Hoelang is het geleden, dat ik zei, dat alles zoveel normaler is geworden? 1, 2, 3 dagen? Dat konden de omstandigheden natuurlijk niet ongemerkt aan zich voorbij laten gaan. Ff laten merken wie aan de knoppen zit. De nacht zou een paar jaar geleden de rest van de week verstoord hebben. Zo gek krijgen de omstandigheden me echter niet meer. Hun pech is dat zelfs de meest vervelende toestanden onderhevig zijn aan gewenningsslijtage.
Dat er iets mis zat te gaan, had ik snel door. Een stap naar achteren gedaan en het spektakel in ogenschouw genomen. Geen gratis filmvoorstelling deze keer. Het was inwendige chaos. Zwaarte. Leegte. Drukte. Daar waar ik jaren geleden afhaakte, omdat ik het idee had in het niets te verzinken, bleef ik er nu bij. Niet voor de eerste keer trouwens. Ademhaling verstoord maar de gedachten onder controle weten te houden. Alsof ik werd samengeknepen en vervolgens weer losgelaten. En dat in regelmatige herhaling. Loodzware momenten afgewisseld met het gevoeld te verwaaien. In slaap vallen. Wakker worden. En alles weer van voren af aan.
Desondanks redelijk fit het bed uit gestapt. Ook dat is weleens anders geweest. De nacht de nacht gelaten en begonnen aan wat een prachtige dag beloofd te worden. In iedergeval qua weer maar misschien ook qua mobiliteitsvrijheid. Wie weet is mijn auto vandaag werkelijk klaar. Zou mooi zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten