Het voelt aan alsof ik de ergste ellende van me af heb geschud. Zometeen een paar paracetamol naar binnen werken, een uur of wat plat, hopen dat de chemie z'n werk doet en dan vanmiddag tegen de verwachting in aan de slag in de tuin. Waarom wil ik al dat in tuin en meer? Waarom niet verdiepen in een goed boek, mijn rondjes maken op de hometrainer, beetje koken en in de avond op tijd naar bed. Waarom niet?
Bedenk ik me, weggedoken in een fauteuil met een goed boek op mijn schoot, dat ik eigenlijk niet snap, waarom ik niet in de tuin aan de slag ga? Of iets met Kapla ga doen, of met Lego, of me verdiep in het oplossen van 3D-puzzels of me bezig hou met het afmaken van het huis.
Als je het zo opsomt, en er is meer, is het gewoon teveel wat kan. De vrg is of ik het überhaupt wel wil. Wegstrepen kan vaak niet. Er zijn dingen die gewoon moeten, zoals de afronding van de inrichting, de rest is een kwestie van opbergen en vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten