Bij eleven en nog geen activiteit (leven?) in de slaapkamer. Mariana houdt ervan om de nacht zolang mogelijk vast te houden. Dat probeer ik me op momenten als deze steeds maar voor te houden om de herinnering aan Yoland's laatste ochtend geen kans te geven. Maar het beeld weet zich iedere keer weer naar de voorgrond te wringen. Mn als Mariana het weer eens 'overdrijft'. Ik weerhoud me van te gaan kijken, moet vertrouwen hebben of nog steeds weer krijgen in het feit dat niet iedereen, die wat langer dan normaal in bed blijft liggen, daar nooit meer uitkomt.
De dag begon al traag en vanuit een zekere weerzin, dat zal vast aan de overgevoeligheid bijdragen. Nu kan ik haar met koffie de dag in loodsen, maar dat maakt de herinnering alleen nog prominenter. Dat ik toen die ochtend die kop koffie-verkeerd netjes op het nachtkastje heb gezet, heeft me achteraf wel eens verbaasd. De dramatiek die op dat moment ontbrak heb ik inmiddels op vele vlakken ruimschoots ingehaald.
Op het moment zelf heb ik sowieso niet zoveel gedaan. De eerste aanblik, die fractie van een moment bij het binnengaan van de kamer waar Yoland sliep, was zo overduidelijk helemaal verkeerd, terwijl ze gewoon normaal in bed lag, dat van enigerlei neiging tot ontkenning geen sprake kon zijn. Tussen het naar boven lopen met de koffie en het binnenstormen van de brandweer mis ik trouwens de nodige delen en zeker de chronologie. Uit het niets is een automatische piloot ingeschakeld en daar ben ik weken in blijven hangen.
Als het nog langer duurt toch maar eens gaan kijken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten