Vierwielig

 Mijn auto ingeruild. De huurauto wel te verstaan. Mijn tussen aanhalingstekens dus. Hoewel het behelpen was, had het voor mij ook dezelfde mogen zijn, die was echter al verhuurd. Aparte business. Ipv een Renault Clio nu een Opel Astra. Slaggie groter en vooral krachtiger. Niet meer het idee dat ik eruit moet springen om mee te duwen, als het bergop gaat.

 Een auto met een knoppenrijkdom waar je 'U' tegen zegt. Mn in het middenconsole heeft zich een ontwerper met een minderwaardigheidscomplex uitgeleefd. Het lijkt wel een Boeing 747 of welke andere getalscombinatie ook. Direct wegrijden was dan ook niet zo'n slim idee. Al rijdende door dat knoppenoerwoud opzoek naar een manier om de radio aan de praat te krijgen, is dan ook niet gelukt. Bleek achteraf heel simpel, maar je moet het maar net weten. En dan zijn er nog de knoppen op het stuur, de hendels aan de stuurkolom en nog instellingen, die via een plek op het dashbord geregeld moeten worden, zoals bijv. het licht. Lijkt me toch niet, dat die auto meer functie te bedienen biedt dan de wagens, die ik tot op heden heb gereden/bereden.

 Maar soit. Meer kracht, minder lawaai en naar behoren functionerende ruitensproeiers, niet bepaald een luxe in deze tijd van het jaar. Jammer van de grijze kleur. Als ik ergens een hekel aan heb bij auto's is het wel de kleur grijs, die je in eindeloze lakvariaties voorbij ziet komen. Een week. Hopelijk niet langer en dat niet alleen vanwege de kleur. Ik mis de vertrouwdheid van mijn eigen auto's en ben ook de taxi-functie een beetje zat. Nog anderhalve week schoolvakantie, dus met een beetje geluk kan het net goed zitten.