Eindelijk een punt achter het sprookje, dat de jaren waarin je het meest tevreden bent na je 65ste liggen. Bevrijd van werk, vrij in doen en laten, bla, bla, bla. Natuurlijk is niet direct iedereen om, maar dat de tevredenheidsgrafiek over het leven gezien eerder een langzaam aflopende lijn is dan een U met een dip in het midden en vervolgens weer stijl omhoog gaat, lijkt me redelijk voor de hand liggend.
Zelf nooit in de val getrapt van 'Straks, als ik gepensioeneerd bent, dan ....'. Dan is de aftakeling al dik 30 jaar bezig, ben je drukker met je conditie op peil houden dan van die conditie gebruik te maken, dan krimpt je vooruitzicht in record tempo, komt de afhankelijkheid van anderen onafwendbaar naderbij, etc. Alsof de laatste jaren voor je in de kist verdwijnt het (tweede) toppunt van tevredenheid in je leven omvat. Maak dat de kat wijs. Ik kan me niet voorstellen, dat die daar intrapt, zelfs niet met haar 9 levens.
Natuurlijk heb je geluksvogels, net zoals er tegen die tijd al een hele riedel pechvogels zijn afgevallen. Je tevredenheid zou oa deels te verklaren zijn uit de sterfgevallen om je heen. Alsof je bij iedere bekende of familielid, die het loodje legt, een rondje danst het mantra prevelend: 'Ik lekker niet!'. Het is meer een kwestie van 'nog niet', een kleiner wordende wereld, de onvermijdelijkheid van het rendez-vous met de dood. Tevreden? M'n reet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten