Zo af en toe overvalt het je, het besef dat je al een paar jaar een compleet ander leven leidt. Je doet het en ondanks trouwpartij, bouwen, inrichten en een hoop geworstel dringt het blijkbaar niet of met een behoorlijk grote vertraging pas tot je door. 'Doen' en 'het besef van het doen' zijn twee onvergelijkbare grootheden. Schijnbaar.
Een banale wandel naar 24 om met een dag vertraging eindelijk de gedraaide was op te hangen prikt door de alledaagsheids heen en brengt een onderliggend niveau in beweging. Zoals je uit een droom kunt ontwaken en ff niet weten waar je bent. En dan de wonderlijke ervaring om in een fractie van niks tot je door te laten dringen wat eigenlijk allang normaliteit is geworden: Coves, 13, Roemenië, Transylvanië, heuvels, Karpaten. Na lang kloppen ging de deur ff open.
Een groot contrast met wat ik gisteravond constateerde, toen ik in bad stapte en met het in het water glijden en het sluiten van de ogen Toulouse binnen reed. En dat was niet de eerste keer. Soms loop ik op zo'n moment het stadhuisplein van Beauvais op, maar meestal is het de rit langs het Canal du Midi richting de parkeergarage onder het Capitole. En zo zijn er de herinneringen aan Brantôme en Perigueux, die uit het niets ineens voorbij komen. Frankrijk heeft er dieper ingehakt dan de indruk die de afwikkeling heeft achtergelaten. Roemenië bouwt ondertussen aan nwe referentiekaders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten