Het wandelen in de ochtend gaat voortvarend maar niet zonder innerlijke strijd. Niet iedere ochtend maar het merendeel van de ochtenden ga ik niet bijster enthousiast de deur uit. Ik heb honden en itt de andere dorpbewoners vind ik, dat ik die dieren uit moet laten. De beesten zijn niet meer de beperking qua mogelijkheden, dat was na ruim een jaar sukkelen met Sammy en Katrien mijn gebrek aan conditie geworden. Die gaat, al is het niet bepaald met sprongen, weer vooruit.
Het gebrek aan soepelheid heuvelop zit 'm vooral in de voortdurende afweging hoever ik het die dag ga volhouden. Op de horizontale route, die ik meestal eind van de middag volg, speelt dat niet. Die is gewoon duidelijk begrenst en kost nauwelijks moeite. 's Ochtends gaat het echter omhoog. Iets van een kilometer, waarna ik tot voor kort direct weer naar beneden ging. Nu sla ik rechts af, dat is, geloof ik, het noordoosten en ga minder steil verder omhoog naar de toppen van de heuvels. Ondertussen al diverse keren mijn 'minimaal tot daar' verder opgerekt.
Eenmaal boven loopt het prettiger. Het zicht op de besneeuwde toppen van de Karpaten (40-50 km verderop, volgens mij) maakt stil. Ook de kale heuveltoppen in de directe omgeving mogen er zijn. De weidsheid is imponerend. Ik zou dagen kunnen lopen, wel dorpen zien maar geen mens tegen komen. Nog eens nakijken wat de hoogtes zijn. Volgens mij ligt Coves op 450 m en zijn de heuveltoppen iets van 100 meter hoger. Iedere ochtend dus globaal de domtoren omhoog.
Vandaag weer hetzelfde innerlijke geworstel en uiteindelijk een heuvel extra gepakt. Als ik mijn tempo bergop vergelijk met de vaart waarmee de honden, die met me mee liepen, op hetzelfde moment de jacht inzetten op een vos ettelijke honderden meters verderop opgejaagd door Bobby dan is 'oud' een eufemisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten