Illusieloos leven krijg je niet zomaar voor elkaar, daar moet wel het een en ander voor gebeuren. Volgens mij ben ik daarin de afgelopen jaren hard vooruit gegaan. Daarnaast is het al wat langer, dat ik vraagtekens zet bij een hoop zaken in het leven. Een beetje een illusie-arme mopperkont. Maar het kan erger, veel erger.
Een paar dagen geleden een boek (Der Mann schläft) ter hand genomen, waarin een hoofdpersoon (vrouw, ergens in de vijftig) zo gitzwart tegen het leven en de maatschappij aankijkt, dat het bijna komisch wordt. Zo overtuigt van haar eigen onbelangrijkheid en vol verwondering over hoe anderen zich wel het nodige gewicht proberen te geven. Zichzelf. Relaties. Werk. Etc.
Het heeft iets te maken met niet alleen willen eindigen op je oude dag, als ik de fragmenten van toen en nu, waar het boek uit is opgebouwd, goed begrijp. Laat gevonden en ineens weer verdwenen en dat in den vreemde en hoe nu verder? Niet het type boek dat je meesleurt in een verhaal. Meer een permante confrontatie met en in mijn geval herkenning van van vraagtekens bij de zin en onzin van de mens, zijn/haar leven, het samenleven en de maatschappij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten