Ondanks de mindere voortekens een goede nacht gehad. Eén keer kort wakker geweest en ook op een gegeven moment mijn ogen moeten sluiten om niet weer overvallen te worden door een hallucinair schouwspel. Ergens voordat de slaap me ovemande nog proberen te bedenken waarom de dood deze dagen ineens weer zo prominent met me mee stapt. Niet zozeer de vraag wat ik er mee aan moet, meer het idee dat het staat te gebeuren.
Zal vast iets te maken hebben met de plannenmakerij voor 2018 en de dan altijd (tegenwoordig) opduikende vrg aan mezelf "Ga ik het nog meemaken?". Laat het leven niet flauw zijn en me minimaal nog 10 jaar gunnen. Dan kan ik op mijn gemakje alles gedaan krijgen wat er momenteel nog te doen ligt, mijn leven die gewenste draai laten maken en een beetje genieten van deze derde doorstart.
Tien jaar ... dan zit ik op de leeftijd waarop mijn vader is gestorven, 25 jaar na dato, bijna het aantal jaren dat ik na hem ben geboren. Ooit leken tien jaar een hele tijd. Vergeleken met wat achter me ligt is het slechts peanuts. Het zijn globaal het aantal jaren, dat ik na de dood van Yoland heb lopen kloten om het leven weer wat smaak te geven èn vooral te laten houden.
Wil ik de tijd krijgen om verspilde tijd in te halen? Ik heb tenslotte nooit om de aanleiding tot die verspilling gevraagd. Hoe je het ook wendt of keert, het is uitstel waar ik mee bezig ben en het zal nooit afstel worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten