'Voor en door jezelf', dat is waar het bestaan uiteindelijk op neerkomt, maar waarom dan dingen maken, verzamelen die een langere levensduur hebben dan jezelf? Dat tikt natuurlijk iets zwaarder aan, als je laat in je leven nog een keer helemaal opnieuw begint. Maar neem nou zoiets bijna onmaterialistisch als het blog. Waarom alles bewaren en niet zeven hokjes maken en de invulling daarvan steeds opnw overschrijven?
Mijn moeder heeft agenda's vol geschreven over wat er zo per dag gebeurde. Ik weet niet wanneer ze daar precies mee begonnen is, maar dat moet een tijd overspannen van minstens 10 jaar en misschien wel meer dan het dubbele. Wat is daarmee na haar dood gebeurd? In het oud papier terecht gekomen? Sowieso de manier waarop het afgeschreven familiedeel toen in no-time de flat heeft leeg geraust, kan mijn moeder niet anders dan hebben laten ronddraaien in haar graf. Men was enkel geïnteresseerd in gebruiksartikelen zoals kasten, fornuis, magnetron, naaimachine.
Mijn enige overgebleven redelijke zus had nog graag wat tijd gehad om de woning te bezoeken in de toestand waarin ons moeder die had achtergelaten. Dat was drie dagen na de begrafenis al niet meer mogelijk, terwijl het huurcontract achteraf nog 3 mndn door bleek te lopen ... Dat leven was eerder weggepoetst dan het stoffelijk overschot vergaan was.
Eigenlijk zou ik me vanwege die volgeschreven agenda's en notitieboeken nogeens tegen het familiedeel aan moeten bemoeien, waar ik een groot kruis achter gezet heb. Hoeveel ergernis haal ik me daarmee op mijn hals? En zou ik ze wel lezen? Het zou net als haar huishoudboekjes -het leven van een arbeidersgezin in cijfertjes van begin jaren vijfig tot aan haar dood- aan een centraalarchief gedoneerd moeten worden. Kan me niet voorstellen, dat men daar ook maar een seconde aan gedacht heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten