Wandelen, koffie, bloggen, koken. Het begint iets van een ritme te krijgen. Zelfs op zondag. Bij het bezoekje aan de wijnkelder een fles oude port teruggevonden en gelijk maar meegenomen. 1985, is aardig lang geleden. Gegarandeerd met bezinkel dus eindelijk eens de gelegenheid om een van die glazen karaffen te gebruiken.
Na het decanteren de reeds klein gesneden onderdelen voor de maaltijd met gewenste tussenpozen in de pan gegooid. Weinig tijdgevoelig gerecht. Dus of de mis nou uitloopt of niet het komt altijd wel goed. De port smaakt ondertussen uitstekend, En dat na alle verplaatsingen. Portugal, Utrecht, Frankrijk, Roemenië .... het was er niet aan af te proeven.
Het leven verliest meer en meer z'n wispelturigheid. Ik zal niet over herwonnen voorspelbaarheid spreken, maar iets in die richting is er wel. Er is stukken minder gehik. Beren liggen niet meer op de weg maar elders. Bergen blijven beperkt tot de ochtendwandeling. Een hoop drukte minder die ruimte vrij laat vallen voor meer constructieve invulling.
Het is nog niet zover, dat ik 's ochtends opsta met de wens om iets van één van mijn lijsten weg te werken, maar de neiging laat zich meer en meer voelen. Het zou tijd worden. Ik snak ernaar. Ik wacht erop, al jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten