Tijdens de wakkere momenten van de nacht en bij het ontwaken vanochtend geprobeerd om de gedachte te achterhalen, die er gisteren zo plompverloren tussenuit is geglipt. Zat me blijkbaar dwars. Maar wat is de zin van een jacht op een vervlogen gedachte, waarvan je nieteens weet of je 'm herkent, als ie weer opduikt?
Als je alles wilt vasthouden, wat in je opkomt heb je meer te doen dan je lief is. Je kunt het vergelijken met een uit de hand gelopen foto-hobby, waardoor je de hele tijd alles enkel en alleen door de lens waarneemt of bedenkt hoe het zou zijn als je het door de lens zou bekijken. Meestal alleen op uitjes en vakanties, maar het kan natuurlijk erger. Ik ken dat en ben er daarom op een gegeven moment bewust mee gestopt. Wat weer enigszins is doorgeschoven en tot een afkeer van het maken van foto's heeft geleid. Waarom alles vast leggen?
Waarom zou dat alleen voor beeld gelden en niet voor het tekstdeel van het leven? Waarom wel gedachten, bedenksels en lossere flodders willen vasthouden naast al het gebeuren dat je al in woorden probeert te vangen? Zou ik daar eens over nadenken of is het beter als ik dat maar laat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten