Het boek, tja, wat kan ik daarover zeggen. Het zou hetzelfde zijn geweest als Mariana op een dag in haar auto zou stappen om iets in Sibiu te halen en na 5 of 6 uur nog steeds niet terug zou zijn, niet op haar telefoon zou reageren, etc. Dan ga je natuurlijk ziekenhuizen en politiebureau's af, probeert je jezelf gerust te stellen, wat naarmate de tijd vordert minder en minder lukt, waarna je iets van paniek zal overvallen, wat aansluitend langzaam afstompt tot gelatenheid. Het boek eindigt met een hint naar de mogelijkheid van een doorstart, happy-end zou ik het niet willen noemen.
Al met al ging het daar wel en ook weer niet om in het boek. Andere setting maar wat maakt dat uit. Het gaat bij het boek om de manier waarin de hopende en wachtende hoofdpersoon aankijkt tegen het leven om haar heen in het nu maar ook in inmiddels vervlogen tijden. Het anders zijn dan al die domme schapen om je heen. De stupiditeit van leven en nog erger werken. De onzin van liefde. Etc.
Dat voor wat de grotere thema's betreft. Kleiner kwam het nog dichterbij:
"Ich mochte fremde Orte gerne, solange ich mit ihnen keine großen Verbrüderungsszenen vornehmen musste. Wenn es mir gelang, ein sympathisches Café zu finden, ein Hotelzimmer mit feinem Ausblick und eine Steckdose (...), und ein gutes Restaurant im engen Umfeld des Hotelzimmers, war ich völlig zufrieden."
"Ich hatte diese Sucht, möglichst viel zu sehen, nie verstehen können. Es war offensichtlich, dass man in seinem Leben nur eine sehr begrenzte Anzahl Eindrücke würde sammeln können, und die Frage durfte erlaubt sein, was mit den Eindrücken nach unserem Ableben geschah."
Doet het afbreuk aan mijn uniciteit? Welt er iets in me op van verbondenheid? Doet het goed te weten dat meer mensen ploeteren in/met hun leven? Ach, ik slof gewoon op mijn manier verder door de massa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten