Prettige dag. Het een en ander aan verschillende dingen doen en tussendoor steeds weer ff tijd voor mezelf. De soep staat te trekken, de lamsgoulash te garen, de keuken is nog steeds een jungle en in mijn hoofd gaat veel om, maar richting ontbreekt. Morgen feestdag. Voelt niet zo. Een feestdag is iets wat mn door anderen geregeld moet worden. Dat je aan kunt schuiven aan een ontbijttafel, die overvloedig is gevuld en aantrekkelijk gedecoreerd. Dat was het werk van mijn moeder. Daar is het arme mens weer. Wat heb ik vandaag?
Nu ben ik het, waarvan verwacht wordt, dat gerechten gekookt, taarten gebakken, brood idem en dat alles op een uitnodigende wijze op tafel uitgespreid wordt. Deels is dat gelukt. De voorbereiding wel te verstaan. De afronding stoot me om de een of andere reden tegen de borst.
Ik begin langzaam te betwijfelen of mijn gedrag wel zo 'normaal' is. Maar dan? Niks makkelijker dan een verhaal op te dissen in de zorgwereld en opgezogen worden door de tunnelvisie aan de luisterende kant. D'r is zelden een open oor aan die welbekende overkant. A vrgt om B, C om D, protocollen, pillen ipv geduld, vooringenomenheid, blinde vlekken etc. Ik weet waar ik over praat. Neemt alles niet weg, dat het weer tijd lijkt te zijn voor meer aandacht voor mezelf. Iets à la 'Adem in, adem uit' maar dan anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten