Niet rood maar roze is de bedoeling en toch op een roodverkleuring zitten te wachten. Rare wegen bewandelen gedachten soms. Rosé is rosé en niet rood en rosé mag de most inmiddels wel heten. Gisteren al trouwens. De vergisting geeft geen ontkleuring, heeft de ervaring inmiddels geleerd. Dus je moet het doen met wat je hebt, als je gaat persen.
Dus na de koffie met het persen aan de slag. Suikergehalte (= potentieel alcoholpercentage) meten en gisten voorbereiden. Waar is de tijd gebleven dat de maagden van het dorp direct na de pluk hun rokken optilden en de druiven met blote voeten te lijf gingen? Niks geen ontstelen of gist aanmaken. Hoppa, à la nature. En dan heb ik het nog niet over zuurbepaling, jodiumtitratie en meer van die laboratoriumachtige toestanden.
Op de een of andere manier wordt wat de mens doet, aanpakt of tot zich neemt steeds ingewikkelder gemaakt. Meer detail. Meer zicht op mogelijke fouten. Meer gedoe. Minder 'joie de vivre' cq laat maar waaien. Gewoon tevreden zijn met het resultaat ipv persé een droge wijn willen, zou al een stuk schelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten