezegd vervagen die harder dan de inhoud van die dozen. Zou ik die dozen niet hebben als steunpunt, zou de herinnering binnen een paar jaar waarschijnlijk ergens in een waas blijven hangen. Fout? Moet je daar in dat soort termen over denken? Het graf in Utrecht heeft vreemd genoeg veel meer waarde voor mij behouden, dan ik me had bedacht. Het zijn van die dingen, die je vooraf moeilijk kunt bepalen, al had ik dat wel gewild.

 Zo wil ik dus ook eigenlijk best een beetje over mijn graf heen willen reiken en zal dat ongetwijfeld een ijdel verlangen blijken. Wat ik by the way niet meer zal meemaken. Ik ga niet als Yoland mijn leven afmeten aan de mensen, die achter mijn kist aanlopen. Als ik één persoon gelukkig mag maken, zal die persoon niet blij zijn als ik vertrek, maar ik wel!!

Leventje

 Heerlijk zo'n dagje keuvelen. Niemand die je in de rede valt. Niemand die je zonodig aandacht moet geven. Geen ogen waar je uit beleefdheid in moet kijken", terwijl de hele verdere beestenwereld het gebaar hanteert als uitdaging à la "Ik kan je aan, lust je rauw, kom maar op!" Maar ja, de menselijke soort heeft meer last van dat soort subtiliteiten, die duidelijk maken, dat het getalsmatige overwicht ze evolutionair over hun beste tijd heen heeft getild.

 Het zal mijn tijd nog duren en misschien heeft menigeen dat een paar honderd jaar geleden ook al bedacht en zal ik vast niet de laatste zijn die dit doet. Zo meteen een lunch uit de kast trekken. Komt goed uit, dat ik daar vandaag niet voor op uit moet met speer en vuistbijl. De bessen- en wortelsverzamelende vrouwen zijn vervangen door de supermarkt en mijn moestuin. Een beetje vrouw van tegenwoordig zou trouwens zelf op jacht moeten willen trekken! Heerlijk lijkt me dat, kan ik me tenminste geheel en al wijden aan "Wein, Weib und Gesang". Kijk dan krijgt het leven langzaam kleur. Dan hoef je ook niet zo nodig negentig of meer te worden, omdat je minder tijd verspild aan overbodige zaken.

 Zo een glaasje vooraf inschenken, een krant erbij pakken en in de schaduw van het prachtige weer genieten in aanloop de maaltijd, anders dan gisteren maar met bijna dezelfde ingrediënten.

Kronkel

 Waarom ontstaat tegenzin vanzelf en moet je zin maken?? Nu heb ik toch een stevig opleidingstraject achter mijn rug, maar ik kan me niet heugen, dat men mij dat ooit qua kennis heeft aangedragen of laten ervaren. Misschien ook niet zo heel erg vreemd, want die school was nou niet iets, waarvoor ik fluitend mijn bed uitsprong. En toen het eenmaal studie, daarna opleiding en als klap op de vuurpijl omscholing heette, zat ik al lang en breed met dezelfde vraag, maar wist deze toen nog niet te formuleren.

 Ben ik nou een verwend blaag? Een zeurkonijn? Heb ik een afwijking? Ben ik uit de normaliteit gevallen? Denk ik teveel na? Waarom legt ieder ander zich neer bij wat mij zo tegen de borst stuit? Wat maakt mensen mieren, terwijl ze vol borstklopperij beweren individuen te zijn met eigen mening en zelfstandige verstandelijke vermogens??

 'Tuurlijk, ik ken de verhalen. Je moet eten, een broek om je gat, wilt een auto en als je ook nog nageslacht in de wereld gedropt hebt, zijn de uitvluchten nog vele malen overvloediger. Vijf dagen of misschien een dagje minder ploeteren voor je baas of rechtstreeks voor de belasting, een weekend vol ongewenste, sociaalgetinte tijdsverspilling en om de zoveel tijd eens puffen en klagen over de val, waar je wakker en met open ogen ingetrapt bent.

 Volgens mij is de belangrijkste reden voor de populariteit van die hele sociale mediazooi, dat iedereen daar ff net kan doen, alsof hij/zij het leven kent en onder controle heeft. Tenminste vanaf een jaar of ergens begin twintig. Voor die tijd heb je die hele sociale mediagekte enkel nodig voor wat die leeftijdscategorie altijd al gedaan heeft ..... nl. kuddegewijs achter de nieuwste zaken aan rennen.

 "Onaangepast" dat was het woord, wat ik zocht. Dat ben ik altijd al geweest en daar heeft opvoeding, opleiding noch werk of relatie enige serieuze invloed op gehad. Nu kan zoiets met veel flair en ophef, ik brabbel gewoon een beetje voor me uit en kijk hoofdschuddend om me heen. Wordt lachen, als ik straks ergens met buren naast mijn deur ipv 1 km verderop woon. Ben ik weer maanden bezig om de nieuwsgierigen als vliegen van me af te slaan en kan ik ondertussen de vreemdste verhalen over mijn vermeende leven ophangen, mocht ik de taal beheersen, waar ik terecht kom. Ja, deze plek heeft meer voordelen dan alleen de prachtige natuur.

Kerk

 Tweederde van het jaar zit erop. Nog 160 berichten voor de boeg voor we kunnen gaan werken aan het passeren van de 1000. Waar dat allemaal over moet gaan? Er zal wel voldoende voorbij blijven komen, waar ik me over kan verbazen of aan ergeren. Vooral dat laatste natuurlijk, want Hoera-stukjes genieten niet mijn voorkeur. Op de een of andere manier is me dat te saai. Net als met feesten heb ik dan altijd iets van "Ok, nu is het wel genoeg geweest en weer verder." Nu heb ik dat trouwens ook bij dingen, die mee tegenstaan. Het verschil is, dat het beëindigen van een feestje geheel in je eigen handen ligt, wat meestal niet het geval is bij tegenslag en aanverwante dwarsliggerij, tenzij je natuurlijk als welgeaarde universum-adept alles, wat over je heen komt, lijdelijk ondergaat. Makke schapen, slachtbank, kraak- en smaakloos .....

 Nee, niet doen op deze zondagmorgen. Het weer doet zijn best, de honden wachten geduldig op hun rondje, de wortels zijn benieuwd of ze vandaag dan wel in de diepvriezer belanden en dan mag daar best iets positievers dan gemopper tegenover staan. Het is een katerloos einde van een allesbehalve katerige week. Je zou bijna willen feesten. Mag ik dan toch ontevreden zijn? En niet zo'n beetje ook? Ja, dat mag. Lost dat iets op? Nee, dat lost niks op. Helemaal niks, zelfs! We blijven hopen en als het zo doorgaat, ga ik straks nog bidden ook.

Opruimen

 Piep. September.