Het zou niet verkeerd zijn, als ik nu nog ergens over bezig zou kunnen zijn. Maar d'r is 0,noppes anders dan het stomweg doen wat gedaan moet worden. Geen tijd voor gedachtenbeslommeringen, realiteitsergernis of net verwondering. Ik kan het me niet permiteren. De ene bezigheid loopt naadloos over in een andere. Ga ik tussendoor in de ruststand moet ik eerst loskomen van de keten aan verplichtingen, wachten tot mijn gedachten ergens houvast vinden en ik daar vervolgens iets mee willen. Dat kost tijd die normaal gesproken tussen de bedrijven door wordt gesleten. Nu gaat die tijd ongebruikt in het geweld van de noodzakelijkheden verloren en is iedere aanzet eentje vanuit een blanco begin.
Waar ik normaal gesproken de boel moet afkappen en me min of meer aan de slag moet dwingen, zit ik me nu tegen te houden in de hoop dat dat iets oplevert, voordat ik op de al rijdende trein spring. Een vrijwel volledige ommekeer van bezig zijn. Van doen in dienst van denken naar denken in dienst van doen. Helaas. Daar gaan we maar weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten