Gaan we opnieuw:
Een prachtig witte, enigszins mistige morgen. Temperatuur rondom het nulpunt. Warm dus voor de tijd van het jaar. De sneeuw heeft geen bevroren bovenlaag meer. De weg is nat ipv met ijs bedekt. Het loopt prettiger dan gisteren, deels door de zachtere sneeuw maar vooral door het getrokken karrenspoor en mijn eigen een dag oude voetspoor.
Lopen in 25 cm sneeuw is vermoeiend, maar waarom dan ineens denken, dat je ieder moment kunt bezwijken ipv tevreden te zijn, dat het weliswaar zwaar is maar te doen. Een vingerwapperende cardioloog op mijn schouder ipv het duveltje. Hoe hoger ik kom hoe heftiger het in me te keer gaat. Een soort Welles-Nietes. De gedachten tegen de beweging. Ieder stap logenstraft het denken waarna het denken zich opnieuw vastbijt, zeker als we het gebaande traject van gisteren achter ons laten en de maagdelijke sneeuwvlakte onder de heuveltop bereiken.
Het doet me denken aan de prachtige wandeling ergens in de Franse Alpen met van die tennisrackets onder je schoenen. Sneeuwlaag een meter of zo. Onmogelijke manier van lopen, maar zonder ging helemaal niet. Maar dat was in de pré-cardio periode. Toen stond je verder nergens bij stil. Dingen veranderen. De dynamiek van het leven (en de dood).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten