Het is momenteel een akelig kalm bestaan. Wat niet hetzelfde als een rustig bestaan is. Ook zonder hangen te blijven in de slakkengang lijkt alles in slow motion te gaan. Wil ik niet sneller? Kan ik niet? Op dat laatste lijkt het af en toe wel. De conditie is niet meer dan een natte dweil waardig. Misschien verklaarbaar. Misschien ook niet. Er aan werken schiet natuurlijk nauwelijks op door de manier waarop wat leven heet te zijn verloopt. I am losing what I am not using.
Morgen bijvoorbeeld wederom bij lange na geen 10.000 passen te behalen. Niet dat dat ineens een halszaak is, maar het artikel in de laatst gelezen, recente FAS, waarin haast lyrisch werd verhaald over de effectiviteit van gewoon lopen cq wandelen, is in mijn hoofd blijven hangen. Niet dat daar die 10.000 passen voorgeschreven of aanbevolen werden. En terecht. Dat aantal komt uit de pen van gezondheidsfetisjisten. Maar het mechanisme zelf onderschrijf ik al decennia. Helaas breng ik het al tijden niet meer ik praktijk. De regen van morgen zal er ook niet toe uitnodigen.
Benieuwd of ik me morgen ook aan niet-tuin zaken weet te zetten. Zou niet weten waarom niet, behalve dat ingesleten mechanismen hardnekkige tegenstanders zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten