De hervonden lol aan het wandelen brengt als vanzelf het idee van een lange wandeltocht terug naar de voorgrond. Voorjaar 2018 was de bedoeling. Met de geplande verbouwing van de schuur gaat dat niet lukken. Om de meest voor de hand liggende reden te noemen. Maar er is veel meer. Rosa die haar eerste loopsheid krijgt in het voorjaar. Het gebrek aan consequente oefening, om iets te noemen. En Mariana die een hartverzakking kreeg bij het idee, dat ik 3 mndn afwezig zou zijn ongeacht de reden. En een 'etc' natuurlijk.
Maar het idee is niet van de baan. Zelfs niet op de lange baan. Het trok en trekt. De noodzakelijke signalen staan gewoon niet in voldoende mate op groen. Dat (her)ken ik van meer activiteiten, die op de rol staan. Het idee of de wens is er als eerste. Dan komt een snuffelstadium, waarin de realiteitswaarde van het idee/de wens wordt gewogen en de randvoorwaarden boven water worden gehaald. Mogelijkheden worden overwogen. Alternatieven bekeken. Info vergaard. Zijn die stadia doorlopen en is het idee/de wens niet verloren gegaan of losgelaten, is het wachten op het moment, dat je de eerste steen omstoot en de consequenties accepteert van het vallen van de rest.
Eerst volgende mogelijkheid is voorjaar 2019, maar reëeler is nog een jaar later. Dan is Mariana gepensioneerd en zou de reis mee kunnen maken, zelfs mee kunnen lopen. Beide zestigers. Zo'n stel van die rare oudjes met rugzak en hoed (Mariana). Maar om nou zover vooruit te kijken, is ook weer wat. Misschien goed, maar het ook ver weg. Twee jaar. Slechts twee jaar. Alles krimpt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten