Hoppa. Het heeft een mooie tijd mogen duren, maar daar gaat ie dan. Down the drain. Ineens wil het niet meer. Had de moeite, die het vanochtend kostte, een signaal moeten zijn? Het bloggen ging nog goed. Een wasmachine opgestart zonder me daar speciaal toe te moeten aanzetten. Boodschappen in de dorpswinkel idem. Maar het 'van harte' was al verdwenen. Het heen en weer door de neervallende twijfel tussen regen en sneeuw was nog minder. En de poging om me tegen beter weten in in een jeans van een aantal jaar geleden te hijsen liet de boel kiepen.
In de keuken nog een deel van de Kerstverlichting in z'n dozen gestopt en mijn blik over de afwas laten glijden. Werd er niet warm van. De zooi liet me koud. Moet het echt? Wat maakt het uit? Ik voelde de weerstand terrein winnen.
Het is ff op. Van mijn kant gaat het vandaag niet komen. Tankje is leeg. Toch nog niet die permanente omslag gerealiseerd waar het op begon te lijken. Ik moet die illusie maar eens loslaten, geloof ik. Tevreden zijn met de nog steeds aanwezige vooruitgang. Betere momenten van weken had ik de nodige jaren geleden nauwelijks voor mogelijk gehouden. Wel gehoopt natuurlijk en dus ook gekomen. Ik laat vandaag maar gewoon over me heen komen. Zie wel, wat ik voor elkaar boks of nalaat. Opladen. Bijkomen. Herschikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten