In nwe boek begonnen. Mr. Peanut. Iets over mannen die vrouwen niet begrijpen volgens mij of moet ik zeggen over vrouwen die altijd begrepen willen worden zonder dat ze daar iets voor hoeven te doen (?) en dat ahv de dood van iemand's vrouw waarvan niet duidelijk is of het een ongeluk, een zelfmoord of een moord is geweest.
Inmiddels op de helft aangekomen en het lijkt meer en meer te gaan over de onredelijkheid van vrouwen in relaties, maar dat is vast vooral wat ik er als man in herken. Mannen zijn, je zou het niet zo snel bedenken maar toch, in het algemeen veel te begripvol voor vrouwen. Je ziet het nu weer in dat hele "#MeToo-gedoe. Dat is nog een overblijfsel uit de tijd dat vrouwen beschermt en zo wilde worden. Dat is niet meer, dus mannen moeten die andere helft van de wereldbevolking meer op eigen ooghoogte tegemoet treden. Als je gelijkwaardigheid wilt moet je niet zeuren over de consequenties. Maar vrouwen denken tegenwoordig altijd en overal de spelregels te kunnen bepalen. Alles willen hebben en niks moeten inleveren .... dat is een beetje de inhoud van het tegenwoordige feminisme. Het én-én-én- principe. Nooit tevreden, altijd meer willen. Lang kan dat niet meer goed gaan. Als ze niemand meer hebben om tegen aan te trappen en het vuile werk te laten opknappen is de lol er volgens mij snel vanaf.
De beide vrouwen die tot nog toe in het boek zijn opgetreden, waarvan eentje als lijk is begonnen, had ik allang aan de deur gezet. En ik laat best veel over mijn kant gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten