Het gaat weer niet van harte. Het enthousiasme van vorige week en de vanzelfsprekendheid van bezig zijn komen niet verder dan een vage herinnering aan wat geweest is. Ik kan me wel weer op het 'Waarom' storten maar waarom zou het deze keer wel tot een antwoord leiden? Niks bijzonders gebeurd, geen speciale associaties met verkeerde momenten uit het verleden, geen regen buiten .... Loop de mogelijkheden maar langs.
Een pijntje hier, irritatie daar, kwakkie onduidelijkheden, dingen die niet naar wens lopen cq meer aandacht en energie op eisen dan me lief is en je ziet de zorgvuldig geherstruktureerde omgeving om je heen neergaan als een kaartenhuis of een zestigerjaren flatgebouwencomplex dat met springstof wordt gesloopt. Niet alles tegelijkertijd maar het ene deel na het andere met een kleine tussentijdse aarzeling. Kun je weer opnieuw beginnen. Passen, meten, stapelen en hopen dat de constructie minder breekbaar zal blijken te zijn.
Dat af en toe iets omvalt of afbrokkelt is geen punt. Niet meer. Die gaten dicht je en je bouwt verder. Maar als het om je heen naar beneden gaat op een manier, dat je niet meer weet waar je moet beginnen met het herstel, omdat je simpelweg handen tekort komt, kun je weinig meer dan de neergang gadeslaan. In slowmotion deze keer. Te traag naar mijn smaak. Ik wil door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten