Tot nog toe had ik het idee, dat Covid weinig tot geen invloed heeft (gehad) op mijn leven, afgezien van de vermagering van de 'joie de vivre' bij mijn/onze stadse tripjes. Terras, restaurant, dat soort zaken. Zolang je actieradius door de grenzen van het dorp wordt bepaald, heb je daar weinig last van. Je vergeet. Het is nou niet bepaald, dat er een hunkering is ontstaan.
Sindskort realiseer ik me, dat er weldegelijk een gemis is. Een gemis dat bovendien langzaam aan iets nijpens krijgt. Daarom viel het me ook op. Mijn leven is een continue op- en neergang en die mindere momenten probeer ik dan op te vangen, te compenseren door me met iets te plezieren onder het motto 'Een mens moet wat!'.
De tuin is er natuurlijk nog steeds, maar het even er tussenuit gaan is niet meer vanzelfsprekend. De terrassen bieden langzaam weer mogelijkheden maar hebben dat bijna een jaar door regelgeving en/of weer niet gedaan. Het ongestoord kunnen struinen door winkels is verstoord door de mondkapjesplicht. Het neerploffen in één van de cafetaria's in de Shoppig City is nog steeds niet mogelijk. Niet binnen in elk geval, waar je het contact met het zoekende publiek niet verliest. Publiek dat trouwens maar mondjesmaat aanwezig is. Kortom de wereld is uiteindelijk weldegelijk kleiner geworden, dan ik in de gaten heb gehad. Een belemmering. Irritant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten