One back, two to go! De Citroën staat weer voor de deur. Het was ff wennen maar voor ik met het ding thuis was, had ik het vertrouwde gevoel hervonden. Er zijn op het eerste gezicht al wat slordigheden te corrigeren. Misschien komt daar de komende dagen nog wat bij, maar 'im großen und ganze' klopt het weer. Werd tijd na drie mndn en één dag.
Ondanks het geldbedrag wat ze eraan verdiend hebben bij de garage vonden ze het niet de moeite waard om ff de stofzuiger door de binnenkant te halen. Hij was al niet van de schoonsten, maar zo vuil, als ik hem nu terug heb gekregen, was hij niet toen in 'm in oktober bij de garage achterliet. De komende dagen bij lekker weer zelf maar die stofzuiger ter hand nemen en meer ook. Buitenom is er nauwelijks eer aan te behalen. In de zomer stoffig, in de winter nog smeriger dank ijs, sneeuw en het zand/zoutmengsel waarmee hier gestrooid wordt. Af en toe in de was zetten zou geen kwaad kunnen, maar daar is het nu echt de tijd niet voor.
Behalve dit soort bijzaken is er weer de eigen auto. Het vertrouwde vervoersmiddel. Het vrijgeleide om de dorpse afgelegenheid te ontglippen bij behoefte. De link tussen twee compleet verschillende werelden. Nu heb je daar niet persé de auto voor nodig, zoals de afgelopen week is gebleken. En misschien is het goed om enigszins los te komen van die vier eigen wielen, maar de mogelijkheid/-heden, die ze bieden, is/zijn belangrijk. In elk geval voor het moment en nog wat jaartjes meer ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten